Spoedkeizersnede - ervaringen

Hi! Ja jeetje, het is wat als je zoiets overkomt. Ik weet er helaas ook alles van. Ik ben van s'ochtends 06:45 tot middernacht bezig geweest. Toen werd er besloten een spoed keizersnede te doen omdat ik zelf ook hoge koorts had (ik kon niet meer), onze dame haar hartslag dipte en schoot vervolgens weer hoog omhoog, ze bleek een sterrenkijker en ik had volledige ontsluiting maar verder deed het werkelijk waar niks. Al met al reden genoeg om ons meisje te gaan halen. De keizersnede zelf ging opzich goed, moest alleen ontzettend spugen. En toen ons meisje uit m'n buik werd gehaald krijste ze 1 keer en toen viel ze stil. Iedereen begon te rennen, totale paniek. Ik zei mijn man bij haar te blijven, ik was in goede handen. Maar man man, wat voel je je machteloos als je kind daar ligt te vechten voor haar leven (het had niet veel gescheeld of we waren haar kwijt geweest). Ik bleek een bacterie in mijn baarmoeder te hebben, waarschijnlijk door langdurig gebroken vliezen. We moesten een week in het ziekenhuis blijven. Onze dochter knapte godzijdank snel op en heeft niks over gehouden aan het zuurstofgebrek. Omdat we na een week pas naar huis mochten was ik wel al redelijk op de been toen ik weer thuis kwam. Herstel ging verder prima. Maar mijn heeft de eerste paar dagen in het ziekenhuis ook veel gedaan. Bij onze tweede dochter heb ik door dit hele gebeuren gekozen voor een geplande keizersnede (maar melde zich eerder). Dit verliep godzijdank allemaal vlekkeloos. Ze is op donderdagavond geboren en zaterdagmiddag mochten we naar huis. Fijn natuurlijk want ik wilde naar onze andere dochter, maar dat was wel ff andere koek. Herstel verliep een stuk moeizamer en heeft veel langer geduurd als de eerste keer. Wat jij zegt ook, dat geduw en getrek aan je lijf vooral bij een spoed keizersnede vond ik ook wel een dingetje hoor. Rustig een plekje geven meid, dat heeft ff tijd nodig en komt allemaal goed. Het is niet niks! Onze dames zijn inmiddels 3 en 2, ik ben er eigenlijk heel goed op terug. Maar dat is in het begin wel anders geweest met momenten.

ben = kijk

Het moment zelf heb ik totaal niet als spoed ervaren (mijn man wel, maar ik was er gewoon niet echt meer bij denk ik en vond het allemaal wel best 😅). Eerste dagen waren echt pittig, maar na een week kon ik eigenlijk alles weer. Waardoor het me best wel mee gevallen is.

Hier kan ik spreken over droom spoedkeizersnede. Na een natuurlijke bevalling van mn eerste dochter lag haar tweelingzusje te hoog en moest ze met spoed gehaald worden. Omdat zowel zij als ik fysiek niet in levensgevaar waren kon het met een ruggenprik. Doordat ik heel rustig en helder was en mn dochter en ik niet in levensgevaar waren hebben ze heel zorgvuldig voor alles de tijd kunnen nemen. Ik denk dat daardoor het herstel soepel en snel ging. Heb geen extra pijnstilling gebruikt, kon na een dag lopen naar de wc en heb de eerste week mezelf echt ontzien. Daardoor kon ik vrij snel alles weer.

