Tips voor acceptatie keizersnede

Het is misschien niet wat je wilt horen, maar wat voor mij echt geholpen heeft, is mijn tweede kindje krijgen. Het voelde als “en nu kan het gaan zoals ik wil”. Natuurlijk helpt tijd om de pijn te verzachten… er zit 10 jaar tussen mijn beide dochters, maar pas na de bevalling van mijn jongste (geplande keizersnede omdat ik die hel niet nog een keer wilde meemaken) heb ik het echt een plekje kunnen geven.

Als ik je verhaal lees vraag ik me vooral af met welk stuk je nou eigenlijk echt moeite hebt qua acceptatie. Want ik lees ook veel angst, wachten, en het er niet echt bij kunnen zijn... Heb je een nagesprek gehad in het ziekenhuis hierover? Misschien helpt dat? Is het het loslaten van het beeld wat je had in je hoofd van de geboorte? Want het moeilijke is dat het zo onplanbaar is, zo onvoorspelbaar en grillig een geboorte dat ik iedereen zou aanraden om niets te plannen of te veel te hopen want je weet het gewoon echt niet hoe het gaat lopen.... Ik ben trots op mijn lijf en mijn litteken, mijn kindje is daardoor veilig ter wereld gekomen en ik heb een zwarte operatie doorstaan. Ik hoop dat je er met de tijd anders naar kan gaan kijken. Ik ben nu zwanger van een tweede en ga nu voor een vaginale bevalling, zonder plannen.

Wat ongelooflijk pittig zeg. Ik ben zelf een keer met 18 weken gepland in het ziekenhuis bevallen. Er werd gezegd dat omdat het kindje zo klein was ik geen (mentale) voorbereiding op de bevalling of ontsluiting nodig had. Uiteindelijk heel veel pijn gehad, ruggenprik nodig gehad en naar de ok ivm placenta en bloedtransfusie gehad. Ik ben zo boos geweest, en nog af en toe over hoe slecht ik op dit scenario ben voorbereid. En dit herhaalde zich later nog een keer in het klein met een missed abortion, waarbij ik het thuis met pillen moest opwekken en uiteindelijk s avonds laat met spoed naar het ziekenhuis ben gegaan omdat het bloeden niet stopte. Nu eindelijk 26 weken zwanger en er wordt sterk aangeraden dat ik in het ziekenhuis beval en daar kijk ik nu ook met vertrouwen naar uit. Wat mij heeft geholpen is om de boosheid en frustratie te accepteren, het is ongelooflijk kut dat dit gebeurt is en dat de situatie zo was. Dat mag er zijn. Dus soms huil ik of baal ik gewoon even heel erg. Hoe jammer het ook is, dit hoort nu ook bij mij. Tegelijkertijd is het niemands schuld. Niemand heeft mij opzettelijk die pijn of bloedverlies gegeven. Het is een scenario dat simpelweg dusdanig weinig voorkomt dat het voorbereiden erop ook voor onnodige angst kan zorgen in een toch al kwetsbare situatie. Soms zijn situaties gewoon kut door een samenloop van onvoorziene omstandigheden. De gedachte dat ik dit in Nederland heb meegemaakt met goede zorg ipv in een land met mindere zorg maakt me dankbaar. Dat de verpleegkundigen aan mijn bed heel lief waren en dat het uiteindelijk met mij goed is afgelopen maakt me ook dankbaar. Door me te focussen op wat er wel is, en te accepteren dat we niet alles onder controle hebben, overheerst de boosheid en frustratie niet. Het is niet weg, maar ik kijk er nu wel met een goed gevoel op terug. Of dit voor jou werkt weet ik natuurlijk niet, maar mocht het je aanspreken kan je kijken of je naast of na je EMDR behandeling voor jezelf onderzoeken wat voor gedachten jou zouden kunnen helpen. Dit durf ik voor jou niet in te vullen. Een coach/therapeut/psycholoog kan hier natuurlijk ook bij helpen.

