Spijt/struggelen?

Ik heb geen spijt dat ik mijn kindje gehouden heb maar ik mis het leven wat ik hiervoor had wel; gewoon kunnen laten en doen wat je wilde, geen verantwoordelijkheid etc. Mijn kleintje was niet gepland en was ook nog met van alles en nog wat bezig toen ik zwanger werd. Ik dacht totaal niet aan kinderen en had er liever nog wel even 10 jaar mee willen wachten. Begrijp me niet verkeerd ik heb 100% voor mijn kindje gekozen en ben ook gigantisch gelukkig. soms voor een miniseconde schiet zo'n "spijt" gedachte door mijn hoofd heen. Als ik dan naar mijn zoontje zijn lachende gezichtje kijk ben ik het al weer vergeten 🥰

Ik heb geen ervaring hiermee maar ken wel iemand die wel kinderen wilde achteraf denkt als ik opnieuw mocht kiezen had ik geen kinderen genomen. Zelf vind ik het super goeie keuze dat je wel kind hebt gehouden en weet ook niet of je alleen voor staat of verder hulp/ondersteuning krijgt??

Zou niet iedereen (of in ieder geval velen) wel eens even twijfelen? Zelfs als je heel bewust zwanger bent geworden? Ik wel in ieder geval, hoe blij ik ook was en hoe ik mijn best er ook voor gedaan had om zwanger te worden. Nu zijn ze dik zes weken oud en geen spijt, maar wel pittig. Vooral als ze beide tegelijk brullen.

Misschien moet je jezelf ook de vraag stellen. Zou ik spijt krijgen van een abortus. Ik vraag me alleen af of dit de plek is waar je antwoord krijgt. Ik hoop uiteraard van wel voor je. In eerdere topics heb ik wel gelezen van vrouwen die blij waren eerder een abortus te hebben gedaan, maar ook die spijt hadden. Misschien kun je daar eens op zoeken? Heb je hierover ook al een gesprek gehad met bv je huisarts? Die kent je situatie wellicht beter. Ik weet niet of dit een antwoord is waarop je zit te wachten. Wil je wel veel sterkte wensen met de keuze die je moet maken.

Ik denk heel eerlijk dat er maar weinig moeders zijn die ‘spijt’ hebben als het kindje er eenmaal is, maar tot die beslissing komen is natuurlijk ook nog een hele opgave. En ik heb in mijn kraamweek ook wel eens gedacht, waar ben ik in godsnaam aan begonnen. Waarom wilde ik dit ? Maar wat hieronder ook staat, als je dan je kindje aankijkt is alles vergeten. (Postnatale depressies etc. daar gelaten) en misschien helpt het om te bedenken dat je leven echt niet stopt als je een kindje krijgt. Ik had zelf ook niet persee het gevoel van :’ ik ben er klaar voor’. Ik was opeens zwanger en daar moest ik het mee doen. Ik denk dat je bij jezelf na moet gaan of het je wens is ooit kindjes te krijgen? Als het antwoord ja is, dan zou ik zeggen ga ervoor. Een kindje is een mooie aanvulling op je leven.

Ik begrijp je niet goed wat je bedoelt

Zou een mama ' zomaar ' een abortus doen of is het altijd een reden achter?

Dus eigenlijk zijn er heel weinig moeders die spijt hebben als ze hun kindje hebben? Hebben ze nooit gedacht als ze de kindje aankeken zovan 'had ik maar abortus gedaan'? Misschien klikt dit heel raar maar er komen zoveel gedachtes in mijn hoofd..

Zelf denk ik niet dat iemand zomaar een abortus doet. Het lijkt me een hele moeilijke beslissing en een heftig proces die je iemand alleen zelf kan maken met behulp van partners, omgeving en professionele hulpverlening.

Ik ben ook even zo vrij om hier te reageren. Er ligt natuurlijk ook een enorm taboe op, dus ik weet niet of een mama met spijt dit (snel) zou vertellen. Er worden natuurlijk niet voor niks weleens kinderen 'gedumpt' (heel heftig om zelfs dit te schrijven). Dat zal iemand ook niet zomaar doen. Zelf kan ik me ook niet voorstellen dat iemand spijt krijgt van een baby, maar ik zit ook niet in een moeilijke situatie. En ik heb ook echt wel momenten waarop ik denk waar ben ik aan begonnen. Dat heb ik zelfs nog weleens terwijl ik zwanger ben van de 4e en echt geen spijt heb. Soms is het gewoon heel zwaar. Hopelijk reageren er nog meer mensen met ervaring.

Dat bijna iedereen tijdens of na de zwangerschap zichzelf wel eens afvraagt of het een goede keus was. Ook als je wel bewust zwanger bent geworden.

