Prenatale depressie, ik zie het niet meer zitten..

Oh wat naar zeg. Het lijkt me ongelooflijk moeilijk waar je nu in zit. Je hebt al een jong kind wat natuurlijk sowieso al zwaar is. Een nieuwe vriend dus jullie leren elkaar op alle fronten nog kennen. En dan nu onverwachts (toch?) al zwanger. Misschien is dit niet het moment voor een zwangerschap en krijg je daardoor depressieve gevoelens? Depressie komt natuurlijk ook ergens vandaan. Is niet zomaar een ziekte die je overkomt maar kan ook komen door moeilijke en zware omstandigheden. Veel sterkte en liefs ❤️

Ik had bij mijn eerste zwangerschap meteen enorm veel liefde voor dat vruchtje. Die zwangerschap was door de man niet gewenst en zou et alleen voor staan. Ik kreeg een miskraam en het verlies doet me nog steeds pijn. Toen besloten een bewust alleenstaande mama te worden. Die zwangerschap was dus enorm gewenst. Toch voelde ik die liefde niet zoals de eerste keer. Heel soms zelf getwijfeld of ik er wek goed aan deed en ben ook gaan praten met de psycholoog van het ziekenhuis. Het gevrek aan liefde was er tot aan de bevalling, zodra ik haar vast had was ik over mijn oren verliefd. Ik kan me nu niet eens meer indenken dat ik me zo anders voelde aan het begin van de zwangerschap. Ik kan me goed indenken in je huidige situatie dat je niet zo met je zwangerschap bezig bent en de liefde er niet meteen is omdat je het toekomstbeeld met dat kindje nog wat mist door de instabiele situatie. Wat is de reden dar hij in zijn huis wil blijven? Als het oud is en er stinkt, wat houdt hem daar?

Ik zou dit echt met vk en/of huisarts bespreken. Het is een lastige complexe situatie op een forum is voor ons niet te beoordelen is of deze gevoelens komen door een depressie en deze gevoelens weer weg zij als je weer genezen bent van deze mentale ziekte of dat het komt door de omstandigheden en dat een afweging om wel of niet de zwangerschap door te zetten een realistische afweging is om te maken. Sterkte, hopelijk vind je hulp om meer vat op je gevoelens te krijgen.

Wat naar dat je een miskraam hebt gehad! Ik herken me wel in de gevoelens die je omschrijft en ik verwacht ergens ook dat alles bij de bevalling anders is, maar het feit dat er geen garantie op is vind ik behoorlijk eng.. Hij wil in zijn huis blijven omdat dit eerst zijn ouderlijk huis is geweest en er dus emotionele waarde aan zit. Daar heb ik absoluut begrip voor, maar het is geen handige/gezonde plek om met twee kinderen te wonen en dat weegt voor hem minder zwaar helaas.

Wat een rotsituatie zeg! Ik lees dat je eerder te maken hebt gehad met depressie rondom een zwangerschap. En dat je wat je voelt (voor een deel) herkent. Heb je toen een fijne huisarts/verloskundige/iemand van de POP poli gehad waar je naar terug kunt gaan? Wat heeft je toen geholpen? Probeer dit weekend bijvoorbeeld wat te wandelen, in bad te gaan, met je ouders af te spreken. Zoek naar afleiding en ontspanning. Je hoeft geen gehaaste grote beslissingen te maken. Dan kun je maandag met je zorgverlener spreken en een plan maken voor goede begeleiding. Erover praten helpt om de dingen op een rijtje te krijgen. Hormonen kunnen rare dingen met je doen, dus ik begrijp dat je misschien je gedachten en gevoelens ook niet helemaal vertrouwt op dit moment. Neem de tijd en denk aan je gezondheid. Sterkte!

Ik had toen een hele fijne verloskundige, maar die is nu met pensioen. Ik ben ook bij de praktijkondersteuner geweest, maar daar heb ik toen niet zo’n prettige ervaring gehad. Afleiding zoeken lukt wel, maar ik merk dat het toch constant door mijn hoofd blijft spoken

Misschien is het lastig met alle dingen die er spelen een afweging te maken, en daarbovenop de druk van je vriend, kan ik me voorstellen dat het even veel is. Goed om aan de bel te trekken, maar zoals je zegt; het is weekend je kan nu niks. Als je jezelf voorstelt over 10-15 jaar, denk je dan dat je terug kijkend op deze situatie er vrede mee zou kunnen hebben of denk je dat je een gemid zou ervaren? Het is natuurlijk een hele verantwoordelijkheid, maar soms kunnen dingen in het moment heel zwaar en (te) veel zijn, terwijl het bijvoorbeeld over een jaar weer helemaal anders kan zijn❤️‍🩹