Vervroegd bevallen op 19 weken, van een ongezond kindje :( <3

In week 16 volgde ons tweede bezoek aan het ziekenhuis (ik zie dat ik in het vorige stuk een fout gemaakt hebt; Het eerste ziekenhuisbezoek betreft week 15). Voorafgaan aan dit bezoek hadden wij samen diverse scenario's voorgesteld. Maarja wat zal de arts hiervan vinden ? Eenmaal aangekomen bekeek de art de echo heel vlug.. Naar mijn idee zag het er allemaal iets anders uit..Maar de arts gaf aan dat er niet veel veranderd was. En zei geirriteerd 'we kunnen wel in cirkels blijven praten' en dingen als 'volgens mij snap je niet goed wat er aan de hand is'... Wel stelde de arts voor om inwendig onderzoek te doen. Waarop wij reagerde met of deze inwendige echo informatie kon toevoegen aan wat we al wisten, namelijk een slecht hartje en het overmatig vocht onder het huidje. Nee dat gaat ons niet meer inzicht bieden zei de arts. Tja inwendig onderzoek was voor ons dan ook onnodig... Wel gaf de arts later aan,toen we aan de tafel gingen zitten en hij ondertussen wat fotos afdrukte..dat het vocht onder de huid wat was afgenomen... Ik en mijn vriend keken elkaar ietsjes hoopvol aan.. We legde de arts uit dat wij graag wilde weten wat er met ons kindje aan de hand was, omdat wij het kindje een kans willen geven. We hadden namelijk gelezen dat een kind met een hartafwijking ook een gelukkig leven kan leiden en dat artsen tegenwoordig heel veel kunnen mbt hartafwijkingen. Daarnaast zaten we nu op 16 weken en het hartje is pas volledig ontwikkeld op 20 weken. Ook gaven wij de arts aan dat we graag een vruchtwaterpunctie wilde doen. Hieruit zou naar voren kunnen komen of het kindje een chromosonale afwijkingen zou hebben. Deze was pas mogelijk op week 18 van de zwangerschap. De arts leek blij te zijn dat we met een plan kwamen.. het voelde vreemd.. Bij het vorige bezoek gaf de arts aan dat het hoogstwaarschijnlijk een miskraam zou worden en het kind waarschijnlijk een half hartje zou hebben, maar op een een of andere manier voelde ik alsof het kindje niet weg wilde of nog probeerde beter te worden. Ik begon mijzelf ook steeds wat beterder te voelen. Dus uiteindelijk spraken we af dat we in week 18 terug zouden komen voor de vruchtwater punctie. In week 17 hebben wij toch onze babymoon doorgezet. We moesten toch wachten tot week 18, dus we konden deze mooie reis net zo goed doorzetten. En wat als de baby zich toch nog goed zou ontwikkelen ? Ze is tenslotte toch bij ons gebleven, ondanks dat de arts aangaf dat het een miskraam zou worden ? Wij probeerde te genieten van de vakantie, want wij vonden dat zij dat ook verdiende. Wat als het toch nog goed zou komen? We gunde haar en ons een zwangerschap waarin wij, ondanks de situatie, ook mooie momenten met haar konden beleven. Eenmaal teruggekomen en week 18 was aangebroken nam de spanning weer toe. De vruchtwaterpunctie. Zouden wij nu meer over haar te weten komen? Vooraf aan de punctie kregen we nog een echo. Dit keer was het een andere arts. Ik had ook al aangegeven dat ik een andere arts wilde voor de vruchtwaterpunctie, een vrouw als dat kon. Deze arts gaf aan dat het hartje van de baby goed was! Maar ze zei dat het ruggetje van het kindje te kort was... Daar stonden we dan (en lag ik) Met een mond vol tanden.. wat? het hartje is goed? Helemaal goed? En en het ruggetje ? Hoe zeker ben je hiervan van in % uitgedrukt? De arts nam de tijd om ons van alles uit te leggen. We lieten het bezinken, want de vruchtwaterpunctie stond op de planning vandaag... De vruchtwaterpunctie was geen pretje, wetende dat ze met een lange naald door je buikwand heen moeten prikken en jij hier gewoon met open ogen bij betrokken was.. Ook hier zaten risico's van complicaties aan. Ik gaf mij over aan de situatie... Gelukkig waren mijn mama en vriend aan mijn zijde... Dezelfde week, week 18, kregen we nog de uitslag. De uitslag van de vruchtwaterpunctie bleek negatief te zijn, de baby had geen chromosonale afwijkingen. Wel gaf de vorige arts aan dat zij een chromosonale afwijkingen zou verwachten, hier was ze dan ook redelijk van overtuigd. Dezelfde week hadden wij nog afspraak in het Erasmus ziekenhuis gepland staan,, een second (eigenlijk third) opinion onderzoek. Deze arts was echt een hele fijne arts. Hij nam uitgebreid de tijd voor ons! Hier zijn wij heel dankbaar voor. Hij bevestigde dat het hartje goed was, maar het ruggetje ernstig verkort was (Dit zou dramatisch worden voor de ontwikkeling van de organen etc en het kind zou een leven hebben van ziekenhuis in en uit, mocht het kindje het op wonderbaarlijke wijze overleven). De arts dacht met ons mee en stelde voor om nog te wachten tot week 20/21 om een duidelijke scan van haar ruggetje te maken. Maar dit was meer voor onze beeldvorming, waarin wij duidelijke structuren van haar ruggetje konden zien. Na een aantal nachten piekeren hebben we besloten om de zwangerschap stop te zetten. We wilde haar geen pijnlijk leven geven. Zodoende is onze prachtige dochter, Olivia, met 19 weken geboren. Ze was zo mooi!we zijn haar dankbaar dat ze vocht om mij ons te blijven. Ze ligt nu hier in Antwerpen. Het is een eeuwig graf en wij zullen haar altijd blijven bezoeken. Het grafsteentje hebben wij voor haar ontworpen en zal binnenkort geplaatst worden. Als ik mocht kiezen vond ik het allemaal waard. Ze is deel van ons en dat zal ze altijd blijven. Ik hoop dat ik andere moeders en vaders kracht kan geven! Het is een pijn die gekoesterd moet worden. Juist er over praten met liefde zie ik als een weg om er mee om te gaan. Ik hou van haar en zal haar nooit wegstoppen. Voel je vrij om jouw verhaal te vertellen, te reageren of je gevoel te delen ! xx Esmee

