Mentaal nog niet klaar

Heb dit zelf ook gehad. Ook ingepland zwanger geraakt. Maar zodra je kindje op je borst ligt veranderd alles ineens en ben je gelijk helemaal mama. Geen zorgen, geen stress. Je kunt dit en gaat dit echt goed doen💪.

Ingepland moet natuurlijk ongepland zijn

Het kan ook zo zijn dat je je niet meteen mama voelt. Bij heel veel vrouwen komt dat gevoel later. Dus als je dat niet meteen ervaart dan is dat ook normaal. Maar ook als de baby er is, verdeel de taken met je vriend/man zodat jij ook me-time hebt. Vraag zo nu en dan oppas zodat jullie ook met z'n tweeën eropuit kunnen wanneer dat weer mag. Is erg belangrijk

Daar heb je idd gelijk in ja. Mijn ervaring was het ‘gelijk mama’ verhaal. Maar wat je zegt, het kan idd ook later komen. Maar het komt. Het is je eigen vlees en bloed. Je allergrootste liefde.

Zweefde in de laatste weken tussen enorm veel zin hebben om mijn baby te ontmoeten en halve paniekaanvallen omdat ik dacht dat ik er niet klaar voor was. Ik, moeder? Vond het ook een beangstigend idee dat ik van de ene op het andere moment ineens een baby zou hebben. En dat kon dus elk moment gebeuren. Het voelde ineens heel definitief... Gelukkig gaat alles vanzelf zodra de bevalling is begonnen. Je hebt geen tijd om te denken aan hoe anders je leven de volgende dag zal zijn. Je kunt op dat moment alleen maar vooruit. En als de baby dan ineens thuis in zijn bedje ligt, dan voelt het onwennig maar vanzelfsprekend dat hij er is. Je leven verandert en die eerste periode is heel erg pittig, maar daar kun je niet echt bij stilstaan op dat moment. Voor je het weet zijn er een paar maanden verstreken en kun je niet eens meer een leven voorstellen zonder je kleintje:) En veel van je oude leven kun je met een goede planning weer oppakken als je weer in rustiger vaarwater zit! De moedergevoelens komen je meteen aanwaaien of -zoals bij mij- groeien ze naarmate jouw band met je baby sterker wordt.

Onze zoon is bijna 1, en ik voel mij nog steeds geen mama. 😅 Mensen zeiden me ook steeds ‘als die kleine op je borst ligt, voel je dat gelijk’. Ik was sowieso al sceptisch omdat echt niet iedereen dat zo ervaart. Bleek bij mij ook zo te zijn. Objectief bekeken wist ik ‘dat is ons kind’ en ik wist dat ik hem graag zag, maar of ik gelijk mama was en die liefde meteen voelde? Neen, zeker niet. Maar ik was wel tevreden, daar niet van. Ik wéét dat ik zijn moeder ben, maar ik kan niet zeggen dat ik mij ook moeder voel. Ik voel mij nog steeds gewoon mezelf, zoals vroeger. Er is alleen een kind bijgekomen waar we voor zorgen. Hoe moet dat trouwens voelen? Ik vind dat ZO abstract als mensen het over moedergevoelens en ‘je mama voelen’ hebben, want ik zou niet kunnen benoemen wanneer en of ik het voel. Het lijkt wel iets volledig apart te zijn dat enkel een vrouw kan kennen, maar ik zou niet weten hoe of wat. Ik houd uiteraard wel erg veel van hem en het gaat al bijna een jaar gewoon heel erg goed met ons. Volgens mij kan je er nooit echt klaar voor zijn omdat je gewoonweg niet weet wat je te wachten staat. Ik heb kennissen die ZO klaar waren om moeder te worden en alles tot in de puntjes hadden geregeld en op een roze wolk zweefden. Eens de baby er was, viel het dan ineens ‘tegen’ om het zo te zeggen en vonden ze het allemaal erg zwaar en moeilijk. Ik heb me nooit echt klaar gevoeld maar dacht eerder van ‘wat komt, komt, en we go with the flow’. Ik had er een jaar over nagedacht voor ik de stap durfde zetten (mijn lief had een grote kinderwens), om dan uiteindelijk - naast alle andere rationele dingen - te besluiten dat het nooit een goed moment was en je gewoon de sprong in het diepe moet wagen. Op voorhand was ik niet bezig met voorbereiden tot in de puntjes en ik nam elke dag zoals ze kwam. Ik fantaseerde ook niet echt over het leven met een baby, simpelweg omdat ik me niet kon inbeelden hoe dat was. Hier viel het dan allemaal super goed mee en ik kan zeggen dat de eerste maanden samen zalig waren. Normale gedachtes dus, en iets wat veel mensen die een kind krijgen ervaren. Ik vind ook dat er vanuit de buitenwereld nogal veel wordt gezegd wat zou moeten of wat je wel of niet zou ‘moeten’ voelen, maar ik heb me daar altijd tegen verzet en voelde alleen wat ik zelf voelde. Is het erg dat ik mij nog steeds geen mama voel? Als ik sommigen in mijn omgeving mag geloven is dat heel raar, maar ik zorg met alle liefde voor onze zoon en hij is een supervrolijke semi-peuter die enorm vooruitgaat. Het ‘niet voelen’ staat onze band dus helemaal niet in de weg!

