Tiener moeder in nood van advies

Zou er 1st vooral heel goed over nadenken wat het verstandigst is.

Gefeliciteerd met je zwangerschap. Je ouders horen of zien het uit eindelijk toch. Super fijn dat je vriend zo enthousiast is over de kleine. Maar ik denk dat ( gezien jullie situatie) jullie wel echt even een duidelijk plan van aanpak moeten gaan maken. Hoe gaan jullie wonen, inkomen, kosten verdeling, verwachtingen . Als jullie dat goed en stevig op papier hebben ( bij wijze van) dan is naar je ouders gaan ( samen) misschien makkelijker omdat je kan laten zien dat jullie erover hebben nagedacht en een plan hebben. Succes met jullie zwangerschap!

Gefeliciteerd met je zwangerschap! Begrijpelijk dat je het spannend vindt om dit aan je ouders te vertellen. Het is een grote verandering en je bent jong en kwetsbaar. Zo te lezen heb je steun aan je vriend en kan hij samen met je bedenken hoe je dit aan je ouders kunt vertellen. Is er nog een andere vertrouwenspersoon die jou goed kent en met wie je hierover van gedachten kunt wisselen? Misschien is er een begeleider in de jeugdzorg waar je mee kunt praten. Dat zou ik zeker doen! Of heb je een vriend(in) of familielid die je vertrouwt? Wat ik je zou adviseren: Probeer je vooraf in te leven in het perspectief van je ouders; zij zullen vanuit hun zorg voor jou (ook) de (terechte!) obstakels zien zoals onderdak, financiën, studie, werk en je relatie. Bespreek je plan én je onzekerheden, zodat jullie er samen voor kunnen gaan! Succes en veel geluk 🍀

Ik zou dit bespreken met je begeleiders in jeugdzorg

Ik zou dit bespreken met je begeleiders. Jij woont in de jeugdzorg, hij woont nog thuis. Hij studeert en jij hebt gezien je leeftijd ook geen vast inkomen. Ik denk gezien jullie leeftijd dat jullie geeeen idee hebben wat het betekent om een kindje op de wereld te zetten en wat je daar allemaal voor moet regelen. Hoe gaan jullie een stabiele basis bieden? Je bent zelf nog een kind he. Waar gaat de baby wonen? Hoe komen jullie aan geld om de baby op te laten groeien (kleding, luiers, voeding etc)? Kan je vriend zijn studie afmaken als er een kind is? Kan jij studeren als er een kind is? Ik vind dit echt een zorgwekkende situatie en hoop dat je begeleiders jullie hierin kunnen adviseren.

Zet alsjeblieft het welzijn van jullie kindje op 1, en maak vanuit daar keuzes. Kunnen jullie het kindje een gezonde en veilige basis bieden? Is er een woonplek waar het kindje fijn kan opgroeien. Is er geld genoeg om het kind te bieden wat een kind nodig heeft?

En misschien een heftige vraag. Maar je zit in de jeugdzorg. Ik ga er vanuit met een reden. Ben je zelf in staat om een kind veilig en liefdevol op te laten groeien?

Oeh, je bent nog zo jong! Heb je er goed over nagedacht hoe dat alles gaat veranderen. En dat je dus de verantwoordelijkheid hebt over een kind. Zowel praktisch als juridisch gaat er een hoop op je af komen. Je zal naar de rechtbank moeten om jezelf meerderjarig te laten verklaren, zodat je het ouderlijk gezag krijgt. Je moet een beeld hebben van wat kinderen nodig hebben. Een baby is heel leuk en lief, maar jij zet ze op de wereld om ze vooruit te helpen. Is dat financieel haalbaar? Heb je zin/tijd om met ze samen te gaan lezen/schrijven/sommen te maken? Heb je in de gaten dat een baby vaak wakker is en veel huilt. Heb je een veilige omgeving voor een kind? Kun je een kind laten studeren? En hoe is je eigen toekomstbeeld. Je zal een hoop dromen gaan laten varen door het moederschap. Een kind heeft het recht op een veilige, warme omgeving en op welzijn. Ik hoop echt dat een verloskundige/jeugdzorgmedewerker/therapeut dit met je gaat bespreken.