Hi het is ook heel heftig wat er gebeurd is en neem zeker je tijd voor het herstel maar ook voor het verwerken. Erover praten helpt vind ik zelf. Mijn verhaal is ook heftig: Ingeleid met 41+2 want ik was t beu om middernacht en ik had al 2-3 cm ontsluiting en voorweeën. Tegen 10u nog steeds maar 3 cm ontsluiting, ondanks weeënopwekkers, ruggenprik gehad. Bloeddruk was te hoog (160/100 ondanks medicatie), bij t handmatig breken van mijn vliezen was er oude ontlasting in t vruchtwater te zien, de hartslag vd baby daalde bij elke wee. Om 11u rende de gyn binnen en riep: Dat schiet hier niet op, die bloeddruk trekt nergens op, 10u wachten redt je baby niet, het wordt een keizersnede! 11:10u werd ik al de OK ingereden, allemaal mensen aan t haasten, mn vriend zag ik nog niet. Ik ben heel nuchter ingesteld maar ben op dat moment gaan huilen. Vriendlief moest wachten op uitslag coronatest en mocht al snel binnen. Ze gingen met zn tweeën als idioten tekeer zei mn vriend ook later. Trekken, duwen, op mn armen leunen om erbij te kunnen enzovoorts. Ellis kwam uit de buik met de navelstreng om haar nek, blauwe ledematen, slap huiltje en dysmatuur (2610 gram 47 cm en dat bij 41+2). De gyn schrok van haar gewicht en lengte. Ik heb haar 30 seconden gezien en ze moest mee naar de kinderarts en in de couveuse om bij te komen. Vriend ging mee met haar. En daar lag ik dan hulpeloos koud kindloos vriendloos op die tafel. De gyn zei geen woord tegen me. De anesthesist kwam 2x update geven over Ellis, mijn held! Ik werd 2x misselijk, kotste bijna in mn mondkapje. Het duurde een uur en nog zei de gyn geen woord tegen me. Daarna beetje verbluft door alles op de verkoeverkamer waar mn vriend al snel kwam. Hij maakte van zn petutter want hij wou mij zijn, baby was alles goed mee. En na 3u heb ik haar eindelijk voor t eerst gezien. Eerste dagen amper geslapen want ik kon alleen op mijn rug liggen. De ruggenprik duurde tot de volgende dag 16u, enorm lang dus. Die avond moest ik enorm plassen, zat met Ellis in mn armen die gepoept had en een fles moest. Kon nie zelf opstaan vanwege de buikdrain. Ze zouden komen voor de avondronde maar dat bleef maar duren dus op de alarmknop geduwd. Kwam ze pas 40 minuten later om 22:40u, ik zat te huilen van de pijn terwijl ik niet kleinzerig ben. Ja mevrouw het is druk ik kan niet altijd zomaar komen. Dagen erna kreeg ik paniekaanvallen als mn vriend naar huis ging, wat als ze weer niet kwamen? Gelukkig kon ik toen wel zelf weer mn bed uit en voor Ellis zorgen. Ellis was dysmatuur doordat mijn bloeddruk de laatste weken te hoog was. Ik zag op de echo's dat ze te klein was, maar de gyn wuifde dat weg en schatte ze 3500 gram. Ze was dus maar 2610 gram en haar huidje zat al los. Ze had geen vetreserves meer. De huisarts was zo pissig op de gyn toen ze de dag nadat ik thuis was kwam. Gelijk medicatie gestart tegen de bloeddruk. Een heel verhaal maar ik heb t ook als heftig ervaren dus. Morgen ga ik voor t eerst weer naar een gyn, maar dan 1 van NL die ik vroeger ook had. Voor de zwangerschap ging ik naar België omdat er daar meer controles zijn en ik dacht in goede handen te zijn daar... Nu een mooie meid van 6 maanden oud met haar gewicht en lengte ingehaald 😍 Foto is van een maand geleden maar dan zie je hoe groot verschil met nu.

Ik heb ook een spoedkeizersnede gehad bij mijn 1e kindje. Ik ben savonds binnengaan nadat ik smiddags een slijmprop verloren had en weeën had gekregen. In het ziekenhuis zeiden ze dat ze mij niet meer naar huis lieten gaan. Ze hebben mijn vliezen gebroken maar het duurde erg lang voor ik ontsluiting kreeg. Ik heb niet geslapen en werd mega ziek. Ik was volledig uitgeput en mocht ook niet bewegen want moest de hele tijd aan de monitor omdat mijn dochter haar hartslag steeds zakte bij elke wee. Na meer dan 12 uur in het ziekenhuis te liggen had ik 9cm maar toen de gynaecoloog trug binnenkwam drukte ze op een rode knop. Binnen de kortste keren lag ik op de tafel en werd ik in slaap gedaan voor een spoedkeizersnede. Van het trekken en duwen heb ik dus niets geweten op dat moment. Ik moest naar de recovery en heb daar erg lang moeten wachten vooraleer ze mij kwamen halen. Ik heb mijn dochter dus pas na 3 uur of langer gezien. Ik was nog mega suf en misselijk van de medicatie. Ik kon mijn bed niet uit en kon dus mijn eigen kind niet uit het bedje halen als ze getroost moest worden of wou eten. Dat vond ik verschrikkelijk. Op dag 2 heb ik mij geforceerd en haar toch zelf gepakt. Ik was al super lang aan het wachten en was het beu. Ik ben 3 dagen mogen blijven in het ziekenhuis. Thuis kon ik gelukkig haar zelf oppakken en verschonen. Maar ik heb wel heel lang last gehad van mijn keizersnede. Nu bijna 1 jaar later heb ik er nog steeds last van. Niet overdreven natuurlijk maar is soms nog wat pijnlijk naargelang wat ik doe. Het is een serieuze belevenis. Als je het moeilijk hebt moet je zeker praten. Dat gaat al veel doen. En vooral genieten van dat kleine wondertje. Door haar in mijn armen te nemen vergeet ik alle ellende die erbij kwam kijken. Alvast veel succes

