Reactieve hond en schrik voor de baby

Als je dit zo omschrijft denk ik dat je maar een keuze hebt. Je schrijft het zelf al. Ik vind het ook emotioneel de beste keuze, je hebt hier zelf ook stress van en verwacht dat de hond beter af is elders. Het is misschien meer lange termijn korte termijn. Korte termijn super moeilijk verdrieti g om afstand te doen. Lange termijn de ruime voor de hond, maar ook voor jullie en je kindje om vrij te leven van zorgen om gevaar. Het zijn voor mij alleen maar rode bellen die jullie met heel veel tact, geduld en tijd weten te omzeilen tot op heden. Straks kan dit gewoon niet meer. Je vergeeft het jezelf nooit als dit verkeerd gaat. Ook als er een keer oppas is die minder oplettend is dan jullie, ongeluk zit in een klein hoekje en hoeft maar een keer te gebeuren. Sterkte met de beslissing, het lijkt me super moeilijk

Dit zegt chatGPT: Mogelijke oorzaken van dit gedrag 1. Pijn of medisch probleem • Honden die plots agressiever worden, kunnen pijn hebben (bv. gewrichten, rug, oren, tanden). • Zelfs subtiele medische problemen kunnen leiden tot prikkelbaarheid en agressie. 2. Puberteit en volwassen worden • Rond 1,5 à 3 jaar worden veel honden sociaal volwassen. • Sommige honden ontwikkelen dan sterker territoriaal gedrag, meer wantrouwen naar onbekenden en zelfs agressie als dit niet goed begeleid wordt. 3. Onzekerheid / angst • Agressie komt vaak voort uit angst of onzekerheid, zeker bij gevoelige rassen zoals Tibetaanse honden. • De agressieve houding kan een manier zijn om controle te houden over situaties die spannend zijn. 4. Gebrek aan correcte socialisatie of verkeerde ervaringen • Als hij negatieve ervaringen heeft gehad met andere honden of mensen, kan dat escaleren naar agressief gedrag. • Een aanval “zonder waarschuwing” is vaak toch het eindpunt van signalen die heel subtiel waren en moeilijk te lezen. 5. Begeleiding en grenzen • Koppige, onafhankelijke honden hebben vaak duidelijke, consequente begeleiding nodig. • Inconsistente regels of spanning thuis kunnen bijdragen tot moeilijk gedrag. ⸻ Wat je best zo snel mogelijk doet • Eerst naar de dierenarts Laat hem volledig nakijken (rug, gewrichten, bloedonderzoek, tanden). Zo kan je medische oorzaken uitsluiten. • Gedragsbegeleiding door een erkende hondengedragstherapeut Ga op zoek naar iemand die werkt met positieve trainingsmethodes en ervaring heeft met honden die agressief reageren. Vermijd “dominantie”-trainers of harde correcties, want die maken het probleem vaak erger. • Veiligheid eerst • Op wandeling: gebruik eventueel een muikorf (met positieve gewenning!) zodat er geen ongelukken gebeuren. • Hou hem voorlopig aan de lijn en vermijd drukke plekken met veel honden. • Thuis: wees alert op zijn signalen en forceer geen interacties als hij spanning toont. • Training en management • Werk aan kalm gedrag in huis (rustmomenten, voorspelbare routine). • Train “alternatief gedrag” op wandeling (bv. aandacht vragen bij het zien van een andere hond). • Geef hem voldoende mentale uitdaging (snuffelspelletjes, hersenwerk) zodat hij zijn energie kwijt kan zonder te ontploffen.

Houden van is soms ook loslaten. Je houdt overduidelijk van de hond en straks ook van je kind. Helaas klinkt het alsof er geen ruimte is voor beide partijen in dezelfde woonkamer. Ik zou de fokker benaderen en kiezen voor herplaatsen. Sterkte en ik hoop dat je nog even kan genieten van hem.

Mijn alarmbellen gaan echt af bij jouw verhaal. Waarschijnlijk kan je hond er niks aan doen, maar klinkt niet alsof hij bestemd is voor een omgeving met onvoorspelbare kinderen.. Kinderen maken plotselinge bewegingen, plagen de hond en maken lawaai. Allemaal factoren voor nog meer stress en reactie van de hond. Kans op bijt ongelukken lijkt me gigantisch.. Ik zou 100% kiezen voor herplaatsen helaas. Hoe rot en verdrietig ook.. Heb zelf ook een hond en ik zie hoe mijn kinderen ermee omgaan. De hond moet wel wat aan kunnen. Kinderen moeten ook leren om te gaan met een hond en daar moet de hond ook geduld voor hebben.

