Prenatale depressie

Ja, zeker wel een prenatale depressie gehad. Ik heb mij nog nooit zo rot gevoeld als toen. Vooral het einde was het allerzwaarst. Ik lag continu in bed met huilbuien, maar bleef doorgaan voor mijn andere zoon. Ik liet het zo min mogelijk merken aan mijn omgeving. Een iemand wist ervan. Ik voelde op een gegeven moment ook niks meer voor de baby in mijn buik. Was er totaal niet klaar voor en bleef maar huilen.. Hoe ik mij erdoorheen heb geslagen? Echt geen idee eerlijk gezegd. Ik ben gestopt met werken toen ik 28 weken zwanger was (daarvoor was ik ook al regelmatig ziek). Tot aan de bevalling heb ik me heel somber gevoeld. Ik had verwacht dat het door zou zetten naar een postnatale depressie maar dit is niet gebeurd gelukkig. Toen de baby eenmaal geboren was, was alles over en ging de zon weer schijnen☀️.. ik heb vooral per dag geleefd en de situatie geaccepteerd denk ik. Ik denk er eigenlijk ook nooit meer aan terug en geniet vooral van m'n kinderen Heb verder nooit proffesionele hulp gezocht hiervoor

Hier ook, ik heb doorgewerkt. Of nou ja, ik ben in het begin ziek geweest door de hg en vanaf week 29 thuis gezet door de verloskundige. Ergens was dat fijn, want mijn gedachtes waren heel donker en absoluut niet veilig. Ik heb alleen pas bij 31 weken hulp gehad. Het werd niet echt serieus genomen en waar ik heen werd gestuurd vond mijn verhaal te complex dus ben weer weggestuurd. Het is bij mij zover gegaan dat ik op een gegeven moment stemmen hoorde. Die zeiden geen leuke dingen. Ik heb dus met mijn donkere extreme gedachtes doorgewerkt, elke keer de auto in. En tussen door veel thuis met ziek zijn. Hielp ook niet mee. Ik heb nu hulp om mijn zwangerschap te verwerken. De hg, het schuldgevoel, de zelfmoordgedachtes. Het helpt mij echt enorm om nu echt mijn zwangerschap positief af te sluiten.

Nouja dat probleem heb ik hier ook. Niemand weet hier van, behalve mijn man. Ik ga ook maar door voor onze dochter. Ik heb hulp gezocht omdat ik echt extreem bang voor een postnatale depressie, maar ik lees nu steeds vaker dat dames na de bevalling snel van hun prenatale depressie af zijn. Erg fijn dat dit ook voor jou gold 🩷

Nouja die donkere gedachtes heb ik ook. Bij het extreme af, en soms zo erg dat ik niet alleen thuis durf te zijn omdat ik bang ben dat het anders definitief mis gaat. Ik denk, misschien helpt thuis zijn ergens wel. Ik hou van tuinieren en planten. Misschien dat ik hier iets vreugde uit kan halen. Wat fijn dat je hulp hebt en geweldig dat het je helpt om je zwangerschap positief af te sluiten 🩷

Zolang dat nog lukt, dan zou ik zeker die positieve dingen proberen op te zoeken. Misschien dat het helpt. Bij mij hielp het helaas niet meer. Ik weet niet hoe ik het heb overleefd, maar het lag heel dichtbij dat ik er volledig een einde aan zou maken. Eerst alleen de zwangerschap, later alles. Rond 29 weken, toen ik alweer geen hulp kreeg en ik het echt niet meer zag zitten, heb ik verder hulp gevraagd bij de huisarts. Ik heb toen kunnen afspreken dat als het echt niet zou gaan, ik alles moest laten en het noodnummer van de huisarts moest bellen en om die arts moest vragen. Dat gaf toen een beetje houvast. Ik had het trouwens ook bij het alleen thuis zijn. Mijn man zei laatst nog dat hij nog wel geregeld weg is gegaan van zijn werk omdat hij bang was dat zijn vrouw er een einde aan zou maken. En die hulp die ik nu heb is inderdaad heel fijn. Het blijft verdrietig en de meest zware tijd die ik misschien wel heb gehad. Maar ik kan nu weer normaal functioneren. Ik kan je dat dus echt aanraden. Een pop poli ofzo tijdens heb ik geen ervaring mee, want ze hebben me nooit verder gestuurd naar de echte professionals. Maar een verwerking voor achteraf is heel fijn. Het is pittig, maar het is waard.