Wow wat een heftig verhaal zeg, erg mooi en ontroerend hoe je het beschrijft. Jullie kindje heeft ongetwijfeld jullie liefde ervaren❤️ veel sterkte gewenst!

Hi! Ik reageer even kort, wat een verhaal en wat een verdriet. Ik ben vorige week bevallen met 23.4 weken, onze lieve zoon is overleden na een paar uurtjes. Onze kindjes zullen voor altijd bij ons zijn ❤️❤️ zo bijzonder hoe je dit verteld en er mee om gaat. Het inspireert me! Ik zit nog overal met mijn gedachte, onze Louca zal voor altijd gemist worden.

Jeetje wat een heftig verhaal! Wat een rollercoaster aan onzekerheid en ik schrik van de communicatie van de eerste arts! Knap van je hoe je hiermee omgaat. Heel nobel dat jullie voor het welzijn van jullie kindje hebben gekozen ondanks de definitieve uitnomst.Jullie zijn voor altijd de papa en mama.❤️

Lieve mama wat zal dit moeilijk geweest zijn! Wij hebben een positieve nipt test gehad op trisomie 21 (down syndroom) En ook wij beleven momenteel een hele heftige rollercoaster!!! 😢 Ik zou heel graag met je in contact komen indien je dit wilt en niet te lastig vindt. In iedergeval sterkte lieve mama, wat een kracht hebben jullie ❤️🙏

Heel veel sterkte ! Maar snap niet waarom je gesluierde mevrouw noemt? Als het gewoon een vrouw met blond haar was had je het niet benoemmd

Sterkte! Ook aan alle andere mama’s (to be) die een moeilijke tijd doormaken ❤️

Of ze zou het wel hebben benoemd en jij zou je er kort aan gestoord hebben 💁🏼‍♀️ Ts, wat een heftig verhaal, heel veel sterkte, jullie kindje zit voor altijd in jullie hart 💕

Wauw wat een rollercoaster aan emoties moeten jullie hebben meegemaakt. Onwijs knap hoe je dit zo omschreven hebt. Met tranen in mijn ogen heb ik het einde gelezen. Heel veel sterkte met elkaar en je zal voor altijd de mama van Olivia blijven 💞

Wauw hoe kan je van dit hele verhaal daarmee zitten? Ik lees het ook niet als iets negatiefs, alleen een beschrijving van wat ze zag en toevallig was dit een gesluierde vrouw. Ts, wat heb je dit allemaal mooi verwoord en wat heftig wat jullie allemaal hebben meegemaakt. Heel veel sterkte.

Troll account