Hier wel gepland zwanger maar ook ik vind het een gek idee dat mijn vriend en ik nu ouders worden. Het voelt meer alsof we een baby krijgen. Niet zozeer dat ik nu moeder word. Snap je wat ik bedoel? 😅 voor mij voelt dat als twee verschillende dingen. Ik denk dat veel ouders zich mentaal nooit helemaal voorbereid voelen. Heb het hier ook met vrienden met jonge kinderen over gehad. Als de baby nog in je buik zit is het zó abstract. Je kan je er nog niet echt een voorstelling bij maken hoe het zal zijn (althans, dat heb ik). We gaan het allemaal meemaken en beleven binnenkort :) ik vind het hebben van weinig verwachtingen wel fijn eigenlijk. Als je verwacht dat alles helemaal rooskleurig en fantastisch gaat worden kan het alleen maar tegenvallen.

Ik voel het ook zoals jij. Maar ik denk dat dat minder vaak voorkomt dan de andere twee "varianten".

Ik heb dit gevoel ook gehad en ook een ongeplande zwangerschap, maar het komt echt goed 😊. Ik denk dat voor iedereen het “moedergevoel” anders is. Persoonlijk voel ik me wel een mama, omdat ik dat zie als liefde voelen voor je kindje en ervoor zorgen op de (naar jouw mening) best mogelijke manier. Na de bevalling had ik het kleine hummeltje vast en dacht ik... oké voel ik al wat😂 ik zag dat ze schattig was en ik voor haar moest zorgen, maar dat was t dan ook. Heb ook geen traan gelaten tijdens de bevalling in tegenstelling tot mijn vriend en dacht toen hmm mis ik iets😩 Uiteindelijk kreeg mijn dochtertje erg last van krampjes de 2e nacht en heeft ze erg lang gehuild. Toen brak mijn hart echt en dacht dat ik liever nog 3x de bevalling over zou doen als dat betekende dat zij geen krampjes meer zou hebben. Toen kwam bij mij het houden van pas en dus ook mijn moedergevoel. You got this! geef het wat tijd niet iedereen voelt zich namelijk direct een mama💕

Oh doet wel goed om dit allemaal te lezen. Ik denk ook dat ik iets te rationeel in het leven sta om het allemaal rooskleurig voor te stellen maar dat kan inderdaad goed zijn zodat ik niet in een zwart gat val na de bevalling.

Is niet voor iedereen zo. Toen mijn dochter geboren was had ik totaal geen moeder gevoelens. Ze is nu 10 maanden en nu pas begint het een beetje te komen, maar nog niet optimaal. En mijn zwangerschap was gepland. @ts Het komt allemaal goed, doe wat je gevoel je ingeeft. 😊