Twijfels over zwangerschap...

Hoeveel weken ben je? Vervelend dat je je zo slecht voelt, misschien even de huisarts bellen voor medicatie?

Agh meis! Wat vervelend en naar voor je! Goed dat je aan de bel trekt! Knap van je! En je bent niet alleen! Het overkomt veel zwangere vrouwen. Misschien heb je een depressie te pakken? Het is namelijk niet leuk dat jij je zo ziek voelt en misschien heb je het idee dat er geen eind aan komt? Misschien kan je contact opnemen met je huisarts of verloskundige. Er zijn echt zoveel professionals die je kunnen helpen! Ik wens je heel veel succes en sterkte! Een knuffel jouw kant op ❤️

Wat vervelend dat je je zo voelt. Besef je wel hoe dapper je bent dat je dit durft te zeggen? Een baby krijgen is iets moois maar ook zo een enorm zwaar proces. Het is niet een en al feest. Alles behalve. Ik zie dat je 8 weken zwanger bent. Zelf vond ik het eerste trimester het zwaarste. Neem contact op met je verloskundige of huisarts en maak dit bespreekbaar. Je bent niet de enige die dit meemaakt. Je lichaam giert van de hormonen. Hierdoor kan je twijfels hebben. Wees lief voor jezelf! 🍀

Ik herken je gevoel van ‘waar ben ik in vredesnaam aan begonnen’ en ‘waaaar is die roze wolk?!’ Maar echt.. het.wordt.beter! Houd jezelf dat ook echt voor. Heb je al medicatie gekregen voor de misselijkheid? Ik kreeg pillen waardoor het ergste randje er wel af ging. Dan kon ik tenminste nog wat eten.

Heel herkenbaar! Ik heb heel vaak gedacht "laat het maar een miskraam worden, dan ben ik er vanaf!" Of "laat ze maar wat vinden bij de echo, dat ik het moet laten weghalen". Psychisch doet het continu ziek zijn heel veel met je. Vraag vooral bij de huisarts om medicatie en lees je in over Hyperemis gravidarum (HG). Als je niets meer binnen krijgt/houdt, kun je ook uitdrogen, wees hier heel bedacht op! Ik ben zelf 26 weken zwanger en ondanks medicatie nog steeds slechte dagen met overgeven. Ik ben 2x opgenomen geweest en dat deed me goed, ik kreeg dan een infuus met vocht en dan kon ik er weer tegen aan. Kijk ook eens op de Facebook-pagina van ZEHG, er is ook een praatgroep van ZEHG. Veel vrouwen zullen jouw verhaal herkennen en je steunen! Schaam je vooral niet en voel je niet schuldig dat je deze twijfels nu hebt!

Been there, t word echt beter!! ❤️❤️

Wat vervelend dat je je zo voelt, zeg 😔 goed dat je het 'uitspreekt'! Lees eens iets over prenatale depressie, wellicht is dat helpend (mocht je je erin herkennen).

Geen gekke gedachte, zoals je in de reacties al hebt kunnen lezen. Niemand verwacht zich zo slecht te kunnen voelen, voor zoiets moois. Als je er middenin zit, is het vreselijk. Achteraf zul je zeggen, dit was het waard.. Maar je moet er doorheen.. gelukkig is er medicatie, wat het misschien iets minder erg voor je kan maken.. en hopelijk voel je je over een paar weken wat beter. Zet 'm op, je kunt dit!

Na anderhalf jaar proberen eindelijk zwanger geworden en ongeveer hetzelfde gehad, nu 33 weken en nog steeds misselijkheid, vraag op tijd hulp! En ja het is heel zwaar, tot je je kleintje begint te voelen, dan wordt het gemakkelijker te accepteren! En met elke echo krijg je nieuwe moed! Houd vol mama!

Ik snap je heel goed! In het begin van mijn zwangerschap kon ik zowat alleen nog maar overgeven en lag daarom alleen maar op bed plus de hormonen en veranderingen maakte het ook niet beter... Ik had de zwangerschap zooo anders voorgesteld maar de misselijkheid vermindert wel (kan niet zeggen of het helemaal weg gaat) maar in ieder geval niet zo extreem meer. Het helpt wel om te denken dat je uiteindelijk een mooi kindje in je armen hebt! Hopelijk ga jij je beter voelen na je 1e trimester.

