Trauma na keizersnede

Absoluut herkenbaar. Een stukje dan.. Aangezien onze dochter 2,5 jaar geleden in stuit lag, gekozen voor een keizersnede. Ik wou zo graag natuurlijk bevallen, maar dit was niet mogelijk helaas. Ondanks dat deze van te voren ingepland zou worden, werd deze alsnog plotseling. Het was geen fijne ervaring. Heb het ervaren in een roes, alsof ik er niet helemaal bij was. En die pijn, mijn hemel.. Achteraf gezien had ik meer om pijnstillers moeten vragen, dus dat is tip 1. En daarbij: elke dag is er weer eentje dichterbij je herstel. Het komt écht goed. Blijf er over praten: je gevoel, de machteloosheid.. Ik ben nu zwanger van de tweede en hoop het dit keer echt anders te mogen ervaren. Succes! En geniet van jullie mooie dochter 🥰

Hier ook zo herkenbaar. Ik wou graag op natuurlijke wijze en vooral thuis bevallen. Helaas anders gelopen en is de kleine geboren doormiddel van een spoedkeizersnede. Inmiddels is de verdriet om het niet natuurlijk en thuis bevallen wat gesleten. Mij heeft het vooral heel erg geholpen erover te praten en te accepteren dat het verdriet waarop de kleine is geboren en het geluk dat je mama bent geworden naast elkaar mogen bestaan.

Ik heb het bij mezelf nooit een trauma genoemd, maar het heeft me wel beziggehouden achteraf. Van tevoren wilde ik erg graag thuis bevallen en dus ook zonder pijnstilling. Ik ben thuis begonnen. Lang verhaal kort, ontsluiting kwam niet op gang, ook niet na het breken van de vliezen. Toen maar naar het ziekenhuis gegaan. Daar uiteindelijk een ruggenprik gekregen omdat de pijn echt heftig was maar vooral uitzichtloos. Ik heb bijna 12 uur lang op 3 cm gezeten. Uiteindelijk hielp de ruggenprik wel qua pijn maar ondanks weeënopwekkers bleef het maar op 3cm. Ik was toen zo moe dat ik de keizersnede wel prima vond. Achteraf heeft het als falen gevoeld dat mijn lichaam het kennelijk niet op de normale manier kon. En wat ik erg jammer vind is dat een eventuele volgende bevalling sowieso medisch en in het ziekenhuis moet. Kan me er ook nu al druk om maken aangezien ik wel heel graag natuurlijk zou willen bevallen een volgende keer. Maar dat blijft onzeker want de oorzaak van mijn niet vorderende ontsluiting is helaas onbekend. Het herstel is heftig, maar ook dat komt goed. Als je maar rustig aan doet en echt die 6 weken niks tilt wat zwaarder is dan je kindje zelf. Sterkte en geniet van je kindje!

Ik heb de keizersnede zelf niet eens als heel negatief ervaren. Ik er wel van baalde; ik ging juist heel goed, had al volledige ontsluiting maar dochter trok de persweeën niet. Maar kon op het moment best goed schakelen. Denk ook de beval-hormonen ik was al op eigen houtje in de persfase gekomen dus klaar voor actie. Maar achteraf is het allemaal een waas en het herstel vond (en vind) ik ook echt heel heftig. Na een HG zwangerschap wéér compleet afhankelijk van anderen, niet mijn meisje op kunnen pakken als ze huilde. Ik heb het even de tijd gegeven want het mag ook even bezinken, maar nu 4 mnd later toch een verwijzing opgehaald bij de huisarts voor traumabehandeling (de zwangerschap maar ook echt wel de periode na de keizersnede). Inderdaad ook 's nachts last van beelden/filmpjes, en ik schiet snel in de stress wanneer ik me afhankelijk/hulpeloos voel in een situatie (bv tijdens het voeden en ik kan niet even opstaan om zelf iets te pakken/ de deur open te doen/ etc). Ik heb eerst - met hulp van mijn man - een soort verslag gemaakt van de inleiding en bevalling. Dat geeft me wel iets meer het gevoel dat ik het overzie. En de stukken die steeds terug komen heb ik extra uitgewerkt qua beleving/emoties, zodat ik in ieder geval nu snap waarom het zo terug komt (vooral dus het machteloze, zelf niets kunnen).

