Zwanger en eetstoornis (gehad)?

Ik heb een eetstoornis, wel geen gediagnosticeerd maar heb het toch moeilijk met eten, dus ik ben benieuwd hoe jij het ervaart? (ben wel nog niet zwanger)

Het is dubbel, aan de ene kant gaat het eten een stuk makkelijker maar aan de andere kant ben je ool continu bezig met of je wel goed eet. Eet je niet teveel of te weinig? Eet je het juiste etc etc. Het is iets wat bij mij al zo lang speelt dat je een beetje een verwrongen kijk op 'normaal' eten hebt of beter gezegd je weet eigenlijk niet zo goed wat nou normaal is.

Ik heb het er met vlagen lastig mee...de eerste 14/15 weken eigenlijk helemaal niet, omdat ik toen nog niks was aangekomen. Maar dat is zich nu in wat rapper tempo aan het oppakken (tot nu toe +/- 6 kg), en dat triggert toch weer een beetje die eetstoornis gedachten. Ik probeer me hier alleen niks van aan te trekken; die gedachten zal ik altijd een beetje blijven houden. Ik probeer mezelf voor te houden dat je voor een gezond kind een gezond lichaam nodig hebt, en zo kan ik het ook weer relativeren :) Gewicht is helaas voor mij gewoon een controle-issue, en als je ergens geen controle over hebt is het wat je lichaam doet tijdens een zwangerschap 😅 Dus ik adem in en adem uit en laat de vervelende gedachten passeren, maar ik handel er niet naar! Ik houd oprecht van min zwangere lichaam en vind het ook echt mooi! Helpt alleen niet altijd als een collega de héle tijd 'ha dikke!' tegen me zegt, ook al is het een grapje 😜

Herkenbaar. Ben er vier jaar geleden na 15 jaar voor behandeld maar t blijft er altijd een beetje inzitten natuurlijk. Was er zelf van te voren erg bang voor hoe ik t zou vinden om aan te komen enzo. Vervolgens bleek ik erg misselijk en kon ik weinig eten. Ben ook behoorlijk wat afgevallen vanwege m'n lengte is m'n BMI nog steeds prima. In het begin was ik bang dat ik mezelf wijs maakte dat ik misselijk was en moeten overgeven etc ook een mentaal dingetje was. Alsof de mentale mij de situatie uit wilde buiten. Tegelijkertijd wist ik wel beter want inmiddels ken ik de mazen van m'n brein wel een beetje en wist ik dat ik er echt niets aan kon doen. Vervolgens heb ik me (soms nog steeds) een aansteller gevoeld. Lastige dingen allemaal. Heeft er denk ik allemaal mee te maken met dat je van jezelf vind dat het altijd beter moet. "Het gaat niet goed met me en dat is me eigen schuld". Slaap natuurlijk nergens op, maarja... Die bovenkamer hè. Nu gaat het langzaam wat beter met eten etc, maar nu merk ik dat ik wel een beetje denk van oeh nu ga ik natuurlijk weer aankomen. Maar goed we zullen zien hoe t gaat en ik ben gewoon aan t eten. Misschien goed om elkaar hier een beetje bij te staan :) 💪

Hoi allemaal, Wij hebben het ervaringsverhaal van Pauline. Wellicht hebben jullie daar iets aan: https://www.24baby.nl/zwanger/gezondheid/anorexia-tijdens-zwangerschap/ Sterkte en liefs 💗

Geen idee of dat mijn vraag hier mag, maar is het erg als je wat overgewicht hebt om dan zwanger te willen geraken/worden? BMI is rond de 26.

Ik wil in de spiegel kunnen kijken ik wil in de spiegel durven kijken met een glimlach, zonder tranen bij het zien van mijn eigen spiegelbeeld Ik wil afscheid kunnen nemen van het dagelijks weegmoment Ik wil niet meer zo bezig met calorieën tellen ik wil niet meer geobsedeerd zijn door mijn gewicht Kortom ik wil tevreden zijn met mezelf met mijn uiterlijk, met mijn gewicht Mezelf kunnen accepteren zoals ik ben maar dat kan ik na jaren, nog steeds niet Door dat ik iets bij me draag, dat een eetstoornis heet...

Nee hoor! Ik heb een bmi van 25,zoveel en het is binnen 2 maanden gelukt. Sowieso is bmi geen goede graadmeter, want het houdt rekening met niks.

Oké, bedankt dat stelt me gerust.

Ik heb van m’n 15e tot m’n 18e anorexia nervosa gehad en vindt t nogsteeds moeilijk om mezelf wat zwaarder te zien maar ik geef wel toe aan m’n cravings soms iets te veel hihi ik vindt t belangrijk om gezond te zijn zodat mijn zoontje sterk en gezond ter wereld komt!