O wat rot dat je jezelf zo voelt. Zelf geen ervaring mee. Wel hoorde ik in de podcast afleveringen 22 van mama'en dat die vrouw hetzelfde gevoel had,misschien heb je er wat aan? ❤️

Ah meis, wat balen dat je je zo rot voelt. Ik herken het wel hoor, zwanger zijn als je je zo beroerd voelt is gewoon niet leuk. Het is loodzwaar en dat is echt balen. Je verwacht dat van te voren gewoon niet. Voel je vooral niet verplicht blij te zijn en te genieten, want dat is het gewoon niet. Hoeft ook niet. Denk dat je diep vanbinnen wel weet blij te zijn een kindje te krijgen. Zie dit maar los van het zwanger zijn, dan mag je gewoon zeggen dat je het verschrikkelijk vind om zwanger te zijn! Probeer zo veel mogelijk hulp te zoeken. Via de huisarts bijv medicijnen maar evt ook psychische hulp. Alle beetjes helpen! Heel veel succes! Hoop voor je dat het snel beter mag gaan.

Hey meis, het lijkt alsof ik mijn eigen verhaal lees.. maar weet: het word echt beter!! Ik sinds week 17-18 alles weer luchten en eten.

Ik herken dit echt heeel erg. Ik ben nu 7 weken zwanger van mijn tweede. Mijn eerste is inmiddels 4 en niet van mijn huidige partner. Mijn vorige relatie was erg ongezond en ik ben depressief geworden in de zwangerschap en had niet aan de bel getrokken. Ik ben bijna twee jaar depressief geweest en toen pas heb ik hulp gezocht. Pas toen ik bezig was met behandeling kwam ik erachter dat ik zo lang depressief was... Nu in deze zwangerschap is alles anders... ik heb een stabiele positieve relatie en mijn man is echt een super papa voor mijn eerste. Hij heeft ontzettend veel geduld met mij gehad en mij geholpen mijn demonen te verslaan! Maar nu voelt het alsof ik terug ben op die plek. Ik heb geen zin aan aanrakingen of überhaupt seks. Ik ben ontzettend moe en soms heel negatief. Gelukkig geniet ik nog wel oprecht waardoor ik weet dat het mijn demonen uit het verleden zijn. Maar wat wil ik dit graag positief ervaren en mijn man ook een fijne tijd geven, dit is zijn eerste biologische kind en ondanks dat hij ook écht een papa is voor mijn eerste blijft het voor hem natuurlijk ontzettend bijzonder. Ik weet dat, wanneer ik de druk leg op het moeten vinden van het positieve ik juist meer negatief ga zijn, maar toch kan ik het niet stoppen... Hopelijk hoort het een beetje bij de periode en zal dit niet lang duren We got this ❤️

Ik herken het ook. Ook bij mij, hartstikke gepland en kon me niet snel genoeg gaan. In het begin verwelkomde ik elke zwangerschapskwaal die er bij kwam. Maar vanaf week 7 werd dit wel anders. Ik voelde me zó beroerd lichamelijk en mede daardoor ook geestelijk. Dat ik indd ging twijfelen of dit nu wel echt iets was wat ik mezelf aan wilde doen. En ook ging twijfelen of ik nu wel echt zo graag een kindje wilde. Blame it on the hormones, want echt wel, ik wilde echt een kind. Maar op dat moment kon ik geen reden meer bedenken waarom dan ook alweer. Ik bleef mezelf voorhouden dat er voor de zwangerschap een héleboel redenen waren om dit te willen, dus dat dit dan wel een periode zou zijn waar ik doorheen moest. En dat was het ook. En wat iedereen ook zegt, die nare gevoelens gáán weg en dan ben je ook al heel snel weer vergeten hoe ontzettend naar t was. En, gaan ze niét weg, dan ook wél op tijd aan de bel trekken. Want je kan ook een depressie hebben, en die moet je niet verwaarlozen. Mijn beste vriendin heeft dat gehad en dat is echt geen pretje, maar goed te behandelen als je de diagnose krijgt. Maar nu op dit moment, denk ik echt dat t de hormonen zijn waardoor je emotioneel en lichtelijk gezien in een diep dal zit. En dat gaat voorbij! Succes!