Herplaatsen is zó’n lastige keuze, je hond is natuurlijk eigenlijk je ‘eerste’ waar je echt significante zorg voor op je nam. Wij hebben ook een hond, een dalmatier, die was 3 (bijna 4) toen we onze zoon kregen. Met ons ventje is ze echt heel lief, als in heel geduldig als hij nog wel eens lomp kan doen en volgens mij ziet ze hem dan ook echt als onderdeel van de roedel. Máár! Er is wel echt een hele hoop veranderd in haar gedrag. Het is ook aan alles te merken dat ze de vele prikkels heel intens ervaart. Ze is extra nerveus en waaks geworden. Als onze zoon zeurt, of huilt, of andere stressvolle geluiden maakt (wat helaas nou eenmaal veel voorkomt met jonge kinderen) dan zit de hond ook enorm mee te piepen en soms zelfs rondjes door het huis te rennen. Inmiddels hebben we geleerd haar soms echt bewust af te zonderen in zulke momenten, en dan is ook te merken dat ze daar zelf echt baat bij heeft (rustiger kan worden). Maar het is geen wondermiddel. Ik vind het heel eerlijk gezegd echt al wel intens met een hond die niet agressief (maar wel nerveus) is samen met onze inmiddels peuter. Je maakt je nu al zorgen met een hond met agressieve uitingen. Zoals de andere comments, maar volgens mij voel je hem zelf ook, is er eigenlijk maar een optie 😔 die het beste voor jullie en voor het diertje is. Heel veel sterkte

Wij hebben een Rottweiler, gouden hond maar met vreemden enorm eenkennig en dan moet je handig zijn. Het eerste jaar met ons dochtertje hield ze altijd netjes afstand en moest ze et weinig van hebben. Wel sliep ze enorm veel, maar in het begin was ze hyperalert op elk geluidje van de baby. Nu is de kleine bijna 19 maanden en krijgen ze meer interactie. De dreumes reageert gelukkig heel goed en de hond zoekt op haar manier toenadering wanneer ze hier zelf behoefte aan heeft. Als ik zie hoe 'zwaar' onze hond het heeft gehad. Terwijl zij absoluut geen reactief gedrag vertoond, zeker niet in huis, zou ik met een reactieve hond die ook agressief gedrag naar jullie vertoond het niet aandurven. Trainen jullie nog met de hond? Zou het kunnen zijn dat hij niet genoeg mentale uitdaging krijgt waardoor negatief gedrag de overhand neemt?

Herplaatsen natuurlijk. Dat lijkt me toch echt een no-brainer op basis van je bericht. Geen enkel risico nemen met je baby straks… Maar ik zal wel makkelijk denken want ik heb een hekel aan honden überhaupt, maar je vergeeft het jezelf nooit als het misgaat. Nogmaals: ik kan misschien te makkelijk denken omdat ik niet van honden hou, maar misschien aan de andere kant ook wel goed om de mening/advies te horen van iemand die er niet emotioneel instaat zegmaar (als in: geen hondenliefhebber is en dus misschien rationeler adviseert). Snap wel dat het moeilijk voor je zal zijn natuurlijk!

Ik zou dit risico echt niet nemen, hoe verdrietig het voor jullie ook is..

Een pup aanvallen is heel ernstig. Heeft he hond pijn? Ik heb thuis een canecorso met soms uitzonderlijk gedrag. Baby van 5 maand. Ik ben niet zo voorstander van gelijk herplaatsing. Hij hoort nou eenmaal bij jullie. Maar zou wel even uitzoeken wat hij aan het doen is. Hij weet al dat er een baby aan komt. En ik zou echt zorgen dat je goede bench hebt en hem nu al leert dat hij daar rust kan pakken. Kind mag daar nooit in de buurt komen dat is zijn plek. Ik weet natuurlijk niet hoe jullie alles aanpakken. Maar ga eerst maar op onderzoek. Ik houd mijn honden appart. Daar bevorder je niks mee behalve dat ik bepaal hoe het gaat en niet de hond

De hond zat met een blokkade in de rug, door stress. Door ontprikkeling, mentale stimulatie en rust is de blokkade opgelost. De onvoorspelbaarheid jammergenoeg niet...

Dit werd met de gedragscoach al bekeken. Wandelen werd herbekeken, alsook krijgt hij dagelijkse mentale stimulatie zoals ons aangeleerd. Door alle stressprikkels te vermijden is hij wel 'iets rustiger' onder ons 2, maar nog altijd onvoorspelbaar en heel prikkelbaar...

Pff wat enorm lastig. Weet je meer over zijn bloedlijn en of dit soort gedrag er misschien een beetje inzit? Kan natuurlijk ook zijn dat die met de kleine straks heel bijzonder is, maar ja dat weet je op voorhand niet. Ik denk dat je uiteindelijk moet doen waar jullie je goed bij voelen. Jullie kennen de hond, weten wat je hem kan bieden en ook waar jullie eigen valkuilen liggen.

