Traumatische bevalling spoedkeizersnede

Ik raad je aan om op tijd professionele hulp in te schakelen. Er eerst een groot taboe op maar je kan er blijvend last van onderhouden dat zou zonde zijn voor evt volgende zwangerschappen. Heel veel sterkte💕

Ik heb nu helaas 2 bevallingen gehad die op de ok zijn geëindigd. Had beide keren gelukkig geen narcose nodig waardoor ik wel (soort van) bewust de bevalling heb meegemaakt. Na de eerste keer heb ik uiteindelijk hulp gezocht omdat ik weer zwanger was en er toch behoorlijk wat angsten weggedrukt zaten. De 2e keer wist ik dat er een reële kans was dat het weer een ks zou worden. Dát was dus minder traumatisch.... echter heb ik daar tijdens de bevalling voor mijn gevoel zo voor moeten vechten. Eerst moest ik ( toen ik eindelijk wou toegeven dat ik pijnstilling wou) 1.5 uur wachten op pijnstilling want de gynaecoloog was te druk.... daarna enkele uren later en 2 uur persen verder begon met over dat ze met tang of vacuüm pomp bezig wouden, ondanks dat ik vantevoren had gezegd dat niet te willen en dan een ks wou indien nodig.... uiteindelijk heeft men gelukkig mijn wens gerespecteerd, maar kan me er nog boos over maken

Hoe was jou bevalling gelopen?

Ik vond mijn bevalling enerzijds heel fijn, ondanks een niet geplande keizersnede. Ik was blij dat mijn zoon gezond ter wereld kwam en het allemaal goed is gekomen. Maar de ziekenhuis tijd en de stress over de gezondheid van mijn zoontje had wel behoorlijke impact. Ik heb na 2 weken wel echt kunnen genieten, en daarna ook weer positief kunnen denken. Ik heb wel alles opgeschreven, inclusief de emoties zoals het dat moment voelde. Ik wil het ieder moment terug kunnen lezen als ik daar behoefte aan heb. Merk dat het mij erg hielp. Ook om steeds met mijn man te bespreken: wat gebeurde er toen, en wat zei die Gyn toen? En hoe lang duurde dat? Ik merkte dat ik in het begin veel behoefte had aan anderen vertellen hoe vervelend het was, maar de scherpe randjes gingen er na een aantal weken af en ik kon er goed op terug kijken. Als die scherpe randjes blijven heb je echt hulp nodig. Praat erover want je bent écht niet de enige!! En er staat een leger aan hulp voor jou klaar als je dat nodig hebt. 😘❤️ Veel liefde!

Ik heb ook een zeer traumatische bevalling meegemaakt bij mijn oudste zoon.... Mijn tip, ga naar je huisarts of verloskundige en praat erover! Laat je doorverwijzen naar een psycholoog, dat kan je helpen... Ik heb na ruim 30 uur weeën een spoedkeizersnede gekregen, maar omdat mijn ruggenprik op de verloskamers was uitgezet is dat dus zonder verdoving gebeurt, en geloof me, dat doet zeer! Ik ben meteen in shock geraakt van de pijn en kan me dus van de geboorte zelf helaas niets meer herinneren! Ik ben heel lang boos geweest, maar gelukkig goede hulp gehad, veel gepraat en emdr gehad... En uiteindelijk toch nog een 2e kindje gekregen! Mocht je meer willen weten, of vragen hebben, laat het me weten!

Exact het zwlfde gehad maar ik ben onder narcose gebracht in allerijl toen ik de snedes voelde...

Pfff... Dat is ook niet fijn! En dat terwijl de geboorte van je kind iets moois zou moeten zijn! Hoe gaat het met jou? Kun je het wel verwerken?

Nu de bevalling dichter bij komt word het wel weer spannender, gelukkig de laatste 4 wk bij de gyn onder controle en gaan we een goed plan maken, soeiso niet zo lang aanmodderen en extra weeën opwekkers tot 30u zonder ook maar iets van ontsluiting te hebben/krijgen 🙄

Komt goed 💪 heel veel succes alvast!!

