Moeite met acceptatie striae

Herkenbaar, ik heb vanaf de puberteit al heel veel straie op mijn billen, borsten en benen. Ik probeer me te focussen op wat mijn lijf allemaal voor moois voor me doet ipv hoe het er precies uit ziet. Ook probeer ik te bedenken dat andere mensen echt niet zo erg op mijn benen letten. Tegelijkertijd heb ik nooit hele korte broeken gedragen en in het zwembad draag ik bikinibroeken met pijpjes omdat ik me daar gewoon veel comfortabeler in voel. Helaas heb ik geen zwangerschapsbadpak met pijpjes gevonden, dus deze zomer moet ik er maar doorheen. De striae op je buik staat natuurlijk helemaal symbool voor wat voor geweldigs je lijf toe in staat is. Daar zou ik me vooral op richten :). Verder genoeg water drinken, en vitamine C en E binnen krijgen (en A maar daar moet je ook weer niet teveel van binnenkrijgen) (kort door de bocht: citrus vruchten, noten en bladgroenten) dat heeft je huid nodig voor de elasticiteit.

Wat zou kunnen helpen is "durven" bij dit gevoel te blijven stilstaan. Er doorheen te werken. In de spiegel kijken om te zien wat er is, niet om iets weg te wensen of geforceerd mooi te vinden. Emoties toelaten. Natuurlijk weet je rationeel wel dat het niets verandert aan jouw waarde of schoonheid als vrouw (hoop ik) maar er durven verdrietig/rouwig/slechtgezind om te zijn zonder die emotie te judgen helpt voor mij heel goed. Dan komen die acceptatie gedachten vanzelf achterna. En een heel helpende gedachte voor mij is "Onzekerheid levert geld op aan bedrijven" Mensen die onzeker zijn, geven vaak meer geld uit. Het is een winstmodel en wordt dus angstvallig in leven gehouden door bedrijven die erop verdienen. Zij zien hun omzet in elkaar storten als mensen zich tevreden voelen met 'gewoon is goed genoeg'. Acceptatie is dus naast liefde (voor jezelf en andere mama's) ook in zekere zin een act van rebellie haha

Het vervaagd en het went. Natuurlijk heb je het liever niet, maar die optie is er helaas niet. Ik heb het er als puber heel moeilijk mee gehad dat ik het op m’n benen rug borsten heupen overal heb. Toen was het donkerpaars en was ik er ook erg onzeker over. Nu hoort het bij mij en vind ik het wel een soort van fascinerend. Dat je gewoon kan zien hoe de vezels van je huid lopen. Het geeft een soort special effect als ik een beetje bruin ben. Ook aan m’n man gevraagd wat hij er van vind en hij zei toen dat het hem nooit heeft gestoord. Als er borsten te zien zijn kijkt hij niet of er streepjes op staan 😂

Ik heb bij mijn eerste zwangerschap geen striae gehad maar nu bij nr 2 wel. Ik ben nu 34 weken en heb het een klein beetje maar ben zo bang voor wat er komen gaat.. ik wil denk ik ook een striae behandeling na het ontzwangeren doen. Mijn benen en dijen heb ik geaccepteerd maar mijn buik ben ik al zo onzeker over..

Bedankt voor alle reacties. Vooral er bij stilstaan en er verdrietig over mogen zijn is iets wat ik mezelf niet toesta, ik ben er als het ware nog steeds tegen aan het vechten. Dus dit is wel iets waar ik de komende tijd mee aan de slag wil. Ik probeer thuis nu meer met blote buik te lopen, zodat mijn buik er ook letterlijk meer mag zijn, en hopelijk komt het emotionele stuk er straks ook meer bij. Nu het versturen van een foto van mijn buik is ook een kleine stap in die richting, dit voelt kwetsbaar.

Ik had bij zwangerschap 1 op mn onderbuik en bovenbenen striae gekregen. Bij zwangerschap 2 is daarvan misschien 1-2 strepen teruggekomen! Had het de 2e juist veel minder last van 🙂.

Herkenbaar, vond het vooral tijdens mijn zwangerschap verschrikkelijk. Maar na de geboorte ben ik het als iets moois gaan zien, een tatoeage op mijn lijf van het creëeren van een leven. Heel eerlijk, ben het zelfs prachtig gaan vinden! Klinkt voor sommigen misschien heel raar🙊 maar je ziet weleens tiktoks voorbijkomen waarbij mensen zich afvragen of andere mensen aan hen kunnen zien dat ze moeder zijn. Nou dit is een teken daarvan! Je bent prachtig meid😍

Foto van mijn striae, bijna 1 jaar post partum.

Gefeliciteerd met je zwangerschap! Bij me eerste kindje had ik heel veel striae gekregen. Ik zelf heb over het algemeen geen moeite ermee en zie ze vooral als teken dat ik Mama ben geworden en dat me lichaam zich gewoon verandert heeft. Het went ook gewoon heel snel, weet tegenwoordig ook niet meer hoe ik zonder mijn tijger strepen uitzag. Vind het wel bijzonder eigenlijk, lijken op een soort tekeningen. Een kunstwerk! En het word ook lichter met de tijd, in de zwangerschap en na de bevalling waren ze echt soort rood/donkerpaars van kleur en nu is het eigenlijk lichtroze/wittig. Wat ik wel leuk vond, was juist fotos ervan te maken. Zowel tijdens de zwangerschap en na de bevalling. Ik zet zo een foto mee, daar was me eerste kindje ongeveer 2/3 weken oud. Bij me tweede kindje zijn er trouwens amper streepjes bij gekomen.