Het blijft een moeilijke beslissing omdat je hond toch een soort van je eerste kind is. Wij hebben recent onze hond herplaatst. Wij hadden een Toller van 5 jaar. Toen onze oudste (nu bijna 3) geboren werd, was ze heel nieuwsgierig en kwam er vaak bij liggen of kijken. Als m’n nichtjes of neefjes op bezoek waren ging ze vaak achter ons zitten en toonde ze nerveus gedrag waardoor ik het vermoeden al had dat het wel eens een probleem kon gaan worden. Vanaf het moment dat onze dochter ging kruipen ging het mis, ze zaten samen voor de tussendeur te wachten op papa(baasje) en uit het niets(en ja ik zag het gebeuren) beet de hond mn dochter in der gezicht. Het was een waarschuwing dus ze heeft gelukkig niet door gebeten maar dit was voor mij wel een besef moment dat het heel anders af had kunnen lopen. Vanaf dat moment hebben wij ze gescheiden gehouden en toen mn dochter eenmaal kon lopen ging het beter. Ze konden samen spelen met een balletje, ze kon haar aaien en ze gaf haar regelmatig wat lekkers wat ze netjes van haar aanpakte. Maar toen kwam de tweede.. onze hond is vanaf dat moment onder de tafel gaan liggen en kwam eigenlijk zelden nog bij ons voor een aai of iets dergelijks. Ik kreeg gewoon meelijden.. tuurlijk moeten ze een stap terug doen vanwege de drukte maar ze leek echt dood ongelukkig met de nieuwe situatie. Daarom besloten de knoop door te hakken. Toevallig was een kennis van mij opzoek naar een Toller en zo is onze hond daar terecht gekomen. We hebben er echt enorm veel verdriet van maar onze hond lijkt gelukkig. Ze heeft gigantisch veel ruimte en ze kan heel de dag buiten lopen, rennen en spelen! En het belangrijkste, geen kleine kinderen om haar heen.

Wat voor Tibetaan? Terrier? Mastiff..??? Spaniel? Bij alle drie zou ik zeggen, herplaatsen is de enige optie. Maar bij mastiff zou ik dat echt zsm doen…

Absoluut herplaatsen. Mijn oom en tante hadden een bull mastiff die plots van een rustige hond langzaam agressief werd en die heeft hun zoontje van 1 in z’n gezicht gebeten. Honden kunnen ernstige schade aandoen zeker bij kinderen. Ik snap dat het emotioneel heel erg lastig is en dat jullie het hier zwaar mee hebben maar met een kindje op komst zou er niet eens twijfel moeten zijn over herplaatsing. Het is niet veilig voor jullie kindje, jullie moeten hem beschermen ook al betekend dat een moeilijke beslissing maken.

