Verkorte baarmoederhals - 29 weken

Bij mij was dit ook gebeurd op 29 weken. Heel onzekere periode de baby was al volledig ingedaald veel harde buiken verkorte baarmoederhals... Maar uiteindelijk is hij pas geboren met 39w5d elke dag of week erbij was een cadeautje en het was rusten en proberen alles wat harde buiken veroorzaakte te vermijden ik heb toen ook medicatie gekregen de rest van de zwangerschap om alles wat te kalmeren en de bevalling uit te stellen. Elke zwangerschap is natuurlijk anders maar hoop voor jou dat je ook gewoon de zwangerschap kan uitdragen en niet veel te vroeg bevalt!❤️

Ik heb 13 jr geleden hetzelfde gehad. Uiteindelijk is hij geboren met 41+1!

Super fijn om zo’n verhaal te lezen! Dat geeft toch altijd wat hoop 🍀 dankjewel voor je reactie!

Fijn om te lezen! ☺️ dankjewel voor je reactie!

Ik heb het sinds 23weken en 2 dagen. Mijn baarmoedermond is toen van 4.5 cm naar 9 mm gegaan. Nu 30 weken en ze zit er nog. Ik lees even mee voor, hopelijk, succesverhalen

Mijn zusje heeft het zowel bij de 1e als 2e gehad. Bij de eerste hadden ze het niet door en is de kleine met 34 weken geboren. Bij de 2e vanaf 30 weken ziekenhuis en daarna naar huis met verplichte bedrust. Toen mocht ze rond 37 weken weer wat gaan doen omdat het rustig bleef. Op maandag in huis bezig rustig, en die nacht is de kleine geboren.

Ik had dit met 30 weken. Hebben ze een fibronectinetest gedaan? Daarmee meten ze met of er een eiwit aanwezig is. Zo ja, dan is de kans groot dat je binnen een week bevalt. Bij mij was het niet aanwezig en mocht ik na een dag en nacht naar huis. Ik heb dus geen weeënremmers gehad. Met 34 weken nog een opname gehad, weer niets aan de hand en uiteindelijk is mijn zoontje via een geplande ks geboren met 38w4d. Hopelijk blijft jouw kindje ook nog even zitten!

Ik had dit ook! Vanaf 16 weken had ik al harde buiken (was ermee bekend van m'n eerste zwangerschap). Steeds minder gaan werken en met 26 weken zat ik thuis met 30-40 harde buiken per dag. Rond de 29 weken begonnen ze pijnlijk te worden en werd ik opgenomen. De bmm was wat verkort 2,2cm geloof ik. Maar bleef stabiel dus volgende avond naar huis. Paar uur later toch weer meer pijn, terug naar het zh en toen ging het snel. Bmm was 1,7 dus ze vertrouwden het niet. Inmiddels waren het ook geen harde buiken meer maar gewoon echte weeën. Ben toen met longrijping en weeënremmers halsoverkop per ambulance vervoerd naar een zh met een nicu midden in de nacht. Daar heb ik uiteindelijk bijna 2 weken gelegen. Eerste dagen namen de weeën af en toen de remmers uitgewerkt waren heb ik 2 dagen flinke weeën gehad. Bmm bijna helemaal verstreken maar de ontsluiting kwam uiteindelijk niet op gang. Toen werd het ineens rustiger en mocht ik uiteindelijk toch naar huis. Thuis echt heel veel rust gehouden, lastig met een dreumes in huis. De harde buiken bleven. Na een paar weken werd het weer iets pijnlijk. Toch maar laten checken en toen bleek ik 4cm ontsluiting te hebben. Omdat de baby in stuit lag met voetjes naar beneden en de navelstreng er ook nog voor lag (wat gevaarlijk is), werd ik heel snel naar de OK gereden voor een keizersnede (had ik bij m'n eerste kindje ook, dus wist gelukkig hoe of wat). Dat was met 33+6. Ik was heel blij dat m'n zoontje nog 5 weken was blijven zitten! Maar eerlijk is eerlijk: die periode was heel zwaar. Herstellen van een keizersnede, nog een kindje thuis hebben rondlopen en zoontje moest nog 5 weken blijven. Gelukkig ging het naar omstandigheden wel heel goed en is het echt wel een groot verschil of je met 29 of 34 weken bevalt. Hij is nu ruim 8 maanden en doet het supergoed!!

