Ruzie en nog meer ruzie, wat te doen?

Hoe lang zijn jullie al samen? Volgt je partner heel duidelijk zijn moeders mening of steunt hij je ook wel eens? Hadden jullie voor de zwangerschap ook regelmatig ruzie? Hebben jullie bewust de keuze gemaakt om aan kinderen te beginnen? En dit midden in verbouwingen? Hoe graag wil je je kindje ontmoeten? Ben je bereid de ontmoeting met je kindje te schrappen omdat je eventueel niet meer samen zou zijn met je partner? Was jullie kindje enkel welkom op voorwaarde dat jullie samen bleven? Zou je later spijt hebben als je de zwangerschap stop zet? Ben je absoluut zeker dat als je de zwangerschap stopzet dat je later gemakkelijk opnieuw zwanger kan geraken? Heel veel vragen die je je even heel bewust moet stellen. Schoonmoeders kunnen een heel belangrijke rol spelen, zowel positief als negatief. Ik denk dat het heel cruciaal is dat je een serieus gesprek voert met je partner over al je vragen en zorgen en dat jullie samen beslissingen moeten nemen. Maar denk heel goed na voor je je zwangerschap zou afbreken omdat je ruzie hebt met je partner. Het kan een fase zijn, je hormonen slaan momenteel ook pittig op hol 😊 Ik heb zelf ook moeilijke momenten gehad dat ik heel snel boos kon worden voor heel kleine zaken. Nu na 3 maanden met ons zoontje in onze armen herinner ik mij zelfs onze discussies niet meer. Praat met je partner en probeer overeen te komen. Er moet toch een reden zijn dat jullie samen zijn én aan kinderen zijn begonnen? Veel succes 🤞🍀

Zo te lezen hebben jullie ook wel een situatie waar je snel prikkelbaar van wordt. Jij bent zwanger, de hormonen gieren door je lijf. Daarnaast gaat jullie leven ingrijpend veranderen bij de komst van een kind. Dat moeten jullie ook beide een plekje geven al besef je dat misschien niet direct. En de woorden verbouwing en schoonmoeder roepen bij mij ook meteen irritaties op... dus ik denk als je op dit moment veel ruzie hebt dat niet zo veel zegt over de toekomst. Al ken ik jullie natuurlijk niet. Is er een manier dat jij of jullie wat afstand kunnen nemen van de verbouwing en schoonmoeder? Al is het een keertje een mooie wandeling maken met zijn tweetjes of een uitgebreide verwen etentje of lunch. Soms omdat je er midden in zit besef je niet wat je werkelijk nodig hebt. Door afstand te nemen lukt dat soms wel. Of misschien kan jij alleen iets leuks voor jezelf doen om even tot rust te komen. Daarna kunnen jullie misschien op een rustige manier met elkaar praten. Ik heb het ook niet makkelijk met mijn man met regelmaat. Maar ik vind het voor mij zelf wel belangrijk om iig te proberen om het te laten werken. Ik ben zo blij met mijn dochter en zou haar voor geen goud willen missen. Het is mij het allemaal waard. Succes en pak rust!

We zijn 2,5 jaar samen, eerste jaar heel veel ruzie gehad daarna ging het pas goed. De ruzies die we hebben komen altijd door mijn schoonmoeder omdat hij nooit mijn kant kiest. Hij wilde graag kinderen, ik heb altijd getwijfeld en ben dus zwanger geraakt zonder het echt te willen (ik vind dit klote om te zeggen voor alle mensen die er zolang mee bezig zijn:(...). Op het moment dat zijn moeder hoorde dat ik zwanger ben en het meteen afkeurde stond hij er dus ook niet meer achter. We woonden nog thuis en hebben snel een huis moeten regelen (vandaar de verbouwing), nu gaat het alleen maar slechter en slechter. Ik ben ondertussen 26 en geen idee of ik ooit nog zwanger zal worden als ik dit zou afbreken... Ik weet het gewoon echt niet meer en zit er behoorlijk doorheen

Ach wat verschrikkelijk... misschien kan je eventjes een paar dagen weg... even uit de situatie allebei. En proberen wat dingen voor jezelf op een rijtje zetten. Je bent nog jong je kan beide kanten op.