Tijdens mijn eerste zwangerschap veranderde het gedrag van mijn labrador (toen 8 jaar oud) enorm. Ineens thuis enorm waaks, uit het niets grommen, snauwen en blaffen naar andere buurhonden die we op de ronde tegenkwamen (en waar ze voorheen mee speelde) en over het algemeen gewoon een totaal ander gedrag laten zien (lees: echt niet luisteren) dan voorheen. Ik dacht heel even: waar gaat dit heen en hoe gaan we dit straks met baby doen? Nadat mijn zoon geboren was zonderde ze zich heel erg af en was het liefste dagenlang buiten. Terwijl ze ‘vroeger’ mijn schaduw was en echt niet verder dan 2 meter uit mijn buurt was. Als we gingen wandelen met wagen dan hoefde iemand niet te proberen om in de wagen te kijken naar de baby want ze vloog ze aan. Of als ze met mij een gesprek wilden voeren dan ging ze heel irritant ertussen staan en aandacht van mij vragen, piepen, janken, blaffen. Het heeft bijna 6 maanden geduurd maar langzaam kwam de omslag en verbetering. Zij vond haar rust en een regelmaat in ons nieuwe ritme. De baby werd groter en ging potjes eten. Wat overbleef in het schaaltje en niet op ging was voor de hond. Nou daar koop je echt het hart van een Labrador mee bleek. 🤣 Daarnaast zijn we veel op straat aan het oefenen geweest met een gedragscoach. Met en zonder wagen/baby, en met allerlei honden die we tegenkwamen. Inmiddels is zoon 2,5 jaar en zijn ze de dikste vrienden. Waar de een is, is de ander. Ze heeft nog nooit lelijk tegen hem gedaan en hij is soms echt lomp en onhandig met haar. Buiten op straat is het gedrag ook weer normaal tov andere honden én mensen. Alleen dat waaks zijn in huis, als de bel gaat dan blaft ze alles wat los en vast zit bijelkaar. Is de visite of het pakket eenmaal binnen dan is het gelijk over. Ik ben nu hoogzwanger van de 2e en guess what… ze vertoont (niet zo extreem als toen) de laatste maanden weer hetzelfde gedrag richting andere honden. Moet niets van ze hebben, gromt en blaft naar groot en klein. Tov mensen is het gedrag wel normaal. Ik gooi het maar op mijn hormonen. Dat zij die ruikt of opmerkt en doorheeft dat er iets anders is aan mij en daardoor ander gedrag laat zien. Dat ze me moet beschermen oid. En dat het straks na de bevalling wederom goedkomt. Voor haar is het namelijk ook een enorme verandering. Eerst 8 jaar 1:1 met ons en dan ineens zo’n kleintje erbij. En dan nu net nu alles weer stabiel is, straks weer een nieuwe situatie met nog een baby. Wat ons heel erg hielp was met regelmaat er echt 1:1 met haar op uit trekken. Dus niet een wandeling in het bos met de fam, maar ik die 1:1 een jachttraining of ochtendje speuren met haar ging doen. Zo was het even weer net als vroeger en kon ze haar koppie aan het werk zetten en daarna doodmoe in slaap vallen. Je zag gewoon dat ze daar heel veel baat bij had qua gedrag de rest van de week. Dat de hond van TS dus ook even van slag is kan ik me goed voorstellen. Het slopen van een pluche knufffel zou voor mij nooit een reden zijn om aan hem/haar te twijfelen. Die van mij is nu bijna 11 en doet dat nog met regelmaat. Die vulling moet er gewoon uit ☺️ Daarnaast is een hond van 2 ook echt nog jong. Die is net zelf puber af. Ik vermoed dat je met de juiste begeleiding en de juiste structuur en duidelijkheid naar je hond je echt goede stappen kunt zetten. Ik ken de ras eigenschappen van een Tibetaan niet goed genoeg om te weten in hoeverre dit echt (bekend) probleemgedrag is. Maar neem aan dat jullie niet over 1 nacht ijs zijn gegaan met de aanschaf van de hond. Herplaatsen via de fokker lijkt mij - als jullie dat besluiten - inderdaad een verstandige beslissing voor de hond. Zij kan helpen de juiste match te zoeken voor jullie hond en zijn nieuwe gezin. Maar het zou eeuwig zonde zijn als zou blijken dat het een super lieve hond is die ‘gewoon’ last had van jouw hormonen en niet de tijd kreeg om zich aan te passen aan de gewijzigde situatie. En dat aanpassen gebeurt niet in 3 weken maar kan dus best een jaar in beslag nemen. Ik heb ook echt wel eens op straat gelopen dat ik dacht ‘zo is er geen reet aan om een hond te hebben en te wandelen / stijf van de spanning of ze zich zou gedragen’ maar aan de andere kant, ze is 8 jaar lang mijn eerste kind geweest en daar neem je niet zomaar afscheid van. Mijn zoon gaat vast later ook wel eens gedrag vertonen waar ik het zweet van op mijn rug ga krijgen. En dus besloten wij het aan te kijken en haar zoveel mogelijk te helpen waar het kon. Toen je zag dat ze kleine stapjes vooruitging gaf dat zoveel voldoening. Wens je veel wijsheid met jullie beslissing, maar neem de tijd. Wat je ook kiest, beide opties gaan veel van je vragen. Ps mijn hond heeft van d’r leven pups nog nooit leuk gevonden. Die vind ze druk en opdringerig en zodra die toenadering zoeken snauwt ze direct. De ene die dacht melk bij haar te kunnen drinken vorig jaar werd ook direct duidelijk gemaakt dat dat niet de bedoeling was en plat tegen de grond gedrukt. Volgens de gedragscoach is dat prima gedrag. Honden vinden van nature pups lang niet altijd leuk. Zeker niet als ze druk zijn en grenzen van (oudere) honden overschrijden. Een moederhond corrigeert ze dan ook. Dus dat jou hond naar een pup snauwt of gromt dat moet gewoon kunnen. Het wordt anders als de pup er echt bijtwonden aan overhoud of zich duidelijk overgeeft en op de rug gooit en jouw hond door blijft gaan. Normaal gedrag is dat hij de pup daarna gaat negeren. Aldus onze coach 😉

Terriër

Het probleem is vooral dat hij onmiddellijk op de neerliggende pup is afgevlogen om aan te vallen vanop zo een 2 meter afstand. Er was geen aanleiding, de pup had nog geen centimeter bewogen en onze hond had nog niet eens de moeite gedaan om even te gaan snuffelen...

Een ander zei hed al, liefde is soms loslaten. Jij bent niet de enige die goed voor jouw hond kan zorgen. Zoek een gouden mandje voor hem en dan zullen alle partijen rust en geluk vinden. Sterkte.

HET niet hed 🤦🏻‍♀️