Hi! Ik heb dit meegemaakt. Alleen met 20 weken al een bmh van 1.8 cm. Heb tot 36 weken plat gelegen. Tussendoor heel veel echos en controles. Ook Progesteron. Alles is stabiel gebleven tot aan 39.4( toen een sectio gehad ). Ik heb de zwangerschap echt al traumatische ervaren ( was ook een HG Zwangerschap tot het einde) ivm de onzekerheid. Maar.. hier dus een hele goede afloop.

Wauw. Wij zitten nu in onzekerheid doordat bij de echo (25w2d) plotseling zagen dat de baarmoederhals nog maar 5mm is. Direct opgenomen in het ziekenhuis en longrijping etc gekregen. Nu heeel erg hopen dat ze lang blijft zitten, maar we leven met de dag. Hoe gaat het nu bij jou?

Heel veel sterkte! Wat mij heel erg hielp is mijlpalen tellen. Ik vier(de) elke dag de percentages die erbij komen bij een vroeggeboorte en alle successen zijn de moeite waard! Zitten beide longrijpingsprikken er al in? Ik hoop dat dit je hoop geeft, maar ik ben nu 31 weken en 3 dagen en ze zit er nog steeds. Alive and kicking! En we vieren nog steeds mijlpalen

Bij mij was die vorige week met 32 weken 24 mm na harde buiken. Ook heb ik 1 cm ontsluiting nu. Ook remmers en rijpers gekregen maar we zijn inmiddels een week verder en het is stabiel!

Dankje! Wij hebben inderdaad nu week 26 als doel en leven met de dag. Beide longrijping prikjes zijn inmiddels ingewerkt. Ze schrijven in het EMC normaal geen progesteron voor, maar we hebben aangegeven dat toch graag te willen dus daar zijn we gisteravond mee gestart (1 maal voor slapen 100mg). Vanmorgen ook de laatste weeënremmers gekregen. CTG nu ziet er stabiel uit. Dus we blijven hopen dat de kleine meid lang binnen zal blijven😃 Maar het is wel ongekend spannend. Nu 25w5d🤞

Wat fijn ook dat je nu al 31w3d bent! Wat een rit hebben jullie ook afgelegd zeg. Ook voor jou hoop ik dat ze nog lang blijft zitten🤞

Wat fijn dat de longrijpingsprikken gezet zijn. Het gaf mij een beter gevoel toen ze eenmaal ingewerkt waren. Hopelijk zijn ze niet nodig. Weeënremmers heb ik zelf niet gehad want gek genoeg had ik geen weeën. Ik had (en heb) juist bloedingen die ervoor zorgden dat de baarmoedermond verkortte. Heb je ook gesprekken gehad met verschillende artsen? Bij ons kwam er een blik artsen binnen en werd vanalles verteld over wat er zou gebeuren als de baby dus extreem te vroeg geboren zou worden. We mochten zelfs bij de nicu gaan kijken voor het idee. Ondanks dat de spanning er niet door verdwijnt, werd het voor mij wel behapbaarder. Want oioi, die spanning. Ik moet zeggen dat ik hem nog steeds heb - echt zorgeloos gaat de zwangerschap denk ik niet meer worden ondanks dat de baby het perfect doet. Lang niet zo erg als in het begin, bij jouw termijn. Ik kan het me zo nog voorstellen, die spanning in elke vezel van je lichaam. Maar 26 weken is een heel goed doel, ik hoop met jullie mee! De kansen worden vanaf 26 weken zoveel beter!

Ik had een verkorte baarmoederhals op exact 24 weken. Ook te weten gekomen na een extra controle omdat ik non stop harde buiken had. Per direct rustig moeten houden (enkel rond wandelen in huis af en toe en douchen enz was oké). Daarnaast 3x per dag utrogestan vaginaal moeten opsteken tot 36 weken. Op 31 weken was het ff spannend heb toen ook weeenremmers en longrijping gekregen (had het aan mijn gal en daar reageerde mijn baarmoeder op), weekje ziekenhuis. Toch is de kleine blijven zitten tot exact 39 weken, had al wel weken (voor)weeën maar bleef hangen op 5 cm. Uiteindelijk vliezen laten breken, had het wel gehad toen. Vele kindjes blijven ondanks het risico op vroeggeboorte toch mooi zitten tot ze zijn uitgedragen, dus het kan echt wel nog gewoon goed gaan hoor!

