Zwanger en ernstig zieke ouder

Helaas heb ik hier iets vergelijkbaar. Ik ben nu bijna 20 weken zwanger. Na een zoektocht van maanden kregen we in juni te horen dat mijn mama een agressieve vorm van ALS heeft. Het is nog de vraag of ze überhaupt de geboorte van onze baby kan meemaken... Ik vind het ook moeilijk om ermee om te gaan. Want het is voor haar ook pijnlijk om mijn buik te zien groeien en te weten dat ze de baby nooit echt zal leren kennen.... 😔 Sterke!

Bah, wat rot… Niet exact hetzelfde meegemaakt, maar onze zoon was maar een half jaar oud toen mijn schoonvader een kankerdiagnose kreeg waar niks meer aan te doen viel wegens te hard uitgezaaid. Intussen is hij al gestorven, nog niet eens 8 maanden na zijn diagnose. Dat van dat opgroeien houdt mij enorm bezig. Mijn schoonvader had al heel wat plannen in zijn hoofd. Hij ging vanalles doen met onze zoon en een leuke opa worden. Helaas werd het hem niet gegund. Hij had het er heel moeilijk mee de eerste keer dat hij onze zoon zag na zijn diagnose, en wij ook. Ik ga nooit zijn blikken vergeten als hij naar hem keek tijdens het spelen of wanneer hij iets grappigs deed. Zo’n wazige blik die verraadde dat hij het rot vond dat hij hem nooit zou zien opgroeien. Het is een extra rouwproces dat je meemaakt. Althans, zo ervaar ik dat. Ook al beseft je kind niet echt wat hij/zij exact mist, als ouder weet je dat wel. En dat is geen scenario dat je in je achterhoofd houdt. Mijn papa stierf toen ik 8 was (dezelfde rotziekte, hetzelfde verloop, alleen de soort kanker was anders), en het feit dat onze zoon geen grootvaders meer heeft doet mij elke dag pijn. Ik wens je heel veel liefde en warmte toe… Wat een kloteziekte.

Hoi Amanda, Ik heb ongeveer in dezelfde situatie gezeten. Ik heb op de EHBO aan mijn schoonouders verteld dat ik 6 weken zwanger was, toen mijn schoonvader de diagnose kanker kreeg. Hij is inmiddels in april overleden, maar heeft onze mooie dochter gelukkig 1 jaar zien worden. Het is schrijnend omdat je weet dat je kleintje geen bewuste herinneringen zal hebben van deze fantastische opa, maar heel erg mooi geweest dat mijn schoonvader zo’n sterke man was en iedere dag van mijn dochter heeft genoten. Ik mis hem iedere dag, als schoonvader (voelde meer als eigen vader), als opa, maar ook als maatje. Ik kan je de tip meegeven, leef en geniet van iedere dag samen. Heb elkaar lief en laat dat ook aan elkaar merken. Bespreek alles, alles wat je wil zeggen, want niet iedereen krijgt de tijd alles nog te zeggen tegen een dierbare. Wie weet is je moeder wel net zo sterk als mijn schoonvader en krijgt je moeder de kans je kleintje te ontmoeten. Dat wens ik voor jullie. Heel veel sterkte.

Wat verschrikkelijk zeg! 😔 Allereerst ook veel sterkte gewenst. Vreemd dan hè met leven en dood zo dicht naast elkaar 😢. Ik heb bijv bewust maar wat meer pretecho’s geboekt om samen heen te kunnen gaan (ivm Corona is max aantal personen ook beperkt..). Toch maar zoveel mogelijk herinneringen proberen te maken zolang onze moeders nog bij ons zijn. 😘

Jeetje, vind het toch wel spijtig om te lezen dat er meerdere in zo'n heftige situatie zitten.. Toen ik 37 weken zwanger was kregen wij het nieuws dat mijn moeder ongeneeslijk ziek is (beenmergkanker). Een paar dagen na de bevalling is mijn moeder begonnen met chemo therapie. Dit leek in het begin redelijk goed te gaan.. helaas kwamen er al snel allerlei complicaties en is zij Toen mijn zoon 3 weken was opgenomen in het zkh. Mijn zoon is nu 5 maanden en mijn moeder is nog steeds in het zkh. Morgen stoppen ze met de chemo omdat zij geen kwaliteit van leven meer heeft op deze manier. Over een maand weer gesprek met de artsen om te kijken hoe het ervoor staat.. Het is erg heftig en vooral heel erg dubbel.. mijn zoon is de reden waarom ik doorga en geen 'gekke dingen' doe..

