Wij hebben een kindje met trisomie 13 gekregen en besloten de zwangerschap te voldragen. Onze zoon is met 38+4 weken spontaan geboren. De eerste 5 dagen gingen het onverwacht goed met hem. Daarna sloeg het toch nog vrij plotseling om en is hij overleden.
We hebben veel onzekerheid gehad, en het is ontzettend moeilijk om je kindje te zien overlijden. Aan de andere kant vinden wij het ontzettend mooi dat we hem hebben mogen zien, mee maken, verschonen, aankleden en dat zijn broer en zus, opa’s en oma’s en sommige ooms en tantes hem ook hebben kunnen ontmoeten. Zijn ontzettend korte leventje heeft een positieve impact (gehad) en mensen geraakt. Ik had het niet willen missen. Ondanks al het verdriet zijn we ook ontzettend dankbaar.
Tijdens de zwangerschap kon ik weinig verhalen vinden van mensen die er voor kozen de zwangerschap te voldragen. Ik denk dat het goed is die verhalen ook te vertellen. Daarom hebben we een blog gemaakt over de ervaringen met onze zoon: onzetrisomie13baby.wordpress.com
Ik snap dat niet iedereen dezelfde keuze zal maken. Ik denk dat het goed is te weten dat er een keuze is en ik hoop dat ons verhaal tot steun kan zijn om een ondenkbare situatie net iets voorstelbaarder te maken.
Zijn er nog meer die dit hebben meegemaakt of (internet)verhalen kennen van mensen die een trisomie 13 (of iets vergelijkbaars) zwangerschap niet hebben afgebroken?
Ja, mijn neefje had ook trisomie 13. Hij is na 13 dagen overleden. Ik herken wat je zegt, dat het ook (naast de onwijs moeilijke kant) ook heel mooie kanten heeft! Ze hebben hun kindje zo veel liefde kunnen geven!
Ik zal mijn broer je link doorgeven!