Twijfel, angst, benauwdheid

Ik herken het wel een beetje, al heb ik het niet zo erg als jou gehad. Tuurlijk is het allemaal heel spannend, het is nieuw, je leven gaat enorm veranderen en je weet niet hoe dit gaat verlopen. Maar meid, stop met het lezen van die ervaringen op fora. Onbewust wordt je hierdoor beïnvloed, en dat is zo zonde. Het feit dat je gezond eten en zo hoopt dat je zwangerschap goed verloopt zegt genoeg; diep van binnen wil je dit. Dat je angst hebt, onzeker bent, hoort erbij en dat is helemaal niet erg. Ga voor jezelf na hoe je je er precies over voelt, onderzoek en bespreek je emoties, over een aantal weken, als je een beetje gewend bent aan het idee, een buikje krijgt en je kindje voelt, voel jij je misschien ook wel anders. Zo niet, blijf praten, met je partner/familie/vriendinnen/verloskundige. Komt goed, op welke manier 😘

Echt angstig ben ik nooit geweest maar die sterke kinderwens ik nooit echt gehad. Lang getwijfeld of ik wel kinderen wilde (mijn vriend had dat wel heel sterk). Net zoals jij sloeg het toch om een leek het mij ineens toch wel leuk (paar jaar geleden). Vorig jaar begonnen met proberen en met 3 maanden zwanger. Ik ben nu zo gelukkig met mijn zoontje (maar ook tijdens de zwangerschap geen gigantische roze wolk of verliefdheid ofzo hoor, dat kwam later pas!). Geef jezelf de tijd om er aan te wennen, dat kan en mag best even duren! Praat vooral veel met je partner, heb ik ook gedaan. "Ik hoorde dat die en die uit elkaar zijn... Ik wil dat niet hoor😟". En geruststelling van mij vriend en ik kon weer door😊

Goed dat je gewoon alle opties afweegt en je inleest! Ikzelf heb al jarenlang een hele grote kinderwens (al sinds dat ik zelf kind ben) en ben nu, na lang proberen en geduld hebben, hoogzwanger. Ook ik denk af en toe: "shit waar ben ik aan begonnen." Logisch want moeder worden is niet niks!!! Het is een life-changing event en ons leven zal nooit meer hetzelfde zijn. Nooit meer op vakantie zonder dat je moet nadenken over het kindje, slapeloze nachten, ook nog eens heel duur, haha. Nou redenen genoeg om af en toe te twijfelen en ik denk juist dat maakt me straks ook een verantwoorde ouder: als je hier niet over nadenkt en gewoon je leven als vanouds voortzet heeft je kind er tenslotte last van! Oftewel ik zou je kinderwens onderzoeken en hou er ook rekening mee dat twijfel en zorgen (tot op zekere hoogte) bij het aanstaand ouderschap horen... 🤗

Hoihoi, Helemaal geen gekke gedachtes hoor. Ik heb ze en ik weet dat veel anderen ze ook hebben, maar er word weinig over gesproken omdat het niet maatschappelijk geaccepteerd is om je zo te voelen of te twijfelen. Hartstikke goed dat jij je wel uitspreekt! Ik heb altijd een sterke kinderwens gehad, maar ik zie ook de reële kant in. Dat het zwaar is, en een aanslag op je relatie pleegt. Dat laatste vind ik heel eng. Ik vind mijn vriend namelijk geweldig, maar niemand is ooit aan kinderen begonnen met het idee: wij gaan straks uit elkaar. Ik zorg ervoor dat ik mijn angsten en twijfels hardop uitspreek naar mijn vriend. Dat deed ik al voordat we zwanger probeerden te worden. Om te zien of we daarin op dezelfde golflengte zaten. En dat bleek zo te zijn. We hebben afgesproken dat we gaan proberen om ook tijd voor elkaar te houden en niet alleen te papa'en en mama'en. Ik weet niet of dat lukt, want de baby is er nog niet, maar door het er uitvoerig over te hebben is de intentie er in ieder geval wel. Soms vliegt de angst me nog steeds aan hoor. En kan ik er echt van in paniek raken. Wil ik dit wel? Kan ik dit wel? Zal ik wel een goede moeder zijn? Zal ik wel een leuke partner blijven? Maar de realiteit is dat je het gewoon niet weet. En een leven leiden uit angsten, is geen leiden maar lijden.

In het begin had ik dit gevoel ook, wij hebben een kindje vanuit een icsi. Tuurlijk er gaat een hoop veranderen qua slapen qua je relatie qua de ritme die je nu heb. Maar als je dan ziet hoeveel liefde je ervoor terugkrijgt. Oh ik vind het echt heerlijk om die kleine te mogen opvoeden. Je gaat straks fases meemaken zoals zijn of haar eerste tandje en of eerste woordje etc en tuurlijk zal het in het begin wat zwaar zijn omdat de kleine totaal geen regelmaat heeft(dit hoeft immers niet) maar ik had toen de kleine op mijn borst lag en dat gebeurde dagelijks ivm verbogen reflux. Zat ik elke ochtend weer naar uit te kijken of hem bij me te hebben na het slapen. Nu bijv hij is 20 maanden en komt elke avond na het eten bij mij liggen op de bank en ga we een filmpje op de telefoon kijken en dit is zon heerlijk gevoel 🥰🥰 het gaat echt komen hoor. En wat betreft je relatie, je moet dit samen doen. Laat je vriend bijv als het wat moeilijker gaat het bijv de luier verschonen, laat hem dan even zijn gang gaan en ga niet gelijk het zelf doen want daar kan hij bijv weer onzeker van worden(hoef natuurlijk niet) en hij moet jou gaan helpen. Samen moet de kleine groot brengen en dat gaat echt komen. Het is echt zo’n fijn gevoel zo’n kindje. Stop indd met verhalen lezen, je lees altijd meer negatieve verhalen dan positieve verhalen, dat is net zoals bevallingen. En er zijn toch echt meer positieve ervaringen dan negatieve ervaringen.

Ik herken me hier heel erg in. En het grappige is dat ik dit ook had met 7 weken. Uiteindelijk denk ik dat het een hormoondingetje is geweest. Ik heb hier een goede week last van gehad en daarna was ik weer helemaal blij met de zwangerschap! Dus wellicht is deze twijfel ook weer zo voorbij bij jou

Heel herkenbaar, in alles zoveel twijfel tot paniekaanvallen aan toe en nadenken over abortus om het te laten stoppen. Dit is mijn 4e zeer gewenste kindje dus zijn bij mij echt de hormonen.... Begon ook zo rond 7 en toen het over was zat ik juist skyhigh weer blij te zijn🤷‍♀️ Wat helpt bij mij is praten (en soms ook gewoon van dag tot dag proberen te leven en laat de paniek en tranen er maar zijn) Ik kan je alleen zeggen dat hoe onzeker ik ook ben, ik als we eenmaal uit de zwangerschap/babytijd zijn ik niet zonder mijn kinderen zou willen en kunnen met tijdens de eisprong/menstruatie af en toe een extra huilbui😉