Missed Abortion

Hartelijk dank voor je steun. Dat waardeer ik enorm! ❤️ Ik heb er eerlijk gezegd een beetje moeite mee om ermee om te gaan. Ik voel van alles tegelijk, maar daar staat ook een soort nuchterheid tegenover. Mijn vriend en ik hebben heel veel steun aan elkaar en praten veel, dus dat is heel fijn. Ook mijn ouders en broer zijn een enorme steun. Sterker nog mijn ouders zijn er zelfs terug van vakantie voor gekomen. Er is ruimte voor alle emoties die passeren. Alleen weet ik nog niet zo goed welke emoties het zijn. Klinkt dat logisch? Donderdagochtend gaan we weer naar de gynaecoloog om te kijken of alles weg is. Ik denk dat er voor mij daarna ruimte is om meer te voelen. Dat het rouwen dan kan beginnen. Jeetje wat ligt geluk en verdriet dicht bij elkaar in zo’n korte tijd.

Veel sterkte! Ik heb het ook meegemaakt, op 12 weken echo te weten gekomen dat het hartje gestopt was. Is verschrikkelijk het gevoel en dat je zo machteloos staat. Heb nog veel moeilijke momenten gehad en vooral in een dip geraakt rond de "uitgerekende" datum. Wel 3 maand na de miskraam opnieuw zwanger en nu 19 weken van mijn kleine jongen. Maar neem vooral je tijd om het te verwerken en doen waar jij je goed bij voelt.

Ik snap dat gevoel heel goed! Bij mij was het niet in 1x schoon in verband met restweefsel van de placenta en toen stortte ik echt even in want ben van mezelf ook nuchter en ging met die gedachte van we gaan het nu afsluiten en dan kunnen we weer vooruit kijken! Was zo’n tegenvaller dat dat niet zo was en je weer door zo’n proces heen moet.. Ik was zo blij met het nieuws dat ik schoon was! Sowieso ben ik erg geschrokken van de hoeveelheden tranen in die periode er zijn geweest, echt bizar maar ben wel blij dat ik het zo heb kunnen verwerken en hormonen spelen ook gewoon mee!

Dank je wel, wat lief van je! ❤️ En wat moet dat dubbel zijn voor jullie zeg. Fijn dat jullie kleine meid sterk blijft 😍

Ja wat is het toch een vreselijke gebeurtenis. Wat fijn dat je nu 19 weken zwanger bent. Wat een geluk 💙 Dank je wel voor je steun!

Ja dat was heftig je bent verdrietig en blij, en dankbaar. Ik denk dat het verdriet pas echt komt na de bevalling aangezien ik geen mk heb gehad. Het vruchtje zou meekomen met de placenta tijdens de bevalling. Maar gemakkelijk word zoiets nooit hoe dan ook 🤗

Hoe heb jij het restweefsel weg laten halen? Ik wil namelijk geen curettage. Ik ben heel bang voor naalden, maar echt heel bang. Moest vrijdag ook bloedprikken, bleek ik rhesus negatief te zijn en moest ik ook nog een Anti D prik in mijn bovenbeen. Pffff wat een hel voor mij. Ik werd zo beroerd dat er een bed voor mij werd gehaald en ik crackers kreeg met jam en een kip bouillon. Achteraf kan ik om dat gedeelte lachen, zo van Fab wat ben je toch een muts 🙈 Conclusie ik wil niet onder narcose voor een curettage 😩

Oh jeetje meid. Dan ligt geluk en verdriet echt heel dicht bij elkaar 😢❤️

Ha ja dat herken ik. Ik heb eerst een dag bijna apathisch met Netflix op de bank gezeten. Vervolgens werd ik heel boos. Op manlief, herleefde trauma s uit het verleden en dat soort dingen. Daaronder zat verdriet. Ik vond het moeilijk om het toe te laten. Ik heb veel gewandeld en onder begeleiding oefeningen gedaan om contact te maken met mijn buikgebied. Shiatsu massage hielp mij ook erg goed. Wat ik ook moeilijk vond is dat ik me ergens ook heel eenzaam/alleen voelde: ondanks alle hulp/gesprekken etc is het toch mijn lijf die het overkwam. Mijn vk zei ook: jij moet het doen en dat kan jij ook alleen maar doen. Dat is bij een bevalling ook zo. Wij (man vk hulp) is er ter ondersteuning. Dat ze dat zo uitsprak gaf me ook wel weer kracht om het te ‘nemen’ ofzo...

Nog even: is je mk al geweest? Curetage of pillen hoeft niet... maar dat is een hele persoonlijke keuze. Ben je voldoende op de opties gewezen? Tenzij er complicaties zijn.. dan is het een wat ander verhaal uiteraard..

Ik heb voor de medicatie gekozen en dit afgelopen zaterdag gebruikt. Heb alleen het gevoel dat nog niet alles weg is. Blijft voor mij wel spannend totdat we weer bij de gynaecoloog zijn geweest.

Ik wilde ook geen curettage omdat ik niet goed tegen narcose kan en mogelijke kans op Asherman (is echt minimale kans maar toch). Dus ik heb twee kuren cytotec gehad. Tweede kuur sloeg niet aan helaas, wel qua krampen maar placenta kwam niet los. Is uiteindelijk twee dagen voor geplande curettage losgekomen met mijn menstruatie. Gynaecoloog dacht dat het te groot was om met menstruatie mee te komen maar we gaven het voordeel van de twijfel en kreeg zomaar uit het niks weeën kramp en toen verloor ik het gelukkig ‘net op tijd’.

