Toxic/borderline/narcistische familie en vertellen

Van harte gefeliciteerd met je zwangerschap💕. Ik heb geen tips voor je maar wil je een dikke knuffel geven!

Gefeliciteerd!💖 Vergeet niet om vooral te denken aan jezelf. Wat anderen ervan vinden is hun probleem. Jammer dat ze niet blij kunnen zijn maar dat moet jou niet ervan weerhouden om te genieten van de zwangerschap.

Dank je wel. Waarderen we enorm.

Dank je wel!! Ik las het net terug en inderdaad wat me te binnen schoot was gelijk dat we veels te veel geluk aan anderen laten afhangen. Dank je wel voor je advies. Waarderen we enorm!

Van harte gefeliciteerd met je zwangerschap. Zelf heel veel ervaring met narcistische familie. Vader/broer/zus en inmiddels spreek ik ze niet meer. Brengt mij zoveel rust en kan eindelijk weer goed aan mezelf denken, weten wat ik voel ipv op eieren lopen voor een ander. Inmiddels heb ik voor mezelf een voorwaarde gesteld. Krijg ik geen onvoorwaardelijke liefde van een persoon privé gezien? Dan geef ik dat ook niet terug. Kort en zakelijk houden, makkelijker gezegd dan gedaan maar echt grenzen stellen is voor jezelf en de toekomstige kleine onbetaalbaar!

Gefeliciteerd met je zwangerschap 🥰 Wat ontzettend sterk van je dat je ondanks dat je familie bekend is met diverse psychische stoornissen, je toch voor ze inzet. Dat is mij niet gelukt en heb daarom gebroken met deze familieleden, wat er dan wel weer voor gezorgd heeft dat ik van mijn zwangerschappen heb kunnen genieten/geniet. Ik heb wel een hele tijd therapie gehad om er mee om leren gaan.

Gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik wil wel even inhaken op wat je schrijft over de mensen waarbij het niet is gelukt om een kindje te krijgen. Je schrijft dat er mensen zijn waar je rekening mee moet/wil houden die in een moeilijk traject zaten/zitten voor een kindje. Het komt op mij over alsof je enigszins twijfelt of je wel écht rekening met ze moet houden omdat je enerzijds zegt "NATUURLIJK willen we daar überhaupt rekening mee houden" maar anderzijds komt de vraag in jullie op "waarom zouden ze niet blij mogen zijn voor ons?". Ik heb zelf nooit in een traject gezeten, maar als dit wel zo zou zijn, zou je mij echt tegen het zere been schoppen hier mee. Want.. omdat zij verplicht in een traject zit, hormonen moet spuiten, elke maand weer die verdomde teleurstelling moet ondergaan, een oer instinct voel die niet vervuld wordt, betekent dat niet dat zij niet blij kunnen/willen zijn voor jou? Dat betekend simpelweg gewoon dat het té confronterend is, té pijnlijk.. want hoe graag ze het jou ook gunnen, ze gunnen het zichzelf ook en de vraag is of dit gaat lukken.. die onzekerheid is killing. Ik vind het eerlijk gezegd behoorlijk egoïstisch overkomen, zoals je dit hebt geschreven. En een miljoen winnen, is heeeeel iets anders, dan het gemis van een kindje dat zo gewenst is. Jij vindt het vervelend dat 7 van de 10 mensen vervelend reageren of voor moeten uitkijken omdat het hun niet gelukt is om kinderen te krijgen.. is jouw probleem echt erger dan dat van hun op dit gebied? Is het erg dat jij voorzichtig met de emoties van andere moet omgaan omtrent dit onderwerp? Omdat zij er moeite mee hebben? Ik begrijp hier echt helemaal geen snars van.. Ik heb in de zelfde situatie gezeten als jij. Ook ik heb familieleden waar ik geen klap aan heb, vriendinnen die in een traject zitten.. maar no way, dat ik mijn vriendinnen op deze manier zou bekijken, laatstaan omschrijven. Ik heb zelf een traantje gelaten toen ik hun vertelde dat ik zwanger was, omdat ik me zo goed kan inbeelden hoe pijnlijk dat voor hun is, LOS van het feit dat ze heel blij voor me waren. Je bent er voor elkaar toch? Door dik en dun? Ik heb zelfs aangegeven dat als het te moeilijk voor ze is, ik begrijp dat ze even afstand nemen. No hard feelings. Je weet toch hoe het voelt als je graag een kindje wil? Dat gevoel is bij hen vaak nog vele malen sterker, juist door die onzekerheid (gaat het ooit lukken of niet), door al die moeite en pijn die ze moeten doorstaan, zowel lichamelijk als mentaal. Jeetje sorry, ik voel echt geen empathie als het gaat om dit stuk van je verhaal. Ik begrijp dat het vervelend voor je is, maar rekening houden met mensen om je heen op dit gebied lijkt me niet meer dan normaal..

