Relatie kapot tijdens zwangerschap?

Jeetje wat een verdrietige situatie. Zo heftig had ik het niet, alleen in de eerste 14/15 weken zo'n last van mn hormonen dat ik mij enorm irriteerde aan mijn man. Hij kon werkelijk niets goed doen. Ben via de verloskundige naar een maatschappelijk werker in het zkh gegaan en uiteindelijk is hij daar ook aangesloten en hebben we meer samen gepraat en oplossingen bedacht. Gelukkig werden mijn hormonen na 20 weken rustiger maar kennelijk bij jouw vrouw niet. Ik kreeg te horen dat sommigen er de hele zwangerschap last van hebben. Ik zou opnieuw contact opnemen met de verloskundige om dit e bespreken, als het goed is komt zij daar nu wekelijks dus kan dit hopelijk met haar bespreken. En voor jezelf je huisarts inlichten en vragen of je daar gesprekken kunt krijgen. Veel sterkte toegewenst

Dank je, verloskundige, huisarts en ook de kraamzorg weten er al van. Hebben ook met haar erover gehad dat ze beter ergens kan gaan praten. Maar helaas dat doet ze dus niet. Iedereen zegt nu ook je kunt niet meer doen dan afwachten, maar ja dat begint nu toch echt z'n tol te eisen bij mij.... Hoop echt dat het weer goedkomt.

Er gaan enorm veel hormonen door ons lijf. Aan de andere kant zegt ze dit nu wel al vanaf 20w tot aan haar 34w. Wat zeggen haar ouders? Wil ze samen in relatie therapie? Zou het kindje van een ander kunnen zijn?

Inderdaad een hele verdrietige situatie. Nu ik dit zo lees komt het erg hard bij mij binnen. Wat jouw vrouw nu mee maakt heb ik ook de hele zwangerschap last van gehad en na de bevalling in een postnatale depressie gekomen. Probeer zelf van de negatieve gedachten af te komen. Het ligt echt niet aan jou en zij heeft dit zelf gewoon niet door. Probeer het positief te bekijken en praat over leuke dingen met haar. Wel is het misschien al een idee om er inderdaad weer even met de huisarts en vk er over te praten. Hoe sneller ze met iemand gaat praten des te beter. Ik heb zelf super lang ermee gewacht en uiteindelijk ging het helemaal niet meer goed, waardoor ik geen keus had en ik geholpen moest worden. Mijn herstel heeft erg lang geduurd en ik hoop oprecht dat het bij haar niet zover gaat komen. Ik wens jullie echt heel vee sterkte en hopelijk wordt ze weer de oude na de bevalling.

Haar ouders zeggen hetzelfde als ik doe en van een ander nee dat geloof ik echt niet. Ze is alleen ontzettend koppig maar tot nu toe eigenlijk altijd eerlijk in alles geweest... Dus ik geloof haar echt als ze zegt dat er geen ander in het spel is, is trouwens ook daar haar eigen familie gevraagd... Het probleem is eigenlijk dat ze niet wil praten erover, echt met niemand. Zodra iemand erover begint klapt ze dicht en stoot ze diegene af. Ik kom er af en toe nog doorheen en dan lijkt het of ze gaat breken maar dan ineens gooit ze het allemaal weer op slot en is het zoals zij zegt... Maar wat ik al zeg, ik moet mee op fotoshoot, ze praat over later, ze koopt gordijnen (als we uit elkaar gaan moeten we het huis uit, niet te betalen alleen), ik moet foto's van ons samen ophangen. Dat zijn voor mij tekenen dat ze wel door wil. Maar ik mag er niet over beginnen. Dus allemaal heel lastig

Dank je voor je reactie, Ja dat zou ik echt graag willen dat ze gaat praten, maar dat zal ze zelf moeten doen... Is al door de vk gezegd, de kraamhulp heeft het ook bij de intake gezegd.. Dan huilt ze als het erover gaat maar de stap zetten doet ze niet en ik kan haar niet aan haar haren meetrekken... Iedereen zegt nu ook, wacht het af, hoe moeilijk dat het ook is.

