Prenatale depressie? Wat nu

Hi allemaal, Ik ben nu 9,5 week zwanger van ons tweede kindje. Tijdens mijn 1e zwangerschap heb ik hele erge angstklachten ontwikkeld, ik was constant bang dat ons kind toen in mijn buik zou overlijden. Ik denk n.a.v. dat het allemaal niet makkelijk ging met zwanger worden, geen idee. Ben overigens ook wel bekend met paniek/angstklachten. Vanaf 18 weken toen voor 50% ziekgemeld. Gelukkig verdwenen mijn klachten onmiddellijk toen mijn dochter geboren was en kon ik er enorm van genieten. Afgelopen paar maanden zijn wij verhuisd, wat een nogal stressvolle en niet leuke periode was. Man en ik hadden veel spanningen, ik voelde me eigenlijk niet fijn bij de verhuizing etc. Ondertussen ben ik ook van baan gewisseld, naar een compleet nieuwe (stressvollere)baan, namelijk voor de klas. Hiervoor stond ik dus niet voor de klas. In de zomervakantie ben ik erachter gekomen dat ik zwanger ben. Het is enorm gewenst en een verrassing, maar.... ik ben nog geen moment echt blij geweest ondanks dat ik weet dat ik wel blij met de komst van een tweede ben. Ik voel me al sinds t begin van de zwangerschap enorm down, ik kan eigenlijk niks meer uit handen krijgen als ik thuis ben. Vind het enorm lastig momenteel om bijv mezelf er toe te zetten om het huishouden te doen, te douchen, en voor mn kindje te zorgen. De nieuwe baan heeft daar nog even een schep bovenop gedaan, kost me enorm veel energie en ik voel me echt een soort robot. Ik kan eigenlijk nergens van genieten en alles kost me teveel moeite of energie. Ik voel me gewoon eigenlijk letterlijk opgebrand. Ik voel dat dit de verkeerde kant op gaat maar ik weet niet wat ik moet doen. Voel me naar iedereen schuldig (mijn kind, mijn man, mijn werk, de baby in mijn buik) en kan alleen maar denken dat het fijn zou zijn als ik er even niet meer was. En ik wil niet echt mezelf iets aandoen hoor, maar dit gevoel van er even niet willen zijn is wel constant aanwezig. Nouja man zegt dat het zo echt niet meer gaat en hij gaat met me naar de huisarts. Op werk heb ik nu (na 4 weken werken) tegen leidinggevende verteld dat het echt niet goed met me gaat (even in midden gelaten waardoor) en ik zwanger ben. Voelde enerzijds wel begrip maar anderzijds ook niet, vooral gericht op dat ik maar niet moet uitvallen zo in het begin. Ik merk dat ik zelf een enorme drempel voel om me ziek te gaan melden maar man zegt dat ik het eigenlijk moet gaan doen. Hij wil daarom ook dat ik met de ha praat. Ik merk dat ik zelf na wat googlen uitkom op een prenatale depressie maar ik merk ook dat ik dit lastig vind, want heb ook constant het gevoel dat ik me aanstel. Iemand ervaringen ermee? T voelt alsof er n soort taboe over hangt en je gelukkig moet zijn.