Ik sluit mij aan bij de reacties die al gegeven zijn en wil je graag een ervaring meegeven van mijn zusje. Ook zij was erg jong (18). Ze had geen vaste baan, haar relatie was niet zoals het hoorde te zijn, geen veilig huis voor een baby. Ze had ook het besluit genomen om het te houden. Mijn kleine nichtje is nu 10 en loopt bij een kinderpsycholoog omdat het bovenstaande zoveel mentale impact heeft gemaakt, dat zij er in haar nog korte leventje last van heeft. Haar zien lijden vind ik het lastigste van dit alles. Mede ook omdat omstanders het aan zagen komen. Mijn zusje heeft weleens gezegd: 'als ik wist dat het zo zwaar was, had ik het niet gedaan'. Wat ik hiermee wil zeggen is: vanuit je verhaal kan ik niet opmaken dat je basis stabiel is. Ga goed bij jezelf na of je dit babytje wil omdat je het wil, of omdat je het wil omdat je het alles kan geven dat een baby nodig heeft. Met behalve liefde, ook regelmaat, een stabiel thuis, stabiele ouders, sociaal vangnet. Het is niet zonder reden dat heel veel doodgewone moeders op dit forum zitten: een babytje opvoeden is retezwaar. Dat moet een nog grotere last zijn als je niet in die zorgeloze situatie zit. Ik zou je heel veel wijsheid willen wensen, want ik denk dat het goed is om dit besluit nog eens goed te overwegen ☘️

Hoi, Allereerst toch gefeliciteerd met dit wonder wat je van God hebt gekregen! Zoals de anderen al zeiden wordt dit een tijd voor jou waarin veel gaat veranderen, het waarschijnlijk moeilijk gaat worden en je moet leren voor je kind te kiezen. Persoonlijk zou ik het aan je begeleiders vertellen en je bijvoorbeeld laten inschrijven bij Timon. Zij bieden begeleid wonen aan jonge moeders en kunnen juist jou helpen om zelfstandig te worden terwijl je begeleid woont met je kindje. Een andere instelling wat er op lijkt, lijkt mij ook goed, maar een stabiele basis met daarbij horend een woonplek is wel belangrijk. Ook zou ik met je begeleider je financiële situatie in kaart brengen en kijken wat je daarin kan doen en nodig hebt. Jarabee, loket voor jonge moeders en Sterk Huis zijn ook voorbeelden van organisaties die je kunnen helpen. Daarnaast zou ik het na het gesprek met hulpverlening, waarbij je misschien een plan kan maken, het toch aan je ouders vertellen. Het zal lastig zijn, maar ik geloof zeker dat ze je uiteindelijk zullen steunen en helpen in deze tijd. Weet ook dat God je wilt helpen als je Hem daarom vraagt. En als je wilt kan je mij ook een berichtje of iets sturen als je nog een vraagt hebt. Groetjes Marjolein

Hey! Voor zover ik lees is je vriend heel enthousiast en heeft hij een stabiele thuis situatie. Is er geen geweld of drugs aanwezig. Dus ik vind dit niet zo een gekke situatie om een kindje te gaan opvoeden, zoveel tiener moeders die het hebben gedaan en hun diploma zelfs nog hebben behaald! Een familie vriendin is juist bevallen, zij is ook 16 jaar en haar vriend is 21. Ze zijn gelukkig bij zijn ouders mogen gaan inwonen met de baby tot de baby wat ouder is en zij haar diploma heeft en iets stabiel kunnen opbouwen. Ik denk dat dit voor jullie ook wel een hele mooie oplossing kan zijn. Je hoeft niet perse meteen te gaan alleen wonen!! Dan aan de andere kant is mijn zus op 16 jaar ook tienermoeder geworden maar zij is dit geworden met een vriend die alle soorten drugs naam en gewelddadig was. Zij heeft wel spijt, maar ze zegt zelf moest het een normale situatie geweest zijn zou ik geen spijt gehad hebben. Probeer vooral te luisteren naar ervaringen van echte jonge moeders en niet naar oordelen van mensen die jou niet kennen. Proficiat🫶🏻

Geloofd TS in God? Altijd zo bijzonder om over het geloof te beginnen als je geen idee hebt of iemand geloofd of niet.