Ik heb boulimia gehad en was daarvoor tot 2 jaar geleden in behandeling. Eten is sinds die tijd stabiel, maar mijn lichaamsbeeld was dat nog niet bepaald. Merkte dat ik de eerste periode van de zwangerschap het lastigst vond. Met het eten zelf geen problemen gehad. Het ging meer om hoe mijn lichaam geleidelijk veranderde. Vond het bijvoorbeeld ontzettend vervelend dat mijn borsten ruim twee cupmaten groter werden. Daarnaast kon iemand die me niet kende bij 18 weken nog niet zien dat ik zwanger was omdat mijn buik nog niet echt bol was. Maar mijn taille in het aalgemeen was al wel 'lomper' geworden. Dus voelde ik me juist in die periode niet erg happy. Wegen vind ik zowiezo gewoon stom. 🙈😅 Maargoed, vanaf 23 weken was het wel echt duidelijk dat mijn buikje een zwangere buik is. Sindsdien is het, voor mij althans, makkelijker. Inmiddels ben ik bijna 36 weken zwanger. Mijn buik staat erg jaar voren en oogt dus groot, maar heb er véél minder moeite mee dan de eerste helft van de zwangerschap. Zelfs het wegen is inmiddels iets makkelijker geworden (al vind ik dat nog steeds lastig). Denk dat het komt omdat ik door mijn slechte lichaamsbeeld zó een negatieve kijk had en verwachtte dat ik met 30 weken compleet zou zijn dichtgegroeid. Bovendien was ik bang dat het na de zwangerschap 'niet meer goed zou komen'. Dat blijkt nu heel erg mee te vallen. De gewichtstoename is tot nu toe gemiddeld ondanks dat ik wel echt meer/anders ben gaan eten (zwangerschapscravings) en minder sport dan voorheen. Daardoor groeit ook het vertrouwen dat het na de zwangerschap allemaal wel goedkomt als ie ie gewone leefstijl weer oppakt. Kortom, voor mij persoonlijk valt het mee. Maar ik besef me dat dit voor iedereen anders is. 🙂

Gisterenavond heeft mijn man mij diep geraakt met woorden, want hij zei namelijk "dat mijn eetstoornis nog te heftig/erg aanwezig is dus dat als ik nu zou zwanger worden dat ik dat misschien qua gevoel en het sowieso dan aankomen niet echt ga aan kunnen en ergens heeft hij wel gelijk dus ik ben nu zo in tweestrijd tussen mijn eetstoornis toch loslaten of mijn kinderwens laten gaan. Ik moet dus een keuze maken tussen controle en de houvast van mijn eetstoornis of tussen een mooie wens, iets prachtigs dus ik weet het allemaal niet meer... Ergens zou ik gewoon voor de controle willen kiezen, voor de houvast van mijn eetstoornis maar aan de andere kant kan ik mijn eetstoornis toch niet zomaar mijn wens, mijn droom laten kapot maken.

Wij (mijn man en ik) hebben hier uiteraard ook over gesproken. Het is een heel eng iets, voor jezelf maar ook voor de partner. Die maakt zich natuurlijk ook zorgen om je. Mijn man moest ik ook eerst overtuigen dat het wel ging (ik hoop dat dat ook zo is😬) want hij had liever een 'gezonde' vrouw dan een baby. Het is echt een afweging die jullie moeten maken en waar jij goed over na moet denken. Het is niet altijd even makkelijk kan ik je zeggen en ik ga ervan uit dat het ergste nog wel gaat komen (nu 7+3)

Ik ga het vooral moeilijk vinden dat mijn lichaam verandert door de zwanger (ook al ben ik nog niet zwanger) en ook wel bang voor het aankomen ook al hoort dat ook bij een zwangerschap.

Van mijn 17e tm mijn 27e boulimia met fases van anorexia gehad. Na 10 jaar therapie in en uit de laatste 3 jaar mijn lieve vriend leren kennen. Nu 28 jaar 11 weken zwanger en happy!! Wel blijft het zelfbeeld met de dag wankelen. Maar door therapie kan ik dit goed communiceren. En de gezondheid van ons kindje is het belangrijkste. Dus dat maakt het makkelijker goed voor mezelf te zorgen. Wel is er angst teveel aan te komen. Angst controle te veel te laten gaan (want ja ik gun het mezelf ook om af en toe te genieten) ik heb sinds 6 maanden eindelijk!!!! De weegschaal weggegooid. Dit blijft ook nog wel een moeilijk dingetje. En de angst of m’n buik na de zwangerschap een beetje bijtrekt. Striae maakt me niet zoveel uit. Maar uitgerekt vel vind ik denk ik wel heel lastig. Maar ik denk wel dat als je je kleintje eenmaal vast mag houden het allemaal van ondergeschikt belang is.

Ik had van mijn 12 tot 23 anorexia. Nu ben ik 25 en zwanger van mijn eerste kindje. Ik ben mijn lichaam heel dankbaar maar merk dat ik het soms wel moeilijk heb met eten/bijkomen. Heb al van het begin HG (nu 21 weken) wat ook heel je eetpatroon overhoop gooit. Ik heb een mooie zwangerschapsbuik maar houd veel vocht vast in gezicht en benen, daar heb ik moeite mee.

