Verloop miskraam bij 11 weken

Geen ervaringen mee ( wel miskramen gehad maar die waren op een vroeger termijn als jou situatie.) maar ik wil je wel heel veel liefde en sterkte toe wensen. Een dikke virtuele knuffel ❤️

Ik heb een miskraam gehad met 11 weken van een tweeling, begon lichtjes te bloeden op zaterdag, zondag en maandag nog steeds weinig bloed en vanaf dinsdag kreeg ik heel veel buikpijn en veel bloedverlies, woensdag en donderdag zelfde pijn en bloedverlies en van woensdag op donderdag nacht ben ik de vruchtjes verloren.. Daarna nog 2 weken bloedverlies gehad wat steeds in hoeveelheid afnam.

Mijn miskraam was eerder, maar herken wel dat de pijn en bloedverlies eerst erger was en eigenlijk toen ik het vruchtje zelf verloor het eigenlijk geen pijn deed. Duurde bij mij iets van 10 a 11 dagen na de start van het bloedverlies voor ik ook daadwerkelijk het vruchtje verloor. Dat was heel herkenbaar en aangezien jij verder bent denk ik dat je het wel zult merken. Maar ik ben geen professional natuurlijk. Bij mij hield het bloeden/pijntjes daarna heel snel op. Heel verdrietig voor jou/jullie. Heel veel sterkte en geluk voor de toekomst.

Wat vervelend! Ik heb een miskraam gehad met 11 weken van een vruchtje van 9 weken. Ik heb wel de medicatie genomen en daar mild bloedverlies van gehad. Wel wat hevige krampen. Het verlies van het vruchtje zelf voelde ik niet. Ik heb het opgevangen in een vergiet en zag daar dus dat ik het vruchtje verloren was. Wel voelde ik een paar minuten daarvoor een soort “plop”. Als het vruchtje los kwam. Ik heb daar meerdere verhalen over gelezen dus herkende ik het meteen. Het vruchtje was ietsjes groter dan 2cm en was bij mij meteen herkenbaar als huidskleur tussen het bloed. Maar het kan ook zijn dat het in een stolseltje/zakje zit. Echt bloedverlies kreeg ik pas na die tijd. Het is dus wel iets anders omdat ik het niet heb afgewacht maar op gang heb gebracht. Ik wil je veel sterkte wensen 😘😘😘

Bedankt voor jullie reacties ♥️ ik denk dan inderdaad dat ik nog gewoon ‘even’ geduld moet hebben.

Hoe is het nu met je?

Hi, lief dat je er naar vraagt. Ik heb na 2 weken afwachten toch de medicatie gebruikt. Dat was heeeeeel heftig. Amper bloedverlies, maar wel ongeveer 2 uur ondraaglijke pijn, overgeven, en naar de toilet, dus tegen mijn vriend aangeleund op de toilet gezeten.. ik vond het het beangstigend hoe zeer het deed, want een bevalling zou ik ook nooit thuis gedaan hebben. Na contact met de verloskundige kon ik of komen voor medicatie of een recept ophalen (hoe dan, want mijn vriend moest me vasthouden). Op het moment dat ze me dat vertelde voelde ik een plopje, en begon het te lopen! De pijn was ineens weg!! Er liep helder vocht weg (beetje roze) en dat was t! Daarna was het voorbij😇 ongeveer 3 uur later (heb even wat gerust op bed) nog steeds bijna geen bloedverlies, maar toen verloor ik de vruchtzak. Gelukkig mooi opgevangen. Deze in water bewaard en het vruchtje er uitgehaald. Was wel even slikken, want de vruchtzak was een taaie zak van 10 cm, maar uiteindelijk heel mooi het vruchtje kunnen bekijken en deze een paar dagen in water bewaard. We hebben het in een mooi doosje in de tuin begraven. In totaal amper bloed verloren en gelukkig mocht ik na een paar dagen al bij de gyn komen om te controleren, maar alles was weg, en dat was wel een hele opluchting. Wat me daarna wel zwaar viel was dat daarna het echte missen kwam. Even een paar dagen heel veel verdriet gehad, maar gelukkig waren de tranen wel weer in te houden, en heb ik nu alweer een week gewerkt. Iedereen was heel lief en begripvol. Ik merk gelukkig dat de ergste pijn er af is (pijn in mijn hart) en na een week vanaf het daadwerkelijk verliezen van het vruchtje testte ik weer negatief. Dus ja, het kon slechter! Er is nu ook alweer bijna een maand overheen gegaan sinds de ontdekking. Tijd gaat snel, ook al maak je zoiets mee…

Het klinkt gek wat ik nu ga zeggen, maar ik ben blij dat je het op deze manier mocht ervaren. Liefst natuurlijk helemaal niet, laat me dat voorop stellen. Dit hoort niemand mee te maken!!!!! Maar fijn dat je het hebt kunnen opvangen, alles weg was en daar geen nasleep van hebt en jullie het een mooi plekje hebben kunnen geven. Dat helpt denk ik ook in de verwerking. Dat “plopje” is heel herkenbaar!!! Dat was voor mij ook een moment van loslaten. Letterlijk. Veel sterkte nog en fijn dat je zoveel liefdevolle mensen om je heen hebt 😘