Vernoemen naar eigen naam?

Wij hebben onze eerste twee kinderen ook naar onszelf vernoemd. Alledrie een niet vernoemde roepnaam en dan heet mijn oudste ook john naar mijn schoonvader en rafael, de tweede naam van mjjn man. Onze tweede heeft als tweede naam Peter, naar de eerste doopnaam van mijn moeder en de mannelijke variant van mijn voornaam als derde naam. Onze derde is vernoemd naar mijn vader en een overleden nicht van mijn man. Snap je wel hoor dat het iets ongemakkelijks heeft 😅 maar het is ook wel een beetje traditie: rafael heten de mannen bij mijn schoonfam al generaties lang en ik ben ook vernoemd naar mjjn moeder

Wij hebben bewust geen tweede naam gedaan omdat wij van mening zijn dat zij een eigen persoon is met een eigen identiteit. Ik veroordeel overigens helemaal niemand. Puur onze eigen mening!

Ik begrijp je heeeel erg goed. Ik heb ook een unieke naam. Omdat mijn dochter geboren is op mijn verjaardag vond mijn partner het een mooi gebaar om haar mijn naam als derde naam te geven (als tweede naam vernoeming naar haar opa, wel aangepast). Elke keer als ik het ergens zie staan, voel ik me én trots én ongemakkelijk.

Wij hebben tweede namen die niets met familie te maken hebben. We wilden echt niet naar grootouders of iets dergelijks vernoemen. Ook vanwege wat hieronder gezegd wordt: je kind is een individu en is meer dan een nieuw aanhangsel in de familie. (Dat lijken schoonouders soms te denken 😉) Aan de andere kant vind ik het wel een mooi idee om je kinderen ook in hun naam iets van jezelf mee te geven. Dus als jullie het mooi vinden, zeker doen.

Ik zie de meerwaarde niet zo.

Als we een meisje hadden gekregen, hadden we een tweede naam gegeven die we vanwege een hele mooie betekenis zouden kiezen en toevallig erg zou lijken alsof het een vernoeming naar mij is. Vooral doen wat je zelf mooi en fijn vindt, iedereen vindt toch wel weer wat, wat je ook doet.

Dat heeft toch niets met een tweede naam te maken? Lijkt me meer met wel/niet vernoemen samenhangen. Er zijn ook andere soorten tweede namen mogelijk dan vernoemingen.

Wij gaan dit ook doen! Mijn eigen voornaam (Anna) wordt al generaties lang van oma op kleindochter doorgegeven, nu dus (als ik een meisje krijg) van moeder op dochter. Leuk toch!

Mijn moeder haar tweede naam is de eerste naam van haar eigen moeder, mijn oma. Onze dochter heeft die naam als tweede naam gekregen. Ik vind het juist zo fijn dat we haar naar zowel mijn oma als moeder hebben kunnen vernoemen daardoor! Mijn moeder is er dan ook beretrots op! Dus, lekker doen meid! Persoonlijk vind ik dat een vernoeming echt totaal geen invloed heeft op je ontwikkeling als individu, wat een onzin. Ik ben vernoemd naar mijn overgrootmoeder en heb nooit het idee gehad dat ik daardoor minder ‘ik’ ben… Mijn vriend is rechtstreeks vernoemd naar zijn vader en opa. Ze heten alle drie exact hetzelfde. Dát heeft soms zijn nadelen maar mijn vriend benadrukt juist dat hij zijn eigen persoonlijkheid heeft en er is nooit iemand die de vergelijking maakt met zijn vader of opa. Hooguit “doe de groeten aan je vader/opa.”

Oprechte vraag: hoezo ben je geen eigen persoon met een eigen identiteit met een tweede naam? Ik vergeet soms zelfs wel eens dat ik een tweede naam heb 😂 Het heeft nihil invloed op mijn persoon of identiteit.

Leuk toch vernoemen! Maar als het niet goed voelt zou ik het niet doen 😄

Wij hebben haar tweede naam gehusseld van de letters van onze eerst voornaam. Niet alle letters gebruikt. Bij een jongen zouden we net zo doen. Dus dan is het kindje vernoemd naar beide.

En dat zonder dat het te obvious is. Zou ook niet snel m'n kind mijn eigen naam als tweede naam geven..

Vind het wel wat hebben hoor.. mijn moeder, oma en overoma hadden alle 3 dezelfde naam, is ook best apart. Wel blij dat mn moeder de cycle heeft doorbroken, door mij 2 andere namen te geven. Het moet niet te lang doorgaan ofzo, maar 1x een naam doorgeven kan prima.. Heb ook eens een client gehad, had haar 3zoons 3x dezelfde naam gegeven in net een andere volgorde. Dat vond ik niet zo orgineel .. 😅🤭

Dat snap ik. Wellicht had ik het wat anders moeten formuleren. Een tweede naam is opzich prima, maar een vernoeming naar een vader, moeder, opa, oma of de kat van de neef van de dochter van de buurvrouw vind ik zelf niet nodig doordat een kind een eigen persoon is en geen nakomeling van. Maar nogmaals dat is hoe wij er over denken!

Ik doelde in mijn reactie ook alleen op vernoemingen naar andere personen. Had ik er wellicht even bij moeten zetten.

Maar je kindje is toch wél een nakomeling van vader, moeder, opa of oma? Naam of geen naam. 😂😅 Nogmaals, ik ben vernoemd maar ervaar dat helemaal niet zo. Ik vind het juist wel bijzonder dat ik een stukje van mijn familie geschiedenis bij me draag door middel van mijn naam. 😁 Maar, ieder zijn ding natuurlijk!

Ieder ook zijn eigen keus daarin, maar een kind is een opzichzelfstaand wezen (sjonge wat klink ik zweverig) en vind het daarom niet nodig om vernoemd te worden naar een ander.

Oohhh hahah nu snap ik het! Mijn vriend vindt dat ook, ik had zelf met een tweede naam vernoemen wel leuk gevonden. Maar nu heeft ze een eigen, unieke tweede naam 😊

Het is hoe je er naar kijkt. Ik zie het meer als een teken van 'je hoort erbij/hoort bij onze familie' en niet alsof je door die vernoeming als iemand anders zou (moeten) zijn