Twijfel, abortus, depressie..

Allereerst: wat ontzettend naar dat je je zo voelt. Dat lijkt me onwijs moeilijk. Ik denk dat je gewoon heel eerlijk tegen je vriend moet zijn en nu geen dingen stiekem moet doen. Wees eerlijk over je gevoel naar je vriend toe en luister ook naar zijn gevoel. Jullie zullen er hoe dan ook samen uit moeten komen. Je kunt je gevoel ook heel goed met je verloskundige of huisarts bespreken, zij kunnen met je mee denken en je de hulp geven die je nodig hebt. Dan kun je weloverwogen een keuze maken. Weet dat je het niet alleen hoeft te doen in ieder geval❤

Heb je iemand anders om hier over te praten? Ouders, familie, vrienden of je verloskundige (al lees ik dat je dit niet wil bespreken met haar)? Wat is het precies dat ervoor zorgt dat je twijfelt dit kindje te houden? Er was hier laatst nog een topic over twijfels en angst in het begin van je zwangerschap. Het is normaal angst te hebben. Ik heb het gevoel dat dit niet gepland was? Dus dat zal de emoties vast niet helpen. Probeer er doorheen te kijken. Zie je jezelf als mama? Zie je jezelf met een gezin? Ik begrijp je vriend wel. Als hij blij is papa te worden dan is het heel beangstigend als je vriendin aangeeft je kindje niet geboren te laten worden. Misschien kan je hem eens een mail sturen met je gevoel. Misschien dat hij erna zelf komt om te praten. Doe in elk geval niets achter zijn rug om! Je zou het zonder zijn weten weghalen, maar nadien zal hij je verwijten dat je zijn kind hebt vermoord. Dat lijkt me ook geen fijne situatie om in te zitten. Heb je nog hulp voor je depressie? En op je laatste vraag. Abortus is anoniem. Maar na 9 weken kan dit niet meer met de abortuspil. Of je ermee weg kan komen om een miskraam te faken weet ik niet. Maar dit wil je echt niet doen meid. Dit schuldgevoel zal je levenslang met je meeslepen.

Ik lees in je andere topic dat je ouders en vrienden het al weten... probeer echt met een professional te praten! Het lijkt me dat je depressie het over neemt en je dingen laat denken waar je later sprijt van zal krijgen.

Wat vreselijk om te voelen dat je terug in depressie valt, ik kan mij niet voorstellen hoe dat moet zijn en kan je daar niet mee helpen. Wel kan ik je mijn ervaring van de eerste 12 tot 14 weken zwanger zijn geven, ik had exact het gevoel dat jij nu hebt. Ik wilde de baby niet en dacht letterlijk ‘haal het eruit, zo snel mogelijk!’ Ik wilde niks meer van baby’s weten! Bleek dat het bij mij door de hormonen kwam, na 15 weken was ik Pas weer blij met de baby in mijn buik. Ik wil jouw depressie absoluut niet bagatelliseren maar ik wil je alleen laten weten dat je deze gedachtes ook puur door de hormonen kan hebben. Sterkte!

Ik advies je direct weer psychologische hulp in te schakelen via de verloskundige. Is er wel eens gesproken over de pop-poli? Het nemen van zo'n drastisch besluit als abortus lijkt mij onmogelijk als je mentaal in de knoop raakt, terugvalt in je depressie en onder 'invloed' bent van hormonen. Je bent dan niet volledig jezelf en je gevoelens worden compleet beïnvloed. Ik begrijp je vriend ook wel in dit verhaal. Het lijkt er op dat hij wel blij is met de komst van een kindje. Ik kan mij indenken dat het ontzettend beangstigend kan zijn voor hem om mogelijk zijn kindje kwijt te raken, omdat jij als vrouw de regie in handen hebt. Blijf met hem praten en doe echt niets achter zijn rug om. Dan ben je hoogstwaarschijnlijk je vriend ook volledig kwijt en het is heel egoïstisch om zo'n besluit zelf te maken. Zoek hulp! Sterkte.

Aanvulling: lees je eens in over een prenatale depressie. Er wordt veel gesproken over postnataal, maar er is ook een groep vrouwen die juist tijdens de zwangerschap kampen met zulke depressieve gevoelens. 'Naast de klachten hierboven heeft bij een prenatale depressie je zwangerschap zelf invloed op de depressie. Je maakt je bijvoorbeeld zorgen of je wel een goede moeder zal zijn. Of je piekert over hoe je de zorg voor je kind met je werk gaat combineren. Ook kan je het gevoel krijgen dat je kind niet gewenst is of je zwangere lichaam kan ‘vreemd’ aanvoelen. Dit zorgt voor extra onrust en angstige gevoelens.' https://www.24baby.nl/zwanger/gezondheid/prenatale-depressie/

Heel rot zeg!! Ik zou inderdaad ook met de verloskundige/ huisarts/ pop-poli contact opnemen. Ik snap dat je super bang bent om terug te vallen in een depressie. Ik was ook enorm somber de eerste 17 weken, daarna leek er wel een wolk omhoog te trekken en voelde ik mentaal stabiel en meer neutraal. Maar echt een roze wolk heb ik niet ervaren tot onze baby pas 6 maanden was! Ik ben heel gevoelig voor hormonen denk ik.

Hoe gaat het met je?