Steun van partners, familie en vrienden na miskraam

Niet heel goed 😅😶 1 vriendin had zelf een miskraam enkele maanden voor mij. Ze vroeg wel hoe het ging en was lief, maar kreeg ondanks toch te horen van je bent nog jong... uiteindelijk bleek ze zelf weer zwanger te zijn en durfde me dit niet te vertellen. Kwam het te weten met een geboortekaartje in dezelfde periode als dat ik zou moeten bevallen mocht het geen miskraam zijn geweest. Een andere vriendin had veel begrip, maar mijn miskraam was de dag van haar babyshower dus ze zat zelf volop in de babybubbel en wilde haar verder niet lastig vallen. Mijn zus vond het erg voor me, maar zei eigenlijk voornanelijk dat ze blij was dit zelf niet meegemaakt te hebben bij haar zwangerschap. En begon over de stress die ik had en hoe dat volgens sommige sites een miskraam kan veroorzaken. Ze bedoelde dit niet, maar onbewust legde ze zo de schuld bij mij. Van mijn ouders had ik ook niet echt steun, maar ook niet verwacht. Een goede vriend probeerde wel, maar bergeep het ook niet echt. Hij luisterde, al vond die op een bepaald punt dat ik er overheen moest zijn. Als alleenstaande was ik dus wel voornamelijk alleen. Heel veel steun heb ik uit dit forum gehaald! Kan jij er met je partner over praten? Sowieso is praten goed. Heel jammer dat miskramen nog steeds een taboe lijken te zijn waardoor mensen er niet genoeg over weten.

Mijn vriend was zo lief en een enorme steun. Hij is er echt elke stap bij geweest. Ook wanneer ik me terugtrok en een muur op trok; hij had alle geduld. We hebben samen gehuild en hij ging 6 weken lang, elke week mee bloedprikken (het was een buitenbaarmoederlijke zwangerschap). Nog steeds kunnen we er samen bij stil staan, het is inmiddels 5 jaar geleden. We zijn twee gezonde kinderen verder. Aan mijn moeder en beste vriendin heb ik toen ook veel gehad. Ondanks dat mijn beste vriendin zelf zwanger was. Soms was dat moeilijk voor ons allebei maar we hebben daar veel over gepraat. Ik vond sommige reacties echt verschrikkelijk: “Het was nog maar zo pril…” “Wees blij dat het nu gebeurde en niet met een echte baby.” “Joh, je weet tenminste dat je zwanger kunt worden!” “Je bent nog jong, alle tijd voor nog een poging.” En de ergste: “Loop je daar nou nog steeds over te janken?! Get over it!” Je snapt zeker wel dat die laatste inmiddels geen vriendin meer is, hè! Joe! Voor mij hielp het om een herinneringsdoosje te maken. Daar heb ik alle spulletjes in gedaan, 1 voor 1. Doosje een tijdje laten staan, soms in rommelen. Na een tijdje in de kast. Alles op mijn moment. Ik kon ook samen met mijn vriend en moeder daar in rommelen, heel fijn! Sterkte meid, het is niet niks…

Wat verdrietig om te lezen hoe sommigen met jullie verdriet omgaan na het moeten doormaken van een miskraam. Bij mij was er juist enorm veel begrip, troost en aandacht. Mijn man steunde mij elk moment en was er zelf ook kapot van, al gaf hij wel aan dat het voor hem minder heftig voelde en hij makkelijker weer door kon, waarschijnlijk omdat hij het niet zelf echt lichamelijk mee moest maken. Maar de eerste nachten, als ik helemaal van slag was na weer een nachtmerrie en het gevoel weer zwanger te zijn en op het zelfde moment mij weer keer te voelen, zette hij midden in de nacht thee, keken we samen films om afleiding te hebben en was hij er voor mij. Mijn moeder en schoonouders waren superlief, pasten op de andere kinderen en kwamen dezelfde dag nog langs. En de weken er na bleven ze het er met ons over hebben en ons steunen. Van mijn familie en vrienden alleen maar steun, ieder op zijn eigen manier. Een kaartje, bloemen, een knuffel, langs komen enz enz... erg overweldigend en troostend.

