Paniek na positieve test

Ik denk dat wat je voelt heel normaal is en herkenbaar voor vele. Wellicht voor iedereen in andere mate, maar volgens mij is het hebben van twijfels na een positieve test vrij normaal. Hier bijvoorbeeld al jaren een hele sterke kinderwens en toch na de eerste blijdschap van de positieve test allemaal gedachten als kunnen we dit wel, is dit echt wat we willen of hadden we toch niet langer moeten wachten voor we echt klaar waren er voor. Uiteindelijk trok die paniek weg en kon ik toch weer van de zwangerschap genieten. Klaar ben je er ook eigenlijk nooit echt voor want je weet pas echt hoe het is als je het meemaakt. Ik snap ook dat het nu een hele schok is omdat je je er niet meer op had ingesteld, vrij logisch dat je nu heel je toekomstbeeld weer moet aanpassen en dat dat even wat tijd kost. Maar volgens mij ben je diep van binnen ook best blij. Dus geef het wat tijd en het komt vast allemaal goed. Hopelijk kom je gauw uit de paniek zodat samen met je man hier van kunt genieten. Trouwens, sommige zorgen zullen blijven, maar dat hoort ook bij het ouderschap! En.. gefeliciteerd met je zwangerschap!

Is wel normaal, dat had ik ook. Nooit meer op gerekend en toen het ineens echt was kon ik niet meer terug. Dus best twijfels of het een goede keus was, ik het leuk zou vinden en zo. Na een tijdje went het idee wel en tijdens mijn momentjes heb ik veel steun aan mijn vriend die me dan kan geruststellen. En bij ons 'mag' het allemaal besproken en gezegd worden, wat mij erg helpt. Ik had zelf ook veel moeite het te vertellen aan mijn ouders, kwam ook door bovenstaande, wat als anderen die ik hoog heb zitten het een slechte keus vinden of zo

Ik lees dat je allemaal verwachtingen hebt van hoe het hoort. Roze wolk, genieten, niet ontzettend zwaar, dat het hoort om 'halleluja verhalen' te vertellen, enz Als je dat al los laat en 'gewoon' over je heen laat komen wat er allemaal gebeurt, scheelt t al de helft. Ik heb helemaal geen 'halleluja verhaal', roze wolk heeft bij mij niet bestaan en bestaat nogsteeds niet, ik vond mijn zwangerschap pittig en het moederschap zwaar. Ondanks deze dingen geniet ik wel enorm van mijn dochter. De liefde die ik voel is ongekend en dit wens ik jou ook toe. Je schrijft dat je man wel heel blij is en je directe omgeving ook; vraag ze om hulp. Je hoeft het niet allemaal alleen te doen! Het is niet raar om je angstig te voelen; het leven wat je kende staat op t punt drastisch te veranderen. Nogmaals; probeer de druk van 'hoe het zou moeten' bij jezelf weg te halen en go with the flow, neem t zoals t komt You can do it ☀️☀️

Niet helemaal vergelijkbaar, maar Ik heb dit in de zwangerschap tussen mijn dochters gehad. Mijn oudste dochter was 1 jaar toen ik opnieuw zwanger raakte. Toen ik eenmaal een positieve test had raakte ik inderdaad in paniek. Doe ik mijn oudste niet te kort? Kan ik dit wel, 2 kindjes? En zelfs een aantal keer gedacht: ik wil dit helemaal niet. Uiteindelijk bleek dit een leeg vruchtzakje en werd dit een miskraam. Daarna wilde ik juist weer heel snel zwanger raken. Als de vorige zwangerschap wel goed was geweest zouden de kindjes net geen 2 jaar schelen. Nu zit er 2 jaar en 3 maanden tussen.

Ik was gepland zwanger bij ons eerste kindje en toen had ik ook lichtelijk shock. Niet echt paniek maar wel 'nu gaat alles veranderen' denk dus niet gek. Denk dat velen moeten wennen aan het idee. Ik vraag me wel af, gebruikten jullie anticonceptie? Want als je kinderloos wilde blijven neem ik aan dat jullie gestopt zijn met proberen?

Ben je ondanks anticonceptie zwanger geraakt? Want ik neem aan dat als je er niet aan toe was dat je ook iets deed om het te voorkomen?

Nee ik gebruikte niks want we waren dus jaren bezig geweest zwanger te worden zonder resultaat dus ik achtte de kans enorm klein dat ik ineens zwanger zou raken 😄

Ik was bij zowel de eerste als de tweede gepland zwanger. En toch had ik bij die test zo’n moment van: holy shit, nu kan ik echt niet meer terug. Technisch gezien natuurlijk wel, maar dat wilde ik helemaal niet, het was juist heel gewenst. Wat ik bedoel te zeggen is, dat als ik dat gevoel al had, dan is het in jouw situatie helemaal begrijpelijk! Goed dat je erover praat met je omgeving, blijf dat doen en geef het wat tijd. Verwacht niet van jezelf dat je gelijk blij bent, het is oké dat dat niet zo is. Wellicht kun je een verloskundige vragen om een zo vroeg mogelijke vitaliteitsecho (wel met genoeg kans om wat te zien)? Dan heb je ook iets op korte termijn om naartoe te leven. Hoe dan ook, het is echt oké dat je dit voelt en heel normaal! En in de meeste gevallen komt dat gelukkig dus ook goed!

