Vriend nog steeds ongelukkig met zwangerschap

Mijn man was bij mijn eerste zwangerschap, ook totaal niet betrokken. Wat ook een verassings baby was. Hij vond het wel leuk, maar het intreseersde hem allemaal maar weinig. Hij was er toen ook zeker niet om mij te steunen. Hij was zelfs boos op mij, omdat hij door mij niet kon slapen de nacht voor de keizersnee. Hij kon zich totaal niet verplaatsen in mij, en de zwangerschap. Dit veranderede allemaal het moment dat hij onze dochter in zn armen had... toen pas kwam bij hem het besef, en liefde. En hij is compleet veranderd. Hij was gelijk Papa. En doet alles voor onze dochter. Ik zou je man tijd geven, ik denk dat mannen gewoon echt anders met emoties om gaan. Nu 7 jaar later zijn we nog steeds een gezinnetje, en ben ik zwamger van de 2e.

Hee, wat vervelend voor je! Ook lastig voor je vriend als het zo onverwachts is. Kan me ook voorstellen dat de manier waarop het toch gebeurd is misschien meespeelt..? Misschien kun je een keer een ‘pretecho’ laten maken, daarbij kan je partner wel mee en dan wordt het misschien wat tastbaarder voor hem? En probeer t misschien toch bespreekbaar te maken, hoe voelt hij zich en wat denkt hij zelf dat zou kunnen helpen? En geef natuurlijk ook aan wat het met jou doet, ook al staat hij er anders in jouw gevoelens en wat zijn reactie met jou doet is ook belangrijk! Hoop dat het lukt er ook samen van te gaan genieten 😊

Mijn vriend & ik hadden een vergelijkbare situatie. Ik zal je het lange verhaal besparen haha, het was een roller coaster. Ik zou je echt willen adviseren om een Keuzehulp gesprek aan te gaan bij de GGD. Dit heeft ons 100% geholpen. Ze staan er neutraal in en denken met je mee langs beide kanten. Geven praktijk oefeningen mee die je helpen na te denken over je gevoel in. Concreet voor ons heeft er er voor gezorgd dat mijn vriend meer één is geworden met zijn gevoel, het was zijn verstand wat vanuit logica redenen riep dat hij het niet wou en hem tegenhield. Maar hij is zo gaan inzien dat zijn gevoel nu belangrijker. Ook heeft de GGD ons gerust gesteld in dat we het wél goed gaan doen, ook gaan we via hun samen een cursus doen precies over wat wij belangrijk vinden en voor ons de grootste reden was om te twijfelen. Namelijk stabiel opvoeden. Ze hebben dus alle praktische problemen met ons concreet uitgedacht. Zo waren alle praktische twijfels weg, ook na praktische gespreken rond Huisvestiging en financieen en werkplanning (fulltime/parttime) En konden we de keuze maken puur op gevoel. En dat is voor ons allebei het houden. We hebben het verteld tegen familie, en weten volgende week het geslacht. Heel veel succes !!

Wat lastig voor je! Mijn partner mocht niet mee naar echo's en controles ivm lockdown maar daar hebben we beide nooit een punt van gemaakt Wel gaf mijn man aan dat het ook voor hem 'nog niet echt voelde' pas toen de kleine op mijn buik werd gelegd, besefte hij dat hij vader was 😅 Is overigens wel helemaal goed gekomen met de vader gevoelens 😉