Mijn zoontje is nu 5 weken oud en was 100% ongepland, ook wij hebben op de tweesprong gestaan om het af te breken of er toch voor te gaan. Uiteindelijk voor gegaan, we hadden beiden uiteindelijk een kinderwens, en hadden in theorie alles wel te bieden wat een kindje nodig heeft. (Ik weet niet hoe jouw situatie is natuurlijk, en of dat meespeelt in je twijfel). Ook waren we er natuurlijk allebei bij, wat bij mij extra hielp om mijn verantwoordelijkheid te nemen en dit kindje een kans te geven. We zijn wel bij de huisarts langs geweest voor een advies gesprek en om info te vergaren rondom abortus. Dit gesprek bracht bij mij veel weerstand op, wat de doorslag gaf destijds. Tijdens de zwangerschap zelf nog regelmatig getwijfeld en me angstig gevoeld over de veranderingen die komen gingen. Over gepraat met vriendinnen, en wat bleek? Zelfs meiden die jaren bezig waren geweest om zwanger te raken hadden dezelfde gedachten. Het is natuurlijk ook niet niks. In de kraamweek heb ik dagelijks gedacht: hebben we hier goed aan gedaan? Wat staat de boel op z’n kop en wat mis ik -nu al- mijn oude leven. Maar minstens net zo vaak dacht ik eraan dat ik dit mannetje voor geen goud zou willen missen. Nu een maand later is ons zoontje niet meer uit ons leven te denken en ondernemen we verrassend veel als gezin: elk weekend lunchen bij vd Valk, veel wandelen, mijn vriend kan gewoon weer motor rijden als hij wil en we zijn inmiddels ook op het punt dat hij zich zeker genoeg voelt dat ik even wat voor mezelf kan doen. Het is enorm pittig, zo’n baby, en het zal zeker niet gemakkelijker worden. Maar onder aan de streep ben ik echt dolblij met de keuze die ik 9 maanden geleden heb gemaakt❤️ Hopelijk helpt dit wat

Dat denk ik niet, maar inderdaad het blijft eeen taboe. Ik kan me het mezelf niet voorstellen en ken ook niemand in omgeving die dit zo ervaart. Het kan natuurlijk ook meespelen dat je dus al hormonaal bent. Dan spelen er zoiezo angsten waar je geen controle over hebt. Of in ieder geval, dan kun je dingen heftiger gaan voelen. Al met al ben jij de enige die de keuze kan maken. Jij bent uiteindelijk degene die voor het kindje moet zorgen.

Wat ik veel gehoord heb van vrouwen die een abortus hebben ondergaan: steeds maar weer dat knagende gevoel/gedachte: wat als ik het wel geboren had laten worden. Dat lijkt mij bijna niet te dragen. Op dit moment ben je al moeder, het is toch nu al jou kindje. En zeker denk ik soms ook wel eens pfoeh deze kinderen zijn wel voor heel mijn leven. Maar ik zou zelf echt niet kunnen leven met steeds gedachten als: hoe zou het er uit hebben gezien, wat zou het nu gedaan hebben, nu zou het zo oud zijn geweest. Bij bijvoorbeeld een miskraam kun je dat zeker ook hebben, maar heb je geen andere keus gehad. Dat maakt denk ik wel een verschil. De keuze voor abortus maak je echt zelf voor jezelf, de vader en jullie eigen kindje. Heel veel sterkte met je keuze❤️

Ben je dan blij geweest met de keus om je baby toch bij te houden?

Dus je bent wel echt blij met de keus dat je de baby gehouden hebt en geen abortus hebt gedaan?

Hoe bedoel je 'hoe zou het er uit hebben gezien? Wat zou het nu gedaan hebben' bedoel je op het moment dat je de baby weg had gehaald of bij gehouden hebt? Kan je het in een ander zin formuleren aub.

Is spijt hebben van een abortus heftiger of spijt hebben dat je de kind hebt gehouden heftiger? Welke situatie is moeilijker in jullie ogen?

Ik heb ooit een abortus gedaan en hier heel veel spijt van ervaren. Zo verdrietig. Nog altijd is het een heel sip onderdeel van m'n leven. Maar tegelijkertijd was het toen toch de juiste beslissing ergens. Nu ik twee kinderen heb, zou ik nooit meer een abortus kunnen nemen omdat ik weet hoe magisch het is. (Zeg ik nu he, wie weet kom ik er ooit op terug)

Ik denk dat als je dat denkt je heel waarschijnlijk een postnatale depressie hebt en dat ondersteuning heel goed kan helpen. De hechting met je kindje is best een stevig biologisch aangestuurd proces dat soms zeker spaak kan lopen maar dan kan je daar het beste support voor hebben. 😓