Lage apgar score - ook meegemaakt?

Jeetje wat heftig voor je! Niet meegemaakt maar wil je wel veel sterkte wensen en bovenal alle geluk en gezondheid voor jullie gezin!

Och wat eng zeg. Het enige wat ik je mee wil geven: schrijf nu alles op nu je het nog weet. Alles van de bevalling en erna. Is goed voor het verwerken later. En schrijf ook vragen op die je nog hebt.

Ons zoontje is gereanimeerd na de geboorte, ook hele lage scores. Maar de laatste (na 5 of 10 minuten? Ik weet het eigenlijk niet) was wel een 8. Reanimatie lukte gelukkig snel.

Wij hebben dat helaas ook meegemaakt. Onze zoon had eerst score 1, had ook zuurstof nodig. Ook gelukkig heel snel verbetering, maar ik herken zeker de spanning! Ik had ook een hele zware bevalling, die geëindigd is in een spoedkeizersnede. Ondertussen is hij nu bijna 4 weken en doet het perfect. Begeleiden ze jou/jullie in het ziekenhuis hier ook mee?

Goed idee dankje

Fijn om te horen dat het bij jullie zo goed gaat. Bij onze zoon gelukkig ook na 10 minuten verbeterd en toen mocht hij ook op de borst. We zijn nu nog in het ziekenhuis en een verpleegkundige en een arts van eerdere delen van de bevalling kwamen tot nu toe al gedag zeggen, ze hadden ook gelezen dat het spannend was geworden en kwamen navraag doen hoe het nu ging. Dat vond ik heel erg fijn. Ik hoop misschien straks de kinderarts of de arts van de laatste uren van de bevalling ook nog even te zien, heel misschien lukt dat. Verder geen speciale begeleiding, hadden jullie dat wel?

Ik heb exact hetzelfde meegemaakt. Bevalling duurde ook zo lang en m’n dochter kwam met de vacuüm ter wereld. Eerst had ze een apgar van 2, daarna 6 en daarna weer 5. Ze moest ook aan de beademing, en lag in de couveuse. Ze heeft nog enkele dagen op neonatologie gelegen, en daarna bij ons op de kamer (geloof dat dat na 5 dagen was). Het is heel traumatisch als je zoiets meemaakt, je voelt je heel alleen en machteloos. Blijven praten hierover is het enige wat ik je kan “aanraden”. Met je partner, je vroedvrouw, goede vrienden, goede familie, … als je voelt dat dit niet genoeg is, er zijn psychologen die hier gespecialiseerd in zijn, koppels met een traumatisch bevallingsverhaal. Dat kan echt heel erg helpen!! Wat betreft je zoontje: het is bijna niet te geloven hoe sterk en weerbaar een pasgeboren kindje is. Je zult zien dat hij zich verder heel snel zal herstellen! Mijn dochter heeft er niks aan overgehouden, ze werd ook heel goed in de gaten gehouden, ben zeker dat het met je zoontje ook zo is. Maar echt waar: blijven praten met degene die jou lief zijn. Al herhaal je het 100 keer, het werkt echt helend. En probeer opmerkingen als “wees blij dat alles nu goed gaat” en dergelijke meer, links te laten liggen. Mensen bedoelen het goed, maar daar heb jij niks aan. Jouw verhaal mag er gewoon zijn. Sterkte ♥️

Ja ook meegemaakt. Mijn moeder en partner waren bij de bevalling en vooral wij drieën hebben het er veel over gehad. Wij zijn nog twee nachten gebleven in het ziekenhuis, maar vooral de focus gehad op haar armpje die niet bewoog. Verder ook nog met de kraamhulp en verloskundige in de kraamweek veel over gesproken en in het afrondende gesprek na 6 weken. En eigenlijk ook met elk kraambezoek die het wilde horen 😏 net zolang tot de heftige gevoelens weg waren. Geef het jezelf de tijd en ruimte om de schrik te laten zijn, maar ook elke keer voor jezelf bevestigen dat het nu wel goed gaat ☺️ ze is nu 3,5 jaar en gaat als een tierelier 😉 veel geluk met jullie kindje gewenst.

Ik heb een spoedkeizersnede gehad met 31+4 ivm een zwangerschapsvergiftiging. Onze zoon had een Apgar score van 1-6-8 en moest bij de geboorte worden beademd. Hij is daarna nog 5 dagen geintubeerd geweest. Ik vond het ook heel erg schrikken en erover praten wat het met je doet heeft mij enorm geholpen. En nu is het een vrolijk en gezond menneke 🥰

Gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoontje! 🥰 Ik herken precies wat je zegt. Mijn zoontje had een apgar van 1-1-4 en is direct na de geboorte bij mij weggehaald om hem te beademen. Hij werd inderdaad ook blauw geboren, zonder spierspanning en zonder te huilen. Het was ontzettend beangstigend. Voor een splitsecond dacht ik ook dat hij overleden was. Gelukkig is ons zoontje er heel erg goed van hersteld en merk je er nu (19 maanden later) helemaal niets meer van. Het is een gezond, vrolijk en gelukkig ventje 🥰 Het is heel normaal dat je dit moet verwerken. Het is echt heel heftig. Wij kregen vanuit het ziekenhuis ook hulp aangeboden bij het verwerken, maar dachten dat toen niet nodig te hebben. Dus we hebben hun aanbiedingen afgeslagen. Uiteindelijk heb ik na een jaar alsnog EMDR gekregen om eindelijk oké te zijn met hoe de bevalling is verlopen. Dus geef jezelf de tijd om het te verwerken, maar vraag ook op tijd om hulp als dat niet lukt. Ik heb er zelf spijt van dat ik niet eerder om hulp heb gevraagd, dat had zo veel lastige gevoelens kunnen schelen. Hopelijk mogen jullie snel naar huis, dat scheelt ook heel veel. Praat er veel over en ga alsjeblieft niet over je eigen grenzen heen en blijf dicht bij je gevoel. Dat is in ieder geval wat ik van mijn ervaring heb geleerd. Sterkte met de verwerking en vergeet ook niet een beetje te genieten van je ventje 🥰

