Teleurstelling

En als toevoeging: ik weet zeker dat wanneer hij geboren is, ik net zoveel van hem houd als dat ik van onze andere kinderen houd. Ik doe alles voor ze. Ik ben niet verdrietig over het feit dat hij een jongen is, maar over het feit dat ik nooit een dochter ga hebben.

Geen ervaring mee, maar ik kan het me ergens wel voorstellen. Ook al wil je het niet voelen komt het toch in je op, daar kun je niets aan doen. Hele dikke knuffel voor jou en heel veel geluk met je prachtige zonen! 💙💙🩵

Voorop gesteld heb je gewoon alle recht je zo te voelen en dat uit te spreken. Ik zou een persoon kunnen zijn die get tegen de borst stoot, maar nee waarom? Ieder zijn eigen pad met hobbels hoor. Dat gezegd hebbende.. super rot dat je je zo voelt! Ik kan er inhoudelijk niet over mee praten, maar ik weet wel dat je in een zwangerschap, om welke reden dan ook, echt niet altijd op een roze wolk zit en dat is helemaal oke! Wellicht ook een stukje besef dat het na deze waarschijnlijk klaar is met zwanger zijn e.d. Die gevoelens zullen ongetwijfeld ook weer gaan en je zult er geen mindere moeder door zijn of minder houden van. Accepteer het wanneer je je zo voelt, ventileer waar dat voor jou prettig voelt en dan zul je zien dat het zeker ook weer voorbij gaat. En ik denk dat we in het algemeen in dit leven juist vaak willen wat we niet hebben en ook dat is normaal. Betekent niet dat we niet ontzettend blij en dankbaar zijn voor wat we wel hebben. Ik wens je een fijne zwangerschap toe.🤗

Dit is denk ik het belangrijkste! Je mag erkennen dat je teleurstelling voelt over nooit een meisje krijgen EN je kunt dit al een klein beetje los zien van het mooie jongetje in je buik waar je alsnog zielsveel van gaat houden. Soms voel je nou eenmaal wat je voelt, ook als je zelf een oordeel erover hebt en vindt dat je het niet mág voelen. Je bent trouwens echt niet de enige met dit soort gevoelens hoor! Is heel menselijk. Ik leerde van een psycholoog het verschil tussen ergens tevreden mee zijn en iets accepteren. Ik verwachtte van mezelf dat ik altijd maar tevreden zou zijn. Maar soms kun je accepteren dat iets zo is (jouw gevoel hierover) zonder dat je tevreden hoeft te zijn over dat gevoel. Nou ja ik ben geen psycholoog maar hoop dat je me kunt volgen en misschien helpt het. 🤍

Ik lees dat jullie graag drie kindjes wilden en dit jullie droom was. Misschien komen deze gevoelens ineens bij je op, omdat het hierna ‘klaar’ is en er definitief dus geen meisje meer komt. Zie ik dit goed? Zou er zeker eens met je partner over in gesprek gaan, ik denk dat vooral blijven praten gaat helpen.

Ik denk dit inderdaad ook. Als jullie vier kindjes hadden gewild, dan was de teleurstelling er waarschijnlijk vele malen minder en was je door het dolle om 3 zoons te krijgen ❤️ Ondanks dat ik helaas nog geen kindjes heb mogen krijgen stuit je mij echt niet voor de borst! Ik kan mij jou gevoel natuurlijk niet exact voorstellen want heb het niet meegemaakt, maar ondanks dat is het gevoel helemaal oké en vooral heel vervelend voor jou 😘 Ik zou mij zo kunnen voorstellen dat erg veel mama’s beide geslachten graag willen opvoeden (lijkt mij zelf ook heel erg leuk) en laat dit gevoel ook vooral wat ruimte krijgen ❤️ Ik wens je een hele fijne en gezonde zwangerschap toe!

Ik begrijp je helemaal en het mag er zijn. Ook ik ben in verwachting van de derde en ook dit is een jongentje. Mijn zoontjes vinden het geweldig, een broertje erbij! Ik heb weken in ontkenning geleefd en gehoopt dat het de navelstreng was. Nu begin ik langzaam te wennen aan het idee van 3 boefjes maar het verdriet om het nooit kunnen ervaren van de moeder-dochter momentjes blijft. Ik ben nu namelijk met een nieuwe partner en in mijn vorige relatie heb ik dit gevoel ook gehad bij de 2de zwangerschap toen het een jongetje bleek. Mijn expartner wilde echt maar 2 kinderen dus dat stukje 'acceptatie en verwerking' heb ik toen ook gehad. En toen mijn 2de zoontje er eenmaal was, viel dat zware gevoel weg. Ik ben super gek op mijn mannen en ik zou ze voor geen goud willen inruilen voor een meisje. Maar nu bij deze onverwachtse zwangerschap had ik toch het gevoel dat het een meisje zou zijn. Toen ook dit keer de verloskundige enthousiast riep dat het een jongen was heb ik echt even moeten omschakelen. Maar het komt goed, je mag verdrietig zijn over het missen van een meisje en tegelijkertijd blij zijn met het jongentje in je buik.

Heel herkenbaar en niets om je voor te schamen! Je tegen deze gevoelens verzetten gaat t niet beter maken. Dat je toch een beetje teleurgesteld bent wil niet zeggen dat je niet van je kind houdt. Wij hadden al een dochter en na enige moeite was ik zwanger van de tweede. Gezien de moeite is de kans heel groot dat t hierbij zou blijven. Ik had geen voorkeur voor een jongetje of een meisje, beide leek me geweldig. Toen t een jongetje bleek te zijn was ik toch ook wel een beetje teleurgesteld. Hoewel we al een dochter hadden, had me het heerlijk geleken om nog een keer met die meisjesdingen aan de slag te kunnen. Als t een meisje was geweest had ik het waarschijnlijk andersom gehad. Omdat t de laatste is was het besef er opeens dat t nooit meer het andere geslacht zou worden. (Mijn zoon is nu 10 maanden en ik ben uiteraard helemaal dol op hem! )

Volgens is mij is dit wel normaal hoor. Je bent niet teleurgesteld om je 3e zoon, maar je rouwt wel om de dochter die je nooit zal krijgen. En dat mag!

