Wennen aan geslacht?

Je hebt dit gevoel, daar kun je niks aan doen. Dat voorop. Ik herken het niet in alles, maar wel een klein deel. Hier eerst een dochter, daarna een zoon. Door mijn ervaringen met mijn dochter, vond ik het moeilijk voor te stellen dat ik een zoon net zo leuk/lief/schattig zou vinden. En wat blijkt? Dat vind ik zeker wel. Ik ben op allebei even dol. Probeer de volgende dingen te bedenken: - jij bent een typisch meisje-meisje, maar een dochter hoefde dat niet te zijn. Net als een zoon niet per definite van gamen en sport houdt. - houdt je zoon straks wel van gamen en sport, betekent het niet dat je geen andere raakvlakken met hem kan hebben. - je hebt nog een paar maanden om te wennen aan dit idee. - net als jij onvoorwaardelijk van je kind houdt, houdt jouw kind ook onvoorwaardelijk van jou. Dat maakt je automatisch zijn leuke moeder. Je hoeft geen jongensmoeder te zijn, alleen zijn moeder. Nogmaals, je gevoel mag er zijn. Ik probeer je hiermee alleen een hart onder de riem te steken 😊

Misschien kun je omdenken door te zeggen dat je nu wel een jongen goed kunt opvoeden, zodat andere er later een goede band mee kunnen hebben? Je gevoel mag er zeker zijn, ik denk dat ik dat ook had gehad als het bij mij anders zou zijn.

Hey! Ik denk dat het naast elkaar kan bestaan; je teleurstelling en verdriet over het niet krijgen van een meisje én het uitkijken naar de komst van dit kindje. Lijkt me normaal om dit soort dingen te voelen als je een ander plaatje voor ogen had. Dat gevoel gaat ook weer voorbij als het genoeg ruimte krijgt. Hopelijk kan je man je hierin toch steunen ❤️

Het deel over geen goede band met de mannen in je leven trouwens: je kind is niet te vergelijken met de mannen in je leven. Je kind draag je bij je, die verzorg je vanaf dag 1 en daar heb je een ander gevoel voor dan voor ieder ander persoon in je leven. Dus je moet een zoon echt niet vergelijken met de mannen in je leven.

Ik had het zelf niet, maar mijn partner had zich ingesteld op de komst van een zoon. Volgens mij gewoon nooit echt goed over nagedacht dat het ook een dochter kon worden (waar ik dus nu bijna 40 weken zwanger van ben). Er is een grote kans dat hij ook ‘maar’ 1 kindje wil. In dat geval zal hij zijn zoon nooit krijgen. Ik moet zeggen dat het inderdaad vooral wennen/schakelen was in het begin. Nu kijkt hij gewoon, net als ik, heel erg uit naar de komst van de baby. Ik hoor van veel mensen met oudere kinderen (ook beide geslachten), dat het echt niks uitmaakt. Dat het tot 6 jaar eigenlijk hetzelfde is en daarna het ook niet echt een ding is o.i.d. Maarja er zit idd wel taboe op dit onderwerp, terwijl ik me zijn teleurstelling best kon voorstellen (ook al zit ik zelf in kamp ‘het maakt me echt niets uit’).

Dit moet je idd onthouden wat Marijke zegt. Heel lief van haar. Een jongen hoeft idd niet gelijk een keiharde vechter te zijn. Je gevoel mag er gewoon zijn. Geef de teleurstelling even de tijd. Focus je op dat je een lieve jongen krijgt. Niet direct denken aan alleen maar jongensactiviteiten die je niet leuk vindt. Daar is je partner voor ;) Vergeet niet dat een jongen ontzettend aan zijn moeder kan hangen, veel meer dan een meisje!! Een meisje wordt veel eerder onafhankelijk, een jongen blijft heel lang plakken bij zijn moeder. Focus je daarop 😉

Niet helemaal hetzelfde maar ik ben stiefmoeder van een jongen. Hij is totaal anders dan zijn vader, andere hobbies maar hun band is onbeschrijvelijk. Hij is nog meer anders dan mij, maar wij hebben ook een goeie band! Zijn eigen moeder is ook een meisje meisje maar een zoon hebben is gewoon echt heel leuk! Tuurlijk even wennen als je een ander beeld voor je zag, zeker als je wens compleet is na 1 kindje. Maar het is je kindje, je gaat smoorverliefd worden🤩😍🤩😍 Voel je ook echt niet schuldig om je gevoel nu!

