Verdriet na een miskraam

Verdriet past niet op een weegschaal, het is er gewoon in alle heftigheid die je voelt. Ik heb hier zelf ook mee geworsteld en heb uiteindelijk de stap durven nemen om hulp te vragen. Dat heeft me flink geholpen! Ik hoop dat jij die stap ook gaat nemen, gewoon een belletje naar de huisarts is een prima begin. Soms kan een verloskundige je hier ook goed in bijstaan, als dat meer aanspreekt. Wat andere mensen ervan vinden is een twee-vinger-situatie. Die gaan óf in je oren zodat je niet naar die onzin hoeft te luisteren óf je kunt ze (mentaal) opsteken en het aan je voorbij laten gaan. Geef jezelf de aandacht en zachtheid die je nu nodig hebt en verdient. Ik zou graag iets zinnigs zeggen maar ik denk dat ik niet verder kom dan je heel veel sterkte te wensen❤️‍🩹

Ik snap je heel goed! Ik was ook intens verdrietig en mijn omgeving ging ook gewoon door zonder nog stil te staan bij ons verdriet. Iedereen zei dat ik mij beter zou voelen als ik weer zwanger zou worden. Maar ik wilde mijn verdriet juist eerst een plekje geven en vond het ook oneerlijk naar het kindje toe, alsof ik het ongeboren vruchtje zo snel mogelijk wilde vergeten en vervangen.. Wat mij heel erg heel geholpen bij de verwerking is de website zograageenbaby.nl. Daar wordt een cursus aangeboden gericht op een miskraam. Daarna kon ik het een plekje geven en langzaam weer naar de toekomst kijken. Heel veel sterkte ❤️

Lieve TS, Zelf heb ik hier helemaal geen ervaring mee, maar ik hoor van mensen om mij heen dat ze veel hebben gehad aan het boek "Maar ik hield al wel van je" van Marjolijn de Cocq. Jouw verdriet mag er zijn en niemand mag oordelen over jouw gevoelens. Die zijn van jou en jij bepaalt hoe je daarmee omgaat 🩷

Wat verdrietig Mijn ervaring is dat, wanneer je vermoed zwanger te zijn, er in je hart al plaats is voor het kindje. Blijk je dan inderdaad zwanger, overstroomt je hart van liefde voor dit nieuwe leven. Toen ik een missed abortion had, kon ik voor mijn gevoel ook nergens heen met mijn verdriet. Opmerkingen als "het zat vast niet goed", "gelukkig ben je nog jong", "nu ben je extra vruchtbaar neem het ervan" etc etc etc deden allemaal zo'n pijn! Maar ik kwam er, juist door te delen, ook achter dat er heel veel vrouwen zijn die het herkennen. Wat onder je hart groeide, blijft altijd een beetje in je hart. Op de uitgerekende datum van deze ma had ik weer een positieve test in handen. Blijf hoop houden ts, en wanneer je wilt: deel je verhaal met je wilt

Allereerste heel veel sterkte toegewenst.. neem alle tijd die je nodig hebt. Zelf heb ik heel veel gehad aan de boeken 'Maar ik hield al wel van je' en 'Als je een prille zwangerschap verliest'. Heel veel herkenning in de boeken en je voelt je minder alleen. Iedereen verwerkt het op zijn/haar eigen manier, maar het is enorm pittig. 4x in hetzelfde schuitje gezeten en de onbevangenheid rondom een zwangerschap is meteen weg. Sterkte voor de tijd die komen gaat.. uiteindelijk gaat de zon weer schijnen, ook al voelt het nu van niet. 💔

Wat een verdriet en vervelend dat je je zo voelt. Ik heb zelf een stilgeboorte meegemaakt met 19 weken en ook dan gaat iedereen al weer heel snel door met het leven en wordt er niet meer over gepraat. Super eenzaam maakt het je dan, je draagt het verdriet echt alleen. Probeer een manier te vinden om het te accepteren wat er is gebeurd. Er is niets wat je kon doen om het te voorkomen. Ik accepteer mijn verlies en dat geeft rust. Ik luisterde toen veel podcast over stilgeboortes en dat hielp mij goed. Denk dat er vast ook podcasts zijn over miskramen. Veel sterkte! Ps. Het is goed als je je uitspreekt over dit verdriet, het is fijn om lotgenoten te vinden. Vaak als je er over praat, komt ineens iemand met zijn eigen verhaal waar je niets van af wist. Dat verbindt en voelt goed.

