Wat voor rol heeft jullie partner gespeeld tijdens jullie bevalling?

Mijn vriend heeft alles gezien en meegemaakt. Alle schaamte voorbij hoor. Ondersteuning bij weeen opvangen, was voor mij echt een rustpuntje om hem erbij te hebben. Maar ook spullen meenemen naar t ziekenhuis, en thuis de verloskundige bellen etc. Maxicosi meenemen, bevalbad opzetten. Bij de eerste kreeg hij in t ziekenhuis ineens handschoenen aangereikt met de vraag of hij wilde helpen met haar aanpakken, zo bijzonder. Bij de tweede ook half in het bevalbad om tegendruk te geven.

Mijn man was er wel bij maar mocht van mij niks doen. Hele cursussen gehad met ondersteunde technieken maar op het moment zelf wilde ik geen gefrunnik aan mijn lichaam en gewoon zelf doen 😅 Vond hij trouwens ook niet heel erg 🤣

Eten bestellen via de tablet en zich hulpeloos voelen 😂

Bij de eerste wist mijn man niet wat hij moest doen (hij wou absoluut geen bevalcursus volgen want hij zou wel zelf weten wat hij moest doen… niet dus) en we hadden ook geen begeleiding van de vk/arts tijdens de bevalling (pas tijdens de pers fase eigenlijk) dus hij zat vooral op een stoel en was met zijn telefoon bezig (en mopperde dat hij moe was en dat zijn stoel heel oncomfortabel was). Dit keer gaan we het anders aanpakken, dus we gaan samen met de doula en de verloskundige een meer passende rol voor hem zoeken. Anders heb ik besloten dat hij op de gang mag gaan zitten, we roepen hem wel op als zijn kind er is 🙈

Mijn vriend heeft me volledig gesteund en heeft alles gezien. Vooral mn hand vastgehouden en gewoon gedaan wat ik vroeg. Bijvoorbeeld drinken aangeven. Ook reageerde het zkhs niet goed op de rode knop. Dus dan ging hij ze maar halen. Ik heb zelfs over hem heen gespuugd en de eerste keer na de bevalling poepen moest ie mn hand vasthouden want ik durfde niet😂. Hij wilde zelf niet naar het persen kijken, wat ik snap. Alleen kwam mevrouw heel bijzonder ter wereld en werd ie bijna gedwongen door alle ‘ooooh kijk nou’ dat ie toch gekeken heeft. Dat had ie achteraf toch liever niet willen zien haha Ik had het niet zonder hem gekund en gewild.

Mijn man kan het al niet hebben als het over bloed gaat, laat staan bloed zien. Hij heeft heel de ontsluitingsfase een beetje z’n eigen ding gedaan(wel bij mij in de kamer) en tijdens de persfase bij het hoofd van het bed gezeten en als het even teveel werd dan liep die weg. Tijdens het zetten van de knip was die ook even weggelopen en voor dat die terug was(nog geen 1 minuut) was onze kleine meid er al 🤭 Nu aan het wachten tot nummer 2 zich meld en waarschijnlijk gaat het nu weer hetzelfde. Ik vind het prima.

Ik ben buiten het ziekenhuis bevallen, met alleen vroedvrouw aanwezig. En mijn vriend natuurlijk. Hij was letterlijk en figuurlijk mijn steun en toeverlaat. Heeft me in veel houdingen fysiek ondersteund. Uiteindelijk werd de kleine geboren terwijl hij op de rand van het bed zat en ik in een soort hurkzit tussen zijn knieën hing 🤣 Hij heeft ook meer gezien dan ik over na wil denken, maar volgens mij is het door de overweldigende ervaring voor ons allebei een beetje blurry nu. Ik he iig nergens spijt van.

Mijn vriend heeft alles gezien en is niet van mij geweken. Zat of stond naast mijn zkh bed om mijn hand vast te houden die ik vast kneep. Verder af en toe een washandje op m’n hoofd leggen. Achteraf voelde hij zich erg machteloos en vond het lang duren. (22uur) hij vond het vreselijk voor mij om mij zo te zien lijden. Heeft alle respect voor vrouwen gekregen die moeten bevallen. Ik heb achteraf niks gemist of het anders gewild. Nu bij de 2e hoop ik dat t geen bed / rughouding bevalling gaat worden en dat hij misschien meer kan masseren of tegendruk kan geven in bepaalde houdingen.

Geholpen met tellen bij iedere wee, zorgen dat ik voldoende drink en snack, (heel veel) mentale support/aanmoediging en benen vastgehouden tijdens de persweeen. Hij had aangegeven niet per se te hoeven kijken hoe de baby eruit komt maar heeft hij uiteindelijk toch gedaan en hij vond dat zo bijzonder. Hij heeft me meerdere keren daarna verteld hoe blij hij is dat hij alles van begin tot eind heeft meegekregen en hoeveel bewondering hij had voor mij dat ik ons kind ter wereld heb gebracht (en voor vrouwen in het algemeen ;)).