Hey, Veel sterkte! Bij ons was het een missed abortion (rare naam vind ik). Het hartje was gestopt met kloppen maar ik voelde me wel nog zwanger. Na twee weken was het kindje nog niet afgekomen en heb ik de pillen genomen om het op te wekken. Mijn moeder vond het vooral heel lastig dat ik nog niet had verteld dat ik zwanger was. Ik belde haar huilend op. Ik heb die tijd heel zwaar gevonden. Ik heb haar nooit willen kwetsen. Maar ik vond het ook lastig dat zij voornamelijk daar mee bezig was. Mijn man was er voor me en we hebben veel gepraat. Hij vond het wel eng toen het afkwam nadat ik de pillen had genomen. De meeste vriendinnen waren lief al wisten sommige zich geen raad en lieten weinig horen omdat ze het lastig vonden. Ze hadden zelf wel al een kindje. De echo foto’s heb ik bewaard en ik denk er vaker aan. Het is nu wel anders omdat ik ondertussen een kindje heb gekregen. Die zwangerschap vond ik heftig want ik was iedere echo bang 🙈 Mensen snappen vaak niet de impact. Zelf ben ik open erover alleen soms voel ik me een aansteller. Veel mensen vinden dat je je erover heen moet zetten. Ik kan dat niet zo goed. Een kindje blijft een wonder!! Veel sterkte 🥰

Jeetje meis, wat verdrietig om te lezen dat de steun ook niet naar wens was of wegens de omstandigheden niet kon zijn! Veel herkenbaar wat je zegt. Bepaalde opmerkingen die ergens goed bedoeld zijn, maar zoooo verkeerd vallen. Alsof mensen niet even tot 10 kunnen tellen en nadenken voordat ze iets zeggen. Veel mensen zijn best rationeel erover, merk ik. 'Je bent nog jong'. Ja,dus? Mag je dan geen verdriet hebben? Het verdriet om het verlies bij een miskraam lijkt zo een taboe en velen die t nooit hebben meegemaakt, zullen t ook nooit begrijpen. Merk ook vaak die oordelen ja. Wat je zegt, dat er bijv. wordt gezegd dat t door stress komt enz. Vind erg voor je dat je je ook zo hebt gevoeld. Ik herken het helemaal. Dit forum is echt mijn redder! Ben zo blij dat ik hier met lotgenoten erover kan en mag praten, zonder oordelen, zonder onbegrip en haast, maar met respect en warmte en vooral veel begrip. Met mijn vriend kan ik er helaas ook niet goed over praten. Hij is helaas geen echte prater, maar ook een stuk rationeler dan ik, waardoor ik vaak toch ook stomme dingen te horen krijg 😔 en dan kies ik er bewust voor om er niet met hem over te praten. Ik heb afgelopen woensdag een miskraam gehad na een jaar weer. Vorig jaar hebben wij een tweeling verloren. Beide vroeg, maar dat neemt het verdriet en alle andere emoties erbij niet weg. Mijn vriend wil graag positief en sterk blijven. Ik ben nog wel positief en houd hoop, maar wil ook kunnen rouwen en het lijkt vaak alsof mensen vinden dat je je dan aanstelt en/of het inderdaad iets is om maar niet te lang mee te zitten en dat je er overheen moet zijn. Vind het zo naar! Hoop dat het met jou wel een beetje gaat? Als je erover wil praten, mag je me altijd een berichtje sturen! ❤️

Heb per ongeluk mijn reactie in een normaal berichtje geplaatst. Zie hieronder 😊❤️