Wat een naar verhaal zeg 😢. Je hoopt zo dat op een bepaalde manier de diagnose toch niet klopt en dat je ze zolang mogelijk bij je mag hebben en je kindje zien opgroeien… Zo verschrikkelijk ook het besef dan bij hem dat ie weet dat hij het niet meer mee gaat maken. Echt hartverscheurend. Wat een rotziekte is het toch hè. Maar het feit dat je er elke dag mee bezig bent zorgt dat ze niet vergeten zijn of vergeten gaan worden! 😘

Hoi, ik heb iets soortgelijks. Ik ben nu 31 weken zwanger en mijn moeder is 6 juni overleden. In 2019 had zij baarmoederkanker en in oktober 2020 was zij genezen verklaard. Echter kreeg wij in mei te horen dat ze uitzaaiingen in haar longen, luchtwegen en lymfeklieren had. Uiteindelijk heeft ze na de diagnose nog maar 1 week geleefd. Het is heel moeilijk omdat het voor haar ook haar eerste kleinkind zou zijn en zij was mijn enige ouder. Ik zie het zwanger zijn in deze periode echt als een zegen en een vloek. Een vloek omdat er zoveel momenten zijn die ik met haar wilde delen wat niet meer kan. Het is een zegen omdat ik door moet, ik moet verder want ik krijg een kind dus ik kan niet instorten. En wat betreft de stress. Ik heb de week dat ze in het ziekenhuis lag met continue stress geleefd omdat ik eerste contactpersoon was van het ziekenhuis. Verloskundige was op de hoogte en die gaf aan dat deze stress geen kwaad kan. Zolang je er maar voor zorgt dat je vermijdbare stress uit de weg kan gaan. Ik had het geluk dat mijn werkgever mij de tijd gaf en ik mij dus alleen met mijn moeder en het afscheid bezig hoefde te houden. Probeer te genieten van de momenten die je nog hebt!

Mijn moeder had uitgezaaide borstkanker, dit wist ik al voor ik zwanger werd. Echter was ze tamelijk stabiel en dachten we dat ze nog enkele jaren ging leven.. Door een bijwerking van haar kankermedicatie kwam ze in het ziekenhuis terecht, met zware longproblemen. Wij wisten dat het niet goed ging met haar, maar dachten nog steeds dat ze er zich wel door zou slaan en dat ze even opgenomen werd om weer aan te sterken.. Plots ging alles heel snel. Ik ben haar de zaterdag nog gaan bezoeken met mijn zwangere buik (3 maanden), en de zondagavond is ze in het ziekenhuis overleden (oktober 2020). Haar longen waren compleet kapot, ze kon amper nog ademen. Zeer onwerkelijk allemaal. Ik heb haar nog de 5 namen gezegd die ik mooi vond, en zij mocht knikken als ze deze ook mooi vond of niet. Verschrikkelijk om mee te maken. Ik sus mij aan de gedachte dat ze nog wist dat ik zwanger was, en dat ze wist dat ik heel gelukkig was.. Op het moment dat ze ziek was, was is misselijk van de zwangerschap en was ik aan het verhuizen. Ik had weinig tijd voor haar. Ik voel me daar nu nog steeds schuldig over. Maar vragen als ‘wat als’ helpen me helaas niet verder. Ik heb gelukkig 2 broers en 1 zus, en we vinden wel steun bij elkaar. We hebben vorige week een herdenking voor haar gehouden. Ook mijn partner is gelukkig begripvol. Aan de ene kant is het dubbel dat ik zwanger was, aan de andere kant heeft mijn kindje er ook voor gezorgd dat ik veel energie had om verder te gaan.. Met een baby ben je altijd bezig (ook toen ze nog in de buik zat), en daardoor dacht ik er niet continu aan.. Het doet nog elke dag pijn als ik aan haar denk, en aan het feit dat ze mijn kindje nooit heeft kunnen ontmoeten, maar ik moet verder en moet er zijn voor haar ook. Ik probeer het niet weg te duwen, maar soms wil ik dat wel.. Het is namelijk makkelijker om er gewoon niet aan te denken. Het is een proces met vallen en opstaan. Zeker je emoties niet wegduwen en erover praten! Veel sterkte. Je bent niet de enige die dit meemaakt.

Hi Beau, Dank voor het delen. Jeetje wat heftig zeg. Lijkt me enorm zwaar maar wel een mooie herinnering dat je schoonvader jullie kindje nog heeft kunnen ontmoeten. Het verdriet blijft natuurlijk en het gemis. Jij ook veel sterkte gewenst!