Dat is het pijnlijke van alles. Door wat ik heb meegemaakt denk ik niet dat het ooit tot een volgende zwangerschap zal komen

Mijn bevalling. Afgelopen dagen voelde ik de baby minder tot helemaal niet bewegen in me buik. Waarvoor ik 2 keer eerder op het minder leven spreekuur ben geweest van het haga ziekenhuis. Op vrijdag 17 april hebben we aan het CTG gelegen waarna we ook een echo kregen. Geen reden voor zorgen werd me verteld en we mochten het ziekenhuis verlaten. Maandag 20 april bel ik de verloskundige nadat ik de baby heel het weekend minder tot helemaal niet heb gevoeld. Door de telefoon geeft de verloskundige aan dat ik wederom naar het ziekenhuis zou moeten. Ik vraag of ik toch niet bij de verloskundige langs mag komen omdat ik het ziekenhuis zoveel mogelijk wil vermijden uit angst voor covid19. Bij de verloskundige krijgen we een echo waar we een mooie hartslag op horen . Wel bleek dat de baby het wat krap heeft in de buik en inderdaad wat minder levendig. De verloskundige wilt niet over één nacht ijs gaan en besluit ons in te sturen voor een controle bij de gynaecoloog In de verloskamer in het ziekenhuis worden we meteen gekoppeld aan een ctg scan. Hierop is heel mooi je hartslagje te zien en te horen. Door middel van een CTG kunnen ze ook de bewegingen in de gaten houden. Bij het toucheren bleek dat ik al 2cm ontsluiting heb. Na overleg tussen de arts en gynaecoloog is er besloten om mij de volgende dag in te leiden met 39.6 weken. De volgende dag. Op dinsdag 21 april om half 8 werden we begeleid(met een korte ei) naar kamer 12 van de verloskamers. Hier zou het gebeuren, in deze kamer ga ik straks mijn meisje ontmoeten. In deze kamer zouden we voor het eerst ouders worden. Met zijn tweeen betreden we de kamer waar we straks met zijn drieen het ziekenhuis zullen verlaten. Het zal nu niet lang meer duren tot de eerste ontmoeting met onze dochter. Ow lief meisje wat ben ik benieuwd naar je. Gespannen neem ik plaats op bed terwijl mijn man onze jassen in de kast hangt en de nodige spullen uit de koffer pakt. Haar eerste pakje Word in het wiegje gelegd. Nog even sluit ik me ogen met me handen op me buik, nog even genieten van jou laatste uren in me buik. Al gauw komt er een arts om te toucheren, er verschijnt een glimlach op zijn gezicht wanneer hij ons verteld dat ik 4 cm ontsluiting heb. Mijn vliezen worden gebroken en het celstofmatje verkleurt groen. Geschrokken kijk ik de arts aan. De baby heeft in het vruchtwater gepoept. De verpleegkundige krijgt de opdracht om de weeënopwekkers te starten en deze ieder uur op te hogen. Het op gang brengen van de weeën gebeurt via een infuus. Dit is een naaldje in mijn bloedvat waarop ze een slangetje aansluit. Ik word eerst in mijn linker hand geprikt wat erg moeizaam gaat, met het naaldje zoekt de verpleegkundige het juiste bloedvat. Als dit niet lukt probeert ze het in mijn rechter hand. Ook lukt het prikken met het infuusnaald in mijn rechter hand niet, een collega word geroepen en probeert het nogmaals in mijn linker hand. Drie keer is scheepsrecht en het lukt de verpleegkundige dan ook om het naaldje juist in mijn bloedvat te prikken. Een infuuspomp dient medicijnen (oxytocine) toe om de weeën op gang te brengen. Ik kon de weeën erg goed opvangen waarna ze steeds werden opgehoogd, weliswaar niet ieder uur. Om 14.30 uur werden de weeën steeds heviger. Ik had voornamelijk last van rugweeën. De rugweeën overheersten de weeën en kramp in me buik. Verstijfd lag ik op me rug met me knieën gebogen. Samen met de arts besluit ik om toch voor een ruggenprik te gaan. De anesthesist komt 2 uur later om de ruggenprik te plaatsen. Op dit moment word ik overgedragen aan de verpleegkundige en arts van de avonddienst. Niet wetend dat vanaf nu hey lijden met een lange ij begint. Ik word voorgesteld aan de verantwoordelijk verpleegkundige van de avond. Een onsympathieke jonge dame met gebrek aan empathie. Als ik de anesthesist vertel dat ik wat angstig voor de ruggenprik ben, kijkt de verpleegkundige me iets vervreemd aan. Nadat de ruggenprik geplaatst is heeft de verpleegkundige nog een half uur bij ons in de kamer gezeten. Dit in opdracht van de anesthesist om mijn