Hey! Dank voor je reactie en lieve woorden! ❤️ Ontzettend fijn om te lezen dat je vriend er zo voor je was. Het is helaas niet vanzelfsprekend. Mijn vriend steunt mij wel, maar op zijn eigen manier. Voor mij is het niet voldoende en dat spreek ik regelmatig uit, maar het is lastig voor hem. Hij is rationeler en wil positief zijn wat soms overkomt alsof ik te emo ben en mn verdriet niet wordt erkend 😢 Heel moeilijk. Wij hebben nu 2 miskramen in 1 jaar tijd meegemaakt en ik hoopte dat hij na de vorige had geleerd van de emotionele reis die ik heb moeten maken, maar het blijft lastig voor hem. Iedereen gaat natuurlijk anders om met verlies, verdriet en emoties, maar ik denk soms, pff, denk eens niet alleen aan jezelf en probeer je in een ander te verplaatsen. Vooral, omdat ik mijn emoties wel uit en aangeef waar ik behoefte aan heb. Vind het ook mooi om te lezen en t geeft mij ook weer hoop dat jullie wel 2 gezonde kindjes ter wereld hebben mogen brengen! Wij nog niet, maar ik ga er positief vanuit dat het nog wel zal lukken! Tenminste, ik blijf zo positief mogelijk. Dit verdriet moet ik alleen wel weer even verwerken. Fijn ook dat je aan je moeder en beste vriendin veel steun hebt gehad! Met mijn moeder kan ik er opzich wel redelijk over praten. Zij heeft voor mijn geboorte zelf ook 3 miskramen gehad. Ze praat er alleen nooit over. Plus dat ze soms toch wel erg nuchter erover lijkt te doen. Alsof we er niet al te diep op in mogen/kunnen gaan. En bij mn ouders heb ik het idee dat ze snel al zijn vergeten en het leven gewoon verder gaat. Over t algemeen merk ik wel dat als je weer eens lacht of plezier maakt dat men denkt dat je er meteen al overheen bent of zo. Maar de rest, precies de reacties die jij hebt opgesomd! Zoooo herkenbaar en zoooo vreselijk vind ik t om die dingen te horen 😢 Alles heb ik wel vaker als reactie gekregen. En ook 'het zat niet goed, dus dan is t ook goed dat je lichaam het heeft afgestoten'. Zelfs mijn vriend denkt op ongeveer dezelfde manier. Hij bedoelt t goed en denk trouwens dat iedereen het wel goed bedoelt, maar ik denk steeds: denk toch even goed na voordat je iets doms zegt! Positief, positief, pff, dat weten we en we kennen de medische theorie ook, maar het gaat nu om mijn verlies en verdriet en dat mag er zijn. Zo naar dat je daardoor een vriendin hebt moeten loslaten. Heb ik na mn vorige miskraam helaas ook moeten doen. Ik had vrienden die er altijd voor me waren, door dik en dun, dus hoopte toen ook op de steun, maar ineens bij/na de tijd van de miskraam kwamen true colors naar buiten. Ook veel egoïsme ontdekt. Een beste vriend van mij kreeg kort na mn miskraam een kindje en vond dat ik al erover heen moest zijn en zei o.a.: je moet niet zo lang negatief zijn en weer positief erin gaan staan. Meneer vond ook dat ik zn baby moest komen bezoeken. Geen contact meer dus. Extra verdriet na 20+ jaar vriendschap. En zo helaas wel meer mensen waar ik geen contact meer mee heb door de domste opmerkingen én alleen aan zichzelf denken. Zo naar, maar voor ons wel goed in de zin van weten wie er echt voor ons zijn en wie niet. Het verschil tussen echte goede vriendschappen en vriendschappen die blijkbaar niet meer goed zijn of misschien eigenlijk dan nooit waren. Wat leuk, wij hebben ook zo een doosje. Vind t nu nog moeilijk, maar merkte dat t na mn vorige miskraam troost kon bieden en dat zal bij deze vast ook zo zijn.

Wat ontzettend fijn om te lezen dat jullie zoveel steun en vooral goede steun hebben gehad! En dat ook je man je heel goed heeft gesteund! Way to go! ❤️ Helaas ervaar ik het zo anders. 2de miskraam gehad en bij beiden voel ik helaas niet de optimale steun. Bij de vorige heb ik o.a. daardoor voor therapie gekozen en wat ik daaruit heb gehaald, neem ik ook nu weer mee. Ik sta er daardoor ietsss sterker in, maar mis het toch wel. De gewenste steun van mn vriend vooral, maar ook van familie en vrienden. Veel rationele mensen om mij heen haha en ik ben juist een emotioneel mens. Ik heb dus vaak de behoefte om erover te praten. Tot een bepaald punt kan dat wel met iedereen, maar toch merk ik dingen waarbij ik dan weer denk, pff, hier heb ik niks aan. Velen denken dat ze er meteen ook op moeten reageren en dan met iets positiefs, maar een luisterend oor en schouder om op te leunen, is al voldoende. Het verdriet erkennen, mij verdrietig laten zijn, mij troosten. Dat spreek ik uit, maar het is ook weer lastig voor hun om ermee om te gaan. Kortom, ik vind het niet in mijn omgeving en zoek het dan hier waar ik gelukkig met lotgenoten kan praten. Dat voelt erg fijn. Echt super dat jij goed bent gesteund! Zo ontzettend belangrijk!