Hoe ben je hier bovenop gekomen? Ik heb een heel slechte zwangerschap gehad, waarbij ik me elke dag ontzettend slecht voelde. Daarna was ik zo uitgeput dat ik nu (ruim een jaar na de geboorte) nog steeds niet ben hersteld. Hoe heb jij dit aangepakt?

Bij mij was het na de geboorte heel snel al weer goed. Mijn depressie kwam doordat ze mijn medicatie niet goed hadden afgestemd (schildklier). Bekkeninstabiliteit was direct weg, hg was weg en de donkere gedachtes ook eigenlijk zodra mijn medicatie weer goed was. Ik heb daarna wel heel lang gelopen met extreem bezorgd, beschermend, niemand vertrouwen enzo. Ik ben toen gaan zoeken op geboortetrauma. Was een en al herkenning en bevestiging. Dat het niet aan mij lag, dat ik niet gek ben enzo. En toen gekeken waar ik hulp kon krijgen. Is super intensief traject, maar ik merk nu al een heel groot verschil. Dus misschien dat jou dat ook kan helpen. Ik had eerst gekeken via de huisarts, maar kreeg daar niet echt de mensen aangereikt waarvan ik dacht dat ze echt konden helpen. Ik zit nu dus bij iemand die gespecialiseerd is in geboorte trauma (ook zwangerschap, hoort daarbij). Dus niet via het reguliere, maar een privé iemand ofzo. Verder heb ik na de geboorte 7 maanden verlof gehad en heb ik eigenlijk niks gedaan behalve heel veel met mijn dochter knuffelen enzo. En langzaam de dingen weer oppakken. Vooral geen haast en op je eigen tempo.

Oh, nog een toevoeging. Die ene huisarts kwam met 29 weken of mijn medicatie was aangepast, wat niet het geval was. Hij heeft toen de dosis verhoogd. Mijn ergste donkere wolken begonnen met week 32 af te zwakken.

Jeetje wat een verhaal. Bijzonder hoe donker je kunt denken / voelen in een, eigenlijk, zo'n bijzonder speciale periode. Gelukkig krijg je de hulp die je nodig hebt nu. Ik kan me voorstellen dat het pittig is, het is natuurlijk niet zomaar wat en ik merk ergens dat er ook een ENORM taboe op zit.

Hi, veel sterkte. 🍀 Hier tijdens de termijnecho (toen ik dus rond de 11 weken was) aangemeld bij de pop poli, zwangerschap no2. Bij no1 was het veel later nodig, maar nu zit ik ook al sinds week 16 thuis (ben nu bijna 32 weken zwanger). Bij mij gaat het om angststoornis icm paniekaanvallen, daarbij onverwerkte trauma eerste bevalling. Daarnaast last van veel sombere gedachtes (tegen prenatale depressie aan, hoewel ik denk dat dat er wel is/geweest) en of ik het wel goed deed (no2), hierdoor vrat ik heel mn energie op, slapeloze nachten, veel/lang ziek constant, aanstaan heletijd, voelde me niet mijzelf, ik kon zo echt niet meer verder voor mijn gevoel. Had op t begin veel moeite met het loslaten van werk, masr dat kon ik er echt even niet bij hebben en vooral nu het nu pas beter gaat. Individuele sociaal psychiatrische begeleiding, psychiater en psycholoog (emdr) vanaf januari. Ik heb er dus ook voor gekozen de focus te leggen o p mn herstel of wel op mn kindje. Moet zeggen dat het op mentaal vlak nu wel een stuk beter gaat, slik dan ook medicatie. Natuurlijk gaat het nogweleens op en af.

Ja dat taboe zit er zeker op. Hoe vaak er niet wordt gezegd dat je ervan moet geniete, zwanger zijn is geen ziekte. Haha ik heb collega's gehad, die vroeg hoe het ging. Ik zei dat gewoon dat het niet goed ging (misselijk, pijn, donkere gedachtes). Die keken me dan aan, draaiden zich om en liepen weg 😅😅 Het is niet alleen een taboe. Mensen weten ook niet wat ze ermee moeten. Een postnatale depressie kunnen ze vaak nog wel begrijpen, ook lastig. Maar prenataal.... Vandaag heb je toch je eerste sessie? Heel veel sterkte. En je besluit om volledig thuis te blijven of deels te blijven werken. Er is niet echt een fout. Zolang je doet wat voor jou nodig is (want moeilijk is in deze situatie). Misschien kan die van de pop poli je erin tips geven?

