Onverwachts zwanger. Week later miskraam

Rationeel is het misschien "oke" door de verbouwing, maar ieder kindje is en blijft een wonder. Het enige wat je kan doen is jezelf de tijd gunnen om je weer jezelf te voelen. Niemand kan jou zeggen wanneer dat is. Je hebt ondanks alles een verloren verwachting, een onverwachts wondertje die eigenlijk echt wel welkom was, alleen niet de "beste" timing had. Ik was niet "onverwachts" zwanger, wel 3 miskramen en 1 stilgeboren zoon. Enige tip: Neem je tijd. Niemand bepaalt hoelang dat is. En heb echt even lak aan wat anderen denken, wat de druk is van werk.. Ik ging pas weer aan t werk toen ik dacht dat t écht weer kon. Ene miskraam was vrij snel, andere wat langer. Na mn stilgeboren zoon 10 maanden dat ik weer langsza begon. Voor iedereen anders. Maar je gevoel is mooi; zo voelen mama's zich vaak. Ookal zo kort, het was er wel! Sterkte!

Ik ben tijdens afgelopen zomer onverwachts zwanger geraakt. Heb al 2 kids van 6&8 dus de schok kun je je wel voorstellen. Helaas ook mis gegaan bij ong 5 weken en met medicatie pas rond 8/9 wkn afgekomen.. Daar we al 2 kids hebben en wij niet bezig waren met zwanger worden ben ik er nuchter mee om kunnen gaan in de zin van dat zeker jammer is dat kindje er niet is maar ons leven hierdoor niet veranderd... Ik ben wel 2 wkn thuis geweest omdat fr hele hap was om te verwerken

Toen ons eerste kindje 8 maanden was, werd ik onverwachts zwanger van de 2e. Dat heen en weer geslingerd worden van 'help wat is dit, ik kan dit niet' naar 'ik vind dit stiekem toch wel heel erg leuk' vond ik erg heftig. 7 weken echo gehad. Kloppend hartje gezien. Vlak daarna kreeg ik een gek gevoel.. alsof er iets niet helemaal goed zat, maar wist niet goed wat.. Weken lang in stress geleefd. Ik wist dat er iets niet kopte, maar er gebeurde verder niets geks. Tot we er met de 11 wk echo achter kwamen dat het hartje net na 7 weken gestopt was. Dit is nu 2,5 jaar geleden. En inmiddels een 2e kindje van 5 maanden. Maar ik blijf het heftig vinden om aan die periode terug te denken. Het niet weten hoe het geweest zou zijn als het wel goed gegaan was. Ik merk wel dat het meer naar de achtergrond gaat, zeker nu we een 2e hebben. Het van je af schrijven/er over praten is heel goed. Ik hoop voor jou dat het je helpt, dat je tot rust mag komen. Neem je tijd, het is echt niet niets. Ik merkte zelf dat ik op dat moment het liefst zsm weer zwanger wilde zijn. Mijn man vond dat geen goed idee (voor mij lichamelijk; net zwanger geweest, gaf nog borstvoeding en viel door de stress best wel veel af). Achteraf gezien fijn dat hij dat gezegd heeft, het is echt niet niks allemaal en goed om jezelf even tijd te geven om te herstellen en je gedachten er over op een rijtje te krijgen. Maar doe wat voor jou/jullie goed voelt. Sterkte❤️

Ik werd precies 3 jaar geleden onverwacht zwanger en kreeg met 7 weken een miskraam. De situatie er omheen was wel anders, maar het is gewoon echt een enorme mind fuck om eerst te schrikken van een zwangerschap, te wennen en zelf uitkijken naar een kindje om het dan te verliezen. Het heeft tijd nodig. Mijn miskraam was op een zondag en ik ben wel meteen weer aan het werk gegaan, maar werkte de eerste dagen van huis uit. Intussen ligt er hier een 10 maand oud meisje op mij te slapen en denk ik amper nog aan die miskraam. Tijd helpt echt. Ook heb ik een armbandje als aandenken aan die korte zwangerschap.

Hier ook zo’n verhaal… Eerste zwangerschap was zeer onverwacht en nog met een spiraal. Het bleek een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Het herstel hiervan duurde weken en was vreselijk. Op dat moment werkte ik op een plek waar hier totaal niet goed op werd gereageerd. Uiteindelijk heb ik toen ontslag genomen, ik werd vrij gesteld van werkzaamheden. Er bewust voor gekozen om echt tijd te nemen voor herstel. Toen ik bij een nieuwe werkplek begon zat ik goed in mijn vel. Een half jaar na die miskraam raakte ik weer, gepland, zwanger. Inmiddels is mijn dochter 5,5 jaar. En hoewel ik nog steeds af en toe denk aan dat eerste kindje, af en toe rouw en de eerste weken van mijn zwangerschappen daarna vreselijk spannend waren, heb ik het wel goed kunnen verwerken. Zoek je steun, doe het op jouw manier, op jouw tempo! Rouw laat zich niet sturen en niet definiëren. Sterkte 🍀❤️