Ik heb een kinderwens maar zoals ik al zei, 'heb ik ook een eetstoornis' wel geen gediagnosticeerde eetstoornis maar dat maakt mijn eetstoornis niet minder heftig maar door dat ik dus een eetstoornis heb (inmiddels al 10 jaar) ben ik eigenlijk als de angst om aan te komen in gewicht en ik weet moest ik ooit zwanger worden dat 'aankomen' sowieso iets is wat zal gebeuren dus ik geraak soms nu al in paniek als ik ook maar ietsjes ben aangekomen maar ik wil die angst voor het aankomen, niet mijn kinderwens laten verpesten maar ik weet eigenlijk niet hoe ik van mijn 'aankom angst' kan af geraken... Ik weet dat ik daarvoor eigenlijk professionele hulp zou bij moeten krijgen daarvoor maar door heel het Corona virus gaat het dus niet om die juiste professionele hulp te zoeken en te vinden maar ik zou graag mijn kinderwens voor zijn, daarmee bedoel ik dat ik eigenlijk mijn 'aankom angst' wil kwijt zijn of toch verminderen voor dat ik daadwerkelijk zwanger ben want mijn zwanger worden zal waarschijnlijk via de medische weg moeten, dus dan ga ik hormonen krijgen waarvan ik ook al veel kan aankomen en dat geeft me ook al een paniek gevoel en stress want ik ben nu qua gewicht niet tevreden (heb wat overgewicht) wel ook door de medicatie die ik neem maar met al die medicatie kan en mag ik niet zomaar stoppen. Dus ik wil natuurlijk nog wat afvallen (tot een gezond gewicht) maar dan nog zal de 'aankom angst' er natuurlijk nog altijd zijn en misschien zelfs wel erger dan dat ie nu is. Dus ik weet echt niet hoe van die angst af te komen zonder professionele hulp, wat nu dus door het Corona virus niet mogelijk is. Dus wie kan of heeft er tips vanuit zijn/haar eetstoornis of wie heeft er gewoon advies voor mij zodat ik het aankomen minder erg en eng kan maken voor mezelf?

Je aanmelden voor professionele hulp is de enige tip doe ik je kan geven. En ja dat kan ook in de Corona crisis! Alle intakes en therapieren gaan door middel van beeld bellen. Daarbij is vaak wachttijd waar je mee te maken krijgt corona of geen corona. Weet niet waar je woont maar je aanmelden bij een therapeut gericht op eetstoornissen bij jou in de buurt is stap 1.

Ik heb ook in het verleden een eetstoornis gehad en heb daar soms nog last van. In die zin ik let heel erg op mijn eten en op mijn lichaam. Ik heb altijd een fobie gehad om een buikje te hebben en stond ook elke voor de spiegel te kijken of ik geen buikje had. Ik ben nu 23 weken zwanger en was ook erg bang toen ik net zwanger was dat het dikker worden een probleem zou zijn. Op het moment dat mijn buik begon te groeien en mijn gewicht omhoog moest ik wel 3x slikken. Maar mijn ervaring nu (mijn 1e kindje) is dat ik psychisch en lichamelijk meegroei met mijn buik. Ik let wel op met wat ik eet maar ik eet wel normaal, 3x per dag en tussendoor fruit. Ik merk dat het welzijn van mijn kind nu wel vooropstaat en eet ik wat nodig is, MAAR ik eet wel alleen maar gezonde voeding en snoep bijna niet. Ik yoga al 10 jaar en doe het nog steeds elke ochtend en dat geeft mij ook een goed gevoel hierin. Ik heb gelukkig mijn balans hierin kunnen vinden en ben tot nu toe 7 kilo aangekomen. Ik hoop voor jullie dat jullie hierin ook jullie balans kunnen vinden en zonder angst zwanger raken of de zwangerschap ervaren....♥️

Ik heb sinds mijn 15e boulimia (ben nu 33). Verschillende keren in behandeling geweest. Ging daarna altijd een tijd goed maar bleef terugkomen. Ik dacht altijd: als ik zwanger ben stop ik ermee want dat is beter voor de baby. Wel gestopt met roken maar de eetstoornis bleef. Heb me hier vreselijk schuldig over gevoeld... Ik had ontzettend veel moeite met mijn veranderende lichaam. Ben 25 kilo aangekomen. Dacht dat ik na de zwangerschap snel weer af zou vallen maar dat valt tegen. Ben nu op mijn zwaarst ooit en baal er vreselijk van :(. De eetbuien zijn nu wel nagenoeg weg omdat ik daar simpelweg geen tijd meer voor heb met een kleine baby 🙈. Dat is dan wel weer een voordeel. Hopelijk blijft dat zo en kan ik op een gezonde manier mijn zwangerschapskilo's kwijtraken!