Partner krabbelt terug???

Heel vervelend, maar ik snap het wel. Hij had waarschijnlijk zich gericht op die ‘het kan langer duren’, dus nu ineens al raak kan wel even schrikken zijn. Daarnaast gebeurt het enorm vaak dat je van zodra het concreet wordt - ook al heb je er lang over gepraat of nagedacht - in paniek schiet. Ineens is die zwangerschap daar. Zelfs al stond je er 200 procent achter; het kan je ineens ZO overvallen dat je er enorm onzeker en angstig van kan worden. Want plots is het ‘for real’. Ik had de eerste week ook eerder paniekgevoelens. Mijn lief zat in de zevende hemel. Bij mij wende het echter erg snel na de eerste shock (ook na 1 keer proberen, wat ik niet had verwacht). Bij jouw vriend kan het mogelijks langer duren, of nier. Geen enkel persoon is hetzelfde. Het hoeft alleszins niet te betekenen dat het zo gaat blijven of dat hij écht gaat terugkrabbelen. Hoe teleurstellend ook voor jou nu; geef hem even de ruimte. Als het lukt: praat erover. Het is oké om bang of in paniek te zijn. Maar het is handig als je daar natuurlijk nuchter over kan praten zonder dat er verwijten vallen. Wat niet evident is, want het zijn wel heftige emoties voor beiden, maar dan vanuit een ander perspectief.

Je hoort het wel vaker, dat mannen zich er echt even op in moeten stellen - dat het moet landen. Zeker met jouw verhaal ga je er dan niet direct vanuit dat het gelijk de eerste ronde raak is. Ik weet zelfs van een collega dat ze echt even een week moest schakelen in haar hoofd, omdat het gelijk de eerste ronde raak was. Daar had ze zich totaal niet op ingesteld. Maaarrrr... ik vind zijn opmerking over dat jij hem zogezegd overgehaald hebt, niet zo netjes. Hij heeft 'm er zelf ingehangen om het even plat te zeggen, hij was zich er heus gewoon van bewust waar jullie mee bezig waren. Dat je ervan schrikt kan, maar dan moet je nog niet doen alsof de ander je erin geluisd heeft. Geef het even de tijd.. wacht de eerste echo even af en praat er dan nog eens goed over.

Ja wat jullie zeggen klopt wel. Het doet toch pijn ofzo. Ik zeg; dit is een wonder dat wij dit mogen meemaken.. hij zegt, ja achteraf denk ik dat ik nog wel 3 jaar ofzo had willen wachten. Maar dan wordt ik van binnen gewoon kwaad, hij was er idd zelf bij en heeft hem er zelf ingehangen.... doet gewoon zeer als hij dan zoiets zegt..

Da’s echt zijn onzekerheid die spreekt. Ik vind het enorm herkenbaar, want ik reageer zelf ook zo in gelijkaardige situaties. Het kwam in mijn geval altijd goed, maar op het moment zelf is dat allesbehalve leuk. Niet voor mij, maar zeker ook niet voor mijn lief. Een zwangerschap is in normale omstandigheden ook iets om erg blij om te zijn, dus ik snap jou ook volledig. Ik denk dat het een beetje een gulden middenweg zoeken is qua gevoelens en hoe ermee om te gaan. Die van beiden mogen er zijn, alleen is het niet evident om die van de andere er even bij te pakken gezien ze sowieso een impact hebben.

Herkenbaar verhaal.. PCOS 4 jaar geleden vastgesteld. Zouden toen waar hij bij was aan de hormonen gaan want hij wilde het heel graag. Niet gedaan, werd 4x aan mijn rug geopereerd. In die 4 jaar, toch zonder hormonen 2 x zwanger geraakt wat helaas uitliep op miskramen. Afgelopen zomer heel ziek geweest, en wisten niet of ik het ging redden. Woog ook nog 29 kg. Werd trouwens al 7 jaar niet ongesteld.. in september was ik weer tot verbazing van iedereen helemaal 'gezond' verklaart. Heel wat kilo's aangekomen en alle waardes goed. En na 1x was het raak! Was dolgelukkig, want ze hadden in het ziekenhuis gezegd dat ik het wel kon vergeten. Kwam er met 3 a 4 weken achter. Vol enthousiasme vertelde ik het, waarop hij boos werd, dat het te snel was, hij het niet meer wilde, zijn prioriteiten op iets anders had gezet, hij het uit zijn hoofd had gezet en er echt op stond dat het maar weg gehaald moest worden. Was in shock. Weken lange ruzies, en hij veranderde niet. Zo verdrietig, eenzaam. Veel gepraat en uiteindelijk besloten achter zijn rug om naar zijn moeder gegaan. Uiteindelijk de beste zet ooit! Hij had zijn angsten uitgesproken. Bang dat er weer wat mis zou gaan, mijn gezondheid, het idee echt papa te worden, een eigen bedrijf te hebben etc. Heeft wel tot week 11 geduurd, maar na de 2e echo (waarbij hij niet mee ging) is die helemaal bij gedraaid en zo ontzettend enthousiast. 10000 x zijn excuses aangeboden en nu heerlijk mee aan het genieten. Snap ook ergens zijn angsten maar hij had het beter kunnen bespreken dan dreigen met abortus etc. En daar is hij zelf ook nog boos om. Wil je heel graag meegeven dat je echt op je eigen gevoel af moet gaan!! Hoe moeilijk ook, heb zelf ook met de gedachten gespeeld dan maar te vertrekken. En hoe ik het voor elkaar moest krijgen kon me weinig schelen want het had me gelukt. Hele moeilijke situatie en vind het vreselijk voor je. Probeer het de tijd te geven en te praten. Heel veel sterkte 😘

