Wat deed jouw man voor jou tijdens de zwangerschap?

Mijn man draagt me letterlijk op handen. Hij doet echt álles. Huishouden, koken, peuter brengen en halen wanneer nodig bij opvang/oma. Hij gunt me alle rust, ik kan elke dag even liggen. Doet de huishoudelijke klussen en regelt dingen voor bijv de babykamer. Hij vraagt geregeld hoe het met de baby gaat en voelt haar graag schoppen. Als ik dingen wil doen, zoals babykleertjes uitzoeken, tilt hij alles van zolder, zodat ik dit zo comfortabel mogelijk kan doen. Kortom, ik ben fantastisch blij met mijn man. Dat ben ik sowieso al 14 jaar. Als ik dan toch een nadeel mag noemen (want ja, niemand is perfect hè 😉) is dat ik merk dat hij mijn lichaam niet aantrekkelijk vindt als ik zwanger ben. Dat was de vorige zwangerschap en nu ook. Hij zal het nooit uitspreken, maar ik voel het wel. Ons seksleven ligt dan ook op een erg laag niveau 😅. Maar er wordt genoeg geknuffeld en op andere manieren intimiteit gevonden. En eerlijk, ik snap het wel. Ik vind mijn lijf niet-zwanger ook veel mooier. Maar goed, ik vind dus dat het ook echt anders kan dan jij beschrijft. Heb je hem dit alles wel eens teruggegeven? Kunnen jullie het hier over hebben? Heb je het destijds bij hem aangegeven?

Mijn man deed praktisch alles en ik vrijwel niets anders dan uitrusten, thee drinken, slapen, liggen en wat yoga-en. Voelen aan de buik deed hij ook niet uit zichzelf, dit heb ik meerdere malen gevraagd wel en gezegd dat ik dat wel waardevol vind. Daarna deed hij het af toe uit zichzelf. Maar in huis deed hij echt alles wat voor hem ook wel zwaar was op een gegeven moment maar heeft daar nooit over geklaagd. Hij zorgde juist dat ik meer kon rusten dan ik uit mijzelf zou doen.

Heb je je verwachtingen en behoeften naar hem uitgesproken? Hij ziet/zag misschien een sterke zelfstandige ( kind dragende) vrouw, ook als jij je niet zo voelt of hebt gevoeld . Veel mensen hebben echt wat aanwijzingen nodig qua hulp geven. Wij zijn door een medisch traject gegaan na een jarenlange kinderwens, uiteindelijk zwanger geraakt middels ivf, door het lange tijd hormonen prikken voelde ik me vaak al een hoopje ellende, naast een dysthyme stoornis. Mijn vriend nam en neemt daardoor al wat sneller taken op zich, maar vaker geef ik dan ook aan wat ik graag zou willen (of wat ik denk dat er moet gebeuren huishoudelijk bijvoorbeeld)

Elke morgen versgeperste jus. Een cracker met jam bij mijn bed leggen. Meegaan naar afspraken. Altijd telefoon opnemen als ik belde. Meedenken in mijn klachten, pittenzak verwarmen voor op mijn zere rug en nek , zorgen dat ik lekker kon zitten en liggen op de bank. Als ik wilde snacken naar de Mac gaan om iets te halen. Zorg voor de oudste overnemen. In laatste weken huis schoonmaken. Koken, wassen.. eigenlijk alles. Baby kamer klaar maken. Eigenlijk mij totaal ontzorgen.

Ik denk dat je wel weet dat er mannen zijn die (veel) meer doen. En je had gehoopt dat jouw man meer empathie zou hebben. Maar waar ik achter aan het komen ben; je snapt pas echt wat een zwangerschap is wanneer je zelf zwanger bent. Ook ik: een volwassen vrouw die 3 jaar probeerde zwanger te worden en veel vriendinnen van dichtbij zwanger heeft meegemaakt. Ik heb zelf ook onderschat wat een zwangerschap met je doet, lichamelijk en mentaal. Voor een man is dit ook moeilijk in te schatten. Vrouwen houden zich namelijk sterk en klagen niet; immers iedereen lijkt het zwanger zijn er gewoon bij te doen. Ik begrijp precies wat jij bedoelt als je zegt dat je je een zwanger werkpaard voelt. Ik denk dat onze mannen zich hier minder bij kunnen voorstellen. Mogelijk met meer uitleg, eerlijk zijn (dus niet je klachten bij hem weg houden) en om hulp vragen kan jouw man doen inzien dat hij jou moet ondersteunen.

Ik heb deze en de vorige zwangerschap ook veel moeten doen zelf, en ook af en toe het gevoel gehad dat ik minder had willen doen. Maar wij hebben nog steeds een huis dat niet helemaal af is en ik vind het heel belangrijk dat dit gedaan wordt. Alleen, helaas is mijn man iets minder een aanpakker dan ik ben dus duurt het ook allemaal super lang. Als ik ga huilen ofzo gaat hij wel weer wat harder werken om het af te maken 😂 en als ik zeg dat het echt niet gaat met bepaalde dingen dan springt hij wel bij. De nachten met ons zoontje doet hij ook al een tijdje.