Bedankt voor je berichtje. Dat zal ik eens opzoeken. Klinkt als een fijn gesprek. Het klinkt ook heel herkenbaar, jouw verhaal. Ik denk dat gevoel van logica onderscheiden lastig is omdat die gevoelens heel groot zijn en hij daar niet echt aan durft om dat toe te laten. Hij sluit het allemaal buiten en de muren worden flink opgebouwd. Door alle stress is daar geen ruimte voor. De eerst echo wilde hij niet eens zien en horen. Pas na de 12 weken, omdat het dan echter is. Hij heeft het wel aan vrienden verteld en familie. Het zal een stuk schelen als we het hier wat op orde hebben. We houden het sowieso, tenzij er iets zwaar mis blijkt met het kindje. Zitten nu ook op 16 weken. Dus dat gesprek is al wel van de baan gelukkig. Fijn dat het goed gekomen is bij jullie! Ik denk dat hij ook wel bijdraait over een hele tijd als er wat overzicht is in de leefsituatie. En als de kleine er eenmaal is. Ik hoop niet dat ik er zo alleen voor kom te staan. Al voelt dat nu wel zo, ik kan me niet voorstellen dat het echt zo zal zijn. En dan zien we dat dan wel. Voor nu heeft de kleine mij, en een verwarde vader 😅 we hebben nog een tijd om er aan te wennen en hij heeft wel heel veel tijd nodig. Ik snap zijn logica ook wel. Maar ik wil graag dat het anders is ;) en dat hij net zo blij is als ik en de positieve kanten er van ziet en in oplossingen denkt. Oh wat wil ik veel he.. Ik ben binnenkort een maand weg voor werk. Lijkt me fijn om even uit deze chaos te zijn en kan hij het wat meer laten bezinken in z’n eigen energie. En als ik terug kom met een 4 weken grotere buik dan zal de realiteit er misschien ook wel in knallen 🙊 Veel plezier met de geslachtsbepaling!

Kun je deze zorg met de verloskundige bespreken? Misschien heeft zij nog goede adviezen voor je.

Ja superlastig ook voor hem! Heel anders zonder die hormonen in je lichaam en je veranderende lijf. Door de stress heb ik pas mn eisprong gekregen op de dag dat ik ongesteld had moeten worden. Het leek veilig maar dat was het dus niet. En met een lange cyclus had het dus al 2 weken veilig moeten zijn. Ik voel me daar ook wel schuldig over, al had ik dit ook absoluut niet voorzien. Hij weet wat het met mij doet, maar kan zijn eigen gevoel daar natuurlijk niet op aanpassen. Een gesprek over zijn gevoel lukt nog niet helemaal. Hopelijk binnenkort. Ik probeer ook niets te forceren en zeg bijna niks over de baby. Alleen als ik merk dat er een klein openingetje is vertel ik hoe groot de baby is bijvoorbeeld. En dat er haartjes groeien en dat hij kan plassen. Misschien dat dat een beeld kan geven. Ik heb maandag weer een echo dus ik denk dat ik het maar helemaal ga filmen. Dan kan hij het bekijken. Een pretecho maakt hier geen verschil. We wonen in het buitenland en dan mag hij alsnog niet mee. Anders was het zeker een goed idee. Dankjewel voor je berichtje!

Wat vervelend voor je.. Ik zit in een soort gelijke situatie... Bij mij was het ook niet gepland maar zeker niet ongewild. Alleen mijn vriend zei gewoon keihard.. " Klinkt heel bot wat ik nu zeg maar ik wil er niks mee te maken hebben en wat jij ermee doet, moet jij weten. Dat kwam echt als een schok binnen en heb toen direct mijn spullen gepakt en ben naar mijn ouders gegaan. Hij wilde ook steeds kinderen. Ik moest een grotere auto kopen van hem want stel dat ik ooit zwanger zou raken. Ik was blij met een aygo. Hij had al een meisjes naam bedacht voor als we ooit kinderen zouden krijgen. En dan is het toch Ongelooflijk dat hij ineens zo reageert. Ik ben nu 12+2 en vanaf week 6 dat ik het wist en verteld heb. Hebben we het er nooit meer over gehad en zijn we uit elkaar. Deze maand sleutels inleveren van het huis en dan is het klaar. Ik ben verdrietig dan hij zo reageerde de eerste 2 dagen. Maar ben dolgelukkig met de zwangerschap. Waardoor mijn verdriet om hem heel snel weg was. Ik ben alleen maar met de zwangerschap bezig. Kan het ook wel zonder hem. Meiden, wees blij dat je man trots is een blij met de zwangerschap. Want zoals je ziet kan het dus ook anders. Lin-89, ik hoop dat je mannetje nog bij draait en dat het goed komt. Kan je helaas geen tips geven. Maar wel, zorg dat je er niet teveel stress van hebt. En blijf communiceren.