Gefeliciteerd!! Maar oei…Jij klinkt zelf anders ook behoorlijk narcistisch en vervelend in dit verhaal… zeker weten dat het jouw familieleden zijn? Misschien ook wel iets meer naar jezelf kijken?

Ten eerste: van harte gefeliciteerd! <3 Wat een prachtig nieuws. Wat ik me wel afvraag: waarom is het ZO belangrijk voor jullie hoe andere mensen reageren? Ik begrijp dat leuke reacties gewenst en fijn zijn, maar waarom mag iemand je er niet op wijzen dat je misschien even wat voorzichtig moet zijn bij het laten weten aan bepaalde personen? Is dat dan "een niet leuke reactie"? Ik snap je verhaal niet helemaal, en weet nu ook niet zo goed wat het probleem nou precies is. Aangaande rekening houden/voorzichtig doen: niet iedereen staat te springen als ze horen dat iemand zwanger is, hoe lullig dat ook klinkt. Dat jij "destijds" een luisterend oor hebt geboden en een keer een uitje hebt gepland, betekent niet dat die mensen misschien niet al jaren bezig zijn met echo's, onderzoeken, pillen, bloedprikken tot je een ons weegt, 100 mensen in je vagina, spuiten van medicatie waar je hele lijf en psyche van verandert.. Dat is niet ff zomaar opgelost en stap je niet "even" overheen.. Ik ben nu 27 weken zwanger na een jarenlang IVF traject, en heb meerdere malen gehuild toen ik hoorde dat iemand die ik kende zwanger was. Mensen leiden het dan toch altijd even in, vragen aan mij wat ik prettig vind, gunnen me even de tijd, geven letterlijk aan dat ze snappen als ik even moet slikken, en begrijpen dat ik het er moeilijk mee heb. Dat is toch niet teveel gevraagd? Tuurlijk zullen ze blij voor je zijn, maar ze gunnen het zichzelf het allermeest. Dat verdriet en die pijn zit heel diep en is heel aanwezig, en ik zou me innig gekwetst voelen als een familielid/vriendin zich niet in kan denken dat ik NATUURLIJK blij ben, maar dat het ook misschien wel een beetje zeer doet. Qua mensen met een psychische ziekte: jij kiest er zelf voor om te gaan schoonmaken/boeken te brengen/op bezoek te gaan, en er zo'n ding van te maken je zwangerschap aan te kondigen. Super begrijpelijk, maar misschien moet je dan nadenken of dat wel zo handig is in die gevallen. Als iemand idd borderline heeft, dan is dit soort gedrag te verwachten, en zul jij daar ook rekening mee moeten houden. En: stel grenzen. Zeg wat je wil zeggen en laat iemand weten wat je wel en niet okee vindt. Vooral: hecht iets minder waarde aan de reacties van anderen. Jij bent zwanger, jullie zijn daar blij mee. Dat is het aller allerbelangrijkste.

Maar zullen we niet zomaar iemand voor narcist uitmaken adhv een stukje tekst?

Hallo allen, Even terug koppelend voel ik veel weerstand betreft ivf. Er word ook veel ingevuld ipv naar gevraagd naar de achterliggende gedachte. Nee ik heb er heel veel moeite mee het te vertellen. Sterker nog, ik heb onze wens om zwanger te worden voor maanden uitgesteld voor die gene. Er goed over gepraat als het ooit zo ver mag komen. En dat is denk ik het belangrijkste wat je kan doen. Dingen bespreken. Maar stel: Moet ik dan geen kinderen krijgen als die gene waar mee je omgaat een ivf traject heeft? Moet ik dan ook verwachten dat die ander nooit gaat trouwen? Want ik ben niet getrouwd. Zou ik nooit een broodje pindakaas moeten eten omdat de ander het niet lust? Zouden moterrijders moeten stoppen met rijden omdat ik geen motor heb wel een rijbewijs? Dat zou toch een beetje gek zijn? Ik ben van mening, zo lang je dingen blijft bespreken en elkaar respecteerde ben je op de goede weg. Maar dit is niet waar deze topic over gaat.

❤️

Voel je, je goed verder?

Dank je wel voor je tips. Hoe ging jij om met het contact verbreken? Of op afstand houden? Als m'n ouders iets willen bellen ze gerust een keer of 50 en als ik niet opneem staan ze voor de deur. Voel me totaal niet veilig in m'n eigen huis.