Heb je dit ook naar hem uitgesproken? Momenteel doet mijn partner echt alles. Ik voel me hier echt vreselijk klote over. Gister zit ik letterlijk op de bank terwijl hij het hele huishouden doet, naast dat hij 40 uur werkt en we ook nog een dochter hebben waar hij het grootste deel voor zorgt de dagen dat hij thuis is. Hij pakt en regelt alles, als ik het maar vraag. Maar heb onwijs veel pijnklachten dus is momenteel ook even niet anders. Maar als ik mijn wensen en verwachtingen niet duidelijk naar hem uitspreek gebeurd er ook weinig hoor, hij zal het niet uit zichzelf inzien en overnemen. Maar ik ben zelf erg van de duidelijke en open communicatie dus voor ons werkt dit prima.

Meedenken met eten en sapjes maken zie ik weinig mannen doen hoor en zou ik ook niet echt verwachten. Maar het is natuurlijk wel heel fijn als je man betrokken is en je dingen uit handen kan nemen. Mijn ervaring is wel dat het bij de 2e zwangerschap anders is, omdat man ook gewoon een druk leven heeft en er meer op hem neer komt qua zorg voor de oudste. Maar als ik je andere topics zie was je zwangerschap heel heftig, dus ik denk dat er meer aan de hand is dan dat het (volledig) aan je man ligt.

Mijn man heeft echt 0 gedaan 😂 hij is in principe ook gewoon een lieve man, maar 0.0 zorgzaam of sprake van inlevingsvermogen. Ik deed elke dag 3 verdiepingen stofzuigen en dweilen (grote dweil en stofzuiger heen en weer sjouwen), op de laatste dag heb ik nog een hele grote stoel (ik ben 1.50m) naar zolder gesjouwd omdat mn man dit na 1000x vragen niet deed. Ik hoefde echt niet te verwachten dat hij dat uit mn handen zou nemen. Fantaseren etc was hij ook niet echt van. Hij is wel een leuke vader hoor daar niet van, maar zie nu bijv bij mijn vriendin dat zij zo erg wordt vertroeteld/bijna niks mag doen. Aan de ene kant zou ik het in deze mate niet trekken, maar een beetje bewondering voor de vrouw die je kind draagt is altijd wel welkom 😂😂

Ik heb tijdens de zwangerschap bijna alles zelf gedaan behalve zware dingen tillen en aan het einde ging hij mee boodschappen doen om het te tillen. Het was mijn eerste zwangerschap dus voor hem ook allemaal wat nieuw en abstract. Vanaf het moment dat ik in het ziekenhuis lag met vroegtijdig gebroken vliezen doet hij echt super veel. Na de bevalling pakte hij het ook echt mega goed op en ik denk dat het deels komt omdat het nu ‘echt’ is dat de kleine er is en niet meer abstract. Het schoonmaken in huis is alleen z’n talent niet😋

Mijn man is ook een hele lieve man en als ik vraag of hij iets wil doen in de zin van het huishouden, boodschappen of iets dergelijks doet hij dit ook zeker, maar ook niet uit zichzelf eigenlijk. Daarnaast hou ik zelf ook graag de touwtjes in handen dus kan daar ook goed mee te maken hebben😅 Voelen aan mijn buik heeft hij ook nooit uit zichzelf gedaan, ik heb het wel eens laten voelen en dat vond het speciaal maar de echte band met de kinderen kwam pas toen ze geboren werden en dat snap ik ook. Voor een man is het allemaal veel minder tastbaar

Mijn ex deed helemaal niks voor mij. Ik moest alles zelf doen tot op de dag van mijn bevallingen zelf. Gelukkig heb ik nu wel een hele lieve vriend die me met alles mee helpt en heel veel van mij en mijn kinderen houd.

Ik ben 34 weken zwanger en mijn vriend doet eigenlijk echt alles. Ik doe zo ongeveer alleen nog de was omdat ik dat zelf prettig vind. Hij doet alle boodschappen, kookt elke avond en als hij moet werken in de avond zet hij eten voor ons klaar, hij neemt onze andere kinderen mee zodat ik naar bed kan, hij masseert elke avond m'n rug / bekken, hij gaat er snachts uit om eten voor me te halen als k honger heb. Hij koopt tijdschriften, badschuim, zet kaarsen klaar, brood smeren als hij ziet dat ik last heb. Hij gaat mee naar elke controle etc. Hij is, voor een man, echt heel attent en signaleert ook als ik pijn heb of moe ben en "dwingt" me om dan te gaan zitten/liggen. Ik heb ook een drukke baan waar veel van m'n energie in ging zitten (sinds nu verlof) en dat samen met 2 kindjes die er al zijn vind ik het echt heel fijn wat hij allemaal doet. Misschien gaat het er niet eens zozeer om wát je vriend/man precies doet, maar meer het gevoel van gezien en gesteund worden. Misschien is dat wat je hebt gemist? Ik denk dat je dat wel met hem kunt bespreken, want blijkbaar doet het je nog steeds iets als je eraan terug denkt. Dus dan is het wel goed om het uit te spreken denk ik.