Wat erg dat je haar zo lang niet hebt gezien. Gelukkig lagen ze haar vrijwel meteen bij me en lieten ze haar bij ons. Het niet kunnen zorgen vind ik momenteel echt het moeilijkst inderdaad. Maar we zijn al een week verder dus hopelijk snel wat meer mogelijkheden!

Hier ook ervaring met een spoed Keizersnede, Met 40 weken ingeleid i.v.m. hoge bloeddruk. Avond er voor een ballonnetje geplaatst en deze viel er thuisna 4 uurtjes zelf uit. Wel heel de qvond harde buiken gehad. De harden buiken werden rond 3.15 lichte Weeën en dan ook niet meer geslapen. Om half 7 gemeld voor de inleiding. Na een uurtje ctg om 7.30 3 cm ontsluiting en mijn vliezen gebroken. Om 9 uur de Weeën opwekkers. Ja wat laat dat kwam omdat ze geen infuus geprik kregen in eerste instantie. Gelukkig kon ik rond lopen had Weeën in mijn benen en rug. ik ging slecht op de opwekkers. Onze verpleegkundige toos motivatieloos hielp ook niet mee. Bleef maar zeggen dat de Weeën niet goeg genoeg waren. Rot op🤣 ze doen goed zeer dus hoe voelt een goede wee dan? Om half 3 bleek ik nog maar 5 cm ontsluiting te hebben en zat in een Weeën storm. Weeën van 1.5 minuur om met 25 seconden rust. Mijn man is toen over pijnstilling begonnen en na 45 minuten waren ze er gelukkig al. En echt zo stom om de ruggenprik te zetten hadden ze de Weeën opwekkers uit gezet zodat ik beter stil kon zitten. De Weeën waren toen goed weg te puffen.( had dit niet eerder gekunnen) Eenmaal de ruggenprik was ik weer het vrouwtje. Tegen 17.00 begon de hartslag van de kleine te zakken en herstelde slecht. Om 17.55 9.5 cm maar bleek de kleine te weinig energie te hebben Gynaecoloog besloot voor de spoed Keizersnede. Ondertussen was er bij ons wel wat paniek ik was de hartslag kwijt. Nog even ruzie gemaakt met de anesthesist want hij moest er nu uit want ik hoorde geen hartslag meer. Toen gerust gesteld dat we tijd hadden en dat ik de kleine zo zou zien. Voor de keizersnede was de gyn. zo lief om even 2 tellen rust te pakken en tegen mij te zeggen we gaan dit met zijn alle doen. Om 18.11 is onze kleine man geboren met een kreetje en een mooie huil. Wij wisten niet wat het geslacht was en wilde graag zelf kijken. Ondanks alle haast was hier wel even tijd voor. Ben ik haar nog zo dankbaar voor. Onze man moest toen naar de kinderarts om verder geholpen te worden. Hij bleek 2 keer strak omstrengeld te wezen waardoor hij hij bij elke wee benauwd werd. De anesthesist heeft elke stap die ze bij de kleinr deden verteld en is bij me gebleven toen ze naar boven waren en tot ik terug naar de afdeling mocht. Om 19.20 zijn we herenigd en heb ik kennis kunnen maken met onze kleine man. Het heeft tot de volgende ochtend geduurd voor hij op mijn borst kon. i.v.m met mijn rillen en zijn temperatuur. Ruggenprik heeft tot 13.00 gezeten had ondertussen al wel weer gevoel in mijn benen. De volgende dag mochten we naar huis. Grote opruiming de afdeling lag vol. Thuis viel me ook wat tegen. Omdat ik zo graag naar huis wilde ben ik in het zh al over mijn grenzen gegaan(herstel heeft hierdoor ook langer geduurt). Ik was op. Onze kraamhulp voelde mijn perfect aan. De eerste.72 uur thuis boven gebleven. Kraamhulp heeft geholpen met hoe verschoon ik de kleine zittend op bed en hoe geef ik voeding op bed. Hierdoor voelde ik me minder machteloos of nutteloos. Ik ben de eerste weken echt afhankelijk geweest van mij man met het tillen van de kleine. We hebben met zijn 3tjes heel wat tijd op bed doorgebracht. Ook sliep de kleine man veel naast me op bed of om me borst. Hier heb ik de gemiste eerste uren redelijk ingehaald. Al zijn er nog dagen dat ik er last van heb en me schuldig voel. Bij de na controle bij de gynaecoloog besproken dat ik een lange tijd een gat in mijn tijdlijn had en ik dingen kwijt ben. We hebben nu binnenkort een afspraak om de bevaling nog eens samen feitelijk door te nemen samen. Dit om gaten te vullen en gevoel, en angsten te kunnen weerleggen met de feiten. Zo dat was een heel verhaal. Maar nu bijna 16 weken later blijft ondanks dat het spannend was toch positief terug op de bevalling.😍