Meis ik herkend je verschrikkelijk, ondanks het bij mij gepland was. Het was stressvol, ze hadden me verkeerd gepland, tijden klopte niet en ik werd niet meegenomen tijdens de operatie. Eenmaal thuis keek ik 10x naar mn dochtertje en besefte gewoon niet dat ze van mij was. Mn hoofd kon het nog niet verwerken, en die pijn??? Die verteld niemand je want een keizersnede zou de makkelijke weg zijn? Nou hell no!! Maar!!!! Elke dag werd alles een stukje beter en ik herinner me met 6 weken kon ik weer flinke stukken lopen en kon ik op een roze wolk klimmen. Nu na bijna 8 maanden kan ik mijn geluk niet op. Ik heb nog een gesprek gehad met het ziekenhuis om het aan te kaarten en geestelijk af te sluiten, en ja het voelt nu gewoon goed!! Mijn tip is , tijd. Probeer te genieten en accepteer dat dit het beste was voor je meisje, je mag een dipje hebben en je mag balen maar je hebt zo je best gedaan en nu nog! Je hebt een prachtige dochter op de wereld gezet en wees niet te hard voor jezelf ❤

Heel herkenbaar hoor! Het is allemaal niet niks wat je in korte tijd allemaal is overkomen, en daar mag je best verdrietig/teleurgesteld om zijn en potje janken! Leg jezelf niet te veel druk op, kleine stapjes, en accepteer alle hulp die je kunt krijgen de komende weken. Als je lichamelijk weer een beetje oké bent zou ik wel met maatschappelijk werk oid van het ziekenhuis gaan praten om alles een plekje te geven. Heel veel succes, het wordt écht steeds een stukje beter!

Heel herkenbaar! Hier met 37.6 spontaan de vliezen gebroken naar 1.5 uur had ik weeën om de 2 minuten. Na nog eens 1.5 uur weeën storm met vanaf dat ik in het ziekenhuis kwam 3cm ontsluiting. Na 6 uur lang de weeën storm opvangen toch een ruggenprik met nog meer weeën opwekkers. Uiteindelijk kreeg ik koorts en ging de hartslag van mijn zoontje omhoog ,en had ik nog maar 4cm. Ik kreeg een spoed keizersnede waarbij de ruggenprik werd bij gespoten. Ik heb tijdens mijn keizersnede heel veel pijn gehad, ik gaf al van te voren aan dat ik de weeën langzaam ging voelen maar dat volgens het personeel niet. Uiteindelijk toen mijn zoontje geboren werd en ik hem niet op mijn borst kon krijgen en ik hem niet goed heb kunnen zien omdat ik me zo slecht voelden en heel veel pijn had. Had mijn zoontje een glucose van 0.0 waarbij ze dachten dat het apparaat kapot was, nog maals getest en nog steeds 0.0. Hij is met mijn man met spoed na de kinderarts gegaan om een infuus te krijgen. Ik heb maar pas 2 uur later voor het eerst vast gehad. Ik heb dit echt 7 maanden lang moeten verwerken , vond het zo erg dat hij niet meteen bij mij kon liggen. Het maakte mij heel onzeker ,ik had het gevoel of ik als mama een achterstand had. Uiteindelijk heb ik het verwerkt , maar het duurt even.🙂

Heel herkenbaar! En echt vervelend dat je het zo hebt meegemaakt!!!! Ik heb een soortgelijke situatie meegemaakt als jij en vond alles bij elkaar vreselijk. Alles zo anders dan verwacht, en er gebeurde maar van alles zonder dat ik er grip op had. En dan zit je opeens met zo’n buikwond en kan je niets! En moet je toch nog zo veel met je newborn kindje. Maar... bij mij is dit nu 8 maanden geleden. Heb erg veel last gehad tijdens mn verlof, wel als een speer huishoudelijke hulp en fysio ingeschakeld, maar dacht op momenten dat ik nooit de oude zou worden of meer dan 10 stappen zou gaan zetten. En daarbij zo emotioneel en last van mn buik. En nu gaat het eigenlijk allemaal wel weer. Voel me weer goed lichamelijk. Hoewel ik nog steeds niet goed terug kijk op de keizersnede, en liever niet teveel naar het litteken kijk, maakt mn zoontje het echt allemaal goed. Voor hem heb ik dit gedaan!! Geef het tijd, accepteer hulp, probeer echt huishoudelijke hulp te regelen, fysio, osteopaat. Rusten zou goed zijn, maar verwacht daar niet te veel van met je kleine erbij. Geef het écht tijd. Ik vond de eerste maanden echt erg, en nu wordt dat gevoel steeds minder. Je kan het! Ps, probeer te genieten van je mooie lieve kindje, ook al ben je niet mobiel. Voor je het weet is ze 8 maanden en een heel stuk groter ;)!

