Onverwachts bevallen

Gefeliciteerd met je dochter 💜. Ik kwam er pas met 28 weken achter dat ik zwanger was. Ben vandaag uitgerekend (ongeveer) , maar hij lijkt nog lekker te zitten. Heb altijd graag kinderen gewild, maar het leek er voor mij niet in te zitten. Ook altijd een zeer onregelmatige cyclus of het bleef (maanden) uit. November ben ik 40 geworden, had diverse klachten en wist ze allemaal wel te plaatsen, bij de radioloog erachter gekomen zwanger te zijn (ik dacht ernstig ziek te zijn). In eerste instantie werd gedacht 20 weken, bij de vk de volgende dag kwamen er 8 weken bij......en nu de uitgerekende datum...

Hoe ga jij hier geestelijk mee om? Of ben je hiermee om gegaan? En.... Hoe oud ben je als ik vragen mag?..... Heb nog een heleboel meer vragen...... Maar dat komt wel😬

Wat heftig zeg om er ook zo laat pas achter te komen, en wat spannend dat hij er bijna aan gaat komen!

Ik snap nooit zo goed hoe dat kan, je hebt niets van schopjes gevoeld of zo? Ik weet van voorliggende placenta etc maar dan voel je alsnog schopjes

Ik denk dat ik het heftiger had gevonden als ik in jouw schoenen stond! Dan moet je wel echt serieus schakelen! Wij hadden/hebben nog 12 weken kunnen wennen aan het idee! Feit blijft dat het af en toe nog wat onwerkelijk is, maar dat lijkt me voor jou helemaal! Hoe ga je hiermee om / ben je hiermee om gegaan?

Ik heb het niet zelf meegemaakt, maar een van mijn beste vriendinnen wel. En ik was daar bij. Wij woonden destijds samen en ze had het idd niet in de gaten tot dat ze weeën kreeg, eerst dacht ze aan buikgriep. Ze was ook onregelmatig ongesteld. Gelukkig waren we nog net op tijd in het ziekenhuis waar ze 5 jaar geleden bevallen is van een gezonde voldragen dochter. Als we 10 minuten later daar waren was het al te laat. Doordat we met 112 gebeld hadden, stond er al een team van: gynaecoloog, verloskundige, verplegers en kinderartsen klaar. Ik kan je natuurlijk niet precies vertellen hoe ze het ervaren heeft. Maar wel wat ik gezien heb en wat ze mij verteld heeft. De eerste dagen, mss wel weken, had ze nog geen liefde voor haar dochter (ik weet niet of ik het zo goed verwoord heb), ze had haar vast en dat was het. Als haar dochter honger of iets anders dan gaf ze wel een flesje. Dus de zorg was er, maar de hechting nog niet, die is later gekomen. Ze had geen vaste relatie, dus ze is weer terug bij haar ouders gaan wonen. Ze heeft mij nog verteld dat ze veel last van nachtmerries had en dat ze vaak iets aan het doen was en midden in de handeling stopte omdat ze niet meer wist wat ze aan het doen was en/of hoe het moest. Haar dochter was en is nog steeds echt een super makkelijk kind, dus dat was wel fijn voor haar trauma verwerking. Ze heeft in een praatgroep gezeten en nog appart met een psycholoog in behandeling geweest voor de verwerking van. Ze was toen 24. Inmiddels gaat t goed, heeft een vaste relatie en nog een dochter, haar huidige partner heeft ook het andere dochtertje geadopteerd. De biologische vader is buiten beeld.

Als je niet weet dat je zwanger bent, dan denk je niet dat een schopje een kind kan zijn. Als je iets voelt, dan denk je niet gelijk aan een zwangerschap.

Heftig verhaal ook. Het is ook echt een shock als je werkelijk geen idee hebt. Zoals gezegd, ik heb nog 12 weken gehad om te wennen, maar ts en je vriendin... Dat is gewoon, ondanks dat het ook heel mooi is, een trauma.