Heel naar om te lezen inderdaad. Zijn toch een hoop reacties die ik niet had verwacht… Ach wat heftig dat je moeder al zo lang in het ziekenhuis ligt. Hopelijk krijgt ze toch weer een stukje leefbaarheid terug na het stoppen van de chemo dat ze in ieder geval weer naar huis kan. Lijkt me enorm zwaar, aan de ene kant je pasgeboren zoontje en dan je zieke moeder in het ziekenhuis. Ik hoop dat je moeder het toch nog een beetje meekrijgt! Veel sterkte gewenst 😘

Mijn mama was al bijna 2 jaar ziek toen ik zwanger werd.. bij het vertellen ging ze van enorm blij, naar ongeloof, naar keihard huilen en toen naar vechtlust in 1 minuut. Vanaf dat moment had ze maar 1 doel; de baby meemaken! Dit gaf haar enorme vechtlust, vooral op dagen dat ze ‘op’ was.. wij hebben heel bewust het geslacht en de naam direct verteld, zodat we het niet over een vreemde baby hadden maar ze echt al een persoontje in ons leven was! En mama mooie dingetjes kon laten maken (dekentje met naam etc). Pretecho werd steeds uitgesteld vanwege corona maar uiteindelijk voor ons een uitzondering gemaakt zodat ze nog 3d kon kijken!(eerste kleinkind).. ook mee wezen shoppen voor wagen en meubels en wat kleertjes.. elke keer in fases want na half uur moesten we terug en was ze doodop. Maar ze wilde zoo graag! Ze wilde zo graag nu weereens voor mij zorgen en helpen, maar kon dit echt niet en verontschuldigde zich daar dan steeds voor. Onnodig natuurlijk maar je gevoel verander je niet.. het was lange tijd stabiel en ze leek het dan ook te gaan redden en hadden we hoop dat ze haar misschien nog 3-4 maanden mocht meemaken, echter bij 30 weken ongeveer veranderde ze ineens en bleek het in haar hoofd te zitten en niets meer aan te doen. Vanaf dat moment elke dag hopen en vechten.. verlof bestond uit moeder verzorgen en zoveel mogelijk bij haar zijn, verdriet en stress.. uiteindelijk 10 dagen na geboorte is ze overleden.. ze heeft nog kunnen knuffelen 7 dagen en vasthouden, maar het was niet meer mijn mams en dat doet enorm pijn. In het begin enorm dankbaar dat we nog 7 dagen samen hadden, maar nu na 3 maanden overheerst vooral het gevoel dat een week helemaal niets is. Zó oneerlijk. Bij elk lachje, geluidje, mooi pakje etc denk ik kon ze dit maar zien.. Ik heb mooie foto’s gemaakt nog samen, haar van te voren dr naam laten opschrijven en deze in een armbandje voor haar en ketting voor mij laten graveren en bewaar de cadeautjes die we gehad hebben van dr. Ik wil jullie allemaal enorm veel sterkte wensen! Betrek haar erbij, laat haar de baby vaak voelen, maak mooie foto’s samen. Het voelt op dat moment allemaal cru om te doen, maar zorg dat je mooie herinneringen hebt voor later.. 💖

❤

Mijn schoonmoeder zat in het laatste stadium van MS toen ik zwanger was. We konden echt merken dat ze aan het strijden was om nog te leven als onze zoon geboren zou worden. Ze heeft nog 7 maanden mogen leven na zijn geboorte en is vorig jaar maart overleden. Inmiddels is onze dochter er ook bij en het doet ons veel verdriet dat onze kinderen maar van 1 kant opa en oma hebben (de vader van mijn vriend was al jaren geleden overleden). We genieten erg van de geweldige band met mijn ouders, maar daar tegenover staat het gemist. Dat blijft, vooral bij mijlpalen of bijzondere dagen, enorm pijnlijk (vooral voor mijn partner). We gaan veel met onze kinderen naar het graf, hoe klein ze ook zijn. En laten foto's zien etc. We proberen ze bewust een soort van op te laten groeien met de oma die er niet fysiek is. ❤ Sterkte en veel liefs, het moet enorm zwaar voor jullie zijn. Ps. Wat voor ons een beetje troost biedt is de gedachte dat haar genen voortleven in onze kinderen. Ik weet niet of ik geloof in soort van reïncarnatie, maar we vonden het erg bijzonder dat toen mijn schoonmoeder overleden was, we een dochter kregen. Zo leeft ze toch een beetje voort, ze is ook naar haar vernoemd. 🥰

Ik kwam er bijna gelijktijdig achter dat ik zwanger was en dat bij mijn papa, mijn grote held uitgezaaide kankers waren gevonden. 6 weken geleden op 28 weken zwangerschap is hij overleden. Ik heb in al die maanden zoveel mogelijk bij hem geweest, gezorgd voor hem waar ik kon. Het gaat nu met ups en downs , veel downs.. de eerste dagen na zen dood tot aan de begrafenis ben ik enkel uit men bed gekomen om naar toilet te gaan. Nu spreek ik de ene week af met vriendinnen en doe veel om afleiding te zoeken, dan sluit ik me weer 2 weken op. Vooral savond slapen is een ramp... dan begin ik te denken en te piekeren 😪 ik wens je veel sterkte! Je gaat door de moeilijkste en mooiste tijd tegelijk...

