Mama’s die 2e kindje verwachten; emoties?

Hier hetzelfde! We hebben een dochter van dik 1,5 en er komt een tweeling aan.. vind het zo spannend 🙈 Vooral ook een beetje schuldig richting onze dochter

Vooral schuldgevoelens naar mijn 1e dat ik straks mijn aandacht moet verdelen en dat ze niet meer de enige is😔maar dan ook weer schuldgevoelens naar mijn baby in mijn buik omdat ik het nu zo anders ervaar dan de 1e zwangerschap meer kwaaltjes en minder aandacht omdat ik alleen maar bezig ben met mijn 1e. Verder veel zorgen en spanningen. Maar gelukkig ben ik ook nog steeds blij en heb ik zin in het nieuwe hoofdstuk 🥰 Het komt goed.

Had ik ook, inmiddels is mijn zoontje bijna 3.5 en mijn dochtertje bijna 1. Mijn zoontje was van het begin af aan helemaal verliefd op zijn zusje dus dat gevoel was al snel verdwenen! Nu af en toe nog wel, soms voelt het alsof ik beide tekort toe op 2 verschillende manieren. Maar daar zal altijd blijven denk ik. Zolang je diep in je hart weet dat je je best doet om beide genoeg aandacht te geven, is het wel goed😊

Hier vooral gemengde gevoelens van: waar beginnen we aan?? Maar dat had ik ook toen ik zwanger was van de eerste. Ik vind het vooral doodeng dat het leven dat we nu kennen, straks voorbij is. Ik voel mij juist helemaal niet schuldig naar mijn zoon toe! Ik ben jij super blij voor hem dat er straks een broertje bij komt! Ik kan mij geen groter cadeau aan hem voorstellen dan iemand om mee op te groeien en ik kijk daar enorm naar uit. Natuurlijk zal het niet altijd rozengeur en maneschijn zijn maar ook dat zie ik juist als waardevolle lessen voor het gezin.

Oh zó herkenbaar. Ik heb aan het einde van mijn tweede zwangerschap zo vaak een traantje gelaten en mezelf zelfs verweten dat we nog kozen voor een tweede, terwijl hij zo gewenst was. Achteraf wijt ik het aan de hormonen😜. Onze kindjes zijn nu 3 en 1 en werkelijk gek op elkaar. Iets mooiers dan elkaar hadden we ze niet kunnen geven. De jongste spartelt en kirt van blijdschap als hij zijn broer ziet, en de oudste noemt de jongste minimaal 1x per dag ‘mijn allerliefste lievelingsvriend’. Had niet durven dromen dat dit zo fijn zou zijn met z’n vieren. Lang verhaal kort: Ik denk dat het een veelvoorkomend gevoel is dat je ervaart, en dat gevoel is ook oké. Het hoeft niet altijd alleen maar fantastisch te voelen. Ik vermoed dat je gevoel uiteindelijk naar de achtergrond verdwijnt op het moment dat jullie tweede kindje er is.

Ja dit vind ik ook een belangrijke insteek! Het is echt een megacadeau om een broertje of zusje te mogen krijgen. (Ook als het er twee tegelijk zijn haha).

Ik herken je gevoel! Ik heb ook veel meer zorgen dan bij de 1e zwangerschap, maar tegelijkertijd kijk ik er ook heel erg naar uit. Hier komen er in het najaar twee baby’s tegelijk aan, dus extra zorgen en extra leuk 😅🫣

Ik voelde me heel schuldig richting m’n dochter van destijds 9 maanden dat ik alweer zwanger was en toen bleek het ook nog een tweeling te zijn. Gelukkig staan we er allebei nuchter in en doen we wat we kunnen. Ze zijn nu 3,5 (dochter) en 2 jaar (jongenstweeling) en het is echt veel beter te doen nu. Het eerste jaar is bikkelen, daarna wordt het beter.

Heel veel gemixte emoties! Ik kijk ernaar uit, maar voel ook verdriet dat het leven met zijn drieën ten einde komt, en schuldgevoelens dat mijn zoontje straks de aandacht moet delen. Maar ja, ik kijk er voor hem juist ook heel erg naar uit dat hij een broertje/zusje krijgt. Als ik hem nu zie spelen soms, denk ik, nou da's ook maar alleen. Hopelijk hebben ze straks veel aan elkaar.

Ik ben best wel nuchter, dus ik kamp niet met schuldgevoelens ofzo. Integendeel zelfs! Ik vind het voor onszelf heel mooi dat we een jongetje en een meisje zullen hebben, en ik vind het voor mijn zoontje geweldig dat hij een zusje krijgt. Ik heb zelf een supergoede band met mijn zus en broertje, zij zijn echt mijn team zeg maar, en dat gun ik mijn kinderen ook heel erg. Qua praktische zaken ben ik wel benieuwd hoe het zal gaan, dat zal vast even wennen worden maar komt ook wel weer goed.