Mijn man was echt super tijdens de bevalling! Het eerste deel, de ontsluiting, was snachts dus hij heeft zoveel mogelijk slaap gepakt maar dat was helemaal prima. Toen het heftiger werd heeft hij me gemasseerd wanneer dat nodig was, heb ik aan hem gehangen en heeft hij spullen gepakt toen we toch naar het ziekenhuis moesten. Hij wist wat ik wilde en heeft dit kenbaar gemaakt toen ik dat niet meer kon. Hij heeft toen ik op de ok lag (placenta verwijderen) 2u lang met onze pasgeboren dochter huid op huid gezeten. Terwijl niemand naar hem omkeek en daar heeft hij daarna nooit iets over gezegd. Terwijl hij ook echt wel misschien wat aandacht nodig had daar (hij had mij net liters bloed zien verliezen) En ja hij heeft alles gezien maar dat deerde hem niet. Niet dat hij het nou mooi vond ofzo, maar goed hoort er wel gewoon bij ;)

Mijn man heeft úrenlang tijdens elke wee tegendruk gegeven in mijn rug (wat een tegenvaller toen de vk het even overnam in het zh toen hij iets uit de auto ging pakken, zij was lang zo sterk niet 🤭) Eenmaal in het zh heeft hij de vk het bevalplan nog even onder de neus geduwd, waar ik heel blij om was. Tijdens het persen zat hij aan het hoofdeind, gaf mij slokjes water tussen de weeën door en wat opmerkingen naar de vk als hij merkte dat iets net wat anders kon om het voor mij prettiger te maken. ‘De onderkant’ hoefde hij niet zo nodig te zien maar hij nam het wel echt voor me op op bepaalde momenten als de vk iets vervelends deed of niet goed communiceerde. Na de geboorte heeft hij de navelstreng doorgeknipt, iets waar hij vooraf over twijfelde maar hij heeft het toch gedaan.

Ik was tijdens de bevalling volledig in mn eigen wereld en kan me weinig herinneren wat mn partner aan het doen was. Wel weet ik nog dat hij naar huis is geweest omdat ik een grote handdoek wilde en het ziekenhuis deze niet had. Tijdens de ks was hij degene die met onze zoon mee kon voor het wegen enzo daar waar ik misselijk werd na de ks. Ik heb er in alle opzichte een goed gevoel over. Hij heeft zich aangepast aan hoe het voor mij het beste voelde.

Mijn man heeft 2x alles van heel dichtbij meegemaakt en alles gezien. Ik zei vroeger ook steeds: "Je blijft bij het hoofdeinde staan en kijkt alleen naar mij!" 😂 Maar uiteindelijk kon het mij op het moment suprême echt geen bal schelen wat nu wel of niet gezien werd. Bij de oudste lag ik met alle macht te persen met mijn ogen dicht, toen ik hem hoorde zeggen: "O schat, kijk dan, ze komt!" 😁. Na de bevalling moest ik wegens urineretentie 24/24 een sonde in en heeft hij mij geholpen met douchen (plaszak vasthouden... Yep) en heeft hij mijn kraamverbanden helpen verversen.... Bij de 2de moest hij in een heel oncomfortabele houding zitten terwijl ik huilend van de pijn vanuit het bad op hem leunde, en heeft hij ons kindje evenzeer eruit zien komen... Ik moet bij deze situatie altijd denken aan Robbie Williams.. Toen die te gast was bij Graham Norton, vroeg de presentator hem of hij bij de bevalling van zijn kinderen "On the receiving end" stond en hoe het was. Robbie antwoorde daarop: "It was like watching your favorite pub burn down.." Gelukkig ben ik na 2 bevallingen wel weer helemaal de oude beneden.. 😂😁

Mijn man hielp met ademhaling, bemoedigende woorden, lange wandelingen door het ziekenhuis om weeën en ontsluiting op gang te brengen, ondersteunen met het douchen, benen ondersteunen en hing lekker met z'n neus boven m'n vagina tijdens het persen 😂 en heeft onze dochter geboren zien worden. Hij was super!

Wat een lieve mannen! Mooi om te lezen allemaal 🥰

Mijn partner heeft geen reet gedaan. En daar was ik echt mega blij mee. Ik kon hem er gewoon echt niet bij hebben. Op twee momenten na, heb ik gevraagd of ie iets kon doen en hij deed het meteen. Het was voor mij de perfecte bevalling

Haha dit bij ons ook. Pas toen ik mocht persen op de baarkruk moest hij mij ondersteunen anders zou ik omflikkeren. En frietjes heeft hij gehaald na de bevalling. 🥰

🤣 klagen dat je stoel oncomfortabel is terwijl je vrouw een kind aan het baren is. Heerlijk.

Bij de eerste heel veel tegendruk gegeven tijdens de rugweeen. 18 uur lang op mijn rug geduwd met al zijn kracht ❤️ dit was het enige dat verlichting gaf. Heeft ook alles gezien! Bij mijn tweede bevalling heb ik zijn hand fijn geknepen tijdens het wegzuchten van de weeen. Ook steeds mijn matje ververst waar het vruchtwater op vrij liep (heeeel veel vruchtwater). Mega steun ❤️ ook echt alles gezien. Zelfs dat de verloskundige mijn darm handmatig poepvrij ging maken (ik had al persdrang met 8 cm, was mega akelig. Door wat poep weg te drukken gaf het verlichting). En heeft ook gezien hoe ik gehecht werd. Hij heeft zoveel meer respect nog gekregen en het heeft ons dichter bij elkaar gebracht. Ik schaam me nergens voor, het schept juist een band. En we hebben nu gewoon weer seks haha 😂

Hij heeft me geholpen te tellen bij het wegzuchten van de weeën, ik heb z’n hand fijn geknepen, hij heeft m’n grenzen bewaakt. Hij was echt m’n steun en toeverlaat. Had het met niemand anders naast me gewild. Oja. En wij zijn nooit bij elkaar met poepen en plassen, vinden we allebei ongemakkelijk. Maar met de bevalling was hij er elke keer bij. En dat was oké. Voelde toen ook compleet normaal en kijk er nu ook niet vervelend op terug ofzo