bloeddruk in de gaten te houden. Na een half uur Verlaat de verpleegkundige de kamer om vervolgens niet meer terug te komen. De ruggenprik deed voor mij niet wat het moest doen. Een paar uur verder en heel wat pijn druk ik om 18.30 uur op de bel zodat er iemand zou komen. Om 19.00 uur hadden we nog steeds geen reactie op het eerder bellen en dus vragen naar hulp. We willen niet de vervelende patiënt uithangen en wachten nog even af. Als er na een paar minuten nog steeds niemand komt zet mijn man de deur tevergeefs op een kier in de hoop dat ik gehoord word. Een uur nadat we hebben gebeld besluit me man naar de balie te lopen. Waarachter meerdere verpleegkundige de persconferentie van Mark Rutte aan het kijken zijn. Terwijl ik dit schrijf komt er een hoop woede naar boven. Hoe kan je een melding dat een patiënt maakt negeren om vervolgens rustig de persconferentie over corona verder te kijken? Mijn man die zijn boosheid zo snel kan loslaten en plek kan maken voor geduld. Vraagt of er iemand kan komen kijken en geeft aan dat we een uur geleden gebeld hebben. Op dit laatste werd meteen gereageerd. De bel zou stuk zijn... Er loopt een andere verpleegkundige met mijn man mee. Als mijn man dan op de bel drukt hoort hij deze afgaan. De zogenaamde bel die stuk was. De verpleegkundige vraagt de anesthesist om nog een bolus toe te dienen via de ruggenprik. Ook dit gebeurt tevergeefs. De ruggenprik heeft totaal geen effect en de pijn wordt steeds heviger. Nadat deze bolus gegeven is, worden we weer voor een paar uur alleen gelaten. Huilend schreeuwend van de pijn werd ik aan mijn lot overgelaten. De deur weer op een kier in de hoop dat ik gehoord word. Na een paar keer op de bel gedrukt te hebben komt er een andere dame de kamer binnen, ik verneem dat dit een stagiaire was. Ze geeft aan dat de arts aan het opereren is, dat het erg druk is en dat de arts alleen dienst heeft. Geeft wel aan hulp te halen maar ook zij verlaat de kamer om niet meer terug te komen. Rond 22.00 uur komt er dan eindelijk iemand mijn kamer in. Een dame stelt zich voor als de verloskundige. Ze concludeert dat ik op 9cm zat, pakt de echo en ziet dat de baby is veranderd van houding. De zogenaamde sterrenkijker. Rustig begint ze over een eventuele keizersnede. Ik barst in tranen uit en ineens zag ik mijn hele zwangerschap aan me voorbij gaan. Een zwangerschap dat erg onzeker begon. Na meerdere bloedingen gedurende de zwangerschap, een placenta praevia wat later in de zwangerschap met de baarmoeder mee groeide gelukkig de goede kant , tot onderzoeken na eventueel baarmoederhalskanker wat gelukkig niet het geval was. Ik was niet zover gekomen en nu tot 9 cm ontsluiting om vervolgens een keizersnede te moeten ondergaan. Na de controles van de verloskundige worden we weer een paar uur alleen gelaten. We werden aan ons lot overgelaten! Rond 02.00 uur komt er een verpleegkundige mijn kamer binnen die toevallig voorbij liep. Ze hoorde me huilen van de pijn. Terwijl ze naar me toe loopt vraagt ze zich hardop af waarom ik alleen ben gelaten. Ik antwoord dat ik de hele avond al op de bel aan het drukken ben en dat er maar niemand komt. En als er iemand komt weten ze niet hoe gauw ze weg moeten komen. Ze komt dichter bij me staan en slaat een arm om me heen. Ja zelfs tijdens deze vreemde tijd waarin we leven met het corona besluit deze dame een arm om me heen te slaan. Ze geeft aan dat ze niet weg gaat voordat er iemand komt. Een paar minuten later komt de verloskundige met een arts die de avonddienst overneemt. De arts geeft aan dat ik op 9.5 cm zat en het laatste randje weg mocht persen. Na een paar keer persen gaat het steeds slechter met de baby. "De weeën drukken op het hoofdje van de baby" hoor ik de arts zeggen. Ik mag nog even persen terwijl de arts en verpleegkundige wat spullen klaar leggen. Tijdens het weg persen van het laatste randje gaat het steets slechter. De arts zegt dat ik nu nog een gezond en vrolijk kindje heb. Wil ik dat ons kindje hier geen complicaties aan overhoud of in het ergste geval het niet haalt moet ik nu kiezen voor een sectio. Ik geef me over en ga akkoord met die o zo verschrikkelijke keizersnede. De keizersnede...

