Zwanger & vriend is compleet veranderd

Het gebeurt wel eens vaker hier op het forum bij prille relaties. Eigenlijk wilde hij het natuurlijk maar 3 weken, en de rest vd relatie niet. Het klinkt eerder alsof hij dat in een opwelling even leuk vond, and then reality hit him. Dat avondje met vrienden en die paar opmerkingen die je maakte zijn niet de oorzaak. Zij hebben het proces misschien versneld. Maar jullie relatie lijkt nog te pril (of je ex is er gewoon niet klaar voor) om een kind aan te kunnen. Als hij niet tegen die opmerkingen kan wordt een kind opvoeden samen lastig. Het eerste jaar is veel hormonaler en vermoeiender dan de zwangerschap. Bij een prille relatie kan het dan alsnog kapot gaan door de drukte die komt kijken bij een kind en door chronisch slaaptekort. Ik heb er zelf geen ervaring mee maar ik lees dat je rust en ruimte neemt om aan jezelf te denken. Daar vind ik het contact nemen met hem niet bij passen. Ik zou even geen contact opnemen. Uit zijn reacties blijkt dat hij daar geen behoefte aan heeft. En door contact op te nemen gaat hij je, zo te lezen, steeds minder graag spreken. Dus hij kruipt steeds verder weg van je, omdat hij even niets met je wil zeg maar. En elke keer als je contact opneemt raakt hij geirriteerder. Rust vinden in deze situatie? Als je het kindje graag wil, focus je op dat geluk. Ga inderdaad op zoek naar een woonruimte. Misschien draait je ex bij, maar misschien niet. Focus je op dingen die je WEL in de hand hebt voor rust. Succes!

Ik snap hoe je je voelt, ik heb niet hetzelfde verhaal maar het lijkt er wel op. Mijn ex vriend, was ook heel blij en sloeg ineens totaal om. Ik heb op dit moment geen contact met hem omdat hij denkt “dat ik met een ander bezig ben”, en krijg dat ook niet uit Zijn hoofd. Het enige advies wat ik je kan geven is. Laat het contact ook van zijn kant komen. Hoe harder je erachter aanloopt hoe harder hij wegloopt. Wil jij het kindje wel houden. Kies daar dan voor voor je eigen geluk met jou kindje. En denk vooral nu even aan jezelf in deze lastige situatie 💕💕

Dank jullie wel allemaal! Ik wil het kindje sws houden, abortus is voor mij geen optie. Ik heb mij al teveel gehecht aan het kindje, ik probeer mij te focussen op mijzelf maar ik voel me toch 'depressief' hierdoor, alleen. Is moeilijk om hem niet proberen te 'wakker schudden' van hallo doe eens normaal ik heb je nodig

Ik snap dat heel goed, heb dat ook heel erg. Maar nu mijn ex ook niks laat horen zegt voor mij al genoeg. Terwijl hij het zijn vader ook altijdd kwalijk nam dat hij er nooit was. Doet hij nu precies hetzelfde

Ja dat snap ik maar probeer het toch zo min mogelijk te doen. Het werkt averechts. Hij weet waarschijnlijk zelf ook niet precies waarom hij omgeslagen is. Gevoel is moeilijk te bevatten of uit te leggen. Ga er vanuit dat je het alleen moet doen. En natuurlijk baal je dan, dat is logisch!!! Misschien als je wat kletst tegen je buik dat je je minder alleen voelt. Dus dan focussen op je kindje EN jezelf. Dat kleintje gaat je nieuwe beste vriend worden :)!

Dan hebben we best een gelijke situatie.. voor jou ook heel veel sterkte ❤️ het is zo moeilijk te begrijpen hoe ze zo kunnen doen he

Ik ben 7 jaar samen met men vriend en die reageerde in het begin ook heel koel. Hij heeft ook tijd nodig gehad om te wennen aan het idee. Ik denk dat voor mannen die klik naar een kind veel moeilijker is dan voor wij, vrouwen. Het is onze natuur. Jullie zijn nog heel pril samen natuurlijk en ik zou ook geen abortus doen als je daar zelf niet achter staat. Geef hem even de tijd om te wennen aan het idee, hij draait misschien wel bij. En als jullie dit als koppel doorkomen, komen jullie ver in het leven! Ik wens je veel succes. Wat de uitkomst ook is, vecht voor jou kindje 😘

Dankjewel voor je reactie, ik hoop dat hij ook bijdraait.. maar idd hoe dan ook moet ik denken aan mijn bedje en mij ❤️

Wat een vreselijk heftige situatie. Eigenlijk komt er maar een gevoel bij mij naar boven als ik alles lees: hij heeft blinde paniek, en een kat in het nauw maakt rare sprongen. Het is mega fijn dat iedereen jou/jullie steunt. En het lijkt me inderdaad een heel verstandige om elkaar even de ruimte te geven. Dan kan ook hij even landen en hopelijk komt hij daardoor bij zinnen ❤️

Ik was ook na 3 maanden zwanger. Waren net samen. Mijn man is eigenlijk niet veranders nog steeds verslaafd aan ze games en slaapt nog even veel. We zijn bijna 10 jaar verder getrouwd en de 3e is onderweg🙈 misschien moet hij even wennen dat alles wat hij doet dadelijk niet meer zo makkelijk gaat

