Partner burnout

Toch de huisarts inschakelen. Deze kan jullie doorverwijzen naar de juiste hulpverlener. Dat hoeft niet eens een arts te zijn. Ik heb in 2017 ook een burnout gehad en heb enorm veel gehad aan gesprekken met de praktijkondersteuner bij de huisarts. Zij was een verpleegkundige in de psychiatrie. Daarna ook nog behandeld bij een psycholoog. Ook de bedrijfsarts heeft mij goed gedaan. Die heeft echt geholpen met het weer op een gezonde manier integreren in het werk, zonder daarbij aan het belang van de werkgever te denken. Heel veel sterkte, ik hoop dat jullie er samen een weg in vinden!

Bellen inderdaad, dit is niet iets wat je samen even op kunt lossen, een externe hulpverlener is nodig😊

Mijn man zit ook met een burn out. Hij heeft paar weken terug de eerste gesprekken gehad met de bedrijfsarts en die heeft hem terug gezet naar 50% werken. Ook hebben ze hem door verwezen naar een psycholoog. Bij hem komt de burn out wel echt door werk. Maar denk dat gesprek met bedrijfsarts geen slechte eerste stap is. En anders inderdaad naar de huisarts en laten door verwijzen naar een praktijkondersteunend psycholoog. Die kunnen ook advies geven en eventueel verder door verwijzen. Voor de rest probeer goed met elkaar te praten. Wat maakt het voor hem makkelijker? Wat kan hij wel, wat niet? Wanneer worden dingen te veel? Kunnen jullie nog op andere plekken hulp inschakelen? Wij hebben bijv. Een hulp voor de huishoudelijke taken genomen omdat dat mijn niet lukt en hem ook niet. Qua eten koken hetzelfde, kan je voor 2 dagen koken? Of af en toe kan en klaar maaltijden van de super. Dingen om het jullie makkelijker te maken en rust te pakken.

Huisarts bellen en zo snel mogelijk heen! Hij heeft hulp nodig en de huisarts is de eerste stap en die zorgt wel dat er vervolg stappen komen.

Misschien voor nu eerst ook even een stap terug doen, ziek melden en rust rust rust! Bij de ziekmelding vragen naar contact met de bedrijfsarts! Je kan evt ook vragen om contact met ggz praktijkondersteuner van je huisarts, als die er is.

Inderdaad hulp inschakelen! Mijn zusje kampt er nu ook sinds een weekje mee en ben er echt van geschrokken, zij heeft enorme paniekaanvallen en kan niet eens zelf een paar boodschapjes halen. Ze heeft veel te laat aan de bel getrokken, weet niet hoe ver je vriend er nu in zit, maar het zelf willen doen gaat niet werken ben ik bang. Geef hem de tijd, betrek het niet op jezelf maar zet hem op nummer 1, je hebt hem straks nodig dus hoe sneller die weer een beetje zichzelf wordt, hoe beter! Sterkte, wordt een pittige tijd voor jullie beiden!

Heel herkenbaar. Ik was net een paar dagen met verlof toen mijn partner instortte. Bij hem kwam het vooral door stomme collega's op het werk waardoor hij zich waardeloos voelde en waardoor er dingen uit het verleden naar boven kwamen. Ook ik heb de volgende dag de huisarts gebeld (hij liep toen al bij de praktijkondersteuner) en toen is alles in gang gezet om hem bij een psycholoog te krijgen, maar wachtlijst, dus dat duurde nog drie maanden. Uiteindelijk is hij met z'n werk overeengekomen dat hij daar ging stoppen met recht op WW en vanaf toen ging het weer langzaam beter. Maar makkelijk was het zeker niet, zeker omdat ik toen hoogzwanger was en enorm ongerust om hem was. Ik zou dus idd zeggen: bel de huisarts en zorg dat hij eventueel doorverwezen wordt naar een psycholoog, want de wachtlijsten zijn lang, dus hoe eerder hoe beter! En zorg dat hij weet dat je er voor hem bent, meer kun je nu even niet doen. Veel sterkte en succes!