Ha lieve TS, je verdriet is helemaal niet gek hoor. Zelf bij mijn eerste zwangerschap een miskraam gehad met 7 weken, en iedereen zei inderdaad: “gelukkig was je nog niet zo ver”. Nou ik was er kapot van, zeker 2 maanden lang heel vaak veel verdriet gehad en veel gehuild. Ik ben blij dat ik daar ruimte aan heb gegeven. Ik las het boek “the art of living” van thich nhat hanh en dat hielp mij. In dit boek staat een passage over zijn moeder die voor hem een miskraam had en daar zeiden ze dat z’n ziel vast was wezen spieken maar dat ze nog niet klaar waren voor zijn komst en hij daarom wat later terug kwam. Ook heb ik een aantal gesprekken gehad met de poh ggz. En ik heb het veel gedeeld met mijn omgeving. Ook al ben je maar pril zwanger, de toekomst die je voor je zag is voorlopig van je afgenomen, dat is mega verdrietig en daar mag je echt om rouwen. Op alle manieren die jou daarbij helpen. Dus geef ruimte aan je verdriet. Het mag er zijn. Ik was heel blij dat ik na een maand of 2,5 merkte dat ik weer meer levenslust had, ik heb nog wat gefeest en gedronken. Na 3 maand bleek ik weer zwanger, dat ik alweer geluk voelde voor die tijd was voor mij ook heel belangrijk. Alsof ik het verdriet niet verving met weer “gelukkig moeten zijn” omdat ik weer zwanger was. Er ligt nu een heel leuk lief meisje van 8 maanden te slapen in een bedje in mijn huis. Ik ben extreem gelukkig dat het nu zo is gegaan want ik had haar nooit willen missen. Ik wens je heel veel sterkte en gun je alle geluk voor je toekomst. En je bent dus absoluut niet raar dat je zo veel verdriet voelt. 😘

Lieve allemaal, bedankt voor al jullie lieve woorden en tips over boeken en podcasts daar had ik nog niet aangedacht! Fijn om te lezen hoe jullie een weg hebben gevonden om te gaan met dit enorme verdriet en dat ik (hoe jammer het ook is) niet de enige ben die zo’n verdriet heeft gehad. Ik denk aan jullie en nogmaals dank. ❤️

Wat intend verdrietig voor je! Ik weet wat je doormaakt. Het is zo heel erg verdrietig, al was het maar 6 weken, alles in je lijf en je hoofd is al aan het voorbereiden op een kindje. Ik las ooit een keer dat iemand een tattoo had laten zetten van een vlindertje met de tekst: a moment in my belly, a lifetime in my hart. Ik hou zelf helemaal niet van tattoo's maar deze kon ik echt goed begrijpen! Ik heb het 1x voor mn 3 meiden gehad. Daarna nog 4x nu weer een meisje van 10 maanden. Het is en blijft heel heftig om mee te maken en zo verdrietig. Ik heb nu 4 lieve dochters, maar de 5 kindjes die ik ben kwijtgeraakt zijn nog altijd in mn hoofd en hart. Vergeet ik nooit meer. Stop je verdriet niet weg! Neem de tijd ervoor. Het moet een plekje krijgen. En vergeten zal je het nooit. Heel veel sterkte hoor!🫂

Ah ik leef met je mee! Wat een verdrietig bericht en ik herken dingen die je zegt. Een aansteller ben je zeker niet, verlies doet ontzettend pijn en iedereen ervaart dit anders. Ook ik weet soms niet waar ik het moet zoeken. Ik stop mijn verdriet niet weg en probeer te accepteren hoe ik mij voel: het ene moment pijn tot het diepste van mijn ziel en het andere moment kan ik toch mijn aandacht vestigen op iets anders positiefs in ons leven. Het gaat de ene dag beter dan de andere en dat is oké. Ik wens je kracht en sterkte. En een grote knuffel door het beeldscherm.