Lieve mama, jij kunt zeker een goede mama voor jullie zoon zijn! Het zijn van een goede mama omdat véél meer dan alleen dezelfde interesses hebben. En het is echt oké om dit te voelen! Je hebt een voorkeur voor een meisje en dat je een jongetje krijgt is een omschakeling. Misschien zelfs een rouwproces omdat je weet dat jouw kinderwens (het krijgen van een dochter) nooit 100% zal uitkomen. En het is makkelijk voor mensen om te oordelen omdat jij je gevoel uitspreekt. Misschien had je man deze gevoelens ook gehad als bleek dat hij een dochter had gehad. Daarbij zijn het jouw gevoelens en gedachtes en kan alleen jij beoordelen of die terecht zijn. Een ander kan een mening hebben, maar die hoeven ze niet altijd te geven. Dat ze dat wel doen zegt vaak meer over hen dan over jou. Ik had tijdens mijn zwangerschap een sterke voorkeur voor een jongen, juist omdat ik een stoere mama ben die jongens dingen veel leuker vindt. Ik was bang dat als ik een dochter zou krijgen ze net zo veel gepest zou worden als ik dat ben. Tot mijn grote geluk ben ik een mama van een mooie, lieve jongen. Tijdens mijn zwangerschap was ik er open over dat ik dolblij was dat ik een jongen zou krijgen. En het weerwoord: "als het maar gezond is" heb je niets aan in mijn optiek, dat veranderd niets aan wat jij voelt, want ook van een ongezond kindje zul je zielsveel houden. Ik zei daarom tegen mezelf: "ja je mag een voorkeur hebben, maar als blijkt dat het kindje een ander geslacht heeft, vind ik wel dat het kindje daar niet onder mag leiden. Hij/zij kan er tenslotte zelf niets aan doen." En weet je, je kunt een jongen krijgen die van meisjes dingen houdt en andersom ook precies zo. Sterkte met het geven van een plekje van deze gevoelens. Wees vooral lief voor jezelf en je gedachtes, anderen nemen al de moeite om onaardig te doen 😉❤️

Ik had ook toen ik erachter kwam dat het een jongen was iets van kan ik wel een goede moeder zijn voor jongens. En meiden kleren zijn veel meer en leuker. Maar nu is hij er alweer bijna 8 maand. En ik moet zeggen dat gevoel is weg. Dat begon al tijdens het verzamelen van de baby uitzet. Jongens zijn super leuk! 😍 Soms baal ik alleen nog van de kleren, jongens is gewoon echt minder van.. Maar je kan ze wel heel stoer kleden. Toch bewust in het begin juist Boxpakjes aangedaan omdat deze tijd zo snel voorbij gaat! En eerlijk, het lijkt me bij een evt volgende nu ook helemaal niet meer uit of het een jongen of een meisje is.

Jouw gevoel mag er zijn! Ondanks gevoelens en situaties van andere mensen. Ik snap je stress. Maar je loopt erg op de zaken vooruit. Je gaat zoveel van je kindje houden. Je hebt vanaf baby af aan alle tijd om samen kleine 'tradities' op te bouwen waar jullie allebei plezier uit halen. Je onderneemt samen van alles en jullie gaan altijd dingetjes vinden waar jullie plezier uit halen. Je hebt een beeld van een 'jongetje' voor je. Maar dat is niet zomaar een jongen. Dat is je eigen zoon en zal compleet anders zijn en voelen dan het beeld van een jongen wat je nu voor je hebt!

Ik vind het niet zo raar dat je stiekem een beetje 'teleurgesteld' bent. Of naja dat is niet eens het goede woord. Maar je hebt misschien wel je hele leven in je hoofd ingebeeld dat je een dochter krijgt en dat is dan gewoon raar om opeens te beseffen dat die fantasie nooit werkelijkheid gaat worden. Ik zou je niet schuldig vinden en ook die gevoelens de ruimte geven. Zoals je zelf zegt je bent ontzettend blij met het kindje en dat weet jouw baby ook. Ik had meteen heel erg het gevoel dat ik een meisje kreeg. Mijn vriend dacht op de echo te zien dat het een jongen is (sloeg achterad eigenlijk nergens op, maar oke), toen dacht ik stiekem ook van oh mijn god krijg ik een jongen en geen meisje... Niet omdat het niet welkom is, maar ik had daar gewoon niet op gerekend. Uiteindelijk bleek dat het wel een meisje was.

