Relatie tussen jou en je partner…

Middenweg. Hij moet rekening houden met jou maar jij ook met hem. Je bent 9 maanden zwanger, je kan niet verwachten dat iemand 9 maanden zwanger, het is geen kwestie van een week of 2. Ik zou een goed gesprek met hem aangaan, geef aan dat je het vervelend vindt maar je gewoon echt heel moe bent. Spreek je verwachtingen uit, wat voor begrip wil je van hem? Zo kan hij ook zijn verwachtingen uitspreken en kunnen jullie een compromis sluiten.

Mijn man snapte er ook geen drol van tijdens mijn zwangerschap. Kwalen begreep hij ook niet, en moe zijn ook niet. Is hier nooit goed gekomen tijdens de zwangerschap, hij snapte het gewoon echt niet. Bloed irritant. Ik deed natuurlijk soms wel mn best. Maar op een gegeven moment ben ik wel heel duidelijk geweest , over hoe ik me voelde in die zwangerschap, en anders als dat was het gewoon niet. Lastig hoor meid, ik weet nog hoe irritant ik het vond dat mijn man zo "onbegripvol " was...

Het moet van twee kanten komen denk ik.. natuurlijk moet ie rekening houden met je, maar ik vind zwanger zijn met alle kwaaltjes geen reden om je de hele tijd af te reageren op je vent. Het staat of valt met communicatie denk ik. Ik ben zwanger van de derde, het twee jongens van 2 en 4 rondlopen. Ben nu 13 weken en nog steeds vreselijk moe en meerdere keren per dag kotsen. Wordt ik echt niet gezelliger van denk ik. Maar ik probeer me in te houden en hij laat me rust pakken als dat mogelijk is. Een sorry als je weet dat je onredelijk was helpt ook

Ik ben ook vaak moe etc maar probeer wel aandacht en liefde te geven aan mijn man. Die overigens echt een schat van een vent is want die doet echt mega veel voor mij nu. Maar wij communiceren wel heel open erover. En ik bied ook mijn excuses aan als ik erg bot heb gereageerd. Maar hij moet wel begrijpen dat een mini mensje laten groeien in je buik gewoon ook veel energie kost 😅

Ik had last van extreme misselijkheid en overgeven de eerste 18 weken. Aangezien het ons eerste kindje is hadden wij dit totaal niet zien aankomen, mijn vriend had het heel moeilijk… ik kon niet meer gaan werken, kon geen huishouden, kon geen lichamelijk contact verdragen,… met andere woorden het was een moeilijke periode. Nu op 28 weken kan ik zeggen dat we die moeilijke periode doorstaan hebben en onze relatie er alleen maar hechter door is geworden. Jammer genoeg is het daar beneden zo gevoelig bij mij dat we gewoon geen seks meer hebben, anders doet het gewoon enorm veel pijn. Het is echt een kwestie van goed & blijven communiceren.

Ik vind dat hij rekening met jou hoort te houden. Niet alleen met jou, maar dus automatisch ook met jullie kindje.

Communicatie is key. Hier wil meneer ook graag wat meer liefde maar voelt het voor mij echt even niet fijn, veel last van bekken. Dus daar praten we over en wat misschien wel kan en wat echt niet kan. Ik wil best mijn aandacht ook aan hem geven maar hij moet ook begrijpen dat heel mijn lichaam nu bezig is met een mens te maken en daar wil ik dan ook graag respect voor en geen gezeur. Ik zeur zelf ook niet over alle kwalen die ik heb. Ik weet dat ze erbij horen en neem ze voor lief. Dat maakt het ook wel moeilijk voor mijn vriend omdat hij me niet hoort en dus ook niet weet dat er wel degelijk wat speelt. Dus laatst even goed gezeten hoe het gaat en hoe ik het ervaar en hij is gelijk weer een stuk begripvoller. Ik houd er gewoon niet van om te zeuren maar dat mag hij dan ook niet, Haha.

Dit! Hij wat vaker op zijn tanden bijten en jij soms wat energie opsparen voor hem. Het is geven en nemen, vind ik. Maar meestal hoor je in dit soort topics dat vrouwen vinden dat de man 9+ maanden zijn mond moet houden

Mijn vrouw is zwanger en ik ben ook een vrouw. Zij was ook echt super moe de eerste helft van de zwangerschap. Ik vond dat zelf totaal geen probleem. Ik dacht vooral aan het wondertje in haar buik en wat zij daar allemaal voor heeft moeten doen (en nu laten)… op de momenten dat ze wel energie heeft maakten we het gezellig en kreeg ik ook alle aandacht. We praatten hier veel over. We bespraken van te voren hoe we een vrije dag gingen invullen bijvoorbeeld, met tussen de middag een rustmomentje voor haar. Dan hadden we de middag weer samen om op pad te gaan bijvoorbeeld. Ik vind wel echt dat je partner een beetje meer rekening met jou kan houden. Helemaal als je zo misselijk bent. Dan heb je wel even genoeg aan jezelf.

Ik vind dat het een beetje van beide kanten moet komen. Ik heb al sinds heel vroeg in de zwangerschap last van bekkenklachten, die alleen maar erger worden. Dat betekent dat mijn man sinds week 10 van de zwangerschap alles in het huishouden heeft overgenomen naast zijn 40-urige werkweek. Hij doet dit met zóveel liefde en begrip. Inmiddels moet hij echt alles doen, mijn veters strikken, broeken uittrekken omdat ik zelf niet meer voorover kan buigen. Zonder hem had ik het niet gered. Wel probeer ik zelf zoveel mogelijk quality-time met hem door te brengen waar mijn lichaam dat toelaat. Even wat druk eraf voor hem, wat afhalen van zijn favoriete restaurant zodat hij niet hoeft te koken en dan uitgebreid samen eten, hem een avondje op pad sturen naar zijn vrienden, zoveel mogelijk knuffelen en waar mogelijk toch ook wat intimiteit. Ik denk dat het geven en nemen is. Maar doordat hij zo lief en begripvol is, voel ik ook alleen maar liefde voor hem en me zo ontzettend gesteund. Dat maakt het erg makkelijk om zoveel mogelijk terug te doen. Kortom: je zult allebei wat moeten investeren, ook al zijn de klachten er.

Soms ben ik best blij dat ik geen partner heb 🤭 Maar even spiegelen, overleggen en samen verheugen mis ik wel. Relatie is nou eenmaal schipperen, beide beetje water bij de wijn doen.

Heey Yv ik ben nu 9 weken zwanger maar heb net dezelfde symptomen als jou , ben je bevallen van een jonge of een meisje ?

De symptomen wil niet zeggen dat je hetzelfde geslacht zal krijgen als ts. Hier 3x zwanger geweest, 3x allemaal verschillende symptomen en toch echt twee meiden en een jongen .