Ik wil Amanda bedanken voor deze topic. En iedereen bedanken voor het delen van zijn/haar verhaal. Het geeft ook een beetje kracht om te weten dat je niet alleen bent in zo’n situatie..

Mijn vader overleed toen ik 22 wkn zwanger was. We wisten toen 3 mnd dat er niets meer aan te doen was. Wat het voor ons extra moeilijk maakte, was de 1e coronagolf. Hierdoor konden we de laatste weken dat hij nog redelijke conditie had niet langs gaan. Toen het aflopen aflopen we alle regels gelaten voor wat ze waren en zijn gewoon met t hele gezin bij elkaar geweest. Ik merkte dat dingen tot een bepaalde hoogte binnen liet komen. Huilde echt wel regelmatig, en rouwde ook. Maar al snel daarna ging onze zwangerschap niet goed, en ben ik weinig meer met rouw bezig geweest. Toen de kleine een paar maanden was en en rustiger vaarwater aanbrak kwam dat alsnog. Ik vond 't wel bijzonder om te merken dat je geest t zo doseert dat je t aan kunt. En wat voor mij een grote troost is, is dat m'n vader nog wel wist dat we een kleintje kregen. Hij gunde het ons zo..

Hey, bij mijn moeder is hetzelfde ongeveer aan de hand. Zij is in 2017 gediagnosticeerd met eierstokkanker. In 2018 is het stabiel verklaard maar niet genezen. Een paar maanden geleden blijkt dat het uitgezaaid is naar haar lymfeklieren. Wat enorm zwaar dat het bij jullie zo hard ging zeg, een week na de diagnose! Ja dat is idd zo enorm dubbel dan. Zoveel verdriet en toch ook dankbaarheid voor het wondertje in je buik. Ok goed om te weten dat de stress niet zoveel kwaad kan. Dat is dan ook het ding dat je wat meer gaat wegstoppen qua gevoel vind ik dan omdat je niet constant een hoopje ellende wil zijn. Mijn verloskundige weet hier niet van ook. Wel fijn dat jouw werkgever er goed rekening mee heeft gehouden. Dat is bij mij gelukkig ook wel het geval. Bedankt voor je tips en veel sterkte gewenst! Ik hoop dat je toch nog ondanks alles een beetje kan genieten van de zwangerschap en straks van de kleine. 😘

Wat een heftig verhaal zeg! Je houdt dan inderdaad toch vast aan de hoop dat het wel weer goed gaat komen, helemaal als het daarvoor stabiel was. Wel heel mooi dat je nog de namen met haar hebt doorgenomen, ook al is de manier waarop natuurlijk onmenselijk. Volgens mij vraagt iedereen zich altijd af of je er niet meer had kunnen zijn, meer had kunnen doen etc. Maar daar zou ik mij echt niet schuldig over voelen. Als moeder weet ze dat echt wel. Fijn dat je een mooie familie hebt om op terug te vallen. Dat is denk ik ook wel heel belangrijk. Zeker, een baby’tje zorgt in die zin gelukkig voor veel afleiding. Dat is soms wel lastig hè om het niet teveel weg te duwen. Dat heb ik nu al wel van als ik er niet aan denk dan is het er niet. Maar het komt dan altijd 3 keer zo hard binnen als iemand het er wel over heeft. Het verbaast me inderdaad hoeveel reacties hierop komen (helaas in dit geval) maar het lucht wel op om het erover te hebben en ervaringen te delen. 😘

Ja die vechtlust merk ik bij mijn moeder ook! Wel fijn gevoel dat je ondanks alles toch zoveel met haar hebt kunnen doen. Ik snap inderdaad het dubbele gevoel, aan de ene kant nog ondanks haar ziekte zoveel mogelijk te doen maar dan voelt alles alsnog niet genoeg achteraf. Maar zo te horen heb je er alles aan gedaan om haar zoveel mogelijk overal in te betrekken! Mooi waardevol cadeau ook met het armbandje en ketting! Is idd zo belangrijk die herinneringen en ook foto’s etc. Die maken wij eigenlijk nog niet genoeg. Dank voor het delen van je verhaal en veel sterkte gewenst (en toch ook proberen te genieten van jullie dochtertje en de dingen die je terugziet van je moeder bij haar) 😘

Wat een strijdlust heeft je schoonmoeder gehad zeg! Bijzonder dat je door middel van foto’s etc bewust op te laten groeien met haar. Zo wordt ze niet vergeten! Wat betreft de reïncarnatie snap ik helemaal. Ik geloof ook echt dat er zoiets is. Wij krijgen dan een zoontje maar hoorde het nieuws bijna tegelijkertijd nadat mijn moeder 2,5 jaar stabiel was en wij ong net zolang bezig waren met zwanger worden. Er zullen ook zeker dingen van haar zijn die je ziet terugkomen bij je kinderen! 😘