Dat zouden ook heel goed de bekende hormonenmonsters kunnen zijn hoor. Misschien je ei kwijt bij iemand? Mijn verloskundigepraktijk heeft ook een praktijk ondersteuner. En anders bij de huisarts? Misschien kan je daar eens mee praten om voor jezelf meer rust en helderheid te krijgen. Iemand zonder oordeel en professionele inzichten, wellicht is een gesprek al een hele last van je schouders. Het is soms fijn om met iemand te praten die niet dichtbij staat en geen mening heeft. Ik wens je veel sterkte en hopelijk krijg je snel wat meer rust. Vooral lief zijn voor jezelf!

Onderschat niet wat een verbouwing voor stress medebrengt. Ik heb het met mijn ex gedaan en stond minimaal eens per week jankend in ons huis omdat ik het niet meer trok. Ik was op dat moment ook nog aan het afstuderen en dat bleek geen lekkere combinatie. Ook niet voor onze relatie. We hebben toen besloten dat ik me eerst op mijn afstuderen ging richten en dat ik in ieder geval drie weken niets met de verbouwing te maken zou hebben. Dit hielp mij en ons ontzettend. Als je de mogelijkheid hebt, stap even uit de situatie. Probeer het van een afstandje te overzien en bepaal dan of de liefde niet goed zit of dat het die verbouwing is. Hoe je in een verbouwing staat is iets heel anders dan hoe je tegen het leven of opvoeding aankijkt.

Ik vind het heel erg om te lezen en vooral dat je schoonmoeder zo erge invloed hierop heeft. Ik ben 7 jaar samen met mijn vriend en op het begin ook erg veel discussies gehad over zijn moeder. Hij koos vaak haar kant en dit zat mij ontzettend dwars. Het heeft even geduurd maar hij is er inmiddels achter dat zijn moeder best wel beetje “gestoord” is. Ik zou er is goed met je vriend over praten voor je besluit om een abortus te nemen. Ik vind het onzin dat dit op hormonen moet worden gegooid, tuurlijk ben je wat eerder prikkelbaar dan normaal. Maar als ik zo lees dat je vriend nu ineens ook geen kind meer wil omdat zijn moeder dat niet wilt heb je alle reden om boos te zijn. Vooral omdat als ik het zo begrijp jij voor een kindje hebt gekozen omdat hij dit heel graag wilde. Misschien valt daar ook nog wat van te zeggen maar goed het babytje zit nu al wel in je buik en is al een echt mini mensje. Ik denk dat abortus niet de oplossing is en weg lopen van dit alles ook niet. Ik zou een stevig gesprek aan gaan en tegen hem zeggen hoe jij jezelf voelt. En geloof me als hij niet voor jullie kiest in deze maar voor zijn moeder zegt dat meer over hem. Dan moet hij daar maar lekker een leven mee opbouwen! Dan kun je altijd nog deze beslissing maken. Maar spreek het vooral uit!

Wat naar zeg! Zo’n schoonmoeder en al helemaal je vriend die er naar luistert. Het zou goed zijn als jullie je eigen keuzes kunnen maken zonder haar invloed. Is het een idee om samen naar de huisarts te gaan of iemand die kan helpen bij het in gesprek gaan? Een relatietherapeut bv of een goede onpartijdige kennis/vriend? Je schrijft dat je geen alleenstaande moeder wilt zijn, maar je hebt nog een heel leven voor je. Wellicht als jullie het kindje houden en de relatie lukt toch niet is het ook niet het einde. En zijn tegenwoordig zoveel samengestelde gezinnen of ouders die uit elkaar zijn. Dus laat je keuze om het weg te halen niet volledige leiden door hoe je relatie loopt. Alleen of later met een andere partner kan je in deze maatschappij soms gelukkiger worden dan met de vader van je kind. Daar is niks mis mee. Ik wens je heel veel wijsheid toe.

Jeetje wat moeilijk! Helemaal als je hiervoor al twijfelde... Je bent nog hartstikke jong en als je natuurlijk zwanger bent geworden hoef je je echt geen zorgen te maken dat het hierna niet meer zou lukken. Volgens mij is het enige wat belangrijk is als je een kindje krijgt dat het gewenst is. Het lijkt me niet leuk om een kindje te hebben waar je niet blij van wordt, het is best pittig en dat is nog zwaarder als er geen grote portie geluk tegenover staan. Daarnaast lijkt het me nog veel erger om een kindje te zijn als je ouders niet blij van jou worden. Daar staat tegenover dat je natuurlijk ook hartstikke verliefd kunt worden op het minimensje in je buik, en ondanks een rottig begin toch heel veel geluk uit je kindje zou kunnen halen. Alleen jij voelt wat het beste voor jou is. Ik hoop dat je het er met je vriend over kunt hebben en samen de beste beslissing voor jullie tweetjes kunnen maken.