Op de ok bleek dat de ruggenprik niks deed. Ik ben toen onder algehele narcose gebracht. Heb mijn meisje niet uit me buik zien komen heb haar niet horen huilen. En een uur later kon ik haar pas in me armen nemem

Mijn bevallingen waren verre van optimaal. Roze of blauwe wolk heb ik nooit gezien. Zo stoer als ik was tijdens bevalling 1 zo bang was ik bij bevalling 2 ineens voor de pijn en alles er om heen ik heb gehuild nee geschreeuwt van opluchting toen ze na 6 uur zeiden het wordt een keizersnede. Daar was het weggestopte trauma van bevalling nr 1. 2x complicaties 2 x mijn kind bijna verloren. 2x zware psychische gevolgen. Nu na bijna 10 jaar zwanger van nr 3. Met 20 weken al keizersnede gepland. Wat een opluchting eindelijk 'zorgeloos' zwanger en bevallen. Fijne zwangerschap (als je alle bekken/rug/overal pijn even weg denkt). Toen was er corona. Werken in de zorg nog 6 wkn aan tot aan mijn verlof. Daar is de stress en de stress om de stress (kan in dit psychisch wel aan of ga ik er weer onder door). Stress omdat ook deze baby constant aan het draaien is en mijn 2 kindje zich zo in de navelstreng had gedraaid dat het bijna verkeerd afliep. Stress rondom de keizersnede. Is mijn partner er straks wel bij. Alle ideeën er rondom, kinderen die vanuit school hun brusje komen bewonderen vallen in duigen. Nu vertrouwen dat we beiden gezond zijn straks en mijn vriend het ziekenhuis in mag. Dat er geen complicaties zijn en we op tijd naar huis kunnen zodat mijn kinderen hun brusje kunnen zien voor ze weer naar papa gaan voor een week. En daarna de grootste van allemaal gaat het deze keer goed of val ik weer in 18 maanden psychische ellende. Maar ik sta er positief in hoor! Maar dit is een goed topic. Het is echt niet allemaal rozengeur en maneschijn. Ik heb mij altijd hard gemaakt voor eerlijkheid ipv het de schijn ophouden dat alles perfect is zoals zoveel moeders/ouders doen!

Heftig wat ook jij hebt meegemaakt. Inderdaad het is niet altijd rozengeur en maneschijn. De dames in mijn omgeving hebben me nooit eerlijk gezegd wat er ECHT speelde na een bevalling. Nu ik openlijk spreek over mijn bevalling en dat ik in plaats van die beloofde roze wolk allen een grijze wolk, regen en onweer heb gezien.