Is een pretecho laten maken misschien een idee om zo tot samen naar jullie kindje te kijken? Hier mag partner met de huidige coronaregels wel mee. Voor mijn man was het wel abstracter dan voor mij. Maar achteraf bleek hij er wel (op zijn manier) mee bezig te zijn geweest (filmpjes op YouTube gekeken over zwangerschap, bevallen enzo). Hopelijk komen jullie snel weer op 1 lijn!

Je verhaal is voor mij ook herkenbaar. Ook niet gepland, maar wel bepaalde risico’s genomen. Toen ik zwanger was, was hij in shock. Ik ook maar ik was snel om maar hij zag overal beren op de weg en had veel stress van zijn toenmalige baan. En in onze familie en vriendenkring waren nog geen kindjes. Bij ons hielp het heel erg dat hij het zijn familie en vrienden vertelde die allemaal super enthousiast reageerden. Ik denk dat dat in combinatie met (sorry toch die) echo’s wel hebben geholpen. Ik weet niet waar je woont maar misschien zou je dit kunnen bespreken met je verloskundige? Misschien heeft zij nog ideeën vanuit haar ervaring of is er wel een mogelijkheid dat ze met jullie meedenkt en jullie toch stiekem samen laat komen? Succes!

Mijn partner wilde er ook niks van weten en er niks over horen. Tot de kleine prins geboren werd, nu is hij een super goede papa en gaat het beter dan ik ooit had kunnen bedenken.

Bespreek dit met je verloskundige en kaart aan dat het voor hem heel goed is om mee te gaan naar de echo. Dan krijg je hopelijk een briefje mee dat hij jou begeleider is bij jou ziekenhuisbezoeken of waar je dat ook doet. Hopelijk helpt dit voor jullie

Waaauw wat is dit nog ff een flinke stap heftiger. Pfff. Echt heel hard en zo ongevoelig. Wat gek dat hij zo reageerde na zijn eerdere opmerkingen. Echt shit dat hij niet gewoon blij is dan. Echt een wtf moment en alles zo abrupt! Je lijkt zelf wel een hele positieve instelling te hebben. Lijkt me zwaar man als dat zo ineens stuk loopt terwijl je het zo niet verwacht. Ik hoop dat je die positiviteit vast kunt blijven houden 🍀 ik zou echt ineen storten denk ik 😅 Nu ik dit lees mag ik niet zeiken ;) Ik hoop dat die vent van mij nog bijdraait inderdaad. Ik denk dat het ooit wel goedkomt. Ik wens je heel veel geluk, liefde en sterkte toe 🥰 Liefs!

Het is ook lastig inderdaad. Hadden mannen maar meteen dezelfde hormonen die gierend door hun lichaam gingen 🙈 ik duim met je mee dat je binnenkort samen voor 100% kan genieten van jullie zwangerschap. Wil ook even zeggen dat ik je bewonder dat je zo sterk voor jou en je kindje kiest, hoe dan ook!! Echt mooi om te lezen 🥰

Geef hem de tijd.. hij is niet perse niet blij met de baby maar meer met de situatie lijkt het. En tijdens de zwangerschap zijn mannen vaak minder betrokken omdat ze het kind gewoon neit dragen. Dat komt meestal als je buik groeit en de baby gaat trappen of bij de geboorte.. go easy on yourself

Hoi, dit verhaal raakt me heel erg omdat dit dus een beetje bij mij zelf het geval was. Mijn man was superblij met de ongeplande zwangerschap terwijl ik totaal in paniek was... (We hadden beide direct besloten om de zwangerschap niet af te breken terwijl ik het stiekem nogsteeds mentaal niet echt kon accepteren.) Maar... Na 3 maanden zwangerschap en de 12weken echo waarbij we het hartje hoorde, wakkerde er ineens een soort moedergevoel bij mij aan die niet meer is weggegaan! Dus misschien heeft hij het nodig dat je hem toch op een manier bij een echo of idd een doppler iets betrek zodat er iets van een liefdes-gevoel ontstaat? En de eerste schopjes helpen dan trouwens ook mee ;)