Allereerst, gefeliciteerd!! Ik vind veel reacties echt pittig. Als jij dit kindje wil houden komt het echt wel goed. Je begeleiders gaan je helpen, neem hun in vertrouwen. Er zijn jongemoeders huizen, er zijn subsidies voor kinderopvang zodat jij kan blijven studeren. Besef je dat je leven wel echt veranderd, ik was zelf 16 toen ik mijn eerste kreeg. Ik woonde wel thuis tot ik net 17 was, toen ben ik op mezelf gegaan. Ik vond het goed te doen, had mijn prioriteiten op een rijtje. Kijk avondjes stappen enzo, die zitten er echt niet meer in. Op vakantie en lang leve de lol, ook niet meer. Als jij je dit goed beseft en daarachter staat, liefde hebt voor je kindje, dan komt het wel goed. Ik was alleen met mijn kindje, ik weet niet hoe je relatie is. Maar ik wil je wel adviseren om eerst voor jezelf en je kindje te leren zorgen en op de tweede plek samen te zijn. Niet afhankelijk worden, je kan dit echt. Leuk als hij meedoet, zonder hem is t ook prima te doen. Je ouders vertellen komt wel. Bespreek het met je begeleiders, met hun wil je een plan maken. Dikke knuffel, en het komt goed💞

Altijd zo bijzonder om zulke reacties te plaatsen gewoon omdat jij ongelovig bent. De persoon in kwestie heeft God twee maal genoemd en totaal niet opdringerig. Waarom mag iedereen altijd hun mening geven en schrijven wanneer het gaat over haal je kindje maar weg, maar wanneer iemand zegt een geschenk van God ja dat is dan een brug te ver? IEDEREEN hier geeft PERSOONLIJKE ervaringen/meningen, het is niet gek dat geloof bij sommige zal horen. Zolang er niets wordt opgedrongen of het geloof gebruikt wordt om een schuld gevoel aan te praten is het toch allemaal oké? Laat ons nu TS haar topic niet vervuilen met een onnodige discussie.

Gefeliciteerd!! Ik ben 19 en nu ook zwanger ongepland. Als je het wilt houden moet je het doen en er gewoon voor gaan. Ik maakte bijna de fout om een abortus te nemen puur omdat mijn ouders dat wouden. Ik ben heel blij dat ik het niet heb gedaan. Ik zou zeggen maak je eigen keuze!! Het gaat wel goedkomen🤍

Ik was zelf 21 toen in ongepland zwanger werd. Op dat moment studeerde ik in Amsterdam en woonde ik met vriendinnen. Mijn eerste gedachten was, dit moet weg! Dit kan niet! Hoe gaat mijn omgeving reageren? Toen ik het mijn ouders vertelde reageerde ze beide wisselend, mijn vader zei gelijk is toch leuk, een kleine erbij. Mijn moeder zag alleen maar beren op de weg. En liet doorschemeren dat het misschien beter was om het niet te doen. Na een paar dagen draaide ook zij bij, ze had gewoon even tijd nodig. Inmiddels is mijn dochter bijna 11 en ik 32! Hartstikke fijn en gezellig. Wel ben ik uit elkaar met de vader, maar inmiddels een nieuwe fijne relatie en een kindje van 11 maanden, en de derde op komst. Heel veel succes met het maken van keuzes, en hou in gedachten dat het hoe dan ook goed komt!! 💓 je mag me ook altijd een privé berichtje sturen als je dat fijn vind. Knuffel meid! X

Omdat je soms je eigen levenskeuzes niet random overal bij hoeft te benoemen. De ene geloofd in God, de andere in Allah, de ander is veganist en een ander geloofd erin dat alles de schuld en een voorop gezet plan is van de overheid. We hoeven toch niet onze eigen overtuigingen overal te gaan benoemen.