Ja klopt! Postnatale gedeelte word 'beter' begrepen dan het prenatale. Frustrerend soms. Op werk denken ze nu dat ik met bekkenklachten thuis zit (op 2 collega's na, ik heb verschrikkelijk gehuild met het vertellen, maar zij reageerden zo ontzettend lief). Ik heb rond 13:00 mijn eerste sessie. Met een muziektherapeut, zij is voor het contact / band opbouwen. Weet niet zo goed wat ik er van vinden moet, het lijkt me nu heel zweverig 🥲 en ik geloof er niet zo in. Maar goed, voor alles een eerste keer. De sessies staan nu telkens gepland op mijn vaste werkdagen. Dat zijn ook de vaste werkdagen van die dames volgens mij. Om nu voor +/- 5 maand 2 keer per week vrij te vragen (ik werk er 3) is ook niet handig en ga ik qua uren ook niet mee rond komen. Een vriendin van me zei; " Als ik jou was ging in idd thuis zitten, je hebt 2 dagen intensief therapie, daar moet je wel even van bij komen. Mag je ook een dag aan jezelf denken?" Dat klonk wel fijn, ik heb de 2e afspraak 4 januari met een sociaal psychiatrisch verpleegkundige. Misschien dat zij kan adviseren qua werk en anders de verloskundige. Moet zeggen. Dat ik erg tegen het gesprek op zie met mijn leidinggevendes

Oh, ja in dat geval zou ik ook zeggen, blijf lekker thuis. Kies voor jezelf. Je werk is eigenlijk 'alleen maar' werk. En als je je ziek meld, dan kost het je werkgever ook niets, ga je gewoon de ziektewet in. Ik merkte wel meer rust toen ik eenmaal thuis kwam te zitten. Haalde de negatieve gedachtes niet weg. Maar wel de rust van dat de verplichtingen weg zijn. Niet op je werk vrolijke henkie spelen, geen verplichte werk dingen, geen dingen die ik nog allemaal moest doen en onthouden. Dus wat dat betreft geeft thuis blijven rust. En als je zulke goeie begeleiding gaat krijgen dan krijg je vast ook iets van handvatten of een telefoonnummer ofzo voor als het echt niet gaat. (Denk ik, ik had wel het telefoonnummer van mijn mevrouwtje toen ik 35 weken was 😅) Ga er vanmiddag lekker open in. Misschien helpt het de band te verbeteren. Ik zie nu nog steeds de baby in mijn buik als een andere baby dan mijn dochter nu 😅. Fijn dat die 2 collega's er wel voor je waren. Zulke mensen zijn zo belangrijk, helemaal nu.

Bedankt voor je uitgebreide reactie. Fijn om te horen dat het een stuk beter gaat inmiddels. Ik krijg vanaf half januari traumatherapie. Hoop dat dit voor verlichting zorgt.

Hier ook een prenatale depressie gehad die ik pas zelf kon zien toen ik eruit was. Toen pas kon ik zien hoe depressief ik was tijdens de zwangerschap. Continu huilen, somber, suïcidale gedachtes en ook over abortus (alles om hieruit te raken). Was heel bang voor postnataal maar ik heb me juist nog nooit zo gelukkig en bevrijd gevoeld in mn kraamweek (ondanks extreme pijn). Ik was zzp’er dus werkte door, maar had wel het geluk dat ik niet druk was en veel kon slapen en echt kon luisteren naar wat mijn lichaam nodig had. Dat was fijn, alhoewel werken ook fijn was omdat ik dan even niet zwanger hoefde te zijn voor m’n gevoel (vooral toen ik nog geen buik had). Ook therapie gehad en toen die op z’n zwaarst was heb ik alle sociale afspraken gecanceld, ik kon niemand meer zien en heb me echt even ondergedompeld in de therapie en m’n gevoel gevoeld zeg maar. In het derde trimester voelde ik me langzaamaan weer opkrabbelen. Sterkte, het is erg zwaar ❤️‍🩹

Had je ook veel last van stress/paniek en slapeloze nachten?

Eigenlijk is deze vraag voor alle dames die hier reageerden: hadden jullie tijdens je prenatale depressie ook veel last van stress, angst of paniek op dagelijkse basis?

Ja, elke dag

Geen probleem. Ik hoop dat je therapie helpt! En als deze niet helpt, kijk dan zeker nog verder. De ene therapie is de andere niet. Heel veel sterkte en succes met je traject!

Ja, echt in het extreme 😅