O jullie zijn super! Manlief is nu gelukkig weer een stuk rustiger. En gelukkig kunnen we goed samen praten. Hij wil gerust praten, ik kan goed luisteren en dingen goed samenvatten. Maar inderdaad, samen komen we er natuurlijk niet uit. Ik heb geen idee of onze praktijk ook zon ondersteuner heeft. Wel dat de ggz ook een locatie in ons stadje heeft voor de "milde" gevallen. Neem aan dat burn out hier ook onder valt? Niet dat het mild is, zeker niet. Ik ga morgen bellen. En hoop dat manlief dan inziet dat hij volgend jaar dus opnieuw veel vrij moet vragen bij zijn baas. Hij geeft zelf ook aan, hij wil zich gewoon weer zichzelf voelen. Wat ik op internet zo snel las, sta je met een burn out altijd aan. Ook in je rusttijd, dat je eigenlijk moet ontspannen. Ik hoop dat een professional weer kan zorgen dat hij dat doorbreekt en gewoon weer kan ontspannen.

Ik zou beginnen met ziekmelden. Even geen druk van werk. Met een burn out en kind op komst moet je nu even iets harder op de rem drukken. Huisarts bellen voor een praktijkondersteuner. En beginnen met 1 hele dag en 2 dagdelen iets ontspannends doen. Ik weet niet wat zijn hobby's zijn... Wandelen, fietsen, gamen noem maar op... Biertje met vrienden kan natuurlijk ook. Dit helpt heel erg om weer iets positiever te zijn. Ik wens jullie samen heel veel succes.

Hier helaas ook iemand die in een burn out zit. Hij loopt er echt al heel lang mee. Na de kraamweek kwam eruit. Hij was onderweg naar zijn werk en is omgedraaid Hij kon niet meer. Hij werkt nu 50% maar voor mij is het niet leuk. Sinds de kraamweek is alles op mijn schouders gekomen wat het erg zwaar maakt. Hij vind het zelf ook heel vervelend dat hij steken laat vallen. Heeft wel eens voorgesteld om even naar zijn ouders te gaan zodat ik me niet ook nog druk om hem hoef te maken. Maar heb gezegd dat niet te willen. Want wij dragen samen zorg voor onze dochter, want hij doet wel de laatste fles. Hij is nu in therapie want burn out komt meestal niet door 1 ding. Voor de therapie heeft hij met de praktijk ondersteuning gesprekken gehad. Ik hoop dat gewoon zijn plezier en houden aan afspraken weer terug komt. Gewoon simpel om 9 uur uit bed is niet eens haalbaar.....

Toch de huisarts bellen inderdaad. Je kunt dan een doorverwijzing krijgen. Dit kun je niet alleen oplossen. Hoe graag je dat ook zou willen. Zeker als dit al enige tijd speelt.. Ik zou als ik hem was ook zeker ziek melden, ook naar de bedrijfsarts gaan en nog niet zelf diagnostiseren met termen als burn-out, maar open laten onderzoeken wat er aan de hand is.

Dit kun je inderdaad niet zelf. Zoek hulp en pak het met beiden handen aan. Wees er ook op voorbereid dat het eerst een (mogelijk lange) periode een heel stuk erger wordt voordat het beter zal gaan. Met alleen rust zul je er helaas niet komen. Heel veel sterkte en succes. Hier bij de eerste ook gehad, geef het ook vooraf aan bij de kraamhulp, die helpen dan ook een extra handje met allebei je balans behouden als de kleine er is :).

Wel handig als hij er met iemand overpraat, een objectief iemand. Je kan ook kijken naar een haptonoom ofzo. Of als hij moeilijk kan ontspannen acupunctuur. En ja ziekmelden, want op dit moment is werk niet het belangrijkste en alles wat iets van hem vraagt is eigenlijk al te veel, het elastiek staat altijd gespannen. Zorgen dat hij niet nog verder zakt en straks helemaal niets meer kan en volledig wegzakt. Tenminste dat is wat ik denk 😋 maar hij moet iets zoeken wat voor hem werkt.