Goed om te weten dat ik nog opties heb en het niet meteen een curettage hoeft te zijn. Vandaag heb ik krampen in mijn buik en rug en voel ik steeds druk onder. Vandaar dat ik denk dat niet alles weg is.

Als allereerst heel veel sterkte toegewenst❤️ Vorig jaar heb ik dit ook meegemaakt. En het is echt verschrikkelijk. Ik heb toendertijd gekozen voor een curretage omdat ik het gewoon uit mijn lichaam wilde hebben om het goed af te sluiten. En dit is me allemaal erg meegevallen. Ik heb daarna weinig bloedverlies gehad en bijna geen buikpijn. Ik ben nu weer 15 weken zwanger en tot nu toe gaat wel alles goed. Ik heb dan ook een geweldige verloskundige praktijk waar ik zelfs elke week even mag langskomen voor een echo om te kijken of alles nog goed gaat. Nogmaals sterkte en gun jezelf de tijd om het een plekje te geven want het is niet niks❤️

Dank je wel voor je lieve berichtje! ❤️ Wat ben ik blij om te lezen dat je nu 15 weken zwanger bent. Heerlijk om een verloskundige te hebben die zo met je meedenkt en voelt. Die hadden wij gelukkig ook. Dat helpt enorm wanneer je in een onzekere tijd zit. Heel veel geluk de komende maanden 😘

Ik heb het ook meegemaakt. Bij 14weken achtergekomen dat 1vd2 ermee was gestopt bij 12+2 weken. Terwijl hij het bij 12+1nog deed. Heel verdrietig. En ik merk dat niet iedereen het snapt. Ik ervaar het als echt verlies van je kind. Want in gedachte is je kindje er al en fantaseer je over de toekomst en voorbereidingen. En in eens is dat weg. Als een lege stoel aan de eettafel. Je wilt dit kindje zo graag! Maar zoals gezegd was het kindje waarschijnlijk niet goed maar neemt de verdriet niet weg. Ik heb veel steun bij quotes op Pinterest. Die verwoorden mijn verdriet soms heel goed. En ook wil iets doen om het een plekje te geven. Geef het tijd en laat je verdriet er zijn. Rouwen is een proces. Ik wens je veel sterkte en een gezonder volgende zwangerschap.

Heel veel sterkte. 🍀❤️ Ik heb vorig jaar een missed abortion gehad. Was gestopt met groeien op 8,5 week. Zou rond de 10 weken moeten zijn. Ik wilde geen curretage en bij de gynaecoloog was een week later pas plek. Ik wilde het eruit hebben want het was emotioneel heel zwaar. Uiteindelijk is het vanzelf (zoals ik zelf noem) geboren. Want was echt een mini bevalling. En dit was voor mij toch wel het beste. Qua herstel. Nu ben ik inmiddels 31 weken zwanger en ik zei na de eerste keer ik hoop dat ik er pas heel laat achter kom. En dat was ook het geval bij 15 weken namelijk. Maar toch blijft die spanning dus mocht ik vaker langskomen bij de verloskundige.

Ik heb dat al 7 keer mee gemaakt en toen werd ik weer zwanger in begin van tweeling maar bij 12 weken een kindje deed niks meer dus nu nog steeds zwanger maar alleen maar van eentje. Heel veel sterkte weet hoe moeilijk dat is 🌸💮🍀🍀🍀🥀

Ik heb 4 maanden geleden een missed abortion gehad.. 8 weken echo was goed. En wegens omstandigheden kreeg ik een extra echo bij 9,5 week en toen er helaas geen hartslag meer.. Miskraam kwam op gang, gepaard met heel veel bloedverlies en enorme buikpijn.. 3 dagen lang. Gelukkig had ik wel een afspraak staan voor een curretage, want ondanks alle bloedverlies en GROTE stolsels zat de embryo gewoon nog op zijn plaats. De curretage is echt geen vervelende ervaring, naast het emotionele. Het is echt allemaal meegevallen en heb ook helemaal geen napijn gehad. Heel veel sterkte ❤ praat goed over je gevoel

Mijn vk zei zolang je het psychisch aan kan, geen koorts krijgt en geen heftige abnormale bloedingen dan mag je het je lijf zelf laten doen. Dat kan wel echt een tijdje duren. En als jij het gevoel hebt dat t niet klaar is dan klopt dat waarschijnlijk helaas ook. Vanaf mijn eerste bloeding heeft het hele proces bijna 2 weken geduurd. De laatste fase ging ook zelfs in 2 en. Ik denk dat het echt zn tijd nodig had om ‘los’ te komen. De placenta moet immers loslaten en meekomen. Uiteindelijk is het bij mij in z’n geheel (placenta + vruchtzak) ‘geboren’. Want zo voelt dat toch. En dat voelde ik dus ook wel heel duidelijk en ik had ook echt weeën met persdrang toen het kwam. Ik ben achteraf gezien heel blij dat mn lijf het zelf heeft gedaan en dat we het ook werkelijk hebben gezien. Maar dat is natuurlijk iets heel persoonlijks. Ik wilde liever geen curettage omdat dat schade kan aanrichten. Natuurlijk als het niet anders kan omdat je anders doodbloed ofzo prima.