Hi, Wat een vervelende ervaring voor je! Ons zoontje is 5 weken te vroeg geboren met een 'spoed' keizersnede. De keizersnede zelf heb ik niet al vervelend ervaren, ik was blij dat ons mannetje gezond en wel de wereld mocht bewonderen. Ik was vrij snel mobiel, alleen dit is echt bij iedereen verschillend. Ons zoontje moest 10 dagen in het ziekenhuis blijven, ik werd na 3 dagen ontslagen. Gelukkig mocht ik wel de 10 dagen in het ziekenhuis mee blijven. Ik vind persoonlijk wanneer je een keizersnede hebt gehad je te snel ontslagen wordt uit het ziekenhuis, je mag niets en ook al kun je mobiel zijn de wond voel je echt wel.

Ooh zo lastig voor je. Ik hoop echt dat je snel wat beter bent zodat je wat meer kan doen. Het word echt wel makkelijker hoor. Ik duim voor een snel herstel.

Fijn dat je in het ziekenhuis mocht blijven! Ja, ik vond het ook belachelijk snel. Oké: ik kon met behulp van de verpleegkundige in een elektrisch bed met papegaai naar de wc strompelen. Maar thuis is dat toch heel anders. Gelukkig kijk ik op de ervaring van de keizersnede zelf ook niet negatief terug.

Jeetje wat een heftig verhaal ook. Wel heel fijn dat je de dag nog eens door kan lopen. Ik hoorde ook dat je eventueel een soort logboek op kan vragen van je bevalling bij het ziekenhuis.

