Meer dan 60% van thuisbevallingen eindigt alsnog in ziekenhuis. Waarom?

Ik kan alleen mijn eigen ervaring delen en mijn ontsluiting vorderde niet. Als ik de ervaringen om mij heen een beetje aanhoor gebeurt dat bij een eerste bevalling wel vaker.

aha en wat hebben ze toen in het ziekenhuis gedaan om dit verder te laten vorderen?

Bij mijn eerste bevalling was de baby niet genoeg ingedaald en werd er uit voorzorg gekozen voor een ziekenhuis bevalling. Voor het geval de navelstreng om het nekje zou komen te zitten bij het doorprikken van de vliezen. Bij mijn tweede bevalling kwam de placenta niet los en ben ik per ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis. Gelukkig was een bezoek aan de OK net niet nodig 😅 Of idd wanneer de ontsluiting niet vordert en er een infuus met weeënopwekkers nodig is.

Ik werd overgedragen aan het ziekenhuis vanwege meconiumhoudend vruchtwater.

Er is een video van de Verlosmoeder waarin ze dit met percentages uitsplitst. Wat ik me nog kan herinneren ging het vooral om niet vorderende ontsluiting, poepen in het vruchtwater en wens tot pijnstilling.

Ik heb pijnstilling gekregen om na uren weeën te kunnen rusten en weeën opwekkers. Zelf als fijn ervaren dat ik na uren zelf ploeteren het een beetje uit handen kon geven.

van alles een beetje? Baby die in vruchtwater poept, te veel pijn, uitgeput en persen lukt niet na zoveel uur, placenta die niet snel genoeg komt, hevige fluxus, incomplete placenta, zoveelste graads scheur dus hechten onder narcose, baby hartslag die te vaak, ver en of lang dipt, baby na geboorte die ondersteuning nodig heeft. Er zijn stapels redenen te verzinnen waarom je toch naar het ziekenhuis zou kunnen of moeten. Maar verloskundigen zijn heel goed om die afweging te maken en laten je echt niet thuis als dat niet veilig is. Thuis bevallingen zijn net zo veilig voor moeder en kind als ziekenhuisbevallingen, mits je niet een hoog risico zwangerschap hebt. Mijn eerste bevalling thuis is gelukt, mijn tweede ben ik naar het ziekenhuis gegaan omdat ik pijn had zoals bij mijn eerste bij 7 cm ontsluiting terwijl dit keer de ontsluiting nog 0 was, baarmoedermond was nog niet eens verstreken. De weeën werden ook niet regelmatig, en mijn buik werd niet hard bij de weeën. De verloskundige ging zelfs twijfelen of ik wel weeën had en niet pijnscheuten naar aanleiding van nierstenen of iets anders. Dus met geen idee of ik nu wel of niet aan het bevallen was en geen idee hoe lang de pijn zou blijven en waarom ik zoveel pijn had toch voor het ziekenhuis gekozen. (uiteindelijk bleek ik wel degelijk te bevallen. Na de ctg in het ziekenhuis, die ook geen weeën registreerde, had ik 7cm ontsluiting, anderhalf uur later was mijn kindje er! Bevalling verder handsoff en bad kunnen doen in het ziekenhuis, net zoals in het thuis plan stond)

Mijn ontsluiting vorderde niet, dus ik ben naar het ziekenhuis gegaan voor bijstimulatie. Na 18 uur zat ik pas op 5cm. Zonder medische hulp was hij er echt niet (levend) uit gekomen. Soms hoor je ook verhalen dat de placenta bijvoorbeeld niet los komt, of dat er inderdaad een pijnstillingswens ontstaat. Door mijn eerste ervaring ga ik bij de tweede weer in het ziekenhuis bevallen.

Je kan dit zelf verder onderzoeken via www.peristat.nl daar publiceren ze data per jaargang over perinatale zorg. O.a. hoeveel vrouwen overgedragen worden aan het zieke huis en de reden daarvoor.

