Lamotrigine (epilepsie medicijnen) en zwangerschap

Hoi hoi, ik gebruik ook de lamotrigine. Ik heb de lamotrigine altijd gebruikt ook vorige zwangerschap en nu ook. Waarschijnlijk moet de dosering verhoogd worden? Is dat al gebeurd?

Hoi! Ja de medicijnen worden al steeds verhoogd. Iedere 3 weken bloedprikken en dan blijkt de spiegel weer gedaald te zijn.. Die blijkt bij mij ook veel sneller te dalen dan bij anderen, zo is het gezegd iig. Maar goed, over een maand of 5 trekt het allemaal wel weer bij, het voelde alleen vrij frustrerend. Dankjewel voor je antwoord!

Ik heb hetzelfde!

Ik had tijdens mijn zwangerschap ook weer lichte aanvallen. Ook steeds de spiegel te laag. Dit heeft zo de hele zwangerschap gespeeld. Ik slikte eerst 100 mg lamotrigine, uiteindelijk is dat 650nmg geworden.

Ach jeetje, ja heel herkenbaar. Is het afbouwen na de bevalling een beetje soepel gegaan bij jou?

Ja heel goed, steeds met stapjes van 50 of 100 mg. Na 6 weken in ieder geval weer op mijn oude dosis.

Wat fijn zeg. Dankjewel voor het reageren! Ik voel me enorm opgelucht nu! Geniet van kleintje.👶🏻

Dames, ik heb zelf geen epilepsie maar mijn moeder wel, en die is erg gek op haar kleinkinderen. Hebben jullie misschien nog goeie tips rondom veiligheid?

Nee helaas. Ik ben zelf met medicatie aanvalsvrij, dus ik neem geen speciale voorzorgsmaatregelen. Ik rij ook gewoon auto, ben al 16 jaar aanvalsvrij.

Wat voor aanvallen heeft ze, nog regelmatig? En hoe oud zijn de kids? Ik heb zelf ook nog dagelijks kleine aanvallen. Daarbij daalt mijn bewustzijn of ben ik eventjes helemaal weg, grote aanvallen als ik die heb heb ik alleen ‘‘s nachts tegenwoordig.

Dat wisselt, de grote aanvallen heeft ze meestal ‘s nachts, en overdag heeft ze een keer iets gehad waarvan ik dacht dat het epilepsie was, maar dat vonden ze in het ziekenhuis niet helemaal duidelijk, kon ook TIA zijn. Mijn kinderen zijn nu 3 en 6, de oudste heeft nu ook een horloge waar ze mij mee kan bellen dus opzich kan die wel even bij oma alleen zijn, maar ik ben ook weer in verwachting en vind het stiekem best lastig waar ik goed aan doe. Een goede band met oma vind ik megabelangrijk, zowel voor oma als voor mijn kinderen. Maar aan de andere kant vergeef ik het mezelf nooit als het wel mis gaat. En oma zichzelf ook niet. Kijk een hele dag alleen oppassen doen we heus niet, maar soms even naar de tandarts ofzo, kan dat dan wel? Of straks met de baby de trap op en af? Zeg het maar. De kans is klein, maar de gevolgen kunnen zo groot zijn. En als je zelf moeder bent met epilepsie heb je geen keuze, maar ik heb bij mijn moeder wel degelijk de keuze om haar niet alleen te laten met de kids. Maar wil ook weer niet in angst leven. Zoietst? Blijf het een dilemma vinden