Ja is ook wel zo. Abortus wilt hij ook echt absoluut niet. En dat weet ik ook. Maar toch, het voelt niet fijn om de enige te zijn die oprecht blij is.. ik heb al gezegd dat ik wel denk dat ie blij is als die de eerste echo heeft meegemaakt. Maar dat weet hij niet zegt hij... Ik zeg, nja wacht maar af dan. Over een jaar ofzo zeg je dat het het leukste is wat je ooit is overkomen en dan wil je niet meer terug. Ik respecteer zeker zijn gevoelens, maar in zo’n negatieve vent heb ik weinig zin. Het is momenteel toch niet meer terug te draaien dus hij zal toch aan het idee moeten gaan wennen. Inderdaad wel op zijn eigen tempo!

Helemaal mee eens. Snappen doe ik het zeker, maar die negatieve gedachtes en gezeur. Wippie kunnen ze maken en weten dondersgoed dat er wat kan gebeuren. En nou is het bij jou en mij lastiger dus des te mooier dat het ons gegund word. Wacht het alsjeblieft af. Hoe moeilijk ook. Mannen zijn helaas in vele gevallen traag, maar weet zeker dat als hij haar of hem ziet op de echo en straks vast heeft helemaal om te zijn. En je kan altijd hier terecht positief of negatief!

Ik denk ook wel dat hij bijdraait, alleen wanneer weet ik niet. Ik was mij er ook wel van bewust dat mannen vaak koudwatervrees hebben op het moment dat het echt zo is

Geloof me ze draaien bij! Bij mij was het onverwachts, en hij was wel blij. Maar niet zo blij als dat ik was. Bij elke echo was die super droog en ik irriteerde me er erg aan. Maar ik moet zeggen; ik bleef niet te veel hangen met mijn gedachten.. hij zei zelfs ik ga niet huilen hoor als ons zoon geboren is (ik vroeg ernaar) ik was bevallen: hij huilde, hij is heel zorgzaam en beschermend en als ik hem (nog steeds na 1 jaar) in bed stop zonder dat hij zijn zoontje heeft gezien.. wordt hij boos 😂 dus het duurde even maar het komt er wel!

Ik denk dat de meeste mannen over het algemeen gewoon bang zijn ofzo, ik weet het ook niet. Maar het is voor ons vrouwen net zo ingrijpend als voor hun..

Ja klopt! Geef het de tijd. Soms hebben zij wat meer tijd nodig dan wij 😊

Ik geef het zeker de tijd. Maar ik heb het gevoel dst ik niet blij kan zijn en dat is lastig

Laat het hem even bezinken. Misschien issie stok nerveus

Wij wilde langzaam aan ook gaan proberen zwanger te worden. Ik stopte na ruim 10 jaar met de pil slikken en we hadden verwacht dat het wel even zou duren voordat ik zwanger zou zijn. Ik was een maand na het stoppen zwanger, en dat was eigenlijk voor ons allebei echt even slikken en wennen aan het idee. Ik was wel snel gewend en erg blij, maar voor een man is het ook anders omdat het niet in zijn lijf afspeelt. Hij kan ondertussen niet wachten tot ons zoontje geboren wordt, maar super betrokken bij de zwangerschap is hij niet geweest.

Ben benieuwd hoe het nu met jullie is ☺️

Herkenbaar Zebra! Hier hetzelfde helaas. Man is niet blij en vond dat ik abortus moest laten plegen. Heb serieus getwijfeld maar kies toch voor mn 2e kindje. Hij heeft inmiddels 3 echo’s meegemaakt en geen krimp gegeven. Ik zag geloof ik iets vochtige ogen... ( er is dus toch gevoel) maar naar mij uit hij het niet. Eerste trimester is alweer voorbij en ik ben in mn eentje blij. Totaal niet zoals ik het zou willen, want het verpest een hoop voorpret. Zoals hierboven beschreven twijfel ik ook soms om op te stappen als hij zo negatief blijft. Dan kies ik zeker voor mijzelf. We gaan het onze dochter binnenkort vertellen dat ze grote zus wordt, dus hij draait bij of niet. De voorkeur heeft natuurlijk als gezin verder. Maar als de ander niet happy is, dan kun je het ook niet afwingen. Geef het wat langer de tijd en met wat geluk draaien de mannen wel bij. Vanavond ga ik ook weer in gesprek. Zucht. Het is niet altijd makkelijk.... troost je in ieder geval met de gedachte dat er velen vrouwen met jou zijn die eenzaam zijn in dit blije gevoel. Hang in there & keep the faith ✨

Het gaat goed! Hij is bijgedraaid en heel blij met de komst van een kleintje 🥰

Wat super fijn om te lezen! Geniet ervan samen 🌺

Wat fijn te horen Zebra! 🦓 Een fijne zwangerschap 🤰 gewenst!

Dit had mijn man ook. Veel mensen om ons heen waren heel lang bezig om zwanger te worden en ik was de 2e maand zwanger dus hij schrok echt. Nu al?! Was zijn reactie toen ik met de positieve test voor zijn neus stond. 😅 Hij was vooral heel erg in shock en het besef kwam dat het nu echt was en hij niet wist hoe het zou zijn. 'S avonds toen ik thuis kwam na het werk stond hij met een rolmaat te meten waar de box moest komen staan. 😂 je zag echt met de week dat hij er veel rustiger onder werd. Dus ik hoop dat het bij jouw vriend ook zo is.