Spijt van verloop bevalling

Hoi mama, Wat herkenbaar jouw gevoel! Ik wilde ook graag thuis bevallen maar vanwege te hoge bloeddruk ben ik in het ziekenhuis opgenomen om de bevalling in te leiden. Mijn kleine man had er alleen helemaal geen zin in, en het duurde ruim 4 dagen met ballonkatheters, tabletjes en weet ik het wat. Ik heb ook weeënopwekkers gehad maar na uren puffen kreeg mijn baby het moeilijk. Uiteindelijk kreeg ik ineens een spoedkeizersnede. Het was een hele shock voor me, en voor mijn man, maar tijd om erover na te denken hadden we niet want we moesten vlug vlug naar de OK. Tijdens de keizersnede werd ik niet lekker en dit was heel heftig. Overgeven, oncontroleerbaar shaken, heel naar. Na de geboorte heb ik een uur op een andere kamer moeten liggen zonder mn baby te mogen zien. Wat een hel was dat. Gelukkig lag hij veilig bij zn papa. Dus als antwoord op jouw vraag, ook al waren het niet per se mijn keuzes, toch heb ik spijt hoe de bevalling is gelopen. Ook mijn kraamtijd had ik liever anders gezien dan in het ziekenhuis. Daarbij zeggende, mijn hele zwangerschap is 'rot' gelopen door het corona virus. Ik probeer er zo veel mogelijk aan te denken zodat ik het allemaal een plekje kan geven. Ik denk dat het met de tijd wel slijt. De eerste weken was ik er echt van slag van, en nu gaat het al iets beter wanneer ik er aan denk. Praat er ook veel over met je partner, dit heeft mij echt geholpen. Geniet vooral heel veel van je lieve mooie mannetje, en dan denk ik dat met de tijd je bevalling steeds meer naar de achtergrond zal verdwijnen. Succes!

Hi Cheyenne, Wat vreselijk dat je met een slecht gevoel terug kijkt op je bevalling. Ik snap dat je je schuldig voelt, maar daar ben ik het helemaal niet mee eens. Het enige wat wij kunnen doen is ons zo goed mogenlijk informeren en voorbereiden, maar als het anders komt dan geplant is het heel logisch dat je naar de Experten hebt geluisterd. Je hebt tot 41 weken gewacht, wat al langer is dan veel andere vrouwen doen. Vanwege een te zware baby was het advies inleiden. Tegen een advies in gaan kan ook een levensgevaarlijk voor moeder en kind zijn. Iedereen reageerd anders op wee opwekker. Je had niet kunnen weten dat het bij jou zo zou lopen. Je zoon ziet er prachtig en gezond uit. Ik denk dat je alles juist hebt gedaan. Misschien kan je met je huis arts praten wat er gebeurd is. Om het af te sluiten. Ik ben vandaag 41 weken en heb het nog allemaal voor me. Hoop dat wat aan mijn berichtje hebt. Heel veel liefs❤️

Wat jammer dat je bevalling zo is gelopen. Ik heb het soortgelijke meegemaakt. Ik was niet zo zeer teleur gesteld over het was gelopen omdat je niet altijd alles in de hand hebt en daar leef ik ook soort van naar. Net als de bevalling hoe die loopt overkomt je. Je hebt niet de hele tijd de controle omdat de arts ook beslissingen neemt tet bescherming van jullie beide. Ik ben met iemand gaan praten heb emdr gekregen dat heeft geholpen. Als je het niet zelf een plekje kan geven zoek dan hulp dat kan fijn zijn. Maar lieve mama zoals ik zei dingen lopen zoals ze lopen, het steeds oprakelen van hoe je het wilde en had moeten zijn is verloren energie ;). Je kan het niet opnieuw doen. Probeer dit soort van plekje te geven en te accepteren. Je hebt een prachtig mannetje die uiteindelijk gezond ter wereld is gekomen en dat is het allerbelangrijkste!