Ik denk idd ook dat dit een paniek aanval van hem Ben ook heel blij met de steun die ik krijg, vind het alleen moeilijk te begrijpen. Ik ben zelf een empatisch persoon en ik kan me gewoon niet voorstellen hoe je dit iemand aan kan doen. Vriendinnen zeggen ook dat ookal zou hij bijdraaien ik het niet eens meer moet willen door hoe asociaal / ongevoelig hij doet tegen mij / de situatie.. Het blijft moeilijk, ik wil het begrijpen

Hmm.. die van mij inderdaad ook game verslaafd (zo noem ik het, hij vind het geen verslavingszorg) Hoop dat die van mij daar wel mee stopt in de toekomst... Gefeliciteerd met je zwangerschap

Voor iedereen en je vriendinnen is het makkelijk praten. Zij zitten niet in deze situatie. Een kind krijgen is de grootste verandering in je leven. En helemaal als het onverwachts is, is dat helemaal heel erg heftig. Voor een man is dat nog lastiger want hij staat er van een afstandje naar te kijken terwijl jij alles in je lichaam voelt en meteen in bezit bent van alle hormonen die je meteen het moederschap laat voelen. Geef het tijd. Zoals andere zeggen: ga niet op zijn nek zitten. En laat je al helemaal niet gek maken door wat vriendinnen of andere mensen zeggen. Want uiteindelijk is het jou leven, en jij of jullie moeten het doen. Als het paniek is, komt hij vanzelf terug en zal hij zijn fouten goed willen maken. Dan is het aan jou of je hem daarin kan vertrouwen. Is het geen paniek en komt hij niet terug, dan is het een ontiegelijke klootzak die überhaupt geen plek in je leven verdiend. Het komt dus sowieso goed. Focus je nu op jezelf en zwangerschap.

Mijn man gamed en is de meest geweldige en betrokken vader ooit. Kan prima samen ☺️

Hoe oud is hij? Ik zou niet te veel wachten op hij draait wel weer bij. Zijn leven staat nu totaal op zijn kop wat hij niet had verwacht. Jij hebt al besloten om het kindje te houden dus focus je nu op de zwangerschap en je leven zo in te richten dat jij alle middelen hebt om een kindje op te voeden. Mocht hij bijdraaien dan kunnen jullie kijken of het samen kan of dat het co ouderschap wordt. Ik denk wel dat je niet te veel van hem moet verwachten zoals wat je zei van kan je dit zelf niet bedenken etc. Want het is nou eenmaal een situatie wat hij niet had zien aankomen.

30 en ik ben 23. Hij heeft vaker van die acties dat ik denk ' hoe kan je dit niet zelf bedenken? ' maar dat ben ik... Ik kan niet een kop thee zetten zonder te vragen of iemand anders ook thee wilt bijvoorbeeld (stom klein voorbeeld)

Als je al even samen bent en je wederhelft doet hormonaal, weet je dat dit tijdelijk is. Jullie zijn/waren pas samen en als je dan boos en hormonaal begint te doen is dit helemaal anders. De liefde is nog pril en oppervlakkiger. Je hebt hem misschien was afgeschrikt, hij vlucht naar vrienden, jij wordt kwader dus hij vlucht verder lijkt me. Je nu opdringen gaat echt niet werken. Focus je even op jezelf en als je contact hebt, zorg dat je kalm bent en niet meteen terug ruzie hebt. Het lijkt me alsof hij jou graag ziet, maar vlucht van je hormonale confrontaties.

Ja dat kan.. en ik probeer ook rustig en kalm te blijven maar dat lukt gewoon niet altijd. (Ben ook sinds ik zwanger ben gestopt met roken, dus dat speelt denk ik ook wel mee) Mijn gedachten gang is hij weet toch dat dit hormonen zijn ,kan hij het zo niet een plekje geven? Voor ons (de baby?

Ik kan er niet veel over zeggen Maar ik denk goed om even rust te nemen, allebei na te denken en het is beter als hij zelf bijdraait of naar jou toe komt om te praten, dan dat is omdat jij daarom blijft vragen. Het is aan de ene kant makkelijker als je langer samen bent, omdat je elkaar zo goed kent en de ander dan niet zo schrikt van een hormonale bui. Maar aan de andere kant kan het ook bij een relatie van jaren zo zijn dat de man echt even moet wennen aan deze situatie. Goed ook maar dat een zwangerschap 9 maanden duurt denk ik altijd. Kan iedereen even wennen aan de situatie en die tijd moet je zeker nemen en elkaar gunnen. Hopelijk komt het goed!

Twee maanden in een relatie, is ook echt een hele prille relatie. Vraag is of hij er nu al klaar voor is om voor jou te zorgen (want het lijkt wel alsof je dat beroep op hem doet). Ondanks dat je zwanger bent, wil je samen zijn met iemand voor de juiste redenen, omdat het leuk is samen en jullie elkaar aanvullen. Nu verandert er een hoop en is het lastig om te zien of jullie wel bij elkaar passen überhaupt (want je zegt zelf dat bepaalde dingen aan hem je ook storen) en wat nu door de mega veranderingen komt. Even rust brengen en stabiliseren, goed nadenken over wat jij wil in de toekomst kan helpen. Mijn vriend en ik wonen tijdens mijn zwangerschap ook nog niet samen (zijn we wel van plan, maar alles op zn tijd) en dat werkt prima hoor. Veel sterkte!