Ik heb 3 jaar geleden ook een vroege miskraam gehad. Die periode zal ik ook nooit vergeten. Volgens eigen berekening was ik ergens in december toen uitgerekend, elk jaar december denk ik er dan ook weer extra aan. Het is oke om hier verdrietig over te zijn, helemaal normaal. Iedereen gaat er anders mee om, maar het mag er zijn! Sterkte de komende tijd! 🌸

Ik herken het heel goed en het verdriet is zo groot♥️ en dat mag ook. Je hebt afscheid moeten nemen van een gewenst kindje wat jullie eigenlijk in het verdere leven had moeten begeleiden. Dat is een gedacht die ook meteen in je hoofd zit wanneer je de eerste positieve lijn ziet. In 2023 had ik een bbz, in 2024 een miskraam met 7 weken en dit jaar in februari weer. Ik kreeg het allemaal niet meer geregeld en heb me dan ook ziek gemeld om het te kunnen verwerken. Ik werk zelf in de psychiatrie dus het begrip van mijn collega’s is dan gelukkig ook groot, dus daar had ik ook veel aan. Maar niet iedereen begrijpt dit verdriet en je voelt je er vaak toch heel eenzaam mee💔 Bij ieder verlies zat ik elke maand wel te googelen hoe groot het vruchtje was en rekende ik uit in welke week ik zou zitten, dus nee, het is niet raar dat je er mee bezig bent😘 Heel veel sterkte♥️

Ik herken wat je schrijft. We kwamen er toen bij de eerste echo achter dat er een leeg vruchtzakje was en dat het twe kanten op kon gaan. Of we waren heel vroeg, of het was foute boel. Vanaf dat moment leef je met hoop tegen beter weten in. Een week later was er nog niets te zien, foute boel dus. Ik heb er toen voor gekozen om de miskraam op te wekken waar ik achteraf wel blij mee was, want mijn lichaam was er niet aan toe denk ik om dit los te laten. Daarna begon de ellende. Het geeft anderhalf jaar geduurd voordat ik weer zwanger mocht raken en dat was anderhalf jaar hel. Een cyclus van intens verdriet als ik weer ongesteld werd, naar hoop dat het deze keer wel zou lukken, naar allerlei kwaaltjes die tussen mijn oren zaten en dan weer de wereld instortende gebeurtenis dat ik wederom ongesteld werd. Ik had in die periode alleen maar aandacht voor mijn eigen verdriet ook, later besefte ik pas hoe verdrietig deze periode ook geweest moest zijn voor mijn man. Dat ik uiteindelijk een positieve test in handen had was de spanning er nog niet uit. Dit heeft de hele zwangerschap nog geduurt. Ik was zo bang dat het wederom fout zou gaan dat ik geen fysiek contact wilde met mijn man en bang was voor elke echo. Het ontspannen wat ik bij mijn eerste kindje had, was nu totaal niet aanwezig. En dan inderdaad de opmerkingen. Mensen gaan door met hun leven inderdaad terwijl jou wereld instort. Vanaf het moment van de positieve test ga je een nieuwe toekomst voor je zien en die wordt keihard weg genomen. Mensen lijken dit niet te begrijpen door opmerkingen te maken van 'je bent nog jong', 'je weet dat je zwanger kan raken want je hebt er al eentje', 'focus je op je kindje'. En dan ook alle goedbedoelde adviezen dat je het moet laten rusten want dan lukt het wel, of op vakantie moet gaan want dan ben je zo zwanger. Mensen die dit niet hebben meegemaakt. Ik heb de wens om zwanger te raken anderhalf jaar niet los kunnen laten. Honderden euro's besteed aan ovulatietesten omdat ik grip wilde krijgen op iets waar geen grip op te krijgen is. Ik vond het heel moeilijk om er over te praten in het begin, maar ik heb ervaren dat zodra je er over gaat praten mensen waarvan je het niet verwacht het ook mee gemaakt hebben. Het percentage ligt best heel hoog namelijk. Ik dacht waarom praat niemand hier over want ik heb het nodig dat iemand aan mij vraagt hoe het met mij gaat, maar dat kan pas als ik er zelf ook open over ben. Ik zeg niet dat je je moet vasthouden aan mijn verhaal, maar ik hoop dat door mijn verhaal te delen ik iemand herkenning geef en kan helpen door haar verlies heen. Het is een klotemoment die niet uit maakt hoe vroeg die is. Een klote opmerking, maar ik gun je dat je het een plekje kan geven en dat de scherpe randjes er af gaan 💜