Schrijf het op, schrijf het van je af, praat er over met iedereen die het wil horen. Er zijn genoeg mensen met vergelijkbare ervaringen. De keuzes die je gemaakt hebt, bleken achteraf misschien niet de keuzes te zijn die je had willen maken. Maar op het moment zelf koos je wel voor wat jij met de kennis van dat moment dacht dat het beste was voor jou en je kindje. Je hoeft je daar dus zeker niet schuldig over te voelen. Natuurlijk denk je achteraf wat als, en had ik maar. Helaas kun je daar nu niks meer mee, je kunt het alleen onthouden voor later, dat je dan wellicht bij een tweede toch andere keuzes zou maken. Je kindje heeft last van onrust en krampjes, en jij linkt dit aan de slechtere start en voelt je daarom schuldig. Maar ook kindjes met een perfecte start kunnen een huilbaby zijn en super onrustig. Krampjes zijn echt héél normaal bij babies. Dit hoeft dus helemaal niks met je bevalling te maken te hebben. Probeer het los te laten, vooral het schuldgevoel. Lukt dat echt niet, vraag dan om hulp. En geef je kindje nu dmv huid op huid contact en heel veel knuffelen lekker wat extra liefde, die oxytocine maken jullie dan allebei extra aan en dat kan sowieso geen kwaad.

Ik geloof dat altijd alles voor een reden gebeurt. Stel ze wilden je inleiden en jij zei: nee, dat wil ik niet. En je ging een thuisbevalling doen en er ging iets helemaal mis (je partner valt van de trap en breekt zijn been tijdens jouw weeën, ik noem maar iets). Dan zou je nu zeggen: had ik maar geluisterd, had ik mij maar laten inleiden, dan was dat vreselijke ding wat tijdens mijn thuisbevalling is gebeurd nooit gebeurt en dan was alles nu goed! Mij helpt het altijd in zo te denken. Maar ik heb wel een thuisbevalling gehad. Ik weet er bijna niets meer van. Ik heb 2 uur geperst en ik weet alleen de laatste 5 minuten nog. Ik had het er elke dag over, hoe erg een traumatisch ik die hele dag vond. De kraamverzorgster zei op de laatste dag dat ik alles moest opschrijven, want het zat zo hoog bij mij. Ik was het een sterrenkijker en had ze veel last van overstrekken. Dat was ook mijn schuld, omdat ik zo lang over het persen had gedaan. Krampjes en veel huilen deed ze ook. Lang verhaal kort: het ligt niet aan jou en je hoeft je niet schuldig te voelen. Wie weet wat er was gebeurd als je wel thuis was bevallen. Maar ik snap het heel goed. Praat er veel over en misschien helpt het om het aan je zoontje uit te leggen waar je mee zit? Je zult zien dat hij het je vergeeft. Want jij bent zijn mama en hij vindt zijn mama de beste en de liefste van de hele wereld.

O lieve mama, gefeliciteerd met je kindje ❤️ ik heb respect voor je dat je het zo opschrijft. Ik kan je enkel wat tips geven: om oxitocine te ontstoren kan je voor jezelf en je kindje bij een homeopaat terecht. Bij https://www.nvkh.nl/home/ kan je 1 in je buurt vinden. Voor je bevalling zelf zou je kunnen kijken naar EMDR. Wees niet te streng voor jezelf😘

Praat ook tegen je kindje over de bevalling en hoe dit voor jou voelt. Vertel je kindje ook dat je blij bent dat hij er nu is.❤️

