Placenta Increta

Ik heb dit niet meegemaakt maar het klinkt heel heftig. Veel sterkte bij je herstel.❤️ Wat een nare ervaring niet dat geweest zijn.

Hey Pleun, Oh jee, dat is heel heftig. Ik had zelf een placenta percreta (doorgegroeid tot op mijn blaas). Mijn gynaecoloog had dit algoed wel op voorhand opgemerkt en met een mri werd het vermoeden bevestigd. Hierdoor was er wel tijd om de bevalling maximaal voor te bereiden. Ik moet zeggen dat mijn zwangerschap hierdoor echt een hel was...Ik had echt schrik voor de bevallingsdag en moest op voorhand lastige knopen doorhakken ( baarmoeder behouden of niet, bevallen onder narcose of niet,...). Alles draaide plots om hoe ik het ging -overleven- en ons babytje was echt een bijzaak geworden. Er zijn zo veel tranen gevloeid en ook mijn partner was heel gestresseerd hierdoor... Tegen de dag zelf (geplande keizersnede gevolgd door operatie) had ik wel mentaal een klik gemaakt. Het was heeeel spannend omdat ze ook niet op voorhand konden zien hoe ernstig het was...Ik wist dat de kans groot was dat ze me onder narcose gingen moeten brengen en dat de kans groot was dat ze mijn baarmoeder zouden moeten wegnemen. Ik wist ook dat de kans bestond dat een uroloog een deel van mijn blaas zou moeten wegsnijden als de placenta daar in vast was gegroeid. Ik moet zeggen dat ik die dag heel omringd was. Ik werd geopereerd in een groot OK en er waren 16 mensen aanwezig (extra gynaecologen, extra anesthesisten, een oncoloog, een vaat en hartchirurg,...) ik voelde me een beetje in Greys Anatomy ofzo.😅 maar het gaf me wel een gevoel van rust. Uiteindelijk heeft alles 3,5u geduurd. Eerst epidurale, dan balonnetjes geplaatst in mijn liezen, dan placenta van mijn blaas los gedaan, de bevalling en als laatste een deel van mijn baarmoeder weggesneden om heel de placenta te verwijderen. Het was heel goed verlopen en ik ben heel de tijd wakker geweest. Erna een nachtje op intensieve en dan mocht ik naar materniteit, eindelijk naar mijn dochtertje. Het was dus absoluut geen romantisch of mooi gebeuren. Ik was wel heel opgelucht dat Nora (dochter) en ik allebei helemaal oke waren. Hierdoor zat ik wel op een roze wolk en nam ik de pittigere revalidatie er gewoon maar bij. Ik had ook op voorhand al beslist geen bv op te starten. Bij men eerste gaf dit al heel veel stress. Ik wilde nu geen extra stress erbij... Maar zoals je leest had ik wel de tijd om alles te verwerken en plaats te geven op voorhand. Jij natuurlijk niet. Mijn gynaecoloog heeft ook 100x gezegd dat het een heel ander verhaal had geweest als hij dit niet had gezien. Dat dit echt fataal voor me had kunnen zijn. Ik kan me niet voorstellen hoe schrikken en intens het voor jou moet zijn geweest. Had je dan een keizersnede of was het een vaginale bevalling? Ik begrijp dat het een enorm pittig proces moet zijn achteraf zonder baarmoeder. Was dit je eerste kindje? Ik heb mijn baarmoeder nog uiteindelijk nog dankzij de voorbereiding van mijn gynaecoloog. Hij had een specifieke techniek geoefend. Maar ik mag ook niet meer zwanger worden nu... Blij dat je erover schrijft wel. Ik miste tijdens mijn zwangerschap ervaringen en info. Heb er zelf ook net over geschreven in dit forum. Ohja voor ik het vergeet. Mijn vriend heeft het hier ook heel heftig mee gehad. De zwangerschap en bevalling waren zo gericht op mij, dat zijn emotionele voorbereiding op een nieuw babytje nihil was. Het was voor hem best lastig om een band met Nora te voelen. Nu begint dit te beteren... Zo, wat veel uitleg (tijdens de nachtvoeding 😅). Blij om het kwijt te kunnen. Hou je niet in om jouw ervaring te delen. Groetjes, Silke

Lieve Silke, Dankjewel dat je zo uitgebreid je verhaal hebt gedeeld, ik heb het met tranen in mijn ogen gelezen. Wat moet het een ontzettend zware zwangerschap voor je zijn geweest, al die maanden met zoveel angst en onzekerheid. Ik kan me zo goed voorstellen dat het voelde alsof alles niet meer draaide om het kindje, maar om jouw overleving. Dat je die moeilijke keuzes al op voorhand moest maken, zoals het al dan niet behouden van je baarmoeder en bevallen onder narcose, lijkt me zo’n zware mentale last. Wat bijzonder dat je uiteindelijk in zo’n groot team terechtkwam met al die specialisten om je heen. Ik kreeg kippenvel toen ik las over je OK met 16 mensen, echt een beetje “Grey’s Anatomy” inderdaad 😅. Maar ik begrijp ook zo goed dat dat jou tegelijkertijd rust gaf: weten dat je in de beste handen was. Wat fijn dat ze met die voorbereidingen zoveel voor je hebben kunnen doen en dat je uiteindelijk je baarmoeder hebt kunnen behouden. Bij mij ging het heel anders. Op 38 weken en 4 dagen ging ik voor een gewone check naar de gynaecoloog om alvast de bevalling te bespreken. Toen bleek mijn bloeddruk ineens veel te hoog en moest ik direct met spoed naar het ziekenhuis. Een half uur later braken ze mijn vliezen en begon mijn natuurlijke bevalling. Onze zoon Juliàn werd kerngezond geboren, ons eerste kindje 🩵. Ik heb hem maar 8 minuten vast mogen houden, half buiten bewustzijn, en toen moest ik al naar de OK. Alles ging zo snel: mijn hemoglobine zakte naar 5, ik had nog maar 1,5 liter bloed in mijn lichaam en ik lag echt heel kritiek. De artsen hebben voor mijn leven moeten vechten, terwijl mijn vriend en mijn moeder in angst verkeerden dat ze me zouden verliezen. De operatie duurde 2,5 uur, vol onzekerheid, en toen ik ’s nachts op de IC wakker werd, hoorde ik dat mijn baarmoeder verwijderd was. Dat nieuws kwam keihard binnen: nooit meer zwanger kunnen worden, terwijl ik mijn pasgeboren zoon nog niet eens bewust had gezien of gevoeld. Dat blijft heel pijnlijk en oneerlijk voelen. Ik herken wat je zegt over je partner ook enorm. Bij ons draaide alles die dagen om mij en het medische gevecht, waardoor er voor hem nauwelijks ruimte was om rustig naar het vaderschap toe te groeien. Ook dat is zo’n onderschat stuk van dit alles. Wat ons gelukkig elke dag kracht geeft, is dat Juliàn het zo goed doet. Hij groeit als kool en elke lach en knuffel met hem maakt dat alles wat we hebben meegemaakt toch weer iets zachter voelt. Ik vind het ontzettend fijn om jouw verhaal te lezen, juist omdat dit zo zeldzaam is en ik me vaak eenzaam voelde hierin. Het zou me heel goed doen om verder met je in contact te blijven, misschien zelfs nummers uit te wisselen. Ik geloof dat we elkaar hierin veel steun en herkenning kunnen geven. En bovenal ben ik heel blij dat jij en Nora er ook gezond uit zijn gekomen. 💛 Heel veel liefs, Pleun