Dank je 🙏🏻🙏🏻🙏🏻

Herkenbaar hoor, wij hadden wel een kinderwens voor “ooit”, maar ik ben per ongeluk zwanger geraakt. Het eerste wat ik deed was huilen, om me daarna schuldig te voelen omdat ik vond dat ik dankbaar moest zijn, want hoeveel vrouwen kunnen wel geen kindje krijgen en ik krijg er “zo maar” een. Bij mij was het afbreken van de zwangerschap geen optie en zo te lezen is dat voor jou ook niet waar je naar op zoek bent, dus ik zal mijn ervaring gewoon delen. Ik merkte dat het om begon te draaien toen we aan het wachten waren op de eerste echo en ik bang was dat er iets niet goed zou zijn. Ik begon er steeds blijer mee te zijn naarmate de zwangerschap vorderde maar bleef het abstract vinden en kon me er geen voorstelling bij maken. Vooral aan het eind van de zwangerschap lag ik vaak wakker en benauwde het me dat “het” er nu echt aan zat te komen, ik er niet meer onderuit kon en niet wist of ik dit allemaal wel wilde. Mijn zoontje is nu 7 maanden en ik vond vooral de eerste maanden ECHT zwaar. Niet het zorgen voor (ik werk met baby’s dus dat ging vanzelf) maar gewoon mentaal, ik was helemaal uit balans. Dat icm herstellen was bij mij echt geen grap en ik heb echt heel diep gezeten. Klinkt niet echt geruststellend misschien (en het hoeft bij jou helemaal niet zo te zijn!), maar ik had dat graag willen weten. Pas achteraf zei bijna iedereen in mijn omgeving “oh, maar dat is normaal, dat had ik ook!” Terwijl ik op dat moment echt dacht dat er iets mis met me was en dat ik een PPD had. Waar ik heen wil met mijn verhaal: ik vond het mentaal fucking zwaar, zowel het zwanger zijn als daarna (en soms nog). Maar: je hebt het ervoor over. Je hebt je hele leven voor je kind over. Aan het begin zei ik tegen mijn man “waarom wilde ik dit, ik wil helemaal geen moeder zijn!” Maar dat zijn vooral de dingen eromheen, het huishouden, hormonen, onderhouden van sociale contacten, werken, etc wat het voor mij extra zwaar maakt soms. Moeder zijn is het meest makkelijke en natuurlijke wat er is (voor mij), maar hóé dat is, weet je pas als je het bent. En ook niet altijd gelijk. Ik hield wel van mijn zoon (dat voelde ik, ofzo) en ik wilde hem beschermen, maar het was bij mij geen roze wolk en dat de liefde er vanaf spatte oid. Wel gelijk een gevoel van “jij bent van mij en ik ben van jou”. De kans is dus heeeel groot dat dat bij jou ook goed komt, en in het “ergste” geval is er altijd hulp om je te begeleiden in dat proces. Ook negatieve gevoelens horen er echt bij, hoe mooi en geweldig het ook kan zijn. Je bent echt geen paria als je het soms kut vindt en op momenten denkt dat je geen baby wil of geen moeder wil zijn. Goed komt het hoe dan ook, soms kost het alleen even ❤️

Mijn eerste zwangerschap was ongepland. Ik zag op de app dat mijn (onregelmatige) menstruatie wel erg laat was, deed een test en die was meteen positief. We waren een halfjaar daarvoor in ons huis gaan wonen en wilden de tijd nemen om er van de genieten. In paniek heb ik toen de test heel ver in de prullenbak gedrukt zodat mijn man hem niet per ongeluk zou zien. Toen mijn man een paar uur later thuis kwam hebben we samen een test gedaan. Ook positief. Ik was in paniek en kon niet echt wennen aan het idee. Rond 7 weken hadden we een echo. Die was goed. Ik begon een beetje aan het idee gewend te raken. Vlak voor de termijnecho had ik wat bloedverlies, dit bleek een miskraam te zijn. Ondanks dat ik heel veel moeite had om aan het idee gewend te raken was ik veel verdrietiger om de miskraam dan ik had verwacht. Het heeft me toen echt een klap gegeven. Een half jaar later zijn we bewust voor een kindje gegaan en binnen no-time was ik zwanger. Nu ben bijna 7 weken zwanger van nummer 2. Neem even te tijd om het op je in te laten werken. Om aan het idee gewend te raken. Praat er met je partner en naasten over. Een kind krijgen is een hele grote verandering. Een waar je (naar mijn mening) nooit helemaal klaar voor kunt zijn.

Heel erg bedankt voor je eerlijke verhaal, dit helpt me heel erg!

Ik wil vooral even inhaken op het laatste deel. Dat je vooral halleluja verhalen hoort en het zo hoort. 1) er is geen enkele reactie die je hoort te hebben. Iedereen reageer anders. Mijn eerste zwangerschap was gepland en door beiden gewenst, maar mijn vriend was bijna onverschillig te noemen. Het kwam gewoon niet binnen. Bij hem moest het echt groeien (dat heeft het gelukkig ook gedaan). 2) je hoort waarschijnlijk met name deze verhalen omdat veel mensen denken dat het zo hoort en de andere verhalen niet gedeeld worden. Zelf was ik wel heel blij maar niet euforisch oid. Toen mijn vliezen met 40+1 braken terwijl ik nog lang niet had verwacht dat de bevalling zou beginnen, ik was er namelijk van overtuigd dat ik ruim overtijd zou gaan. Raakt wil wel écht compleet in paniek. Vroeg me af waar ik in godsnaam aan begonnen was en dacht dat ik het allemaal niet zou kunnen etc etc. Je zou denken dat ik 40 weken had gehad om me voor te bereiden en na te denken… Maar goed wat ik hiermee wil zeggen: iedereen reageert anders en dat is helemaal prima. Je hele leven staat op z’n kop en daar mag je best door van slag zijn.