Ik heb dit ook (gehad) met mijn vriend. Het was een verrassing dat de kleine al een plek had gevonden in me buik zonder dat ik het wist en het op de planning stond. Ik natuurlijk heel blij ondanks de schrik en met volle vertrouwen naar me vriend gegaan die me vertelde ‘kunnen we dit’ ‘ik ben te jong’ ‘ik wil dit niet’ wat mij ook ontzettend pijn deed dit herhaalde die de eerste week een aantal keren. Ik heb hem de kans gegeven om gewoon even rustig na te denken en alles te laten bezinken omdat ik voor hem ook begrijp dat het nieuw is en hij zich er niet op voor kon bereiden. Nu een week later steunt die me en helpt die me super goed en heeft hij ook de vertrouwen erin en gaan we samen naar de echo toe. Ik denk dat het een beetje kwestie van tijd is en veel geduld.. heel veel succes samen! Hopen dat die bij kan draaien en jou kan ondersteunen en de zekerheid kan geven. 🤞

Hey Arixx, ik herinner me je verhaal nog over je vriend 😊 wat fijn om te lezen dat het toch nog goed gekomen is zeg! Goed om te lezen

Oow zo herkenbaar! Bij ons was de eerste niet ongepland maar hij had wel twijfels of hij überhaupt kinderen wilde. Pas met 20 weken werd het wel iets beter maar alsnog ook steeds als er iets tegen zat precies het zelfde. Hij wilde de kleine ook bijna nooit voelen schoppen.. Tegen het einde van de zwangerschap kwamen er meer mooie momentjes maar het heeft voor mij de roze wolk van de zwangerschap wel verpest. Het beeld van samen naar de babyplanet etc zat er niet in. Maar het mannetje is nu 8 maanden en hij is er zo gek op! We zijn zo'n leuk gezin! En de 2e is op komst en deze zwangerschap gaat gelukkig al anders. Nog niet samen naar de babyplanet 🤣 maar goed. T is ook niet hoe hij is.. Owja.. en niet om negatief te zijn maar mannen hebben over het algemeen niet zo veel met baby's.. bereid je daar op voor. Pas als ze wat meer interactie krijgen wordt het voor hem ook leuk. Sorry geen advies maar wilde je laten weten dat je niet de enige bent

Mijn vriend vind het heel spannend om een kindje te krijgen, het werd er niet beter op toen we hoorde dat het een meisje werd.. 😅 we hebben het van te voren wel over kinderen gehad en het was een toekomst plan.. maar het gebeurde veel sneller dan verwacht. Gelukkig is onze situatie stabiel, ik kan me voorstellen als je situatie “onstabiel” is er extra druk bij komt. Wat betreft mijn vriend, hij is gewoon zo.. hij vind nieuwe dingen spannend.. als we in bed liggen en hij heeft zijn hand om me heen liggen en ze beweegt haalt hij zijn hand langzaam weg. Ik moet er stilletjes om lachen en vind het bijna aandoenlijk hoe ongemakkelijk hij kan doen. Inmiddels ben ik al bijna 37weken zwanger, ik heb hem totaal niet gepusht in zijn gevoel om het zo maar te zeggen. Hij mag hier wel mee naar alle afspraken, als er een afspraak was gaf ik dat aan als hij niet mee kon of wou was dat oke. Op de 20 weken echo na, dat vond ik belangrijk en begreep hij gelukkig ook.. niet dat hij aan het “genieten” was hoor 45 minuten lang staren naar het scherm vond hij vrij ongemakkelijk 😂. Als ik een echo of nieuw nieuws had vertel ik dat altijd even kort. Ik verwacht daarin geen enkele reactie. Ik denk dat dat ook belangrijk is, verwacht niks. Daarnaast.. waar hij onzeker en ongemakkelijk is sta ik er heel zeker in. Dit uit ik ook naar hem, dat alles wel goed komt en hij zich niet druk hoeft te maken. Hij vraagt nu de laatste tijd steeds vaker naar haar, fantaseren over hoe het is als ze er is, hij raakt me buik vaker aan en vraagt continue wanneer ze komt. Ik heb hem de tijd gegeven, niks van hem verwacht en ben zelf heel zelfverzekerd geweest. Ik hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt en deze instelling jou mogelijk ook kan helpen.. ❤️