Manlief mag maandagochtend langs de huisarts. Ik hoop echt dat hij open blijft staan voor gesprekken, dat het eerste gesprek ook een goed gesprek is, en dst hij nu aan zichzelf en zijn gezin straks gaat denken... Hij werkt op een loonbedrijf, zit in het grondverzet, maar ik hoop dat hij inziet komend jaar toch weer opnieuw regelmatig vrij te moeten nemen... Vorig jaar begon rond de zomer met een knie operatie. Dit jaar startte met een ICSI traject. Tot nu toe werkt zijn baas heel goed mee. Maar als je helemaal er doorheen zit omdat de afzuigkap stuk gaat, ja dan is je grens wel bereikt...

Het is ontzettend pittig om een partner te hebben met zulke klachten. Mijn partner is compleet ingestort toen we vorig jaar in ons fertiliteitstraject zaten. Combinatie van een enorme hoeveelheid factoren, werk, corona, herfstdepressie en die winter geen zonvakantie, verhuisplannen, etc etc etc. Dus echt niet alleen de fertiliteit. Wat voor ons hielp: - Pas goed op jezelf en neem ook je eigen rust en ontspanning. De lusteloosheid en moeheid is in zekere mate "besmettelijk". Met andere woorden, voor mij werd het moeilijker fit en actief te zijn terwijl mijn man aan het bankhangen was of uitslapen. En dat gebrek aan lichaamsbeweging en frisse lucht is niet goed voor je merk je na een tijdje. - Pin je niet vast op de naam van de aandoening. Daarmee schep je verwachtingen over het beloop en de behandeling en wanneer die niet uitkomen heb je weer een klap te verwerken. Hier een link met wat uitleg. https://www.medischcontact.nl/nieuws/laatste-nieuws/artikel/verwarring-rond-burn-out-maakt-diagnose-lastig.htm - Heb begrip voor dingen die niet gaan en stimuleer dingen die wel gaan. Mijn partner had baat bij frisse lucht en overzichtelijke activiteiten met een direct zichtbaar resultaat. Uiteindelijk ging hij vrijwel dagelijks even een wandelingetje maken naar de supermarkt en koken. Dan voelde hij zich nuttig en had hij iets gedaan wat direct zichtbaar was. Dat gaf hem toch een gevoel van voldoening, ondanks de energie die het kostte. - Hij heeft bij praktijkondersteuner en psychiater gelopen, uiteindelijk ook medicatie gekregen wat heel snel heel veel geholpen heeft.