Jeetje wat een heftig verhaal joh. Ik kan je geen advies geven maar wil je wel veel sterkte wensen! ❤️

Ik herken me in heel wat van wat je beschrijft, al had ik wat een andere situatie. Ik ben 6 maand geleden voor de tweede keer mama geworden. Ik koos voor een vbac (eerste kindje kwam door spoedkeizersnede ter wereld) en de vbac is geëindigd in bevalling met vacuümpomp en grote knip (die heel slecht hersteld is en waar ik nog steeds last van heb) omdat er foetale nood was bij mijn zoontje (het hartje klopte nog net). Ook al is hij gezond ter wereld gekomen, de bevalling en de gevolgen ervan verwerken is iets anders. Wat mij geholpen heeft: praten met een psycholoog en tegen wie het ook wil horen vertellen hoe ik mijn bevalling ervaren heb. Ik moet het litteken van mijn knip ook masseren, hier doe ik handschoenen voor aan, op deze manier voelt het minder beangstigend aan voor mij. Maar ik gesprek met mijn gynaecoloog (ook al had zij de bevalling niet gedaan) bij de nacontrole en dan enkele maanden later (controle knip) heeft me ook deugd gedaan. Zo heb ik bij haar bijvoorbeeld voor het eerst luidop durven zeggen dat ik niet het gevoel heb dat ik bevallen ben, haar reactie was meteen dat ze dat volledig begreep want dat mijn zoontje uit mij moest en er geen tijd te verliezen was. Ja oké officieel ben ik vaginaal bevallen, maar de realiteit is dat hij uit mij getrokken is omdat hij het echt niet meer goed had in mijn buik. Heb jij een nacontrole gehad bij je gynaecoloog met wie je over jouw ervaring hebt kunnen praten? In elk geval hele dikke knuffel!

Wat ontzettend vervelend voor je dat je dat hebt moeten meemaken... het gevoel niet te zijn bevallen herken ik ook heel erg, aangezien ik geen enkele wee heb ervaren en r tijdens de keizersnede mentaal niet meer helemaal bij was. Ik ga nog een keer in gesprek met de gynaecoloog, samen met mijn psycholoog. Hopelijk helpt dat. En masseren zou ook goed zijn voor mijn litteken, met handschoenen vind ik een goede tip! Hele dikke knuffel terug

Hier ook veel moeite met de keizersnede én verloop van bevalling gehad. Ik wilde heel graag een rustige badbevalling thuis, maar ik werd medisch waardoor thuis al niet meer ging. Moest aan de bloedverdunners waardoor een badbevalling niet mogelijk was. Ik wilde geen pijnstilling en zo natuurlijk mogelijk bevallen, maar de ontsluiting vorderde totaal niet, dus uiteindelijk een ruggenprik en weeën opwekkers gekregen. Na 24 uur zat ik eindelijk op 9cm en ik was bekaf. Kreeg koorts. Met de kleine ging het steeds slechter, dus middernacht een keizersnede gehad... Toen was onze dochter dus macrosomie en met haar 4800 gram paste ze simpelweg niet door het geboortekanaal. Het herstel is vreselijk zwaar geweest. Mijn lichaam was zo verzwakt. Veel pijn aan het litteken, bekkenklachten, door mijn rug gegaan enz. Ik kon onze zware dochter nauwelijks tillen. Ze was ook geen gemakkelijke baby en ik moest haar vaak troosten maar dat deed ik dan met pijn in mijn lijf. Al met al niet voor herhaling vatbaar als je het mij vraagt... Nu word ik vrijdag ingeleid met 38 weken en ik hoop zo op een voorspoedige vaginale bevalling dit keer. Ik wil zo graag ervaren hoe het is om met persweeën je kind op de wereld te zetten. En ook een vlotter herstel. We gaan het zien...