Heel herkenbaar en wat vervelend dat je het zo hebt ervaren! Veel erover praten helpt voor de verwerking. Als je vragen hebt waarom dingen op een bepaalde manier zijn gegaan, vooral vragen! Ik heb toen opgeschreven hoe de bevalling is gegaan, om het een beetje te begrijpen. Na 6 weken kreeg ik een nagesprek met de gynaecoloog, dat hielp ook een beetje. Ik had heel veel moeite met het machteloze gevoel op alle vlakken (bevalling, nabloeding, niet kunnen lopen, lang pijn gehad, borstvoeding liep niet goed, etc) Nu ik weer moet bevallen, heb ik gekozen voor vaginaal met het risico dat het weer een spoedkeizersnede wordt. Ik heb me voorgenomen niet meer bezig te zijn met dat ik wilde dat het anders was gelopen maar om het te nemen zoals het komt, rustig aan te doen en mezelf geen druk op te leggen. Makkelijker gezegd dan gedaan maar ik hoop dat jij je er ook toe kan zetten. Je hebt gedaan wat je kon en een keizersnede was nodig voor de gezondheid van jullie baby, jou valt niets te verwijten en je bent de beste moeder voor jouw baby! 🤗 De eerste nacht thuis sliep mijn moeder bij de baby zodat wij een beetje konden inhalen want we waren ook kapot!

Super hard bedankt allemaal voor het delen van jullie ervaren en tips. Inmiddels is ons frommetje 2 dagen oud. De ergste pijn lijkt al over (lang leve veeeeel pijnstillers). Ik zit helemaal op een roze wolk qua verliefdheid, was er achteraf gezien niet van de eerste uren. Afgelopen nacht kon ik ook al een beetje meer slapen met ons meisje op mij. Morgen ga ik de bevalling nog eens doornemen met de gynaecoloog, alsook een gesprekje doen met een psycholoog. Uiteindelijk was deze prachtige baby het wel waard ❤❤❤

Hoi dames, Ik weet dat de meeste hier een jaar terug hebben gereageerd, maar wou geen nieuwe topic openen. Een jaar geleden heb ik een spoedkeizersnede gehad. Ik was begonnen aan een stuitbevalling, maar kwam niet verder dan 8cm. Ik smeekte om een keizersnede, zo moe en veel pijn. En die ruggenprik: het was werkelijk waar een genot. Ik voelde de wee niet opkomen, maar weg zakken. De reden dat ik niet verder dan 8cm kwam, is waarschijnlijk omdat haar navelstreng te kort was. Ze hebben haar bij de snee moeten knippen. Maar wat maakte het uit, ik heb alles geprobeerd en het kon niet anders. Draaipoging, poging tot vaginaal bevallen. Ik had mn best gedaan. Herstel viel zwaar, omdat ik me afhankelijk voelde. Daar wou ik des tijds net hulp voor zoeken, tot de 6weken voorbij waren en ik weer overal heen kon. Ik voelde me toen echt weer goed. Dus vond de hulp niet meer nodig. Afgelopen jaar altijd goed over de bevalling kunnen praten met echt iedereen en nooit slecht over gevoeld. Tot.... Tot een schoonzus een bijna zelfde ervaring had. Stuitbevalling en te vroeg geboren. Maar haar lukte het vaginaal wel. En toen ging het mis in mn hoofd. Ik heb 2dagen lang gehuild en gehuild. Opeens voelde het als falen. Ik heb voor mijn gevoel gefaald. En het gekke is het is echt het gevoel, want ik kan tegen mezelf zeggen: meid je hebt alles geprobeerd. Maar helaas neemt dat het gevoel niet weg. Heb dezelfde week nog hulp gezocht. En het stome is dat in mijn gevoel moet accepteren. Het gevoel mag er zijn. Maar daar heb ik moeite mee. Want mijn gevoel zegt dat ik gefaald heb, terwijl ik weet dat ik alles heb gedaan. Reden voor hulp, is dat ik bang ben geworden voor mijn emotionele uiting. En wat dit voor gevolg zou kunnen hebben bij een eventuele 2e zwangerschap.