Ja, ik denk dat hij van mij nu de babykamer niet eens af meer mag maken. Denk dat dat ook een groot struikelblok was wat weer een hoop getriggerd heeft. Hij gaf al eerder aan daarin te mòeten, dat leverde weer stress op. Zelf ben ik een ramp in mee helpen klussen. Toen heeft mijn vader wel deels geholpen, maar in mijn man zijn hoofd is het eindresultaat dan toch niet goed genoeg. Hij is met alles heel perfectionistisch. Hij geeft aan nu zelfs met zijn eigen kluswerk niet blij te zijn. Terwijl het perfect gedaan is. Simpele taken klinkt als een goede tip, hoewel nu ongeveer alles teveel is. Maar koken is inderdaad simpel en daar heb je snel resultaat van. Ik denk dat ik sinds vorig jaar al rekening met hem houd. Vorig jaar gaf hij al aan snel stuk te zitten en niet meer te kunnen genieten sinds 2019. Gisteravond gaf hij aan zomer 2018, toen we gingen samenwonen. Hij wil alles goed doen, helaas hebben we een huis waarin de muren heel bros zijn, dus een 6 mm plug wordt een 8. Niet zo zeer een klushuis, maar er zijn altijd bijkomende dingen. Verstopping, lekkage, kapotte afzuigkap... Er zijn van zijn kant ook altijd financiele zorgen. Ik heb gezorgd dat hij in 2018 weer met 0 kon beginnen ipv schulden. Helaas was er dit jaar ook weer genoeg. Wortelkanaalbehandelingen, auto's... Wel bewust wèl getrouwd, de mooiste dag van ons leven, ook voor hem geeft hij aan. Alleen kost dat toch altijd meer dan je begroot hebt en gezien we maar een kindje willen, wilde we daarvoor ook niet alles tweedehands. Werk is denk ik niet echt een punt. Er was het puntje dat hij op de trekker wil rijden, dat is zijn passie. Maar omdat er te weinig kunnen kranen kwam hij daar na de vakantie steeds op uit. Dat heeft hij uitgepraat met zijn baas en nu wordt hij weer verhuurd als trekkerchauffeur. Wèl lange dagen. Half 5 er uit, 7 uur beginnen tm 4 en vaak rond 5 weer thuis. Ik ben me er van bewust dat sinds we hier wonen hij eigenlijk altijd wel chronish moe is. Hoewel sinds hij ook meezwangert nog nooit zoveel extra geslapen heeft. Ik ga proberen er geen tijd aan vast te plakken hieraan. Zo zeker de link bekijken. Ik zie het maar als een ongewenst huisdier wat op zijn schouder mee lift. Waar ik ook om moet denken merk ik, is niet te overzorgen. Ik doe al alles in principe in huis. Koken, wassen, noem het maar op. De boodschappen doen we wel samen. Hij leegt de vuilnisbak en zet m aan de weg. Maar ik bessef dat ik niet alles voor hem kan oplossen. Het zit in zijn hoofd. Daar kan ik helaas niets aan veranderen, hoe moeilijk ook.

Miss een homeopaat als optie ? Daar helpen ze je als indivudiele, unieke mens, met elke hun eigen verhaal. Homeopaten zijn zeer anders dan de reguliere dokters.

Bij mij hielp een traject bij de praktijkondersteuner heel goed. Het kan heel moeilijk zijn om toe te geven dat het niet goed gaat en je hulp nodig hebt. Ik heb er een heel jaar over gedaan om weer 100% aan het werk te zijn. Het is een lang traject maar je moet niets overhaasten. Je gaat stapjes vooruit en soms ook weer wat achteruit. Hij moet vooral niet te streng zijn voor zichzelf en acceptatie is daarin heel belangrijk. Heel veel beterschap gewenst. Let ook goed op jezelf!

Wat een lieve partner ben jij! En goed dat je inziet dat je niet alles over kunt nemen. Psychische klachten van je partner drukken ook op jouw energieniveau, en in je zwangerschap extra belangrijk om daar oog voor te hebben. Kun je naast professionele hulp voor je man ook hulp van je netwerk inschakelen, taken over laten nemen of "hulp inkopen", bijv in de zin van een huishoudelijke hulp, boodschappen aan huis laten bezorgen, buurmeisje dat voor huisdieren zorgt, oma voor een paar dagen laten koken etc? Ohja en misschien dat een belletje naar de kraamzorg helpt, wellicht dat jullie extra uren kunnen krijgen, geeft voor die periode ook wat rust. Veel sterkte samen en toch ook een goede, fijne laatste tijd voor de geboorte gewenst 🌸

Ik kampte vroeger met winterdepressies. Dus je niet fijn in je eigen hoofd voelen, daar weet ik wel iets van af. Gelukkig heb ik een hele lieve moeder die op een minuut of 10 afstand woont. We hebben een hele hechte band, ik ben enigstkind. Ze zou sowieso de eerste twee weken helpen als we daar om vragen. Ivm mijn epilepsie. Zodat ervooral de eerste week altijd iemand bij me in huis is.