Steeds terug denken aan bevalling.

Ik denk dat heel normaal is dat je er zo vaak aan terug denkt. Zeker nog maar relatief zo kort geleden en een bevalling snel of langzaam is beste wel grote gebeurtenis. Bij mij eerste bevalling had ik al heel snel 8 cm ontsluiting. Dat had ik en de verloskundige niet verwacht. De rest van mijn bevalling had ik het idee of mijn hoofd achter liep dan mijn lichaam. Daardoor ook gevoel dat je iets mis. Bij mij heeft echt wel meer dan jaar geduurd voordat ik het een plekje kon geven.

Bij mij is het nu 4,5 maand geleden en ik denk er ook nog vaak aan. Ik heb voor mijn gevoel alles gemist, omdat ik na de bevalling naar de OK moest voor een placentarest. De ene keer word ik best verdrietig als ik er aan terug denk en de andere keer weer niet. Ik denk dat het nog een beetje moet slijten ? Als je er echt heel erg mee zit kan je hier misschien met iemand over praten ? Ik zou er al helemaal niet over nadenken wat anderen er van vinden. Als jij het zo hebt ervaren, dan is dat zo en daar mag je het best moeilijk mee hebben.

Hoi, Gefeliciteerd met jullie 2e kindje! Mijn tweede bevalling ging ook zo snel waarbij de verloskundige er ook nog niet was (50 min vanaf eerste wee). Ik heb de bevalling ook nog vaak herbeleefd. Alleen ik vond het eigenlijk een hele fijne bevalling, het was intiem en rustig om dit met zijn tweeën te hebben gedaan. De verloskundige hadden we op de luidspreker van de telefoon op het moment dat ik persweeën kreeg (1e heb ik weg kunnen puffen, 2e was het hoofd er en 3e was het kind geboren). Het gaat zo snel en je krijgt later steeds meer door hoe het precies is gegaan. Het herbeleven en aan terug denken is denk ik ook juist goed en nodig om het goed te kunnen verwerken. Heb je er nog een keer met de verloskundige over gepraat? Wat denk je zelf dat je nodig hebt om het beter te kunnen verwerken?

Ik denk dat het heel normaal is. Ze zeggen juist wel vaker dat snel bevallen lastig is omdat je hoofd het niet bij kan benen. Voor je het weet heb je een baby🙈 Ja, anderen kunnen zeggen dat het een luxe is om snel te bevallen. Maar jij weet wat het met je doet, anderen niet. Ik had bij mijn eerste een vacuüm verlossing. Zelf helemaal niet hoeven persen (baby in nood dus moest er zo snel mogelijk uit). Ik vond dat achteraf ook heel lastig. Ik vond mijn bevalling niet heel naar. Ik vond het alleen een enorm gemis dat ik mijn kind er niet zelf uit heb mogen persen. Ook al duurde de bevalling totaal lang, toch was hij er “opeens”. Zo denk ik dat veel van ons niet de bevalling hebben gehad zoals gehoopt. Daar mag je best even tijd voor nodig hebben om dat een plekje te geven hoor.

Kan me voorstellen dat je dat mist. Ik zou proberen de bevalling zover je nog weet op te schrijven, en eventueel je partner laten aanvullen. Zodat je het nu het nog redelijk vers is op papier hebt staan. Je hebt maar 1 foto maar dan wél de herinnering op schrift.