Wat mooi verwoord. Ik heb nu een zoon en we willen voor een tweede gaan. En ik denk dat ik hetzelfde ga hebben als jij. Ik houd oneindig veel van mijn zoon, dus daaraan ligt het niet. Ik zou het alleen ook bijzonder vinden als ik bepaalde vrouw-eigen dingen kan delen met een dochter, zoals zwanger zijn. Tegelijkertijd weet je niet eens of een eventuele toekomstige dochter überhaupt kinderen zou willen en kunnen krijgen... Het is dus ook wel koffiedik kijken en weet je niet of de toekomst ook dat gebracht zou hebben als je je onbewust misschien had voorgesteld

Precies dit !

Wat ontzettend vervelend dat je je hierover zo voelt zeg! Weet dat hormonen oom gekke dingen met je kunnen doen. Em je gevoelens mogen er helemaal zijnn. Wellicht komt het omdat het nu het (waarschijnlijk) laatste kindje is en nu definitief is dat je geen dochter gaat krijgen.

Dat is zeker niet raar hoor, je had het zo leuk gevonden om een meisje erbij te krijgen. Net zoals ik naast mijn dochter, het ook leuk had gevonden een jongetje te mogen krijgen. Ik was na de pretecho ook een beetje teleurgesteld maar dat gevoel ging gelukkig wel snel voorbij. Heel blij dat we nu weer een meisje krijgen❤️ Ik denk dat de meeste onbewust toch een soort voorkeur heeft. En dat is helemaal niet erg

Ook jou gevoelens mogen er zijn! Ik denk dat dit heel normaal is hoor.

Ik vind het zeker geen rare gedachtes of gevoelens, ik kan het wel begrijpen. Niet te streng zijn voor jezelf! ❤️

Ik herken je verhaal heel erg! Ik heb twee ontzettend leuke jongens en het maakt me niet uit dat de derde weer een jongen zou kunnen zijn. Daarom willen we het geslacht pas bij de geboorte weten. Maar nu ik het bij de 13 weken echo zelf al heb gezien is het toch even slikken. Vooral het gevoel van definitief geen dochter voor ons, geen meisjeskleding, geen moeder dochter dingetjes.. Gelukkig went het wel weer en hoop ik vooral dat hij gezond is. Hoe leuk is het dat de drie broertjes straks met elkaar kunnen ravotten! 🥰 Geen maandelijks gezeur later en ik word gewoon de leukste schoonmoeder die er bestaat! 😉

Ik ben hier ook best bang voor. Ongepland zwanger van nummer 3. Ik heb 2 meiden. Mijn wens was altijd wel al om een jongen te krijgen. Maar na 2 dochters besloten ons handen dicht te knijpen met dit geluk en zou het niet anders willen. Maar opeens is daar dus die kans. Die kans nu er toch nog 1 bij komt. Ik kan oprecht zeggen dat ik geen voorkeur heb, een jongen zou leuk zijn, maar ik ben dolgelukkig met 2 meiden dus als het opnieuw een meid is, is dat ook helemaal goed. En toch ben ik bang voor hoe dat gevoel zou zijn. Opnieuw dat afscheid moeten nemen van een wens? Want een voorkeur is het niet. Ik ben nu bijna 11 weken, dus heb nog een aantal weken voor we erachter komen. Maar schaam je niet. Weet dat het bij onze 2e dochter ook even schakelen is. Maar dat was ook zo weer over 🩷

Hoi hoi, Ik kan me wel een beetje in je verhaal herkennen. Toen ik zwanger was van mijn derde zoontje wilde ik het geslacht graag weten omdat ik zo bang was om bij de geboorte teleurgesteld te zijn en ik was bang dat hij dat dan zou voelen. Bij de 20 weken echo toch een teleurgesteld gevoel dat het een jongetje was. Hetzelfde wat jij zegt, niet om nog een jongetje, maar geen meisjesmoeder worden met dingen die je met een meisje kunt doen. Dat vind ik soms nog jammer, maar ik kan je wel vast geruststellen dat bij de geboorte de liefde zo groot was dat de teleurstelling echt weg was. Misschien komt er ooit nog een kindje en anders wellicht een nichtje waar ik leuke meisjesdingen mee mag doen.

Herkenbaar, ik had het ook bij de vorige zwangerschap. Zodat ik het wist was ik er niet blij mee.. Hier wel met mijn man over gepraat, maar verder niet. Ik heb me hier heel schuldig over gevoeld, maar zodra het was geboren was het ok en was ik er heel bij mee en trots op. Nu opnieuw zwanger, maar nu wil ik niet weten wat het wordt. Ik weet als het er eenmaal is maakt het me niet uit of het een jongen of meisje is, dan gaat het er alleen maar om dat alles gezond is.

Bij ons hebben vrienden van ons al 2 jongens en werd de moeder zwanger van de 3e. Weer een jongen.. Ze heeft nu net een miskraam gehad wat al vreselijkn genoeg is. En ik denk nu alleen maar, misschien krijgt ze, als ze het weer gaan proberen misschien toch nog wel een meisje.... Ik vind het zelf ook vreselijk erg dat ik dit denk en ook erg oppervlakkig, maar ik denk het wel :(