Mijn man deed niet veel tijdens mijn zwangerschap maar dat komt gedeeltelijk ook omdat hij veel was werken en ik alles zelf nog goed kon. Als ik iets vroeg, regelde hij het. Wel voelde hij elke dag aan mijn buik, gaf hij mijn buik kusjes en praatte hij ook tegen mijn buik alsof het zijn zoon al was 😅. Hij nam vrij om mee te gaan naar controles en ik heb me niet alleen gevoeld oid. Ik vind niet dat je veeleisend bent, maar mannen staan er toch vaak anders in dan jijzelf en misschien weet hij ook niet wat je van hem verwacht. Misschien een idee om het naar hem uit te spreken wat je graag ziet gebeuren?

Hij voelde aan mijn buik op mijn commando en verder deed hij dingen als ik hier hulp bij vroeg (zware tassen tillen, naar drie-hoog). En als ik misselijk was, deed ik rustig aan. Maar het gewone leven en werken ging ook door, dus als het moest redde ik me eigenlijk ook wel alleen. Man kon zich niet voorstellen of inleven hoe ik me voelde, dat is ook niet heel vreemd. Dus spreek uit wat je nodig hebt. Al is het gewoon een knuffel. Mijn man leefde zich helemaal uit in het uitzoeken van praktische/technische dingen, als autostoel, babyfoon en kinderwagen. Dus hij was er op zijn manier wel mee bezig. Kleertjes ed vond hij echt niet interessant, dus daar vermoeide ik hem ook niet mee.

Heb je ook zelf aangegeven wat je nodig had in je zwangerschap? Je kan wel verwachting hebben maar misschien had je man wel duidelijkheid nodig gehad. Hoe ging dit in de eerste zwangerschap? Speelde toen hetzelfde? Ik heb zelf ook aangegeven van goh ik ben moe wil jij zorgen dat zus en zo dit weekend gedaan wordt. En dat pakte hij op. Maar moest het wel aangeven en voor mij geen probleem om dat te communiceren. Hij gaf mij juist extra ruimte om even de hort op te gaan als ik hele dag alleen met dreumes had doorgebracht. Dan had ik even tijd voor mezelf voor wandeling of juist even lekker in mijn eentje boodschappen te doen of door winkelcentrum heen te slenteren. Wel super vervelend dat je je zo voelt. Hopelijk voel je de ruimte om het alsnog te bespreken met je man ❤️

Altijd alles zelf gedaan, beide zwangerschappen. Inclusief bijna fulltime werken, en tijdens de eerste weeën van de jongste het ondergekotste bed van de oudste verschonen. Maar ja, ik ben dan ook BAM 😆.

Wat ik echt super lief vond, is dat mijn man twee keer in de tweede helft van mijn zwangerschap mij van top tot teen heeft ingesmeerd met body butter van therme. Niet eens een massage ofzo, maar gewoon mijn droge huidje verzorgen. Aan de buik voelen als de baby schopte, daarvoor nodigde ik hem altijd uit om te voelen. Soms vond hij dat fijn en deed hij het en soms ook niet. Oh, en koken kan/doet mijn man sowieso niet 😆 Ik ben verder niet als prinses behandeld en dat hoefde ook helemaal niet. Wij werken beide overigens ook gewoon. Hij 36 uur en ik 32 uur.

Mijn man deed niks anders tijdens de zwangerschappen

Sorry om dit zo te zeggen. Maar ik kan er echt niet tegen als ik zulke mannen zie of over ze hoor. De mannen in mijn omgeving krijgen het dan ook te horen van mij als ik ze zo slecht voor hun vrouw zie/hoor zorgen. Er zijn natuurlijk uitzonderingen, maar dat is een ander verhaal. Ik heb het hartstikke getroffen met mijn man. Mijn eerste zwangerschap werkte ik en had ik bijna nergens last van dus hoefde hij ook bijna niks te doen voor mij. Mijn tweede zwangerschap is vanaf dag 1 pittig en heb veel klachten. Ik ben pas 10 weken en 4 dagen, maar ben vanaf het begin goed verzorgd. Hij doet alles voor mij zonder te klagen, te zeuren of te vragen. Ook zorgt tie voor onze zoon waar dat moet. Enige wat ik doe is onze zoon klaarmaken, naar school brengen en ophalen. Daarna lig ik grotendeels plat door misselijkheid en zwak zijn. Ik hoop mij wel gauw beter te voelen want ik voel mij soms wel schuldig dat hij alles doet. Het scheelt ook wel dat mijn man thuis werkt en ik niet werk. Hij maakt ontbijt voor mij als het moet en komt tussendoor naar mij kijken en verzorgt mij dan waar nodig en wat mogelijk is. Maar goed, hij en ik weten beide dat dit echt door de hormonen komt en niet omdat ik een verwend mens ben dat niks wilt doen ofzo. Ik wens alle vrouwen die het zwaar hebben en geen ondersteundende partner hebben, heel veel sterkte. En ik vind het heel jammer voor jullie dat het zo moet zijn. Een vrouw verdient echt veel beter tijdens deze periode.