Gefeliciteerd met je zoontje! Mijn zoon had bijna 6 jaar geleden ook een slechte eerste Apgar score 3 - 5 - 10 (hij had de navelstreng 3x strak om z'n nek). Hij is ook beademd en gelijk na de geboorte weggehaald. Ik zelf heb hier niet veel van meegekregen omdat het een lange zware bevalling was en ik een ruggenprik heb gehad toen, ik was er echt niet helemaal bij (dacht bijvoorbeeld dat het normaal was bij een geboorte in het ziekenhuis dat er 10 mensen de kamer binnen komen rennen). Pas in de kraamweek besefte ik mij dat het wel spannend is geweest. Ik merkte aan mijn kraamverzorgster en de verloskundige dat ze er met mij veel over wilde praten. Dit heeft mij wel geholpen met de verwerking hiervan. Ook hebben zij veel met mijn man gepraat (hij heeft natuurlijk alles gezien en bewuster meegekregen dan mij). Ook aan mij gaven ze aan dat ik hem ook wel in de gaten moet houden hierover. Toen ik 2 jaar geleden zwanger was van onze tweede heb ik in het begin heel erg tegen de bevalling opgekeken omdat ik weer bang was voor zoiets. Mijn verloskundige heeft hier altijd goed op gereageerd en veel uitgelegd en er weer over gepraat. Op een gegeven moment ben ik er heel open in gegaan (niet aan het verleden denken, maar elke bevalling is anders, dus dit hoeft niet nog een keer te gebeuren). De bevalling van mijn dochter is thuis geweest en was heel rustig. Een wereld van verschil. Nu ben ik zwanger van de derde en zie absoluut niet tegen de bevalling op. Wat mij echt geholpen heeft is veel erover praten met de verloskundige erc, maar ook met iedereen die op bezoek is gekomen.

Hier was de score 3-8-10. Gelukkig heeft ie er niks aan overgehouden…zelf weinig last van gehad. Behalve dat mijn 2e bevalling een geplande ks was want ik wilde dat nooit meer meemaken. Dochter was meteen 9, wat een verschil! Veel praten…..dat hel-t

Vraagje. Heb je na je moeilijke bevalling daar dan een gesprek over gehad met je gynaecoloog dat je in zo’n geval graag een keizersnede zou willen of…? Ik zit een beetje in dezelfde situatie (wil het dus ook nooit meer meemaken) en ik wil daar graag over praten met mijn gynaecoloog maar dus geen idee hoe ik dat moet aankaarten.

We zijn inmiddels thuis met onze zoon. Het gaat nog steeds goed met hem. Het ziekenhuis heeft ons een nagesprek aangeboden met de verloskundige/arts voor over 4-6 weken. Ook heb ik een folder meegekregen over traumatische bevalling. Ik heb het hele verhaal voor mezelf opgeschreven en ga de komende dagen mijn vragen verzamelen, die kan ik bij het gesprek stellen en ook aan mijn man. Veel heb ik zelf ook niet meer goed meegekregen namelijk omdat ik helemaal kapot was door de bevalling. We hebben ook foto's gemaakt en laten maken (ook van dit moment), ik ben er nog lang niet aan toe om die te bekijken maar ben wel blij dat ze er zijn en dat ga ik op een gegeven moment zeker doen. Waarschijnlijk samen met mijn man zodat ik niet alleen ben en hij me uitleg kan geven

Onze zoon is geboren met ernstige schouderdystocie en had een apgar van 0-5-6. Kwam levenloos ter wereld - geen adem en hartactiviteit. Is op de nicu opgenomen geweest. Hij is nu 3 weken en je merkt er helemaal niks van. Hij is de meest chille, contente baby die we ons konden wensen en doet het bizar goed. De bevalling zelf was mega traumatiserend en ik ga er voor in therapie. Misschien een aanrader voor jou en je partner?

Mijn gynaecoloog gaf de ochtend na de bevalling al aan dat ik de volgende keer verplicht een keizersnede zou krijgen. Gelukkig maar, anders zou ons zoontje geen broertje of zusje krijgen in de toekomst.

Gelukkig maar inderdaad!

Wij hadden 2, 2, 4. Hier ook geen spierspanning en geen ademhaling. Ontdekte ik allemaal pas later, want vanwege de complicaties is ons meisje geboren terwijl ik onder narcose was. Om alles uiteindelijk te verwerken heb ik emdr-therapie gevolgd wat mij heel goed heeft geholpen. Gelukkig is onze mini nu 1.5 jaar en doet ze het super goed. Heb je specifieke vragen?

En gefeliciteerd met de geboorte van jullie ukkie 💕

Voor mijn man was het gelukkig anders, hij snapte beter wat er gebeurde en stond er positiever in. Hij dacht bijvoorbeeld meteen "hij leeft want anders zouden ze nu geen artsen laten komen". En hij zag met eigen ogen ons ventje snel opknappen. We gaan er zeker samen nog over praten. Doen dat nu ook al een beetje en ik merk dat het helpt de puzzelstukjes in elkaar te zetten. Ik ga mezelf in de gaten houden en therapie ben ik niet vies van als het nodig is. Weet ik nu nog niet. Wat enorm fijn dat jullie zoon het nu ook al zo goed doet na zo'n start. Het is enorm bijzonder hoe sterk die kleine baby'tjes blijkbaar zijn (en zo kwetsbaar tegelijkertijd...!)