Hey! Dank je wel voor je lieve woorden ❤️ Verdrietig dat je het ook hebt moeten meemaken. Voor allen trouwens hier! Vorig jaar hebben wij twins verloren en geen kloppende hartjes gezien. Deze keer wel, maar bij de 2de echo bleek het hartje te zijn gestopt 😢 Bij de vorige duurde het 4 weken en deze keer vanaf we t wisten meteen dezelfde avond (ik had al 2 dagen lichtjes bloedverlies). Nu nog bloedverlies, maar hopelijk snel over. Lastig dat je moeder de focus meer daarop heeft gelegd. Maar misschien was dat haar manier om afgeleid te zijn van het verdriet dat ze voelde, voor jou en voor haarzelf. Niet om t goed te praten, maar ik vraag me altijd zo af waarom mensen op bepaalde (rare) manieren kunnen reageren. Zo fijn dat je man er voor je was! Mijn vriene steunt me wel, hij was er overigens ook gedurende de hele weg naar de miskraam voor me. Ik had deze keer behoorlijk pijnlijke mini weeën met rugpijn. Hij was er voor me. 1,5 dag erna ook nog, maar gisteren voelde ik al het rationele in hem en steeds maar positief willen zijn waardoor ik dan t gevoel krijg dat ik er maar al overheen moet zijn en we snel verder moeten met t leven. Dus erg fijn om te lezen dat t anders kan. Ook dat de meeste vriendinnen lief voor je zijn geweest. Waren er ook vrienden die niet zo lief waren? Zooo blij om te lezen dat je wel een kindje hebt gekregen. Blij voor jou, maar geeft mij ook weer een boost aan hoop. Wij hebben nog geen kindje, maar ik blijf positief. Herken het wel helemaal dat je je bij elke echo zo bang voelde. Ik denk dat een nieuwe zwangerschap voor elke vrouw die een miskraam (of meerderem) heeft gehad extra spannend is. Gelukkig is het bij jou toen goedgegaan en hebben jullie een gezond kindje ter wereld mogen brengen ❤️ Ja, dat dus. Mensen die het verdriet niet begrijpen en vinden dat je je er (snel) overheen moet zetten. Dat vind ik echt vreselijk wanneer ik dat hoor. Een kindje blijft zeker een wonder en een kindje verliezen, ongeacht welke termijn, is en blijft pijnlijk. Het is ook een droom die in duigen valt. En voor een vrouw een hele beleving. Zwanger zijn, alles wat er in het lichaam gebeurt en verandert, wij voelen alles en leven ernaartoe, dromen over het geslacht, over de toekomst en ineens stort dat in elkaar. Ineens een groot verlies. Velen kunnen dat verlies niet erkennen en zeggen de raarste en naar mijn mening domste dingen. Goed bedoeld wel, denk ik dan, maar ze beseffen totaal niet hoe pijnlijk die dingen zijn om te horen. Maar ja, niks aan te doen. Ik houd velen daardoor op afstand en dat vind ik extra verdrietig.

Mijn theorie: wanneer je een zwangerschapstest in je hand hebt, hij is positief, ontstaat er meteen een beeld in je hoofd. Je ziet jezelf als moeder; een baby op je arm, een kind aan de hand en ook meteen alle wensen/hopen/dromen voor dat kind. Mensen beseffen niet dat je dit óók hebt als het (vlak) daarna mis gaat. Dat je ineens dat beeld weer los moet laten, die wensen, dromen en het nieuwe beeld van jouw toekomst. Zodra je die test in handen hebt ben je veranderd! Wat je zegt, iedereen mag er op zijn eigen manier mee omgaan maar tegenwoordig is het allemaal zo gericht op het individu… En dat snap ik wel, het gebeurt in ons lichaam, het voelt alsof ons lijf ons faalt… Voor een ander is er ook meer afstand omdat het simpelweg niet in hun lijf gebeurt. Misschien kunnen anderen (mannen) het daarom zo goed relativeren? Mijn vriend liet het ook eerder los dan ik. Toch bleef hij wel ‘bij’ me zeg maar. En nu nog steeds als ik rond de periode van de miskraam terug denk en toch weer dat stukje verdriet ervaar zegt hij “oja, dat is ook zo.” En na 5 jaar snap ik dat wel. De zwangerschappen van onze meiden gingen vlekkeloos maar ik ben de eerste weken (tot 14/15) bang geweest. Tot ik ze kon voelen zeg maar, dat stelde enorm gerust. Het doosje heb ik nog steeds. Inmiddels voor mijn meisjes ook ieder een doos waar ik (bijna) elke maand een brief in doe. Hierin schrijf ik over de dagelijkse dingen, hoe het met ons gaat. Er staan dus 2 grote en 1 kleine in de kast. Toen het 5 jaar was heb ik er nog even in gerommeld en een nieuwe brief bij gestopt. De dozen voor mijn meiden zijn later voor hun, het kleine doosje blijft voor altijd van mij. Blijf jezelf lieve meid! Goed dat je aan blijft geven wat je nodig hebt. Een dikke (virtuele) knuffel!