Ik heb 2x spoedkeizersnede gehad. 1e keer omdat ik mijn kindje met 34+4 niet meer voelde. M’n kindje mocht na geboorte maar 1 minuut bij me blijven en moest toen samen met mijn man naar de kinderafdeling omdat ze slecht ademde. Na ongeveer uur mocht ik er ook heen. Dag erna werd mijn dochter overgeplaatst naar Wkz omdat dit medisch noodzakelijk was, ik werd zelf pas 5 uur later overgeplaatst. Hierna heeft ze week op neonatale ic gelegen en op neonatale afdeling, daarna nog 2 weken in zh van geboorte. We mochten alleen de allerlaatste nacht bij haar slapen omdat ze een darmbacterie bleek te hebben en in quarantaine moest. 2e keer begon als inleiding met balloncatheter, daarna vliezen gebroken en wee opwekkers. Door de weeën is mijn baarmoeder gescheurd en werd het opnieuw een spoedkeizersnede. Deze keer mocht mijn kindje een tijdje bij me blijven voor hij met zn vader naar de kraamafdeling ging. Ik heb in totaal 3 uur in OK gelegen, waarvan ik de helft vd tijd aan het kotsen was (ook 3x over de anesthesist 🤣 waardoor ze zich moest omkleden), gelijk na keizersnede mocht ik terug naar mijn kamer waar mijn man en kindje beide waren. Allebei de keren waren voor mij geen slechte ervaring. Het personeel was heel bekwaam en lief. Ze namen me beide keren mee in alles wat er gebeurde. De 1e keer was ik ontzettend in paniek omdat ik me benen “moest” bewegen terwijl dat natuurlijk niet kan. De 2e keer had ik het idee dat ik me beter kon overgeven ad situatie omdat ik het al een keer eerder meegemaakt had, terwijl het zo anders was als 1e keer. Mijn herstel was zowel 1e als 2e keer best goed. Weinig pijn en was snel weer op de been. 2e keer wel 2 weken koorts gehad en na 2 weken sprong litteken open(wondinfectie). Ondanks alle ellende zou ik het zo overdoen! Alleen zal het als we ooit nog een kindje willen zeker een geplande keizersnede worden!

Ik heb 2 keer een keizersnede gehad, de eerste was spoed en 2de gepland. Mijn eerste bevalling begon met spontaan breken van mijn vliezen na 3 uur weeën om de 2 minuten en na het ziekenhuis ik had 3cm ontsluiting. Na 1.5 een weeën storm gekregen en na 6 uur een ruggenprik gekregen met nog steeds 3 cm. Ik kreeg koorts en de hartslag van de kleien ging omhoog. Uiteindelijke besloten om meteen een keizersnede te doen. Het herstel was zwaar en pittig na 5 dagen mocht ik na huis dat kwam omdat mijn zoontje sonde voeding moest krijgen. Thuis ging het best goed maar merkte dat lopen en tillen moeizaam ging. Na 3 weken ging eigenlijk alles wel goed. Mijn 2de keizersnede was gepland en wat een verschil, als het aan mij had gelegen was ik de zelfde dag na huis gegaan zo goed voelde ik mij!. In het ziekenhuis vertelde ze mij dat je met een spoed een hele dag al bezig bent met bevallen en dan erna nog een keizersnede krijg en dat het zo klap voor je lichaam is. Terwijl met gepland gaat alles veel rustiger en na 1 week kon ik eigenlijk alles weer behalve lange stukken lopen. Het is dus heel logies dat je niet fit voelt, doe rustig aan het komt echt van zelf weer!

Ik heb 4 maanden geleden een spoedkeizersnede gehad. Kan het niet verwerken en loop nu bij een psycholoog. De avond ervoor voelde ik m'n zoontje niet schoppen, terwijl hij normaal echt 30 minuten lang bleef trappen. De volgende ochtend nog steeds niks. Gynaecoloog gebeld en ze zei dat ik meteen moest komen. CTG en ik moest aangeven wanneer ik hem voelde schoppen. Na 5 minuten kwam een verpleegkundige geïrriteerd binnen met de gynaecoloog en zei dat hij al 7 keer geschopt had, dus waarom had ik niet op het knopje gedrukt. Ik voelde oprecht niks en de gynaecoloog zei dat ik hier nog een halfuur moest liggen voor de zekerheid. Paar minuten later veranderde de hartslag van m'n zoontje en ik maakte nog een grapje naar m'n man toe dat hij z'n beat had veranderd. Opeens kwam de gynaecoloog met een stuk of 4 verpleegkundigen naar binnen gerend en schreeuwden dat er een spoedkeizersnede plaats moest vinden. Het kwam allemaal niet binnen bij me, ging veel te snel en chaotisch. Ze begonnen aan m'n kleren te trekken, alles moest zo snel mogelijk uit. Ik bleef vragen wat er was en niemand gaf antwoord, behalve een andere gynaecoloog die zei dat m'n zoontje er NU uit moest omdat zijn hartslag te ver was gedaald. Naar de OK gesneld en de anesthesist kwam eraan gerend. Snel papieren ondertekenen terwijl ik nog steeds geen idee had van wat er was. Hij zei dat ik binnen 5 seconde weg zou zijn en voordat ik 'oh oké' kon zeggen was ik er al niet meer. Wat bleek, m'n placenta was losgeraakt, navelstreng zat om het nekje van m'n zoontje en z'n hartslag daalde van 140 naar 25. Ik heb het er zo moeilijk mee, want wat als we niet waren gegaan. Wat als de gynaecoloog niet had gezegd dat ik nog een halfuur moest blijven liggen. Wat als het ziekenhuis niet om de hoek was maar 20 minuten rijden. Dan was het anders afgelopen. Heb er ook zoveel moeite mee dat ik hem niet vast heb kunnen houden. Hij heeft 3 dagen op de NICU gelegen. Vind het ook heel raar dat ik geen "afsluiting" van m'n zwangerschap heb gehad. Van het ene op het andere moment was ik niet meer zwanger, maar moeder. Zonder dat m'n kindje bij me was. Alles bij elkaar maakt het dat ik het niet kan verwerken. Therapie helpt goed, dus ik raad dat sowieso aan. Ook al denk je dat het niet zo erg is of dat het beter word, je bent gewoon getraumatiseerd en daar heb je hulp voor nodig.