Ik heb vorige maand ook een miskraam gehad met 4+4 en heb ook het gevoel dat het er niet mag zijn. Ik heb maar een heel klein aantal mensen verteld hierover en sommige vroegen hoe ver ik was en toen ik zei 4 weken en 4 dagen veranderde er iets in de blik, alsof ze dachten: oh je was wel heeel kort zwanger. Alsof het ineens dom is dat je daar een gevoel bij hebt, alsof je aandacht vraagt. Of mensen die ineens beginnen over je kinderwens en blij voor je zijn dat je daarmee bezig bent. Ik heb al 2 gezonde kinderen maar de liefde voor dit kindje was er ook al, het was echt mijn zonnestraaltje, mijn vreugde na een al hele donkere periode. Het was erg zwaar dat dit ineens verdween. Zo hard hoe het er voor de wereld niet mag zijn hè? Erg herkenbaar. Mij hielp het wel om van me af te schrijven en erkenning te vinden op dit forum.

4 weken, 4 dagen en een leven vol met liefde en plannen. Je verliest niet alleen wat er al was maar ook wat er allemaal had kunnen zijn. Tenminste, zo voelde het voor mij. Veel sterkte en zachtheid gewenst🌷

Nou precies.. bedankt voor de erkenning ❤️🙏 jij ook sterkte

Vreselijk verdrietig, een dikke knuffel! Ik heb het zelf nooit meegemaakt en kan me dus niet voorstellen hoe jullie je voelen. Wel heb ik ooit dit gehoord van een gynaecoloog en misschien geeft dit je kracht: Het DNA van jullie kindje, de cellen, blijven ook na het doormaken van een miskraam voor altijd in het lichaam van de moeder (Microchimerisme). Je draagt dus letterlijk altijd je kindje in en met je mee❤️

Heel herkenbaar, het verdriet dat je echt kan overvallen. Veel sterkte! Het enige wat ik kan zeggen is dat het gewoon echt rouwen is. Dat doet pijn en kost tijd. En dat je je weg er mee zal gaan vinden, al lijkt dat nu heel onwerkelijk. Ik heb toen ik een miskraam had gehad soms gedichtjes geschreven. Het was fijn om dat te doen, om op het papier ruimte voor mijn emoties te vinden. Geef jezelf ook ruimte in moeilijke situaties die gaan komen. Babyshowers, onverwachte zwangerschapsaankondigingen etc. Verwacht daarin niet te veel van jezelf en neem de tijd om op dat gebied weer een beetje veerkracht op te bouwen <3

Als vrouw die een miskraam én een zwangerschapsafbreking heeft meegemaakt (ik ga ervan uit dat je zoiets bedoelt met “veel erger”) zeg ik je: jouw verdriet mag er ook zijn. Een miskraam is hartstikke ingrijpend en verdrietig en wordt door veel mensen onderschat. Wees alsjeblieft lief voor jezelf en voel je niet schuldig. Veel sterkte!🍀

Bedankt voor alle berichtjes! Sterkte ook voor jullie die hier mee worstelen en een dikke knuffel aan jullie allemaal! ❤️