Een hele goede tip. Zakelijk houden. Ergens heb ik al een grens gesteld. Ik ga niet naar een verjaardag. Puur omdat ik geen zin meer heb in dat ze me kleineren waar de familie bij zijn. En dat voelde goed. Ik zou zo graag willen genieten van de zwangerschap. Maar de omgeving heeft veel invloed op me. Dank je wel!!

dat is niet wat ze bedoeld… Ze bedoeld alleen te zeggen dat je wel rekening kan houden met elkaars gevoelens. Dat iemand én blij kan zijn voor jullie maar ook verdrietig kan zijn voor zichzelf. En de een uit eerst de ene emotie en de ander de andere.. Dus stel je eigen verwachting bij dat iemand blij moét zijn voor je als je het verteld.

Hoi Familybear! Gefeliciteerd met je zwangerschap! Hopelijk kun je er onwijs van genieten en ligt er straks een prachtig, gezond kleintje bij jullie. Ik vind je verhaal een beetje lastig lezen. Dat ligt niet per se aan jou, maar aan ervaringen op dit forum denk ik. Zoals je in een reactie ziet, wordt hier te pas en te onpas met termen als narcisme gegooid. Doordat je niet echt veel voorbeelden geeft over het gedrag van je familie wat deze stoornissen zou moeten duiden, vind ik het lastig te adviseren hiermee om te gaan. Ik ben het volledig met je eens dat jij zeker niet jouw kinderwens maar moet blijven uitstellen omdat anderen lastig zwanger kunnen worden. Maar je kunt niet van anderen verwachten dat ze blij voor je zijn. Blij zijn voor iemand wordt niet afgedwongen, dat kun je niet aanzetten in jezelf. Dat voel je of voel je niet. Ik vind je situatie ook erg lastig in te schatten. Als 7 van de 10 mensen niet blij voor je zijn, klinkt het voor mij alsof je omringd bent door de verkeerde mensen.

Van harte gefeliciteerd met je zwangerschap! Mega naar dat je zulke familie hebt en dat zo'n blije en hoopvolle boodschap dan ineens verwordt tot iets waar je buikpijn krijgt om te vertellen. Zelf heb ik ook enige ervaring met toxic schoonfamilie. Mijn schoonmoeder, als je haar zo kan noemen, heeft ook een persoonlijkheidsstoornis en is daarnaast gewoon een in en in naar mens (mijn man is mishandeld als kind en zij stond er letterlijk bij en keek er naar, niet 1 x maar bijna 14 jaar lang). De situatie was al dat vanaf het moment hij uit huis geplaatst werd mijn man bijna geen contact meer met haar had. We zijn getrouwd toen we 18 waren, ze kwam naar de receptie en gaf een kaart net gecondoleerd. Toen we haar daar in het bijzijn van anderen op aanspraken verschuilde ze zich achter dat Nederlands haar moedertaal niet was en ze dacht dat er gefeliciteerd stond. Sure. Even doorspoelen; 7 jaar later was ik zwanger van de eerste 2. Schoonmoeder, schoonzus (borderline) en een heel aantal kennissen reageerden ronduit negatief of vol afgunst. Overigens juist de vrienden die ook al bezig waren om zwanger te worden en bij wie het niet lukte reageerden superlief. Het is heus niet altijd dat je die met fluwelen handschoentjes hoeft aan te pakken. Lang verhaal uiteindelijk, maar wat ik wil zeggen is eigenlijk heel kort. Focus je op wie wel blij voor je is. Je beschrijft dat familie toxic is, maar ik neem aan je vrienden niet? Maak er met hen een leuķ momenþ van en vertel het aan de familie zakelijk. Als ze beginnen te mauwen dat het niks is kap je ze af en geef je koeltjes aan dat je hun mening niet nodig hebt. Geloof me, zulke mensen heb je niet nodig in je leven. Je geeft aan zonder hun heb je de top gehaald. Zonder hun kun je ook dit kindje groot brengen! Mijn schoonmoeder zorgt nog regelmatig voor gedoe. Zo heeft ze een tijd terug alle bloemen uit onze tuin afgeknipt (ook omdat ze toen ontdekte dat ik weer zwanger was. Ze kwam opeens langs en we hadden het haar zelf niet vertelt ). Toen ik bevallen was, met 28 weken van een tweeling en waarbij alles mega spannend was of het goed zou gaan, zei ze ja dat komt doordat je het mij niet vertelt had. 🤔🤯 dit mens veranderd nooit, ik ga dat ook niet meer verwachten en ook haar opmerkingen niet meer binnen laten komen. Ze weet inmiddels dat ze niet meer welkom is (eerst stonden wij er in van, welkom als je zelf komt, maar wij nodigen niet actief uit en komen daar ook niet).