13 weken zwanger? Kan je dan wel nog zomaar abortus?

In NL wel... ik ken de voorwaarden niet en of het zomaar kan zonder medische reden maar als ik mij niet vergis, kan het daar tot 24 weken

Jezus Christus tot 24 weken 😱

In Nederland mag het tot 22 weken. En met hele hoge medische uitzondering tot 24 weken

Ja tot 24 weken, ook zonder medische reden. Daarna bij hele hoge uitzondering bij zwaarwegende medische gronden

Hoe is dit in belgie dan?

Ontopic: goed advies van spruitopkomst, probeer de verbouwing en de ruzies toch even los van jullie toekomst met een kleine te trekken. Stress kan zoveel met je doen, mijn ouders hadden altijd ruzie met het inpakken van de vakantiespullen, bij financiele nood en bij kluswerk in huis. Toch prima blij met elkaar en hun gezin, al zou je dat in the heat van die momenten, want die waren echt niet leuk, niet zeggen

Nare situatie zeg. Ik zou als ik jou was echt even rustig met je vriend gaan zitten hierover. Hij ervaart nu ook stress en tsja met je (schoon)moeder over de schouder aan het meepraten wordt dat niet beter. Het is belangrijk dat hij begrijpt dat jullie hier beiden voor hebben gekozen en dat dit cadeau geen simpel retourbeleid kent. Vertel hem wat het met jou doet als jullie ruzie hebben en de rol van je schoonmoeder hierin. Vraag ook naar hoe hij dit allemaal ervaart en kijk samen naar een oplossing. Praat niet verwijtend naar elkaar, maar houd het bij jezelf. Verwacht geen wonderen, maar het belangrijkste is dat jullie hierover eerlijk gaan praten met z’n tweeën en afspraken maken hoe dit voor de toekomst beter kan. En schakel eventueel hulp in van een huisarts of relatietherapeut. Er komt zoveel op jullie af wat jullie uiteindelijk ook besluiten dat een beetje hulp van buitenaf geen kwaad kan.

Het is enkel toegelaten tot 12 weken zwangerschap. Daarna kan het enkel om medische redenen.

Ik vind dit een beetje een sneue opmerking...misschien is het helemaal niet zo bedoeld, maar ik denk dat Lisa hier niet echt iets aan heeft. Ik denk dat we ook niet in haar plaats deze beslissing kunnen of mogen maken. Als ze dit echt niet ziet zitten om welke reden dan ook en ze heeft hier héél goed over nagedacht, dan is 24 weken gewoon 24 weken. Ik versta de reactie en de meeste op het forum willen hier gewoon een kindje om van te houden en te koesteren. We staan met zijn allen te springen om zwanger te worden of af te tellen naar de geboorte...maar wat als de situatie nu anders loopt zoals bij Lisa. Dan moet je toch ergens verstaan dat bepaalde andere zaken door je hoofd spoken. Abortus mag je niet zo zwart-wit voorstellen. Het is niet goed en het is niet fout. Jij weet misschien zeker dat je abortus nooit zult overwegen, anderen hebben daar misschien een andere kijk op. Ik denk dat op zo'n forum als dit we meer aan elkaar hebben als we wat lief voor elkaar zijn, en wat doordachtere uitspraken doen. Dit topic is om Lisa te helpen...en we hopen dat ze de juiste keuze voor haar maakt, wat deze juiste keuze ook mag zijn. Lisa, ik zou er zeker met iemand professioneel over praten en ook met je vriend. Gewoon zodat je later geen spijt krijgt, wat je keuze ook mag zijn. Ik wens je veel sterkte toe in deze zeer moeilijke beslissing. xxx

Bedankt allemaal voor jullie reacties! Ik ben sinds vrijdag niet meer in het huis geweest, dus ik stond al wat losser van de verbouwing ondertussen maar helaas neemt dat de stress bij mijn vriend natuurlijk niet weg (hij krijgt hulp van zijn vader en mijn broers dus hij staat er niet alleen voor). Ik heb net proberen te praten met hem alleen de situatie is nog meer geëscaleerd... Ik ga opzoek naar een professional en hopelijk maak ik vervolgens de juiste keuze. Nogmaals bedankt allemaal!!!