Hoi allemaal, Wat erg van je miskraam 😘 Wij hebben het hier 2,5 jaar geleden mee gemaakt en wisselende vormen van steun ontvangen. Hoewel mijn vriend heel rationeel is, had hij ook behoefte aan een soort afsluiting samen. We hebben het kindje samen begraven in een van onze bloempotten van de olijfbomen in onze tuin 🙂 We ontvingen ook hele hartverwarmende reacties zoals vrienden die een grote bos bloemen kwamen brengen na het slechte nieuws, en twee vriendinnen die dezelfde dag dat ik het liet weten met een kilo bonbons op de stoep stonden en mijn verhaal wilde horen. Geen (goedbedoelde) adviezen maar erkenning voor wat je door maakt. Ook tijdens mijn volgende zwangerschap blikte zij er uit zichzelf op terug dat dit vast spannend moest zijn. Helaas ook wel de andere kant meegemaakt: rationele opmerkingen zoals ‘het komt vaak voor’ en ‘dan zat het niet goed’. En een collega ook een keer toen ik later nog eens emotioneel werd op het werk: ‘is dat nog over die miskraam?’ Ik heb zelf veel gehad aan het boek ‘Maar ik hield al wel van je’. Echt een aanrader!

Heel veel is hier al gezegd, maar ik vind het ook een stuk eenzamer dan ik dacht. In het begin vraagt iedereen nog wel eens hoe het gaat, maar zelf had ik na 3 maanden pas een lege baarmoeder en voelde dat moment juist opnieuw best zwaar. Misschien stom van mezelf, maar ik merk dat ik zelf soms dingen zeg als ‘tja het komt bij heeel veel mensen voor’, ‘als het hierbij blijft en daarna goed gaat valt het al met al nog wel mee’ en ‘ik ben nu vooral heel blij dat ik weer vooruit kan kijken’ omdat ik toch probeer er iets positief over te zeggen, aangezien anderen inderdaad zeggen ‘dat het zo fijn is dat ik in ieder geval zwanger kan worden’ etc. Achteraf baal ik dan omdat ik mensen dan misschien ook niet de kans geef om te merken dat het wel nog een ding is. Ook bij m’n vriend merk ik nu dat hij vooral vooruit kijkt, maar er een stuk minder mee bezig is als ik.

Om op hier boven nog in te haken, mijn manager omschreef zijn begrip wel heel mooi: hij vertelde hoe erg hij zich voor kon stellen dat vanaf het moment dat je positief test en zeker als je al een kloppend hartje gezien hebt, meteen gaat dromen en je voor gaat stellen wat komen gaat. Zo plande ik m’n vakantie anders in en kozen we voor een vakantie die we normaal niet zouden kiezen, we hielden al rekening met de periode van verhuizen en klussen en ik ging er al helemaal vanuit dat ik in december niet op werk zou zijn. En dan ineens voelt die vakantie misplaatst, sta je toch te klussen en sta je alweer in de planning voor december. Ik ben wel blij dat ik er zelf heel goed over kan praten, maar krijg voor m’n gevoel een stuk minder de kans om het er over te hebben dan ik wil. Maargoed je wil anderen zich ook niet ongemakkelijk laten voelen. Op mn werk weten veel collega/vrienden het en die reageren bijzonder chill. En ik heb ook vriendinnen die regelmatig inchecken. Terwijl mijn moeder juist heel droog reageerde en nu ook vrijwel nergens meer vraagt, terwijl ik laatst aangaf dat ik nog een hystroscopie moest ondergaan omdat de eerste niet genoeg was. Intussen heb ik de tweede hystroscopie gehad, maar heb ik zelf ook niet meer de moeite gedaan om het te vertellen. Maar ik had vooral van vriendinnen wat meer verwacht. Ik heb in de tijd van m’n miskraam twee babyshowers gehad en twee vriendinnen een kaart of ballon gestuurd omdat ze zwanger zijn, maar zelf geen enkel kaartje ofzo gehad terwijl dat in onze vriendinnengroep om elke scheet gedaan wordt. Aan de andere kant heb ik trouwens van een aantal meiden die een stuk verder staan, hele lieve woorden gekregen en moest een vriendin van mijn zusje zelfs bijna huilen toen ze me zag. Dan merk je toch dat vooral meiden die recent iets vergelijkbaars meegemaakt hebben, het snappen. Sterkte en hopelijk overheerst binnenkort voor ons allemaal de blijdschap van een gezonde zwangerschap!