Het klinkt heel naar dat je zolang hebt moeten wachten. Heb je een nagesprek gehad in het ziekenhuis? Ik kan mij namelijk voorstellen dat het wachten het extra spannend maakt en zo lang niet hebben gegeten en gedronken is ook niet goed. Daarnaast lees ik veel verwachtingen die je had van je bevalling, ik denk dat dit goed is om inderdaad in therapie te verwerken. Het zal ook niet makkelijk zijn met de ervaring die je hebt gehad. Ik heb zelf ook nooit een natuurlijk begin van een bevalling gehad. Bij de eerste werd ik ingeleid en ging het voordat ik weeën had al mis en werd het een spoedkeizersnee onder narcose. Voor het verwerken heb ik er vooral veel over gepraat. Al het kraambezoek kreeg het te horen. Er werd bij de spoed wel gelijk goed gecommuniceerd en heb er daardoor geen trauma aan over gehouden. Ik was vooral heel blij dat mijn zoontje er goed uit was gekomen en gelukkig op tijd zodat hij geen last had van zuurstof te kort. De tweede gaf ik de tijd om natuurlijk te komen, maar die kwam niet uit zichzelf en is het een geplande keizersnee geworden. Achteraf ben ik er heel blij mee, het ging gelijk goed met mijn zoontje, ik herstelde goed met niet eens zo heel veel pijn. Vooral als ik sommige vaginale bevallingverhalen hoor ben ik zo blij dat ik nooit een wee heb gehad en wel twee mooie gezonde kinderen heb. Bij de eerste vond ik het wel even lastiger om te accepteren dat het een keizersnee was, ik merkte dat ik toen vooral naar de positieve kant keek: geen enorme bloedproppen erna, geen knip of uitscheuren, niet uren lang weeën hebben. Ik denk zelf namelijk dat een vaginale bevalling ook namelijk in de meeste gevallen niet gaat zoals je wilt en ook traumatisch zou kunnen gaan. Ik had een vacuümpomp met knip denk ik vervelender gevonden dan de keizersnee. Omdat met de keizersnee mijn kindje niet met zoveel kracht eruit getrokken hoeft te worden. Heel goed dat je in therapie bent! Ik zou zelf dus proberen te bedenken wat de positieve kanten zijn van de keizersnee, voor jezelf en/of je kindje. Dat heeft voor mij in ieder geval geholpen om het te accepteren. Bij de eerste heb ik trouwens geen tijd gehad om angst te hebben, maar ik herken de angst bij de tweede wel. Bij de geplande keizersnee vond ik het ook heel spannend. Ik vind het echt heel naar om te lezen dat je daar zo lang op hebt moeten wachten. Ik kan mij voorstellen dat als hier geen goede communicatie was vanuit het ziekenhuis en je je niet gehoord of gesteund hebt gevoelt dit heel erg bijdraagt aan het gevoel dat je aan de keizersnee hebt overgehouden. Zelf heb ik geen probleem met het litteken. Ik had ook al littekens van een blinde darm operatie, dit was natuurlijk ook gewoon een operatie waarbij ik er juist met liefde naar kan kijken omdat daardoor mijn kinderen levend en gezond geboren zijn.

Raar hoe de menselijk geest toch anders werkt: ik heb ook een keizersnede gehad, een compleet blauw kind (gelukkig hersteld en geen gevolgen) en nooit last gehad van boosheid en zeker geen therapie gehad. Ik zou nagaan waarom je zo boos/teleurgesteld bent? Heb je nog klachten of je kind? Zo nee tel je zegeningen en ga lekker van het leven genieten!

Ik heb ook een keizersnede gehad omdat mijn zoontje zijn bloeduitslagen niet goed waren. Dit was op het moment dat ik eindelijk op 9 cm ontsluiting zat. Mijn grootste doel was dat mijn zoontje veilig en gezond geboren zou worden. Om deze reden ging bij mij ook meteen de knop om en heb ik qua acceptatie geen problemen gehad. Ik kan heel goed begrijpen dat je een bepaalde visie voor ogen had en meer van de geboorte van je dochter had willen meemaken. Helaas gaat moedernatuur haar gang, ze is onvoorspelbaar. Ik denk dat je vooral tegen jezelf dient te blijven zeggen dat je er alles aan gedaan hebt om het op een natuurlijke manier te laten plaatsvinden. Vooral erover blijven praten en jezelf de tijd geven om mentaal te 'healen'.

Je reactie is niet perse helpend. Of iemand wel of geen trauma overhoudt aan een situatie is per persoon verschillend en niet te bepalen aan de hand van de situatie. Zelf dacht ik na mijn dagenlange bevalling, spoedkeizersnede en vreselijke kraamweek doordat mijn kindje plots naar de NICU ging ipv mee naar huis dat het allemaal wel ging. Had mijn leven weer opgepakt en was blij dat iedereen het had overleefd. Pas na een jaar heb ik na aandringen van de bekkenfysio EMDR gehad. Mijn trauma had zich inmiddels gemanifesteerd in spierspanning die fysio alleen niet kon oplossen. Wees lief voor jezelf Mrriekje en doe vooral waar jij de behoefte voor voelt. Je hoeft je nergens voor te schamen en je mag de tijd nemen voor je eigen proces

Oei deze reactie vind ik hier nu niet passend. Beetje zoals tegen een persoon met een depressie zeggen dat die niet depressief moet zijn omdat die toch veel heeft om dankbaar voor te zijn of omdat jij iets “ergers” meegemaakt hebt. Niet behulpzaam toch? Ik ben voor jou echt heel blij dat je jouw bevalling zo hebt ervaren, maar TS heeft haar ervaring en zij heeft moeite om die te verwerken. Mijn gynaecoloog zei dat elke bevalling op zich een soort van trauma is en dat sommigen dat zelf kunnen verwerken en sommigen daar hulp voor nodig hebben, en beide situaties zijn normaal.