Hoi Cheyenne, Ik herken je verhaal wel deels (had zelf een hele tijd terug ook iets gepost erover).. ik wilde zelf graag in het ziekenhuis bevallen, wel met de hoop op een spontane bevalling. Helaas werd ik ingeleid ivm een hoge bloeddruk en kreeg ik dus weeënopwekkers, vond het echt vreselijk pijn doen en kon me totaal niet ontspannen waardoor ik ook gekozen heb voor een ruggenprik (wat vooraf mijn laatste keuze zou zijn qua pijnbestrijding). Ik heb na de bevalling me enorm schuldig gevoeld over het feit dat ik niet heb kunnen genieten van de eerste momenten met mijn baby, en voelde me een enorme aansteller dat ik gekozen heb voor de ruggenprik. Ik zat zo enorm in een soort roes door de pijn dat niks me meer kon schelen, terwijl ik normaal een enorme doorzetter ben, en ik me echt niet laat kennen. Een dag later toen alles een beetje bezonken was (heb wel de eerste 2 nachten in zh moeten blijven) had ik wel een enorm liefdevol gevoel voor mijn baby, dus aan liefde niks te kort, maar ik bleef telkens als ik iets met bevallingen op tv zag, of iets over babys een verdrietig gevoel houden. Mij hielp het wel om er met mijn man over te praten, die natuurlijk bij de bevalling was en alles vanuit de zijlijn heeft gezien en ervaren. Met en met is het gevoel gesleten en probeer ik vooral te genieten van de momenten die er nu zijn, en vooral nu heel veel knuffels en liefde te geven. Jou zoontje zal ook vast en zeker geen liefde te kort komen, en is op dat moment even bij je weggehaald omdat dat nou eenmaal even het beste voor hem was. Daar hoef je je zeker niet schuldig om te voelen, als snap ik je zeker wel. Sommige dingen heb je nou eenmaal niet in de hand, en iedereen handelt op een bepaald moment wat hij/zij denkt dat het beste is. Hopelijk loopt alles snel weer wat beter bij jullie, en wie weet als het anders was gelopen had hij dit misschien ook gehad, dat zul je toch nooit weten ❤

Wat een heerlijk mannetje heb je! Ik vind het zo lastig om te lezen dat je je zo over je bevalling voelt. Mede door dat ik een snelle bevalling had. Maar ik heb van sommige dingen ook spijt en vond ik ook jammer. Ik ben in 6 uur bevallen iedereen zou zeggen chill en fijn. Dat is het ook! Maar ik heb wel het gevoel alsof ik het niet zelf was maar meer iemand die ernaast stond omdat het zo snel ging. Ook werd mij aangepraat dat ik mn zoonje teveel vast had en moest hem van de kraamzorg weg leggen ik heb dit 2 dagen vol gehouden en ik barste helemaal. Ik heb daar nog steeds spijt van. Wel had ik op mijn lijstje gezet dat niemand mocht vragen hoe het ging met mij tijdens mn bevalling. Omdat ik dacht van ja je weet dat het pijn doet. En ook dat ik niks over een ruggenprik wou horen. Mede door dingen zoals die jij hebt meegemaakt. Dit is ook zo gegaan gelukkig. Maar van die andere dingen heb ik ook wel echt spijt. Maar ik denk nu maar zo mijn mannetje is al 11 maanden. En ik den maar ik weet dit voor bij de volgende baby dat ik echt moet doen wat ik wil en hoe ik wil. Ik zit ook erg te twijfelen of ik wel kraamzorg wil bij de 2e

Voor kraamzorg kan ik je een zzp kraamzorg aanraden die bekend is met natuurlijke kraamzorg. Deze weten toch veel meer over hechting, behoefte van de kinderen en borstvoeding.

Hier juist mijn zoontje de eerste dagen bijna niet vastgehouden. Zat aan een monitor en infuus en niemand had mij uitgelegd dat ik de apparaten kon verplaatsen en mijn mannetje bij me kon nemen. Heb maar 2 dagen kraamzorg nog gehad en voelde me erg in het diepe gegooid. Niks geleerd over wakker tijden, borstvoeding die moeizaam ging en niet aangepakt werd

Wat vervelend dat je je zo rot voelt over het verloop van je bevalling. Zeker je schuldgevoel is verdrietig, en wat hier vaker is gezegd, totaal niet nodig. Mijn bevalling liep ook totaal anders (3 ziekenhuizen en kindje moest ook mee voor controles tijdens gouden uur): ik kijk er wel emotioneel op terug maar toch niet met een al te vervelend gevoel. Met name door de fijne zorg in het ziekenhuis. De kraamperiode heeft me wel overvallen, met name ook voordat ik er zelf fysiek totaal af lag. Van een bevriende verloskundig kreeg ik deze tip: https://depostpartumkundige.nl Misschien heb jij er iets aan.