Jouw theorie is precies wat denk ik bijna alle vrouwen voelen die dit hebben meegemaakt. Over het algemeen is daar weinig aandacht voor, vind ik. Ook voor de mannen, want er zijn zat mannen voor wie t toch ook wel emotioneler voelt. Kan me zo goed voorstellen hoe jij en velen bij een volgende zwangerschap toch zo vol angst hebben gezeten. Bij deze 2de zwangerschap had ik de spanning en angst, maar de wc bezoekjes vielen wel weer mee. Ik ging nog niet met angst naar de wc of steeds kijken bij het afvegen, maar vanaf ik bruinverlies kreeg wel. Vrees nu een beetje voor een volgende zwangerschap dat ik dan wel steeds ga kijken. Maar ja, de vk zegt dat t 'normaal' is na een miskraam te hebben gehad. Ik hoop heel erg dat ik t tzt ook een beetje kan loslaten en zo niet, dan ook niet en maar over me heen laten komen. Super mooi idee ook dat je ook voor je meiden een doosje hebt en brieven schrijft! Vond mezelf soms zo sentimenteel wanneer ik dacht zulke dingen te doen, maar mooi om te zien dat velen t ook doen. Dank je wel! Zo lief van je! Ook voor jou een dikke (virtuele) knuf!

Hey, dank voor je berichtje en de tip voor het boek! Ga ik zeker even naar kijken. Verdrietig dat jullie het ook hebben meegemaakt en helaas ook de nare opmerkingen hebben moeten aanhoren. Bizar voor mij, maar sommigen weten denk ik echt niet beter. Het besef is er niet dat zulke opmerkingen dan helemaal niet gepast zijn. Die opmerking van je collega; jeetje 😔 Wel fijn te lezen dat je vriend, ondanks hij heel rationeel is, het wel samen met je heeft "afgesloten". En fijn te lezen dat er ook vrienden waren die jullie wel op een goede manier hebben gesteund. Dat is eigenlijk zo belangrijk, dat mensen het kunnen erkennen en ook erkennen dat er verdriet mag zijn. Ja, life must go on, maar ieder rouwt op een eigen manier en eigen tempo. Doet mij goed om verhalen van anderen te lezen en mijn verhaal te kunnen delen. Dank voor jouw verhaal ❤️

Wel veel steun gehad maar ook opmerkingen als: Je bent nog jong Je weet nu dat je wel spontaan zwanger raken kan (enigste keer dat dat gelukt was in nu 10 jaar tijd. Daarna weer 2 jaar icsi nodig gehad om weer zwanger te raken. Ik wist dat de kans ontzettend klein was dat t weer spontaan zou lukken maar daar dachten meerderen anders over). Gelukkig kreeg je een miskraam. Want die en die had een slechte nipt en moest zelf te keuze maken voor afbreken. (Wel waar maarja dat doet niks af aan mijn verdriet).