Ik ben volgende maand 21 jaar, ik weet dat ik nog heel jong ben en moest voordat mijn dochtertje geboren was ook echt nog niet aan kinderen denken maar nu ze er is gaat het eigenlijk wel heel goed! Ik heb in die 3 uur tijd geen eens kunnen nadenken er over, mijn moeder was bij me en zij was degene die allemaal dingen heeft geregeld als kleding een bedje etc. Toen zaten we nog in lockdown winkels gesloten blablabla, dus dit was de enige optie. Op het moment dat ze op mn buil werd gelegd was het eerste waar ik me zorgen om maakte dat ik haar nog geen naam kon geven omdat ik niks wist.. verder was er bij mij gelijk een knop aangegaan met je bent moeder je moet er zijn voor je kleine meid. Wel wilde maatschappelijk werkers met me in gesprek en het eerste wat ze vroegen terwijl ik de kleine bijbme had liggen was, of ik bang ben dat ik mn kindje moet afstaan van mijn ouders.. nou beste maatschappelijke werkers, geen seconde bij nagedacht! Mijn moeder heeft me super goed geholpen en was er echt voor me, ik kwam de volgende dag thuis op mijn kamer omgetoverd naar een babykamer. Dit was het moment dat ik het moeilijker kreeg, alles om me heen was baby, baby, baby.. mn kraamverzorgster was niet zo fijn het leek wel alsof ze me telkens wilde laten huilen door de dingen die ze vroeg, maarja gelukkig was dat maar een week hè. Nu gaat het super goed! Alles is hele aal gewend ik ga door de weeks 3 dagen naar school en werk ik het weekend allebei de dagen, ik ben nog nooit zo gemotiveerd geweest om het te maken in mn leven!

Het kan toch echt.. mijn moeder heeft 3 kinderen (wist wel dat ze zwanger was haha) en heeft ons nooit voelen schoppen.

Ook weer zo heftig zeg, en wat ben ik blij te lezen dat het nu goed met haar gaat!

Ik kwam er achter met 21 weken zwangerschap. Ik was er totaal niet mee bezig, had pcos en dacht dat ik op natuurlijke wijze niet zwanger kon raken. Op een gegeven moment kreeg ik zo'n last van mijn buik, en benen deden ook erg veel pijn. Ik had gewoon al die tijd kleine bloedingen gehad, dus dacht niet aan zwangerschap. Voor dat ik de huisarts ging bellen toch maar even een testje gedaan, en deze was binnen 2 sec positief. Ik bleek al 21weken te zijn, en hevige weeen te hebben. Toen ging het allemaal heel snel. Ik lag in het ziekenhuis met weeenremmers, kreeg echo na echo. Bij de 20 weken echo kwamen ze er achter dat hij een afwijking had, en moest hier direct na de geboorte aan geopereerd worden. Ik bleek teveel vruchtwater te hebben, waardoor mijn lichaam dacht dat ik al moest bevallen. Hierdoor 2x een vruchtwater punctie gehad, en bij de 2e x ben ik bevallen. Dit was met 34 weken. Ik dacht dat ik gewoon wat was aangekomen, en heb de kleine nooit gevoeld. Door het vele vruchtwater en omdat hij erg naar achter lag, heb ik dit de hele zwangerschap niet gevoeld. Nu is het een gezonde knul van bijna 9 Ik heb alles gedaan in die tijd wat verboden was. Daar voelde ik mij zo schuldig over. Ik heb gedronken, stond gewoon in de kroeg, ik heb file gegeten. Zware dingen getild enz. Ik ben nu weer in verwachting van een jongentje, en ik merkte dat ik in het begin heel angstig was. Bang om hetzelfde mee te maken. Bij mijn dochter (die zit er tussenin) heb ik deze angst helemaal niet gehad. Ik had met haar ook een perfecte zwangerschap, en alles is goed. Maar nu het een jongentje is beleef ik het toch anders. Heel veel mensen zeggen, hoe kun je dat nu niet merken? Je voelt toch iets ? Je merkt toch dat je aankomt? Nee dus! Ik voelde niets, en was niks aangekomen tot de 21 weken. Pas daarna begon mijn buik als een gek te groeien. Het heeft lang geduurd voor ik het een plekje kon geven. En ik hoop het ook nooit meer mee te maken op deze manier. 😘

Over dat schuldig voelen begrijp ik je helemaal, dit had ik trouwens ook heel erg. Ik had gedronken, gerookt, in achtbanen gezeten, rauw vlees en vis gegeten. Ik had de eerste paar weken en nu soms nog steeds echt het idee dat ik iets moest goedmaken met haar.