Ik denk ook nog heel vaak terug en dan speelt m’n bevalling zich ban begin tot einde af in m’n hoofd. Ik had een hele lange bevalling, van in totaal ruim 24 uur, mijn ontsluiting vorderde helemaal niet, thuisbevalling werd ziekenhuis bevalling, vaginale bevalling zonder ruggenprik werd een ruggenprik en de hele bevalling eindigde in een keizersnede omdat mijn baby te groot was voor mijn te kleine bekken. Ik had mijn bevalling heel anders gehoopt en ik baal ergens dat mijn lijf ‘gefaald’ heeft in mijn ogen. Ik heb lang gedaan om het een plekje te geven en nog steeds vind ik het moeilijk. We hebben zulke dingen helemaal niet in eigen handen helaas en die gedachten helpt mij! Ik heb het grotendeels los kunnen laten. Het was overigens ook m’n eerste bevalling en ik heb (na weeeeken zeiken dat ik niet meer zwanger wilde zijn) ook veel gehuild omdat ik het mega verdrietig vond dat m’n eerste zwangerschap en eerste bevalling er al opzaten, dat die ‘eerste’ nooit meer terugkomt en dat ik verdrietig werd omdat naast m’n bevalling, mijn hele zwangerschap zelf ook mentaal en fysiek zwaar was.

Heel vaak en veel over praten, totdat het je niet meer zo raakt en niet meer zo vaak in je hoofd oppopt. Paar keer opschrijven kan ook helpen. 😘

Gefeliciteerd met jullie 2e kindje! Ik kan me goed voorstellen dat je dit bewuster had mee willen maken. Zo'n snelle bevallig lijkt me verschrikkelijk! Je vliezen zijn net gebroken en binnen notime heb je je kindje in de armen. Kans om het ene te beseffen is er niet eens. Wel denk ik dat het normaal is om er vaak aan terug te denken en denk ook dat het goed is om erover te praten. Met je partner bijv. ook. Verder geen tips, sorry.

Je hebt inderdaad een hele snelle bevalling gehad. Ik heb over de eerste ca. 14 uren gedaan en over de tweede 3,5 uur. Bij de tweede bevalling moest ik mentaal echt heel erg bijkomen, er regelmatig over praten en het echt een plekje geven. Wat hielp was dat mijn man, die erbij aanwezig was, wel 100x zei hoe trots hij was. Dat hij het snapte en dat ik vooral de tijd moest nemen het een plek te geven. Uiteindelijk is dat ook gelukt. Mede ook door te praten met andere vrouwen, waarbij het zo snel ging. Sommigen zeiden schrijf het op, misschien wel 1000x. Mentaal is zo’n snelle bevalling echt moeilijk te bevatten, je denkt dat je delen kwijt bent en kon niet doen wat je wilde tijdens de bevalling.

Lijkt wel een beetje op mijn bevalling. Inderdaad ook verloskundige aan de telefoon en inderdaad 3de wee was ze er. Ik had nog een afspraak bij de verloskundige die we er bij hadden helaas door privé omstandigheden kwam ze een tijdje niet meer dus kreeg een andere. Die kon niet echt over mee praten en die zei allen schrijf het op.

Bedankt voor jullie reacties 😃

Heh wat heftig zeg, twee van die snelle bevallingen! Niet gek hoor, dat dat nog blijft hangen/knagen. Van mijn verloskundige kreeg ik de tip om de hele bevalling uit te schrijven, incl alle emoties en gedachten die daarbij horen. In jouw geval zou ik er ook de gedachten en gevoelens van naderhand bij schrijven. Dat alleen kan al heel helend werken. Laat het dan even rusten, en als je over een maand of twee merkt dat het je niet loslaat zou je emdr kunnen proberen. Bij mij hielp alleen het opschrijven al genoeg, maar ik ken ook mensen die veel baat hebben gehad bij emdr. Succes ❤️

Komt wel erg overeen dan! Vervelend dat je dus niet de verloskundige nog een keer hebt gesproken. Misschien is dat het stukje wat je ook mist in het 'afsluiten'. Je mag mij een berichtje doen als je er met mij nog verder over wil praten!

