Na 9 maanden weer zwanger angst

Ik lees hier zoveel lieve reacties steeds van mama's die enorm genieten van 2 of 3 kleine kindjes met weinig leeftijd verschil. Het is vast zwaar want de zorg verdubbelt maar de zorg verandert ook want je 1e is straks ouder. Ik heb nog geen ervaring, nu zwanger 6wk van 2e en dochtertje is 13 maanden :) Gefeliciteerd :) :)

Hier bewust na 9 maand zwanger geworden Het was wel zwaarder dan de 1ste zwangerschap Maar het is het zo waardt, het zijn de beste vriendinnen van elkaar Nooit negatieve reacties gehad

Dankbaar dat de tweede zo snel mag komen. Maak je vooral niet druk om anderen en het komt echt wel goed

Ik heb een keer de reactie gehad van een kennis of ik wel genoeg ontzwangerd was. Ik was zwanger van onze tweeling geraakt toen onze dochter 9 maanden was. Goede zwangerschap gehad van haar en een snel en goed herstel. Dus ik vond het helemaal prima. Verder heb ik me niet druk gemaakt, dat doe ik niet zo snel. Ik had wel een schuldgevoel tegenover onze dochter of ik wel genoeg van haar genoten had. Ook vond ik de 3 weken dat de jongens in het ziekenhuis lagen, ingewikkeld. M’n dochter heeft er echter helemaal niet onder geleden. Nu zijn we ruim 5 maanden verder en is de interactie en band met de kinderen super goed! Doordat de jongens nog zoveel slapen, heb ik ondertussen genoeg tijd voor onze dochter. Als ze wakker zijn, reageren ze steeds meer op hun zus. Niet te veel zorgen maken! Komt echt goed.

Hi, gefeliciteerd met je zwangerschap! Allereerst: trek je alsjeblieft niets aan van wat anderen erover zeggen/vinden. Ik hoor er eigenlijk nooit iets over en bovendien heeft niemand er iets mee te maken. Zelf ben ik 7 maanden na de geboorte van mijn zoontje weer zwanger geworden. Wel bewust, maar we hielden er rekening mee dat het vanwege mijn leeftijd (inmiddels 39) niet meteen zou lukken. Oeps, toch wel! Mijn gynaecoloog had gezegd dat ik het liefst tot 9 maanden gewacht had. Nou, daar heb jij je netjes aan gehouden! Mijn zwangerschap verloopt ondanks een hele ellendige start (slechte NIPT-uitslag die na twee maanden gelukkig vals alarm bleek te zijn) heel voorspoedig. Veel beter dan mijn eerste zwangerschap zelfs! Mijn bloeddruk is mooi onder controle, ik heb geen last van mijn bekken en mijn kindje groeit heel goed. Inmiddels ben ik 32 weken zwanger. Mijn zoontje is vorig jaar dysmatuur geboren, hij was echt heel erg klein. Gelukkig is er nu niets meer van te merken. Ook had ik al heel vroeg veel last van mijn bekken, was mijn bloeddruk erg hoog en had ik een verkorte baarmoederhals in combinatie met bloedingen waardoor ik twee keer ropgenomen ben ik het ziekenhuis. Wat dat betreft is mijn tweede zwangerschap zoveel fijner, ik heb geen last van mijn bekken en alles gaat precies volgens het boekje. Moraal van het verhaal: het betekent niet dat deze zwangerschap minder voorspoedig voorloopt dan de eerste. Wat betreft mijn schuldgevoel naar mijn zoontje; dat heb ik niet! Ik vind het zó leuk voor hem dat hij straks een zusje heeft om mee te spelen. Hij is helemaal dol op andere kindjes en ik vind het juist zielig dat ik nu geen speelkameraadjes voor hem heb. Hij krijgt ook straks meer dan genoeg liefde en alleen maar beter als het niet zo'n verwend prinsje wordt. Nu wordt hij op handen gedragen door zijn opa's en oma's en eerlijk gezegd is het denk ik maar goed dat hij straks de aandacht moet delen. Pittig wordt het sowieso, vooral het eerste half jaar. Maar een tweede kindje is altijd heftig denk ik. Ik zie bij vrienden dat elk leeftijdsverschil zijn eigen uitdagingen heeft. Dus ook dat komt wel goed!

Ook hier heel bewust snel na de geboorte de anticonceptie de deur uit gewerkt. Ivm PCOS en een verleden met IUI's met mijn ex wilden we de natuur snel z'n gang weer laten gaan in de hoop dat het ons nog een keer gegund zou zijn. Natuurlijk was het even 'schrikken' dat we binnen een maand weer een positieve test hadden (ik gaf zelfs nog borstvoeding op dat moment). Maar wat zijn wij blij dat het weer gelukt is. Ik denk dat iedere pril zwangere vooral de angst herkend van: gaat het allemaal wel goed. Helemaal zo in het begin als je de baby nog niet voelt, moet je er maar op vertrouwen dat het goed zit daar binnen. Hier helaas wel al een paar keer de opmerking gekregen: was het gepland? (Er zit dalijk net geen 16 maanden tussen de 2) Enige tip die ik kan geven is; bereid een assertief antwoord voor. Mijn standaard antwoord is: Dat heb je me bij de eerste toch ook niet gevraagd? Vind je zelf dat het jou iets aangaat? Maakt me misschien niet overal even geliefd, maar het geeft mij een goed gevoel van voor mezelf en mijn gezin opkomen.

Oudste was 7 maanden toen ik weer een positieve test in handen had. Begrijp je angst, maar weet dat je het nooit voor iedereen goed kan doen. Heb je weinig verschil tussen de kinderen, vind je altijd mensen die er bewust meer tijd tussen hebben en andersom. Oudste was 16 maanden toen kindje 2 kwam. Ja, het is schakelen voor hem, maar binnenkort weet hij niet beter meer. We zijn nu nog zoekende naar een ritme met z'n vieren. Maar oh wat voel ik me rijk achter de dubbele kinderwagen! Zeker wanneer de oudste de jongste aait om te troosten. Ik vond de tweede zwangerschap wel echt zwaarder. Had er ook mee te maken dat er weinig tijd tussen de kinderen zit, heeft ook de vk me regelmatig verteld. Tip: probeer te rusten als je oudste slaapt. Je huishouden komt wel weer. Geniet van je zwangerschap! Want het is ook echt heel leuk!

Heel herkenbaar. Bij me 2e was ik bang dat ik daar nooit zoveel van kon gaan houden als bij me 1e. Dat was echt voor mij onvoorstelbaar. Maar het tegendeel is me bewezen. Ik hou van allebei evenveel en nog veel meer door hoe ze samen zijn ❤️ nu ingepland zwanger van nummer 3 en ervaar die gevoelens van schuld en angst nog 10x zo erg nu, mede door wat andere persoonlijke problemen die spelen.