Erg vervelend inderdaad, maar ook belangrijk om dat gevoel er te laten zijn. Want alleen door iets te voelen kun je helen. Ook kan je naar een homeopaat gaan, het is bijvoorbeeld een optie om de oxytocine in je lijf te laten ontstoren.

Gedeeltelijk herkenbaar. Mijn bevalling is opzich wel gelopen zoals ik wilde; in het ziekenhuis in bad. De bevalling zelf ging voorspoedig, maar m’n zoontje heeft ergens zuurstofgebrek gehad en werd geboren met enkel een hartslag van 30. Van tevoren had ik zulke hoge verwachtingen van het ‘gouden uurtje’. Helaas heb ik hem vijf seconden bij me gehad en werd toen direct de navelstreng doorgeknipt om te kunnen beademen. Terwijl ik uit bad geholpen werd en gehecht was m’n man bij m’n zoontje een paar meter verderop. Vlak voor ze hem naar de kinderafdeling brachten was het de verloskundige die vroeg of ‘moeder hem misschien ook nog even mocht zien’, toen zijn ze gauw even langsgekomen en daarna was hij weg. Vervolgens bleek dat we met de ambulance naar het AMC moesten en werden mijn zoontje en ik in aparte ambulances daarheen gereden. Mijn man moest apart met de auto achter ons aan rijden. Na drie dagen AMC en daarna nog vijf dagen ons eigen ziekenhuis mochten we naar huis. Daar hebben we nog twee keer drie uur kraamzorg gehad, maar de kraamtijd was wel klaar zegmaar. Ik neem niemand iets kwalijk, de verlos- en verpleegkundige hebben juist gehandeld en ook het ambulancepersoneel deed gewoon wat de moesten doen, maar ik baal gewoon zo ontzettend van die slechte start. Ik had hem zo graag even goed willen kunnen bekijken toen hij geboren werd, hem willen kunnen ruiken, voelen, horen. Bewust meemaken dat de navelstreng werd doorgeknipt. Ik had zoooo graag gewoon ook een onbezorgde kraamtijd gehad en ik vind het gewoon oprecht zo mega kut dat dat het niet is geweest. Begin spontaan weer te snotteren haha. Probeer er vooral vaak aan te denken dat ik vooral dankbaar moet zijn dat hij helemaal gezond is, maar ik had alles ook graag anders gezien. Verder probeer ik vooral niet zo veel terug te denken aan de momenten net na de bevalling. De hele ziekenhuiservaring probeer ik gewoon uit m’n geheugen te wissen heb ik het idee. Terwijl ook die herinnering er eigenlijk wel zou mogen zijn. Er waren ook mooie momenten.. Goed, niet perse tips, maar wel herkenning in ieder geval 😘

Hier ook 16 maanden geleden bevallen van een prachtige zoon maar de bevalling kwam maar niet uit mijn hoofd en vooral hoe zij met mij om zijn gegaan. Veel piekeren en dromen. Erover praten helpt maar ik heb hulp gezocht in een vorm van EMDR (trauma verwerking) het is pittig en zwaar maar je kan er daarna wel beter mee omgaan.

inderdaad met iemand praten gaat je helpen.. weet niet waar je vandaan komt maar in delft zit Arjenne, die is verloskundige en coach.. ik heb zelf ook gesprek gehad toen ik hoogzwanger was van mijn 2de en heeft mij hele stuk rust gebracht http://www.ahvc.nl/

Kom uit Zeeland dus Delft is helaas wat uit de route

Adrz Goes bevallen toevallig?

Ja idd. Heb daar ook gewerkt en kende de gynaecologen dus vond ik een fijn idee. En is letterlijk 2 minuten rijden van ons huis

Ooh grappig daar ben ik ook bevallen in november ☺