Ik had bij de tweede ook een (te) snelle bevalling en had hier erg veel moeite mee. Heb me de hele tijd verzet, ik had gewoon 5 minuten nodig om aan het idee te wennen ofzo maar die kreeg ik niet, en toen ineens had ik een baby vast waar ik niet klaar voor was. Hier heb ik best wel last van gehad. Inmiddels (9 maanden) is het wel ok, ik heb er met veel mensen over gepraat en veel om gehuild, maar het is nu goed

Bij mij een iets andere ervaring. Bij mijn eerste ging het bij mijn inleiding bijna gelijk mis, waardoor het een spoedkeizersnee onder narcose werd. Dat ging ook opeens heel snel. Voor ons hielp het om het met iedereen over de bevalling te hebben, al het kraambezoek kreeg ons verhaal te horen. En natuurlijk alle zorgverleners. Dat heeft heel erg geholpen om het een plekje te geven. Maar zelfs nu 3 jaar later denk ik er nog weleens aan terug, niet met een vervelend gevoel. Ik kan er nu zelfs positief over denken, omdat het met mijn zoontje helemaal goed ging en met mij ook. Maar het is wel een ervaring die impact op mij heeft gehad, dus ik heb het er met mijn beste vriendin nog steeds weleens over. Na de geboorte van de tweede weer wat vaker. Dat was en geplande keizersnee en dat heeft het nog weer meer een plekje laten geven. Voor mij hielp praten dus echt en als je dat toch graag met de verloskundige wilt zou ik die gewoon bellen om een afspraak te maken om het te bespreken.

Klinkt wel als normaal om er nog aan terug te denken. Ik zou er ook vooral veel over praten met je partner en anderen bij wie je je vertrouwd voelt. Denk dat dat kan helpen bij het geven van een plekje. Mijn bevalling duurde super lang, maar ik denk helemaal niet dat je ‘zeurt’ hoor. Alle bevallingen zijn verschillend en er komen zo veel emoties bij kijken. Snap jouw argumenten heel goed.

Ik denk dat het heel normaal is dat je nog vaak terug denkt aan de bevalling. Zeker als het niet helemaal gegaan is zoals je vooraf had gehoopt. Hier wel een hele positieve beval ervaring. Het is bijna een halfjaar geleden, maar ik denk er ook bijna dagelijks nog aan terug. Ook mijn bevalling ging heel snel en is mij echt een beetje overkomen toen met 38 weken mijn vliezen braken. Daardoor heb ik het idee dat ik niet echt afscheid heb kunnen nemen van het zwanger zijn. Tuurlijk wist ik dat de baby ook eerder zou kunnen komen, maar ik had dat gewoon echt niet verwacht. De hele zwangerschap heb ik het gevoel gehad dat ik overtijd zou gaan. Dus toen onze baby er na een supersnelle thuisbevalling was, was ik echt onder de indruk van wat mij nu was overkomen. Achteraf had ik het niet anders gewild, maar op het moment zelf was het intens . Het helpt mij wel om het op te schrijven en er veel over te praten. Maar ik zou het ook heel graag nog eens over willen doen als dat zou kunnen. Alles nog een keer bewust meemaken. Ik hoop dat het je het uiteindelijk een plekje kan geven, maar het is logisch dat dat tijd nodig heeft. Laat een ander in ieder geval nooit voor jou bepalen hoe je je wel of niet mag voelen over je bevalling 🙏🏻

Ik vind het heel normaal dat je hier zo mee bezig bent. Wat heb jij nodig om er mee om te kunnen gaan? Mijn tweede bevalling duurde 90 minuten inclusief 5 minuten persen. Mijn vriend heeft alleen de laatste 5 minuten meegemaakt en er zijn geen foto's gemaakt. Ik heb het daar moeilijk mee gehad. En mijn vriend voelde dat als verwijt, terwijl het dat niet was. Het heeft mij geholpen om het te bespreken met de kraamvisite en tijdens het nagesprek met de gynaecoloog. Er waren ook fijne dingen aan mijn bevalling en die gaan langzaam aan steeds meer de boventoon voeren.

Ik denk dat het heel normaal is , hier een spoedkeizersnede gehad op 29weken , door de vele medicaties die ik kreeg voor zowel de baby als voor mij was ik helemaal suf en heb het dus helemaal niet bewust meegemaakt , en heb hier toch echt lang aan terug gedacht