Dan zou ik het inderdaad voor nu zo laten en afwachten, hoe moeilijk dit ook voor je is. Het komt vast wel goed na de bevalling. Heel veel sterkte in iedergeval

Jeetje wat heftig zeg! Maar wat ben jij een lieve en zorgzame man om haar te willen helpen en zelfs hier advies en tips te vragen. Ik denk dat het door haar hormonen komt, deze doen helaas veel gekke dingen. Ik denk dat de enige oplossing is dat ze gaat praten met een professional. Doet ze dit niet, dan kan het jou misschien helpen om met iemand te praten. Iemand die jou handvatten geeft om met haar momenteel het best om te kunnen gaan. Begrijpelijk voor je zorgen na de bevalling. Maar gelukkig is de kans groot dat het na de bevalling alweer een stuk groter wordt. Veel succes!

Tja wauw.. vind dit heel heftig voor je.. Wel weet ik (niet persee uit ervaring) Dat door hormonen vrouwen enorm kunnen veranderen.. ook kunnen vrouwen het gevoel hebben (dit is van mij) Het hoeft niet te betekenen dat ze dit meent! Of dat het aan jou ligt! Probeer eens te pijlen wanneer ze een (goeie dag) heeft & praat er met haar over... en praat vooral met mensen om je heen om het voor jezelf ook makkelijker te maken.. Sterkte!

Dank je wel, ja had echt de hoop dat ze hulp zou zoeken maar helaas is ze daar te koppig voor. Loop zelf al bij de huisarts om te praten, en ik ben normaal echt iemand die alles opkropt, want dit heeft mij echt even een tik gegeven. Ook tegen haar gezegd dat het kan opluchten maar ze wil niet.... Ik ga mezelf maar proberen rustig te houden en hoop dat die kleine snel komt en dat het bij haar gaat opluchten als het echt de hormonen zijn.

Dank je, ja die goede dagen heeft ze wel maar zodra ik dan erover begin klapt ze weer dicht en is het weer bal, dus probeer nu maar stil te houden als ze een goede dag heeft want ben bang dat als ik er dan steeds over begin ze de deur straks echt helemaal dichtgooit....

Ja hele lastige situatie. Scheelt dat ze binnenkort wel elke week naar de verloskundige moet, dus misschien wordt ze dan opener. Jij kan ook de verloskundige vragen haar elke week daarin te begeleiden. Jij laat het goede voorbeeld zien hoe het moet, ook dat zal ze echt wel zien. Ik hoop dat ze jouw voorbeeld volgt. Daarnaast is ze ook verantwoordelijk voor de baby die in haar buik groeit, ik hoop dat ze beseft dat het door haar gedrag automatisch voor de baby ook lastiger kan worden. Misschien als je het op die manier bespreekt dat het door dringt. Nogmaals veel succes, hopelijk komt de baby mooi optijd en komen jullie daarna in een rustiger vaarwater!

Sowieso zal ik hier nadat de kleine meid er is even update geven, want volgens mij zijn er echt meer aankomende papa's en mama's die dit (misschien niet zo extreem als bij mij) ook mee maken. Zodat die ook zien dat ze niet de enige zijn die dit mee maken.. Het breekt je echt mentaal als je dit meemaakt, je krijgt echt even een knak boven in je hoofd. (en dat komt nu uit de mond van iemand die altijd zei dat depressies en burnouts aanstellerij zijn). Ik heb nu gevoeld hoe het is om een keer geknakt te worden in je hoofd en dat is niet fijn. Mij lucht het echt op om erover te praten Ik weet wel dat ik dit gevoel mijn ergste vijand nog niet toe zou wensen. Iedereen sws bedankt voor de reacties en blijf reageren als je er iets over kwijt wilt. Bedankt alvast 👍

Wat ontzettend heftig voor je en knap dat je hier om hulp komt vragen. Ik denk dat je een fantastische papa gaat zijn voor jullie kindje! Afwachten is inderdaad het enige wat je kan doen en blijf je erop focussen dat je papa wordt. Enige tip die ik je wil meegeven is om ook te proberen wat afleiding voor jezelf te zoeken, zodat je er niet teveel in wordt meegezogen. Het is nu al helemaal lastig omdat je nergens naartoe kan, maar misschien een afstandsborrel met een vriend of sporten. Veel sterkte komende tijd en hopelijk gaan de hormonen snel weer liggen.

