Wie nog meer zwanger na meerdere miskramen?

Hoi hoi helaas nog niet zwanger. In september een miskraam gehad, ik hoop binnenkort ook weer goed nieuws te hebben ☺️

Morgen 16 weken zwanger na 2 miskramen. In het begin van de zwangerschap enorm onzeker geweest of het allemaal wel goed zou gaan. Gelukkig een fijne verloskundige, die mij begrijpt en de controles om de 2 weken heeft gezet om de stress te beperken. Nu durf ik elke dag een beetje meer te genieten, zeker vanaf het moment dat we wisten dat we een jongen krijgen. Dat maakt het nog echter! Na 10 jaar hebben we dan misschien dan toch echt het geluk om eind mei ons kereltje in de armen te sluiten 💙 Maar toch altijd die slag om de arm...

Het was erg lastig in het begin om vertrouwen te hebben in jezelf en de baby. Ik leef echt van echo naar echo, heb 2 miskramen gehad en nu dus weer zwanger. Gelukkig gaat 't nu goed en ben verder dan alle andere zwangerschappen dus begin nu eindelijk een beetje te genieten en te geloven dat 't ook goed kan gaan. Ben bijna 14 weken 😊

Ik ben inmiddels 10 weken zwanger. De eerste keer dat ik zwanger raakte, vrijwel meteen een miskraam gekregen. Een maand later weer geprobeerd en weer zwanger geraakt. Heb toen meerdere echo’s gehad i.v.m. lichte bloedingen. Met 6 en 8 weken een hartje zien kloppen en met de termijnecho op 11 weken kwamen we erachter dat het een missed abortion was. Het hartje was op 10+1 gestopt. Mijn wereld viel uiteen. Met 8 weken hebben we het namelijk bekend gemaakt in de families en wie vierden de zwangerschap ook echt. Inmiddels 10 weken zwanger, met 7 en met 9 weken een kloppend hartje gezien en met 9 was de baby aan het huppen en zag ik ook een armpje en beentje heen en weer gaan. Het was een opluchting maar dolblij zijn durf je niet. Nu zit ik zo in de zenuwen omdat dit (week 10) dus best een enge week is. Ik kan niet echt blij zijn, durf het gewoon niet meer.. ben 37 dus ik weet ook niet of mijn leeftijd een rol speelt of nog gaat spelen.. Het helpt ook niet als je weleens wat dagen tussendoor hebt dat je symptomen ineens minder lijken te zijn of weg lijken te zijn. Ermee omgaan: toch hopen dat iedere echo goed uitpakt omdat je op deze momenten alleen de zekerheid krijgt die je wenst.

Bij onze 3 jarige dochter was het na wat ziekenhuishulp gelijk de eerste poging raak. Begin vorig jaar spontaan zwanger geworden maar pas toen het misging kwamen we erachter dat ik überhaupt zwanger was. Daarna volgden precies 2 soortgelijke miskramen. Het ging weer mis voor de eerste echo maar telkens blijf je hoop houden op een positieve uitkomst. Onze 4e miskraam dit jaar maart... die was heel anders. Slechts 4 dagen voor de echo ging het overduidelijk mis. Veel pijn en daaropvolgend bloedverlies. Deze keer wist ik het zeker dat het weer mis was. Nu gelukkig alweer 28 weken zwanger. Ik besefte ook pas wat later dat ik zwanger was. Mijn cyclus wisselt nogal en dacht dat ik mijn ovulatie gemist had. Bij mijn eerste vermoeden heb ik het testen nog 2 weken uitgesteld. Want stel voor, zometeen gaat het weer fout. Maar op een gegeven moment kon ik er niet meer omheen. Tijdens de eerste echo was er eindelijk goed nieuws. Wel waren we 4 dagen minder ver dan we dachten wat me toch nog zenuwachtig maakte. Had ook verwacht dat ik gelijk heel blij zou zijn. Maar pas bij de 12 weken echo konden we pas echt erin geloven. Gelukkig hebben we voor de rest een prima zwangerschap. Ik ben me er alleen wel van bewust wat er allemaal fout kan gaan. Bij tijden ben ik bang dat ons kindje veel te vroeg geboren gaat worden. Deze zwangerschap is daarmee ook echt wel minder zorgeloos dan bij mijn dochter.

Ik hoop het ook van harte voor je❤

Ik ben ook zwanger na drie eerdere miskramen bij 9 weken. Na vele onderzoeken zijn we erachter gekomen dat mijn lichaam anti stoffen aanmaakt tegen mijn schildklier en het hierdoor mis gaat. Nu doe ik mee aan de T4life studie bij het LUMC. Alles gaat goed, de kleine meid groeit goed, en ben ondertussen al 30 weken zwanger. De eerste weken en maanden waren vreselijk. Zoveel angst en onrust. Doordat ik in het ziekenhuis loop mocht ik tot week 18, 1 x per week op controle en kreeg ik een echo. Had ik tussen door paniek of angst mocht ik altijd langskomen op de verloskunde afdeling. Nu bij week 30 eindelijk pas rust. Het komt goed, de baby doet het goed, en ik wordt moeeder. Tuurlijk nog steeds zijn er spannende momenten, maar kan nu eigenlijk pas echt genieten!