Ik had na de geboorte ook geen band met mijn kind. Ik liet alles aan de verloskundige over of aan mijn man. Pas toen ik hem naar de operatie tafel bracht, besefte ik: hé dit is mijn zoon. Hij is echt van mij. Vanaf toen is het hechting proces begonnen denk. Maar het heeft heel lang geduurt voor ik mij echt moeder voelde. Uiteindelijk helemaal goed gekomen! Maar zoveel stress gehad 😔

Pff jeetje, ik zeg heel eerlijk dat ik zo blij ben dat ik wel gelijk die band voelde, en tuurlijk had ik ook stress maar liefde voor mijn dochtertje was er gelijk

Aaah dat klinkt goed! Gefeliciteerd met de geboorte van je dochtertje ❤

Wauw meid, wat een verhaal! Zo zie je, leeftijd maakt echt niets uit! Het kan iedereen overkomen! Wat goed hoe je er in staat en hoe flexibel je bent (dit is waarschijnlijk ook het voordeel van je leeftijd) en hoe fijn als je ouders hebt die je helpen en achter je staan! Moet zeggen dat wij ook echt alles 2de hands hebben hoor! De markt is verzadigd en 2de hands is er zoveel mooi en goed spul te krijgen! Als onze kleine man peuter is krijgt hij zijn grote jongens kamer nieuw (dat zal ook in een ander huis zijn), maar nu heedt hij daar toch geen benul van. Je mag exht trots op jezelf zijn en ik ga je exht niet de illusie geven dat het allemaal maar makkelijk is, wordt en blijft, maar je instelling, daar heb je gewoon al een hele stap mee voor!!

Je kan je niet schuldig voelen over iets wat je niet wist... Maar begrijp je wel, toch extra zorgen en in t geval van je complicaties denk je telkens 'zou het....' Ook ik heb tot 28 weken alles gedaan en gegeten wat ik 'normaal' deed. Zodra ik het wist uiteraard radicaal gestopt en omgeslagen. Mijn buik groeide wel iets... Maar dacht 'corona kilo' s' en had een maagslijmvlies ontsteking (dacht ik). Toen ik wist dat ik zwanger was zag je dit ook echt binnen een week!! Bizar hoe je lichaam (en je geest) j e 'voor de gek' kan houden.

Heel lief dankjewell, mijn vader had het er wel heel lastig mee hoor! De eerste 3 dagen niet tegen me gesproken of aangekeken ook niet naar de kleine, maar nu zo leuk om te zien hoe hij een echt opa is. En ik weet datver nog genoeg op me af gaat komen straks maar ik zie wel hoe het allemaal loopt, ik ga er in iedergeval helemaal voor! De vader van mn dochter weet het trouwens heeft met mijn ouders gesproken begon over een dna test en daarna niks meer laten horen, dat is wel echt iets dat me dwars zit en ik heel erg vind. Al heb ik hem zegmaar totaal niet nodig en heeft ze ook gewoon mijn achternaam doet het me wel zeker wat dat hij niks laat horen! En inderdaad 2de hands dingen zijn nog prima, normaal was ik daar echt niet van maar als er zulke lieve mensen zijn die je allemaal dingen geven van kinderwagen tot box dan is dat natuurlijk helemaal geweldig!

Het zal voor je ouders ook een hele schok zijn geweest en dan reageren mannen toch vaak anders dan vrouwen (zeker papa's van meiden... Want ja...). Fijn dat alles is goed gekomen!! Je instelling is echt de juiste, ij denk ook zo, laat maar komen, we moeten er toch doorheen, wat t ook is!! Je vind het waarschijnlijk erger voir je dochter dan voir jezelf dat de vader niet in de picture is? Dat snap ik wel, en nee, je hebt hem niet nodig, maar zij wellicht op den duur wel!!! Erg egoïstisch van haar vader, maar zoals ik al begon... Voor mannen is het zo anders (en zoveel makkelijker). Wat de 2de hands spullen betreft... Je bespaart jezelf er zoveel geld mee! De keuze is reuze en het ziet er 9 vd 10 keer echt nog super netjes uit. Ik schaam me er totaal niet voor, ben er juist een beetje trots op! Lekker genieten van je meissie, hoop dat wij de kleine man heel snel vast mogen houden.