Hey! Dank voor je reactie! Wat verdrietig dat je het ook hebt moeten meemaken én ook dat het zo eenzaam voelt. Ik begrijp je helemaal! En als je er wat uitgebreider over wil luchten, je wil uiten, mag je me altijd een prive berichtje sturen! Ik begrijp je ook helemaal wat betreft het in het begin vragen hoe het gaat en na een korte periode lijken velen het te zijn vergeten of gewoon dat het leven weer verder is gegaan en jij geen verdriet meer mag hebben. Je gaat t dan ook vermijden om t erover te hebben en zegt maar dat t goed gaat. Ik ga niet echt mee in t rationele, maar begrijp wel dat je t toch gaat zeggen. Ik denk t wel in mezelf, de medische theorie ook, wetende waarom. Inderdaad ook het toch positief willen zijn, maar ook denken dat ik 'negatief' ben/overkom als ik me even niet zo positief voel. En dat vergeten mensen ook, dat t verwerken met ups and downs gaat. Goede dagen, minder goede dagen. Niet wanneer je even lacht dat alles verwerkt is en je niks meer aan verdriet voelt. Het is eigenlijk heel erg dat we onze echte gevoelens dan maar opzij gaan schuiven, omdat we weten hoe de ander erover denkt. Totdat ze t zelf eens meemaken. Dan piepen ze denk ik wel anders. Ik ken wel een paar vrouwen die t ook hebben meegemaakt en heel nuchter mee kunnen omgaan. Alle respect voor. Soms wenste ik wel even dat t kon, maar vind t ook juist wel goed dat ik diep bij mn emoties kan. Ook deze emoties horen helaas bij t leven. Verlies, in welke vorm dan ook. Verdriet voelen. Mijn vriend heeft hetzelfde en dat was al na 1,5 dag. Heel moeilijk om mee om te gaan. Hoe gaan jullie ermee om? Met het verschil in omgaan met het verlies? Wanneer heb jij je miskraam gehad?

Ja, je manager verwoorde het perfect. Het is niet alleen het verlies van een kindje/kindjes (al reageren velen daar al naar op met: het was nog geen volgroeide baby/volgroeid kindje - walgelijke opmerkingen), maar het is ook het in duigen vallen van een droom en eigenlijk zoveel dromen die zeker meteen beginnen bij een positieve test en ook zeker als je een grote kinderwens hebt en graag moeder wil worden. Ik schreef er net toevallig ook al over: er is veel te weinig tot geen aandacht hiervoor! Er komt van alles in de media en op social media, maar geen aandacht voor. Het lijkt zo een taboe. En dat veroorzaakt misschien ook wel alle nare reacties van mensen. Ze begrijpen t niet hoe t voor iemand kán voelen. Ik denk vaak alleen jeetje, kunnen ze niet even nadenken, zich in iemand plaatsen, meeleven en vooral andermans gevoelens respecteren. Hoor ook vaak: ik zou dit doen of ik zou dat doen. Ik, ik, ik. Maar zij staan niet in onze schoenen. Kan me zo goed voorstellen hoe t voor jou heeft gevoeld. Alle plannen en dan ineens verandert het weer 😢 Herken t stukje erover kunnen praten, maar bepaalde mensen er eigenlijk een soort van niet mee willen "lastig vallen". Goed dat je er in ieder geval wel over kan praten en wat ik net al zei, als je meer behoefte hebt aan erover praten (met een lotgenoot) dan weet je me te vinden ❤️ Fijn dat je op werk wel mensen hebt die er voor je zijn. Jammer dat je moeder dan zo afstandelijk ermee omgaat, maar bij close dierbaren vraag ik mij soms af of dat een coping mechanisme is om hun eigen verdriet te verstoppen. Kan egoïstisch, koud en/of afstandelijk overkomen, valt ook niet echt goed te praten, maar ik probeer vaak te begrijpen waar bepaalde reacties vandaan kunnen komen. Wat gek he dat je vriendinnen dan ook wat afstandelijker ermee omgaan. Ik heb dat ook erg gemerkt na mijn vorige miskraam en daardoor helaas ook vriendschappen moeten verbreken 😢 Pijnlijk, maar in de moeilijkste tijden leer je mensen soms echt goed kennen. Wellicht was het anders geweest bij een andere vorm van verlies, maar velen vinden een miskraam blijkbaar maar niks bijzonders. Vind het zo vervelend voor je dat t ook voor jou zo voelt. Dat geeft echt een eenzaam gevoel. Ik denk vaak ook steeds: zo zou ik nooit reageren, zo zou ik me nooit gedragen en ik zou er juist voor anderen zijn. Of ik het zelf nou heb meegemaakt of niet. Meer empathie, meer meeleven. Maar ja, iedereen is anders. Vraag me vaak alleen af hoe mn vrienden (met wie je normaliter zo veel gemeen hebt) dan zo kunnen zijn. Vind t fijn om te lezen dat je in ieder geval wat steun krijgt al is t helaas van mensen die wat verder weg staan. Gun het niemand om hier alleen doorheen te moeten! Ook voor jou veel sterkte meis! Ik houd hoop voor ons beiden en een ieder die nog graag een kindje wil. Het zal goedkomen voor ons! 🙏🏻❤️