Dit dacht ik ook.... Nooit geen 2e meer! Maar de wens voor nog een kindje was zo sterk! De angst voor de bevalling was heel heftig... Maar ik heb hele fijne begeleiding gehad! Vanaf de intake tot na de keizersnede! Ik heb nu ook gekozen voor een geplande keizersnede, ofja, mijn man en gynaecoloog hebben dit besloten omdat ik in totale paniek was op het spreekuur! Nog een keer bevalling, nee hoor, dat doe ik niet... Maar dat is natuurlijk niet realistisch! En om alle ellende uit te kunnen sluiten is dit toen dus besloten! Er was een maatschappelijk werker bij en alles is gefilmd, na de keizersnede alles nogeens doorbesproken en de film gekeken... Was heel emotioneel! Maar dat was de bevalling zowiso... Ik vond het super eng, daar kan ik niet over liegen, maar het is nu wel goed gegaan... En ik heb de keizersnede bewust meegemaakt, het was ook een gentle sectio... Ik heb nu ook van de kraamperiode kunnen genieten, van mijn 1e zoon weet ik ook van de kraamperiode helaas niks meer! Ik hoop dat je het een plekje kunt geven, ga er aub over praten... Dat helpt! Ik heb daar echt te lang mee gewacht... Ik hoop dat 't snel beter met je gaat, en dat je van je kindje kunt genieten! 🍀

Wat fijn dat het bij jou gefilmd is,dit mocht niet bij ons. Wel heeft een verpleegkundige wat foto's gemaakt van een afstandje. Me man zat in een kamer ernaast door een raampje mee te kijken.

Ik ben in oktober bevallen, en het is gefilmd ivm de traumaverwerking, hier had de gynaecoloog dus eigenlijk weinig over te zeggen... Ook zijn er inderdaad foto's gemaakt... Die kijk ik geregeld terug... Mijn man is bij beide keizersnedes bij geweest, maar ik ben niet onder narcose gebracht, want dan mag dat inderdaad niet. Hoe is je man eronder? Die van mij heeft namelijk ook bij een psycholoog gelopen om het te verwerken, blijkbaar is het niet heel fijn als je vrouw ligt te gillen van de pijn roepend dat ze het snijden voelt en vervolgens half wegvalt...

Ik kijk inderdaad ook geregeld de foto's terug. Ik probeer dan zoveel mogelijk in te zoomen om vergelijkingen te vinden. Omdat ik het niet bewust heb meegemaakt heb ik de eerste weken wel eens getwijfeld of het wel mijn kindje was. Ik voel dat het mijn meisje is, maar de gedachte dwaalt wel eens door me hoofd omdat ik het niet bewust heb meegemaakt. Mijn man doet het heel goed en steunt me ook echt heel goed. Hij heeft het ook als heftig ervaren maar mentaal niks aan over gehouden. Voor mij vind hij het heftig, en als hij verdrietig is is dat voornamelijk omdat hij me niet zo verdrietig kan en wil zien. Eind juni hebben we een gesprek met de arts in het Haga ziekenhuis in Denhaag. Dit nadat ik 3 keer heb gevraagd om uitleg. Ze zien nu in dat er wat steken zijn gevallen. Hoop dat we na dat gesprek wat wijzer zijn wat betreft de keuzes

Je kunt en mag al je gegevens opvragen in het ziekenhuis, ik heb dit ook gedaan... Als het goed is is er vanaf het moment dat jij aankwam in het ziekenhuis tot aan het moment van je vertrek een dossier bijgehouden.. Ik vond het fijn om dit terug te lezen, hieruit is uiteindelijk ook gebleken dat er een menselijke fout is gemaakt... Misschien kun je je op die manier wat beter voorbereiden op het gesprek, en gerichte vragen stellen... En ook heel belangrijk om je gevoel te laten spreken, laat het ze maar voelen dat door hun toedoen er misschien geen 2e kindje komt... Ik hoop dat je er wat aan gaat hebben! Zo'n dossier kan overigens wel heel heftig zijn....

Ik heb bij vertrek uit het ziekenhuis een uitdraai van mijn dossier gevraagd. De secretaresse aan dr balie vond het een vreemde vraag van mij. Gaf aan nooit eerder een uitdraai van het dossier mee gegeven te hebben. Bij aandringen kreeg ik de samenvatting mee die ik overigens al had om aan mijn verloskundige te geven. Maar ik ga ze nog even een keer bellen hiervoor. Bedankt voor je reactie