Dat zal ook moeilijk zijn geweest met bloedingen. Dat heb ik gelukkig niet. De zwangerschap is sowieso al niet rustig verlopen, omdat er bij 11 weken een verdikte nekplooi van 9mm is geconstateerd. Vervolgens tot week 20 onzekerheid met diverse onderzoeken en wisselende berichten van artsen en 2 verschillende ziekenhuizen. Bij 20 weken echo (en DNA en chromosoom onderzoek) bleek ze gezond te zijn. Daar vroegen we ook al om de baarmoedermond te checken, wat ze niet hebben gedaan. Dat is nu achteraf echt frustrerend. Ze gaven aan pas bij 30 weken een echo te doen en dat zelfs deze niet echt nodig was. Wij stonden erop om met 25 een tussen echo te willen en ook hier weer zelf aan moeten geven dat de baarmoedermond gecheckt moest worden. Toen bleek (de hals dus) 5mm te zijn. Als we enkel naar de artsen hadden geluisterd hadden we er dus niet op tijd bij geweest… dat zit ons nog wel dwars. Vandaag zijn de weeënremmers uitgewerkt en we mogen maandag einde dag of dinsdag naar huis, als alles goed blijft gaan. Ook mentaal, want dat is nog wel een grote stap. Donderdag bij binnenkomst bij het EMC waren er inderdaad 5 artsen met wie we gesprekken voerde. Dat was wel intens, maar deden ze netjes en professioneel. Vrijdag is m’n vriend bij de IC wezen kijken. Dat zag er blijkbaar erg professioneel uit en stelde hem wel gerust. We blijven hoop houden. De berichten van andere vrouwen te lezen die het nog weken hebben uit kunnen stellen stelt ons ook een beetje gerust. Hebben jullie toen je naar huis mocht nog vaak testen gehad? De stap om naar huis te gaan is namelijk nog wel spannend.

Oiiii, wat heftig! Dat is al een hele rollercoaster op zich en dan komt dit er ook nog achteraan. En ik snap dat het mentaal echt een stap is om naar huis te gaan. Ik vond het in het ziekenhuis niet per se fijn, maar het was wel zo fijn dat er gewoon een blik professionals klaar stond als je op het knopje naast je bed drukte. Thuis moest ik weer zelf meer opletten en keuzes maken (wanneer bellen, wanneer niet) en dat vond ik best lastig. Fijn dat de gesprekken goed gingen. Wij vonden ze ook heftig maar ze doen het wel zo rustig en empatisch mogelijk he? En houd idd hoop! Elke dag is er eentje en elke dag is weer een stapje dichter bij het doel. Toen we weer naar huis mochten, stonden we wel onder goede controle inderdaad. We moesten eens per week in het begin op controle komen en ik moest de spoedpoli bellen elke keer als er veranderingen waren. De eerste 3 a 4 weken waren er zoveel veranderingen dat ik gemiddeld 3 a 4 keer per week naar het ziekenhuis moest voor een ctg of een spontane meting van de baarmoedermond. De laatste weken wordt het minder. Ze willen de baarmoedermond ook niet te vaak meten want in combinatie met bloedingen kan een vaginale echo te prikkelend zijn en zou het weeën kunnen starten. Helpt het om af te tellen naar mijlpalen? Ik wil onze volgende wel delen: aanstaande woensdag ben ik 32 weken en bij dat termijn hoeft de baby niet per se meer naar de nicu (alleen als het om een specifieke reden nodig is natuurlijk)

Ik kreeg het op 30 weken, heb longrijpers gehad en rust, uiteindelijk op 32 weken weeën gekregen maar ze konden deze nog remmen, op 34 weken naar huis uit ziekenhuis en na 3 dagen begonnen de weeën opnieuw, uiteindelijk bevallen met 34+4. Ik was zeer tevreden dat ik vooraf 2x longrijpers heb gehad mijn kindje deed het super qua ademhaling enkel drinken was een probleem maar is nu goed gekomen

Hé hoi, Hier met 26 weken in het zkh beland ivm teveel harde buiken. Hier kwamen ze erachter dat ik gewoon (premature) weeen had en ook mijn baarmoederhals al verkort was. Drie dagen in het ziekenhuis gebleven en uiteindelijk bleef alles stabiel. Ik ben toen gestopt met werken en heb veel rust gehouden. Vanaf 32 weken ben ik soms weer wat actiever geworden. Ben uiteindelijk met 38 weken bevallen. Houdt de rust! Het is echt nodig en het is het waard. Want dan kun je prima nog (hopelijk) een aantal weken vooruit!