Je zou kunnen kijken op het instagramaccount van vroedvrouwmargot. Zij deelt veel informatie over wetenschappelijke onderzoeken. Verder is Niravandijk een interessante om te volgen. Ik heb het precieze antwoord niet voor je, maar weet wel dat mijn (case load) verloskundige laatst aangaf dat bij haar vrij weinig vrouwen alsnog naar het ziekenhuis moeten uitwijken. Ook belangrijk om te weten dat je bevalling altijd thuis (of in ieder geval buiten het ziekenhuis) begint, tenzij je bijvoorbeeld ingeleid wordt.

Ze geven dan vaak weeën opwekkers, die kunnen de weeën krachtiger maken. Soms in combinatie met een ruggenprik om beter te kunnen ontspannen.

Ik begreep van mijn verloskundige als ik het me goed herinner iets in de richting van (sorry als ik er iets naast zit) 3% met een ambulance maar dat kan dan dus ook bijvoorbeeld na de bevalling door een bloeding zijn ofzo zijn, en dan nog 57% in overleg met je verloskundige omdat je graag pijnstillers wil, de ontsluiting niet voldoende vordert, meconium in het vruchtwater etc etc, maar dan is er vaak dus geen echte spoed

Van insta Vroedvrouwmargot Nog even een toevoeging. Thuis bevallen is net zo veilig als in het ziekenhuis. Ook bij een eerste kind.

Ik was bij de eerste 3 dagen bezig en kapot en vonden het belangrijk dat ik een beetje rust kon nemen beter en dus over te gaan op pijnbestrijding. De ontsluiting wou ook niet zo goed.

We hebben natuurlijk allemaal protocollen waar ook een verloskundige zich aan moet houden. Een deel van die protocollen is gebaseerd uit voorzorg omdat een klein percentage ernstige complicaties kan ontwikkelen zoals bij meconiumhoudend vruchtwater en niet vorderen van de ontsluiting. Soms blijkt de baby het niet meer zo fijn te vinden, is er sprake van teveel bloedverlies, de persfase duurt te lang (de kleine blijkt bijvoorbeeld een sterrenkijker te zijn) en een groot deel is pijnstilling op eigen verzoek. Echt hoge nood komt ook voor maar dat is niet het merendeel, maar een klein percentage gelukkig. Dankzij de protocollen zijn deze vrouwen al in het ziekenhuis (voordat de bevalling is begonnen of als voorzorg tijdens de bevalling overgegaan).

Met name de noodsituaties zijn de minst voorkomende reden om te verplaatsen naar het ziekenhuis. De veiligheid van thuis bevallen is net zo hoog als in het ziekenhuis. Vanwaar je vraag? Overweeg je thuis te bevallen? Wat is je twijfel?

Behalve dus bij medische complicaties. Maar inderdaad verder is het net zo veilig. Toch voelde ik me in het ziekenhuis veiliger, omdat ik wist dat bij echte nood direct ingegrepen kon worden.

Aantal dingen in de omgeving zijn hier voor gekomen: - Poepen in vruchtwater (= kind onder monitoring geplaatst) - Placenta die niet losliet (= OK in uiteindelijk) - Ontsluiting die bleef steken (= wee opwekkers gehad) - Persfase die niet lukte (= knip geworden) Ze zijn allemaal goed bevallen in het ziekenhuis. Ritten erheen waren wat minder prettig, maar geen noodsituaties.

Ik ben zelf trouwens 2x in het ziekenhuis bevallen en een thuisbevalling was geen optie. Eerste keer had ik langdurig gebroken vliezen (langer dan 24 uur) en de tweede keer was ik een van die zeldzame bloedspoed statistieken vanwege een abruptio placentae.

De redenen voor verwijzing plus de percentages staan al vermeld (al dacht ik dat het om 50% gaat ipv 60% dat alsnog in het zh eindigt?). Verder is het van belang om te weten dat de percentages verwijzingen enorm verschillen per vk of zelfs regio. De protocollen zijn namelijk niet overal gelijk, want niet iedereen vind een bepaald percentage risico even zwaar wegen. Daar zit een stuk speling waar je als client keuzevrijheid zou kunnen hebben, maar dat is afhankelijk van of jij de verantwoordelijkheid aangereikt krijgt en of je die kiest te nemen.