Ongelukkig gevoel en veel emoties

Het is normaal dat je terug wil naar je energieke ik. Het zegt verder niets over of je kindje wel of niet gewenst is. Week 10 is ongeveer de piek van vermoeidheid. Daarna komt je energie zachtjes aan weer terug. Tenminste zo was het bij mij. Hopelijk haal je daar een beetje hoop en moed uit.

Je verhaal lijkt heel erg op het mijne, ik raakte vorig jaar op m’n 25e ook ongepland zwanger en ben eind vh jaar op m’n 26e bevallen. Het was voor mij heel erg omschakelen ook inderdaad en ik heb me heel erg beperkt gevoeld tijdens de zwangerschap. De zware vermoeidheid, niet mogen drinken, veel dingen niet kunnen eten… vreselijk vond ik het. Misschien niet heel behulpzaam om vroeg in de zwangerschap te horen, maar het wordt echt 1000x beter als je kindje er is. Dan weet je echt waar je het voor doet. Je mag weer eten en drinken wat je wilt en je lijf is weer van jou! 3,5 maand na de bevalling voel ik me weer helemaal mezelf, al helemaal nu ik weer aan het werk ben en mijn gewone leven weer heb opgepakt. Het komt dus goed :)

Hormonen, hormonen, hormonen. Ondingen soms 😅 Kan je met iemand praten over je gevoelens? Onverwacht zwanger worden is niet niets en los van de hormonen die alles 1000 keer sterker kunnen laten voelen, zal je leven wel heel hard veranderen natuurlijk. Er komen nog erg veel slapeloze en fultose tijden aan... niet om je bang te maken, maar erover praten kan wel goed zijn! Heb ik zelf ook gedaan en dat bij een volledig geplande zwangerschap. Je krijgt er echt het mooiste wondertje ooit voor terug 😊

Dankjewel voor je reactie! Tja hormonen idd wie heeft het verzonnen haha!😂 Nee niet echt iemand waarmee ik hierover kan praten… nog niet in ieder geval😊 We moeten het een groot deel van onze kringen nog vertellen. Hopelijk heb ik hierna een aantal vrouwen die het eventueel herkennen of met mij hierover kunnen praten!

Ah dankjewel, doet mij goed om te lezen dat er herkenning is🥰 Ik kan eigenlijk niet wachten, normaal gesproken vliegt de tijd maar ik ben de dagen en weken aan het tellen haha! Dankjewel voor je reactie!

Herkenbaar. Ik denk dat het de hormonen waren. Meestal word het met een week of 12 wel iets beter. Maar je zult nooit meer zijn wie je was voor je man, jullie worden ouders en er veranderd heel veel en je zult echt nog heel vaak heel moe zijn. Maar je krijgt er ook heel veel moois voor terug

Dankjewel voor je reactie, Idd het kindje is meer dan gewenst en we zijn er ontzettend blij mee ook al kan ik nu even niet bij dat gevoel en dat baart mij met vlagen best wel zorgen. Maar deze berichten hier stellen mij gerust en hoort het allemaal bij de rollercoaster van hormonen enzovoort. Ik hoop mij net als jij over een aantal weken beter te voelen 🤞🏼

Dat eerste trimester kan ook gewoon echt heel lastig zijn. Ik herinner me die moeheid, een soort diepere vermoeidheid dan die ik van buiten m’n zwangerschappen kende. Ik kon voor m’n gevoel staand in slaap vallen. M’n gedachten kon ik niet ordenen. En dan inderdaad die hormonen… dat je soms tegelijk kunt huilen en lachen. Ik herkende mezelf ook niet. Dan voel je tot grofweg 18 weken ook nog eens je baby niet. Een soort niemandsland, je wacht nog op spannende uitslagen van de nipt, de 13 weken echo etc. Meestal krijg je je energie wel terug in het tweede trimester. En zodra je de baby gaat voelen zal je daar hopelijk ook van kunnen genieten. Ik vond dat zo gezellig en bijzonder! Maar ik weet ook dat er vrouwen zijn die daar maar weinig mee hadden, dus wat voor jou geldt weet je natuurlijk nog niet. En hoezo voel je je schuldig naar je man? Misschien is je man wel heel blij dat hij in deze tijd extra voor je kan zorgen? Je hoeft je toch niet schuldig te voelen voor iets waar je zelf geen invloed op hebt en waar je zelfs vooral zelf heel veel last van hebt? Zou dat echt loslaten hoor.

Bij mij was de zwangerschap hartstikke gepland en ik voelde me enorm gelukkig in het begin. Daarna t/m week 30 of zo een aantal keren per dag dat ik nog hardop ineens tegen mezelf zei “o ja, ik ben zwanger!” Voelde me enorm schuldig, maar er was nauwelijks iets te zien en had totaal geen beperkingen. Tot het moment van persen voelde alles heel abstract voor mij, beetje late kant 😂, maar toen voelde het echt echt. Ik heb geen momenten van somberheid oid gehad, maar wel om even aan te geven dat wat je voelt en wat je wil soms echt niet hetzelfde zijn. ;)