Oh en ik heb nu een meisje en maak me ook bijna iedere dag zorgen over de band die we hebben, maar ook krijgen! Dat je een slechte band hebt met mannen, daar is je zoontje er straks echt geen een van!! Jouw zoontje houdt van jou, want je bent nú al een goede moeder, omdat je je hier zo druk om maakt 💙

Ik ben ook zwanger van een zoon, misschien ook ons enige kindje. Ik was al vanaf de zwangerschapstest overtuigd dat het een jongen was, en dat bleek te kloppen. Ik hoefde dus niet echt te wennen aan het idee en ik was ook met allebei blij geweest. Toch begrijp ik wel wat jij zegt. Ik vraag me ook af hoe goed ik me zal kunnen inleven in een zoon, vooral in de puberteit. Maar aan de andere kant prent ik mezelf dan altijd in (en jou nu dus ook): ik ben au pair/nanny/gastouder geweest van heel veel kindjes. Jongens en meisjes. Met sommige had ik direct een hele goede klik, met andere minder. En dan maakte het geslacht eigenlijk weinig uit. Ik denk dat het vooral zit in persoonlijkheid. Ik heb bv. ook ellenlange verhalen moeten aanhoren over pokemon van jongens waar ik een super goede band mee had, ook al vind ik pokemon niet zo interessant. Enne, je zegt dat jij niet van sport en gamen houd, en je man wel. En toch vinden jullie elkaar heel leuk en lief. Dan kan je dus ook zo'n goede band met je kind hebben, ookal heeft hij misschien andere interesses dan jij. Het komt echt goed!

Wat een mooie reacties hier 🙏💙

Ten eerste een virtuele knuffel, want het is niet niks om hiermee te worstelen zonder de steun van je partner 😊 Ik had zelf ook een (lichte) voorkeur voor een meisje en ik heb op de terugweg van de geslachtsecho alles bij elkaar gejankt toen we wisten dat het een jongen werd 🙈 Wij houden het ook bij 1 kindje en ik zag mezelf al haren invlechten, leuke setjes kleding shoppen etc en dat viel ineens allemaal weg. Maaaarr in de loop van de zwangerschap ben ik gaan wennen aan het idee dat het een jongen werd en nu hij geboren is, wil ik niet anders meer 🥰 Geef jezelf de tijd om aan het idee te wennen, je zult hoe dan ook genoeg van je kindje gaan houden! En waarschijnlijk groei je met je kindje (en zijn interesses) mee en leer je snel genoeg over alle jongens-dingen 😄

Wat vervelend om te lezen dat je hier zo mee worstelt en je geen ruimte voelt voor jouw gevoel. Je kan vechten tegen je gevoel maar het is er. En dat heeft voor jou een reden. Het mag er zijn. Wat MarijkeYoshi deelt vind ik mooie gedachten en deze hebben mij ook geholpen. Want ja, ik heb hetzelfde gevoeld en gedacht alleen andersom. Een stukje eigen ervaring waarin het enige doel is dat je hopelijk wat herkent en durft te gaan vertrouwen op wat voor een fantastische moeder je zal gaan zijn!💪 Ook hier maar 1 kindje dat er zal komen en we hebben er lang op mogen wachten. Ik was als des doods toen ik hoorde dat ik een meisje zou krijgen. Ben vanuit zussen en vriendinnen alleen maar jongetjes gewend, ga van nature makkelijker om met mannen dan met vrouwen enz. Voel me daarbij meer op mijn gemak. Andersom van jou ervaringen dus maar wel echt net zo een schok toen ik dus in verwachting van een meisje bleek. Wat moest ik met een meisje beginnen?! Hoe ging ik dat aanpakken en zoals jij omschrijft, wat zal, buiten het feit dat ik zelf een meisje ben, mijn overeenkomst zijn met dit kleintje?! Kan ik dan wel een goede mama zijn....? In de maanden naar de geboorte toen heb ik wel echt kunnen wennen aan het idee en vooral aan het besef dat geslacht maar één ding is van een mens(je). Vanaf het moment dat mijn dochter geboren werd deed het er ook echt niet meer toe! Bijzonder was dat. Ik heb nu een klein wezentje dat van mij afhankelijk is en waarin ik mezelf herken en mijn man. Dat maakte dat het allemaal niet meer belangrijk was of spannend. We kregen een band en die is niet te breken! Of ze nu een meisje is of een jongen was geweest. Dat gevoel is onbeschrijfelijk! (Was er niet gelijk overigens. Wel het verantwoordelijke/zorgzame deel maar de band kwam met haar ontwikkeling en groei als mensje en onze ontwikkeling als nieuwe ouders) Inmiddels kan ik met volle overgave denken; Ze wordt wie ze is en zal een hoop interesses krijgen die ik niet ken of leuk vindt. Maar ik zal mijn best doen haar te vinden op alle vlakken die we wél samen delen (dat zullen er veel meer zijn merk ik nu al. Zo heeft ze echt mijn slappe humor nu al. 😂) En ik zal de dingen die ik niet met haar kan delen uit interesse, leuk vinden voor haar omdat zij er van geniet. Die liefde is gegroeid gedurende de zwangerschap maar vooral in het afgelopen jaar sinds haar geboorte. Ze heeft me nu al laten zien dat ze een eigen mens is en mij om zich heen wil zoals nog nooit iemand dat wilde. 🥰 Geef je huidige gevoel de ruimte en geef jezelf de ruimte daarin te ontwikkelen in de tijd van je zwangerschap en alle jaren daarna. Het is super spannend om nog niet te weten wat jullie band zal zijn maar die komt er. ❤️❤️