Hey! Ik heb op 26 mei 2020 na 13 uur ook een spoedkeizersnede gehad. Na 50 minuten persen werd er besloten om regelrecht richting de OK te gaan omdat de hartslag in rap tempo daalde. Nadat de ruggenprik erin zat was ik eigenlijk heel blij dat ik eindelijk van de pijn af was. Nadat hij was geboren en we terug waren op de kamer zeiden ze doodleuk tegen me vriend dat hij naar huis moest want ja corona regels.. ik kreeg ook koorts en kreeg een coronatest en moest in een quarantaine kamer met een sluis, corona was er natuurlijk net dus achteraf snap ik het wel maar goed die was negatief gelukkig.. me vriend mocht maar 4 uurtjes per dag blijven en op dag 2 heb ik geisd dat ik naar huis wilde. Dit mocht uiteindelijk ook, thuis heel veel over gesproken en gehuild etc. Na 8/9 maanden merkte ik dat ik het volledig had vewerkt, neem vooral je tijd ervoor dus en praat er zoveel mogelijk over als je kan! Ik heb over 11 weken een geplande keizersnede van m’n 2e kindje en hopelijk word dit een veel mooier moment :)

Ik heb bij mijn eerste een spoed keizersnede gehad, vond dat herstel onwijs zwaar, maar vergeet niet dat je lichaam hard heeft moeten werken ervoor. Heb zeker een week of 6 echt onwijs last gehad van de wond en kon weinig. De tweede bewust gepland omdat ik bang was voor herhaling, dat verliep heel soepel en ook het herstel was 180 graden anders… Neem alle tijd die je nodig hebt en doe helemaal niks, puur focussen op jezelf en de kleine, de andere dingen komen erna weer.

Hier ook na inleiding, hele dag weeën, 1,5 uur persen, ook een spoedkeizersnede gehad. Dit was 4 weken terug. En ook ik heb het heel erg moeilijk mee gehad. En dan voornamelijk wat je schrijft over het niks kunnen en mogen. Hier deed mn vriend ook alles, en ik voelde me daardoor zo ellendig. Ik dacht dat dit eeuwig zou duren het herstel. Na 2 weken ging alles eigenlijk zo goed, dat ik me superwoman voelde, ik ging me ook zo gedragen. Vervolg: terug naar ziekenhuis vanwege ontstoken wond. Nu vandaag precies 4 weken verder en voel me eindelijk echt beter. Kan al zoveel meer, en afgelopen weekend heb ik ook auto gereden en zijn we er even uit geweest als gezin voor het eerst 😁 Dus ja, ik snap heel goed hoe je je voelt. Het herstel is pittig, en het is misschien moeilijk te geloven, maar alles wordt echt beter. Neem echt goed je rust! Echt heel belangrijk. 😘

Ik heb een traantje gelaten bij het lezen van jouw verhaal. Wat ontzettend heftig voor jullie. En wat fijn om te lezen dat jullie lichamelijk gezond zijn. Ik wil je heel veel kracht toewensen in je herstel ♥️

Heel lief van je, dankjewel ❤❤