Allereerst, heel veel moed gewenst! Ik herken me in je vrouw.. ineens besefte ik dat ik niet alleen zwanger was.. Dat het kind niet alleen van mij zou zijn. Dat het ook altijd zijn kind zou zijn. (Mijn dochter uit vorige relatie is nooit erkend, maar gaat wel om het weekend naar haar papa) dat ik dat altijd zou moeten delen, alles samen met hem zou moeten doen.. alles.. voor altijd. Ik kreeg het super benauwd. Had hem bij alles in het oog, hoe hij alles aanpakte. Ik werd zot! Zo zou ik het nooit doen, zo wou ik het niet.. Dat wilde ik niet voor de rest van mijn leven. Het heeft mij heel veel twijfels opgeleverd. En evenveel tijd gekost. Ik ben hier ook altijd heel eerlijk in geweest. Uiteindelijk heb ik even afstand gehouden, als zijn we wel altijd een koppel gebleven, ik wou niet samenwonen, nog niet. Heeft me uiteindelijk 3 jaar geduurd voor we samen zijn gaan wonen, we waren 5 jaar samen als we trouwden.. intussen 8 jaar verder en nu gaat het heel goed. Hormonen doen zo een gekke dingen met een vrouw!! Ik vind het nu zo jammer van toen.. Maar de tijd kan ik niet terugdraaien. Geeft haar ruimte, maar wees daar wanneer ze je nodig heeft. En wees eerlijk in hoe jij u voelt. Praat erover.

Dank je hoop ook dat het allemaal goedkomt.

Dank je voor je reactie, jouw reactie geeft me toch echt wel hoop al heeft het bij jullie wel even geduurd... En ja ruimte geven waar kan maar dat is soms oh zo lastig want ik blijf met die onzekerheid zitten. Ik blijf ervoor knokken en hoop ook echt dat het wel goedkomt

Ten eerste wil ik zeggen wat een engelengeduld heb jij,Prachtig! laat echt zien dat je enorm veel van haar houd. Het is maar een idee maar misschien kan je aan elkaar een brief schrijven met wat je voelt? Misschien durft ze niet echt te uiten wat ze nu juist voelt, of waarom ze dit gevoel nu ineens heeft en kan ze dit wel in een brief ofzo? Wij hebben 3 jaar geleden zelf ook een heel moeilijke periode gehad, (vooral ik dan) ik wist nimmer waarom ik hem graag zag en zag enkel nog het slechte van mijn vriend, voor mij was het ook echt over. Wij hebben toen aan elkaar een brief geschreven waarin we onze gevoelens beschrijven en aan elkaar laten lezen en achteraf een lijst gemaakt waarom we voor elkaar gekozen hebben en wat ons aan elkaar aantrok. Dit heeft mijn ogen terug doen opengaan en mij laten beseffen dat ik eigenlijk toch nog enorm veel van hem hield maar dat ik met mezelf een probleem had... nu zijn we ondertussen bijna 6 jaar samen en we mogen ons eerste kleintje verwachten. Ik kan weet niet of jouw vriendin hiervoor open staat en of dit kan helpen maar baat het niet dan schaad het niet zou ik denken... heel veel succes nog en ik hoop dat het op te lossen valt! 🤞🏻

Dank je, ja dat zegt iedereen dat ik veel geduld heb maar dat begint langzamerhand nu toch echt op te raken... Brief schrijven kan ik proberen maar mijn vrouw kennende gaat dat niet werken. Tot nu toe kom ik af en toe bij haar door met praten maar zodra ze bijna breekt springt ze in de verdediging en met schrijven is ze juist heel makkelijk om te zeggen van, nee het is zoals ik zeg,. Met praten zie ik vaak in haar ogen dat ze dit allemaal heel erg vind wat er gebeurd maar dan als ze in de verdediging springt zakt bij mij de moed weer in de schoenen

https://www.louisehildebrand.nl/artikel/zwangerschap-en-hormonen-de-slechte-relatie-met-je-partner Hier een artikel van een vrouw die hetzelfde had als jouwn vrouw en hoe zij alles zag en paar tips ook voor de man. Mischien haal je hier wat hoop en geruststelling uit