Jongens zijn echt zo ontzettend leuk! Ik lees heel vaak teleurstelling bij moeders dat het een jongen is (insta, hier), maar ik vind dat zo onterecht. Ik kan urenlang kletsen met mijn zonen over van alles en nog wat, met één kan ik supergezellig shoppen, houdt totaal niet van voetbal en gamen doet hij ook amper (inmiddels al bijna volwassen). Ik heb ook dochters, maar die trekken meer naar hun vader, terwijl de zoons meer naar mij trekken. Het komt echt goed.

Lieve mama, een goede moeder worden heeft echt niet te maken met of je een jongen of een meisje krijgt. Voor jouw kindje zal je sowieso de belangrijkste zijn. Ik ben moeder van 2 jongens. Altijd had ik gedacht mama te worden van tenminste 1 meisje. Ook ik moest even slikken toen 2 keer bleek dat het een jongen was. Het is een beetje rouwen om iets wat nooit zal zijn. En dat gevoel mag er zijn. Dat zegt niets over wat je voor het kindje in je buik voelt. Meer over hoe je had gedacht dat je leven er uit zou zien. Maar eerlijk: je weet helemaal niet hoe het geweest zou zijn. Niet elk meisje houdt van meisjes dingen en omgekeerd. Wat ik wel elke dag ervaar is dat inderdaad mijn huis vol staat met auto's en ik meisjeskleding echt leuker vindt, maar dat mijn jongens heel erg dol op me zijn. En dat jullie samen dingen zullen vinden die je beiden leuk vinden. En nu mijn oudste op school zit en ik zie hoe meisjes kunnen zijn tegen elkaar en hoe open en duidelijk jongens dat zijn, ben ik stiekem blij dat ik daar niet mee om hoef te gaan ;)

Heel normaal om het spannend te vinden als je een bepaald beeld in je hoofd had en je daar nu in moet schakelen. Ik zie heel veel lieve reacties, hopelijk helpt dat je al wat verder! Geef jezelf ook de tijd om te wennen. Je schrijft dat je zelf geen goede band hebt ervaren met mannen, mogelijk ben je ook nog gespannen over of je wel een goede band kan krijgen met je kindje, wat voor jongen het gaat worden. Als dit blijft spelen, heb je misschien zelf wel iets te verwerken nog (eventueel met hulp). Maar heb er ook vertrouwen in dat de band met je kind onvoorwaardelijk is, jouw liefde voor je kind gaat er zijn, welk geslacht het ook is. En omgekeerd, wat vaak onderschat wordt, jongens zijn (over het algemeen) zachter, liever en meer op hun moeder gericht dan meisjes. Zeker de eerste jaren. Jongens zijn emotioneel wat stabieler en zoeken de warmte indien nodig bij hun moeder. Een mooie basis voor jullie band als ze ouder worden ga je echt wel een weg vinden in wat hij leuk vindt en jouw interesse daarvoor vinden. Hier twee jongens en mega knuffelkontjes, rustig en sociaal in de omgang en maken mij vanzelf wel enthousiast als ze vertellen over wat ze gebouwd/gespeeld hebben.

Hai! Ik hoor dit soort verhalen heel vaak van vriendinnen, dus weet dat je niet de enige bent en dat dit vaker voorkomt dan je denkt. Zelf heb ik hier geen ervaring mee, maar ik wil je wel veel succes wensen. Weet dat, ondanks je misschien niet houdt van 'jongens spelletjes' je altijd een goede moeder bent en kunt zijn! 😘