Jeetje, wat een onwijs eerlijk verhaal. En wat heb je veel mee gemaakt! Ook krijg iik het gevoel dat jullie door al die tegenslagen er sterk voor staan. Jullie nu met 'nee' nu ook echt 'nee!' bedoelen. Respect! Door je verhaal help je hopelijk meer mensen die hier in zitten. Vanuit mijn kant helpt het zeker. Het doet me veel. In positieve zin. En dat je al bevallen bent met 7 maand, jeetje! Hoe gaat het nu met ze? En de vroeggeboorte omdat je het niet vertelt had aan je schoonmoeder? Jeetje man wat bezielt haar! Dank je wel voor je mooie bericht. Toxic familie buiten je confort zone houden is inderdaad een hele goeie. Al merk ik wel dat ze veel over me lullen naar mensen. Nare dingen en dingen die niet waar zijn. Als het ware word ik op een manier neer gezet dat ik niks waard ben en niks goed doe. Dat vind ik wel eens lastig. Verder vragen ze nooit naar hoe het met mij gaat. Soms mis ik het wel. Ik ben erg snel misselijk en moe. Logisch, hoort er bij. Maar er even over babbelen gaat gewoon niet. Ik hoop en gun je een super mooie toekomst met je Kids waarin er weinig van dat soort mensen in zitten. Nogmaals, bedankt voor je openheid en eerlijkheid.

Gefeliciteerd met je zwangerschap, wat ontzettend mooi 🍀❤️ Ik snap je gevoel van eenzaamheid. Mijn moeder is een psychiatrisch patiënt en een narcist (een diagnose die je niet zomaar krijgt, ter info). Mijn vader is erg beschadigd, geen prater, maakt over alles en iedereen flauwe grappen om de dag te overleven. Liegt over alles. Ongewenste, onvervulde kinderwens speelt een rol bij mijn zusje. Hier ging de vlag niet uit toen ik zwanger was. Bij de tweede ook niet, mentaal kon ik dat nu beter hebben gelukkig. Het is je familie, dus dat is droevig. Ookal weet je het, je hebt toch hoop. Familie maakt gevoel van afwijzing of negativiteit erg persoonlijk. En dat doet wat met je. Logisch. Anderen in je omgeving die om goede redenen (zoals in ivf traject) niet blij kunnen zijn, kunnen je niet de positieve energie geven waar je in zo een situatie misschien ook meer behoefte aan hebt, dat doet wat met je. Dat mag trouwens. Zonder afbreuk te doen aan hun verdriet (zoals ik je verhaal lees doe je dat niet. Het is vaak ook erg moeilijk om de juiste woorden te gebruiken om jezelf goed te verwoorden. Over drie dagen had ik dit stukje waarschijnlijk ook anders willen verwoorden). Vooral nu je moeder wordt, is het belangrijk dat jij je plekje gaat vinden in de relatie met je familie. In eerste instantie voor jezelf, dus je moet nu echt voor jezelf kiezen. Jezelf in de juiste rol zetten. Als dochter of zus, maar ook als volwassenen, als vrouw. Als partner, als moeder. Grenzen aangeven. Wat jou raakt, raakt je kind nu ook. Hier hulp bij vragen, bijv als eerste stap bij je huisarts, kan helpen. Want je hoeft dit niet helemaal alleen uit te vogelen. Je hebt een complexe familie zo te lezen, de oplossing heb je niet 1-2-3. En er zal tijd overheen gaan met vallen en opstaan. Mijn moeder is nog in mijn leven. Ik moet mijn grenzen in elk gesprek met haar waarborgen. Dat gaat goed, maar dit kan ik niet dagelijks. En zeker niet op een maandag (zelfkennis, beetje suf misschien, maar het is gewoon zo). Zwartpraat accepteer ik niet meer van haar, ik beëindig dan het gesprek. Dat ze vervolgens aan iedereen vertelt dat ze met mij niet kan praten en dat ik zo hard ben voor haar, doet me inmiddels veel minder. Ik hou in dit geval de eer bij mezelf, ik hou het altijd netjes. Het is (helaas) haar probleem, haar perceptie, een probleem welk ik niet voor haar kan oplossen. Al doe ik zo mijn best. Al gooi ik al mijn zelfrespect en grenzen overboord en doe ik precies wat zij wil - ik doe het nooit goed. Dus dat doe ik niet meer. En mijn dochters niet mee te maken wat ik meegemaakt heb. Maar... ze is nog in mijn leven. Zij is mijn moeder. Ik ben haar dochter. Het is complex. En ik ben nu ook iemands partner. En moeder. Dat geeft dan weer perspectief en heel veel liefde. ❤️