Hier was het heel wisselend. Sommige mensen die verder weg staan waren er meer/op een fijnere manier voor me dan mensen die heel dichtbij stonden. Ik heb twee vroege miskramen gehad, tussen 4-5 weken. Van iemand dichtbij o.a. gehoord 'als je niet had getest, dan had je het niet geweten'. Klopt. En het hele verschil in die situaties is dus dat ik het wél weet. Ook appte ik haar toen de testen weer afliepen bij mijn 2e miskraam en hoorde ik (die ik ook in de periode van zwanger worden hoorde) de bekende 'misschien moet je er niet zo mee bezig zijn'. Nee tuurlijk, als ik er niet zo mee bezig was geweest, was het kindje wel blijven zitten. 🤨 Van iemand anders 'gelukkig was het nog zo vroeg'. Ja, het was ongetwijfeld heftiger geweest als je al een kloppend hartje had gezien, en nog een stuk verder bent. Maar als iemand een gebroken been heeft, mag die daar toch ook verdrietig om zijn, ondanks dat er mensen zijn zonder been? Ik vond ook (hier op het forum) de opmerkingen die alles rationaliseren erg lastig. Ja, ik weet dat het vaak voorkomt en dat ik echt niet de enige ben. Maar het voelt gewoon kut. Laat mensen voelen, dat is nodig om er goed mee om te kunnen gaan. Net zoals iedereen ooit een opa of oma verliest. Dan zeg je toch ook 'gecondoleerd en veel sterkte' en niet 'jaaa het komt echt vaak voor dat mensen een opa of oma verliezen'. Het toppunt was wel van de praktijkondersteuner. Ik moest vooral ontspannen en leuke dingen doen. Leven in het hier en nu. En mocht ik nog weer een keer zwanger worden, moest ik wel echt genieten hoor. Want het is 2x achter elkaar fout gegaan, hoe groot is de kans dat het een 3e keer fout gaat. Je begrijpt dat ik er kwaad weg ben gegaan en daar nooit meer terug gekomen ben. Aan de andere kant dacht ik daardoor wel 'ja daaag, ik mag me voelen zoals ik me voel.' en dat was precies wat ik nodig heb. Maar toen waren er ook vrienden die een kaartje kwamen langsbrengen, aanboden om eten te maken of op onze dochter te passen als we dat nodig hadden. Die later nog eens vroegen hoe het met ons ging. Zo fijn en zo veel liefde! Mijn collega's (een team van alleen mannen) waren ook super lief en begripvol. Met hen kon ik er ook goed over praten, en een van hen deelde ook welke impact een miskraam bij hun thuis had gehad en op zijn vriendin. Zij wisten ook super snel van de nieuwe zwangerschap, en kreeg hele fijne reacties. Wat ons uiteindelijk ook geholpen heeft, zijn die kindjes een naam geven. Ze waren er namelijk wel, hoe kort ook, en zijn er wel gekomen uit liefde van mij en mijn man. Ze horen er wel bij. Ze staan ook, in de vorm van een vlinder, op de voorkant van het geboortejaar van onze zoon. Heel veel sterkte! Neem alle ruimte om te voelen, je gevoel mag er zijn. Stuur me gerust een keer een berichtje als je daar behoefte aan hebt.

Hey Irma, dank voor je reactie. Verdrietig dat je het ook hebt moeten meemaken ❤️ Die opmerkingen, zooo naar! Valt me helaas wel steeds meer op hoeveel mensen eigenlijk zo reageren 😔 Wel fijn te lezen dat je wel veel steun hebt gehad. Hoop voldoende en dat je rest van je af hebt kunnen schudden? Alles is wel waar, de rationele opmerkingen. We weten het zelf ook heel goed, maar t neemt inderdaad niks weg van je verdriet. Helemaal niks. Ik vind ook niet dat we maar continue moeten relativeren. Je mag het verdriet voelen. Het mag er zijn en je mag het op jouw manier en op jouw tempo verwerken ❤️