Hey, Je kan altijd (anoniem) contact opnemen met ‘er is hulp’ zij hebben hier veel ervaring mee en hebben vast en zeker hele goede adviezen voor jou!

Een vriendin was 19 toen ze zwanger raakte. Had een stabiele relatie en was zelf ook best volwassen in haar doen en laten. Die zijn nog altijd samen en hebben het goed voor elkaar. Wel was ze bang het aan haar ouders te vertellen. Ik heb haar toen gezegd dat er nooit een geschikt moment is, maar je het beste wel een rustig moment pakt om het te vertellen. Haar ouders hebben het gelukkig goed opgepakt. Ik zou voor je het vertelt wel een plan maken hoe je het voor je ziet. Op enkel liefde voor je baby kom je er niet. Bekijk eerst voor jezelf realistisch zonder goed te praten hoe jouw eigen situatie is. Hoe mentaal sterk sta je? Hoe volwassen ben je in je doen en laten? Hoe stabiel is jouw situatie op het gebied van financiën, relatie, opleiding etc.? Besef je je wat het krijgen van een baby realistisch inhoudt? Heb je een vangnet? Ben je ook voorbereid op het scenario dat je relatie niet stand houdt (een baby legt druk op de beste relaties)? Bekijk de situatie alsof je het alleen moet redden. Alle hulp die je uiteindelijk krijgt is mooi meegenomen, maar geen garantie. Bespreek vervolgens met je begeleider wat de opties zijn qua wonen en misschien willen zij je ook wel helpen in gesprek met je ouders. Je ouders zullen sneller achter je keuze staan als je er echt goed over nagedacht hebt.

Ik ben zelf 20 jaar en bijna 22 weken zwanger van ons eerste kindje. Mijn zwangerschap was wel gepland, omdat ik veel problemen heb met mijn baarmoeder en dit op ten duur mijn vruchtbaarheid zou kunnen beïnvloeden hebben we er voor gekozen om te gaan proberen zwanger te raken, en dit was na 4 maanden al raak! Wel hebben wij zover mogelijk 'alles op een rijtje'. Mijn vriend is ook een stukje ouder als ik maar toen ik hem leerde kennen was mijn financiële afhankelijkheid en stabiliteit al wel een stuk verder als die van hem, dus de afgelopen jaren hebben we daar samen een goede balans in gevonden. Nu hebben we ons eigen huis, allebei een goede fulltime baan en een hele stabiele relatie. Ik vind persoonlijk dat dit wel belangrijke factoren zijn voor de omgeving waar een babytje op zal gaan groeien. Mijn beste vriendinnetje is de dochter van een tienermoeder waarbij haar thuissituatie niet stabiel was en heeft daar nu veel last van. Haar ouders hadden geen financiële stabiliteit en ook geen vaste baan of iets dergelijks waardoor er in huis altijd een gespannen sfeer hing. Hier heeft mijn vriendinnetje flinke trauma's aan overgehouden waar ze nu nogsteeds iedere week een uur therapie voor krijgt. Ik wil absoluut niet zeggen dat jou situatie hierin vergelijkbaar is, omdat ik verder niet weet hoe jou situatie op dit moment is. Maar ik wil wel aangeven dat bepaalde factoren heel belangrijk zullen zijn voor de opvoeding van een babytje en dat dit wel dingen zijn om te bespreken met een eventuele hulp instantie zodat je een beeld kan schetsen van wat er nodig zal gaan zijn voor een enigzins stabile thuissituatie. Nogmaals, mijn berichtje is totaal niet aanvallend of gemeen bedoeld, alleen maar als tips en inzicht🥰